Lieve dames, een vraag aan jullie, eigenlijk noodkreet; ik ben ten einde raad.. Mijn oudste is een gevoelig meisje, ik noem ze hoogsensitief, omdat ze eigenlijk veel daar van heeft en mensen die dicht naast me staan dit ook zeggen.. Maar wat is dit moeilijk om daar mee om te gaan. Gauw overprikkeld, alles aanvoelen, snel boos, snel beledigd, snel huilen als iemand nog maar naar haar kijkt bijv. Sinds kort gaat ze naar school, net 4 is ze, dat gaat op zich goed maar praat niet veel, verteld eigenlijk nooit iets over school uit zich zelf. Dan hoor ik de andere enthousiaste kids naar buiten komen met verhalen, zo zie ik mijn kind in de kring zitten, wachtend op mij. Als er nog maar naar haar gekeken word, wat ik dus zei, is het eigenlijk al mis. Gaat dan huilen of heel verlegen doen (thuis heeft ze een grote mond) Als iemand complimentje geeft over haar jas, nieuwe schoenen noem maar op reageert ze niet, waarop ik me eigenlijk een beetje schaam. Hebben jullie tips, herkennnen jullie dit? Denken jullie aan hoogsensitief? Of aan iets anders.
eerlijk, ze klinkt als een heel normaal meisje van 4 - zo klein nog! - dat nog moet wennen op school en zich niet lekker voelt bij praten tegen vreemden. Mijn meisje doet dit bij vlagen nog precies zo (zit inmiddels in groep 3), al gaat het inmiddels af en toe beter. En nee, ze vertelt nooooooit wat over school.
Ik ben zelf enorm hoogsensitief.. de kunst is om dat als kracht te gaan zien en niet als last... Ik raad je aan het boek overprikkeld te gaan lezen... daar staat echt heel veel.bruikbare informatie in!
Ik zou proberen zo snel mogelijk heel veel structuur en duidelijkheid aan te bieden. Waarschijnlijk heeft jouw meisje voorlopig even genoeg aan de nieuwe prikkels van het naar school gaan. De kleuterklas is ook echt heftig. Iedere week kan de klassensamenstelling veranderen. Misschien wat rustgevende uitjes inplannen uit school, zoals even in het park wandelen, samen schilderden, een boekje voorlezen of een kinderyoga oefening doen. Soms worden ze daar rustig van, kan ook helpen om school bespreekbaar te maken.
Ik weet precies wat je meemaakt.. ik heb een dochter van bijna 5 en dat is precies dit verhaal.. ik zal je een beetje mijn tips meegeven🥰 (ben ook kleuterjuf)
Als eerste: vervelende kinderen bestaan niet! Ook niet jou meisje! Alleen kinderen die niet begrepen worden door andere mensen. Jij begrijpt je kind heel goed. Ga daar rustig en compassie vol mee om zodat ze zich iig goed veilig thuis voelt. Ten tweede fuck de omgeving!!! Loslaten.. nou en dat ze niks op een conplimentje zegt.. dan maar lekker niet! Komt echt vanzelf (ervaring mijn eigen en het reageren op anderen)
School is echt een grote stap. Veel prikkels veel nieuwe situaties. Hou haar lekker af en toe thuis! Of doe haar halve dagen zodat ze op haar tempo kan wennen. Jij bent haar mond dus jij moet voor haar opkomen👌🏻 En dat kun jij! Je krijgt niet voor niets dit mooie meisje toegewezen🥰
En overal; je doet het geweldig. Kijk eens hoe goed je haar kunt beschrijven. Als je haar ook zo gaat zien? En daar begrip voor opbrengt? Maakt niks anders meer uit 🥰
Ik ben kleuterleerkracht en zie dat het voor sommige vierjarigen echt wel heftig is om naar school te gaan. Zoveel nieuwe indrukken.. Misschien kun je een soort kaartspelletje maken met verschillende vragen en haar elke dag een vraag uit het bakje laten pakken om te leren haar dag te evalueren En dan geen open vraag zoals : hoe was het op school.. Maar meer: - naast wie zat je in de kring - wat koos je tijdens het spelen en werken - wat vond je vandaag het leukst/grappigst?
Als ze dat moeilijk vind, kun je misschien zelf ook zo'n bakje maken en ook dagelijks een vraag voor haar beantwoorden (afhankelijk van of je vrij bent of aan 't werk was: wat was het grappigste dat je zag of hoorde vandaag, welk compliment kreeg je vandaag, wat deed je als eerste toen je binnenkwam op werk etc)
Wil wel even benadrukken dat het feit dat je dochter stil en verlegen is, niet een definitie is van "hoogsensitief zijn", maar daar heb je je vast wel in verdiept :)
Herkenbaar!!! Ik zal niet snel die term gebruiken, hebben we niks aan en ik weet ook niet of het zo is. Het zit een btje in de familie. Zo was ik ook als kind en mijn moeder en zusje ook.. gelukkig voelen mijn dochter en ik elkaar heel goed aan en lukt het om aansluiting te vinden. Wat voor ons helpt is rustig blijven en doorgaan met de dag. Duidelijke afspraken en omgangsvormen hanteren en daarin heel consequent zijn. Ik oefen vaak met haar de alledaagse dingen in het leven. Haar gedrag spiegelen en samen opzoek gaan naar een manier om er in het vervolg anders en misschien “beter” mee om te kunnen gaan en haar te leren om haar eigen grenzen te bewaken. Bijvoorbeeld: er is een kindje dat het liefst met mijn dochter wil spelen en loopt haar iedere dag achterna. Ze blijft vragen of ze na school samen zullen spelen en of mijn dochter met haar mee naar huis gaat. Mijn dochter voelt zich nog niet fijn genoeg om bij anderen te spelen, maar durft dit niet te zeggen. Ze durft ook niet te zeggen dat ze ook wel eens met iemand anders wil spelen en is bang dat het kindje dan gaat huilen. Dat vindt ze vreselijk. Zo erg dat ze niet meer naar school wilde, omdat ze bang was dat dit kindje weer alleen met haar wilde spelen en zou vragen of ze bij haar komt spelen na school. Door veel met haar te oefenen gaat dit nu een stuk beter, want je mag best vertellen dat je het spannend vindt om bij iemand anders thuis te spelen en ook dat je iemand heel lief vindt, maar ook wel eens iets met een ander kindje wilt doen. We zijn er nog lang niet, maar inmiddels brengt ze niet meer kotsend de nacht door, omdat ze daar zo’n last van heeft
Het klinkt voor mij wel als hoogsensitief, en pas naar school, dat geeft natuurlijk een hoop nieuwe indrukken, nieuwe prikkels. Dan kan ze vermoeid thuis komen en gaan huilen, of grote mond opzetten. Wat je dan kunt doen is haar even laten doen, kan ze thuis in een hoekje even zich terugtrekken? Ze is waarschijnlijk een kat uit de boom kijker, niks mis mee.
Er is een hooggevoelig forum met ook een subforum over kinderen, daar kun je ook tips vinden: https://www.hooggevoelig.nl/vbulletin/ Sterkte!
Hier net zo.. Ze is nu 6 en zei laatst in de trein uit zichzelf dank u wel tegen de conducteur voor de stickervel dat ze kreeg. Dus ze slaan het wel op maar hoe hard je het ook wil ze zei nooit dank u wel oid of zelfs als klasgenootjes zwaaide van doeg tot morgen deed zij niks terug geen hoe of bah.. tot nu! Ik blij dus ze weet en onthoudt hoe het moet het komt er alleen later uit. Ze gaat pas net naar school en dat is best heftig! Probeer te vragen onderweg naar huis als er niemand anders bij zit te vragen hoe is het met jou? Ipv hoe was het op school?
Mijn dochter is ook zo. Toen ze net naar school ging was ze ook echt heel verlegen. Hier gaan ze met 2,5 naar school. Maar met de jaren is dat verlegen zijn wel beter geworden. Ze is nu 6 en veel meer open. Ze is nog altijd wel een denker. Trekt zich alle zorgen van de wereld aan. Ligt ‘s nachts wakker omdat ze denkt dat de wereld stuk gaat omdat de mensen papiertjes op de grond gooien, enzo. En ze wil niks verkeert doen. Ook op school. Dat zorgt ervoor dat ze vaak onzeker is en niet durft antwoorden. Bang om fouten te maken. Ik herken veel van haar in mezelf.
Vooral niet voor schamen. Dan wordt ze nog onzekerder... Dit is eigenlijk heel gewoon gedrag voor een kind dat onzeker wordt van drukke situaties... en zich niet veilig voelt. Probeer niet meteen labels te plakken. Ze is nog zo jong... Geef haar de geborgenheid die ze nodig heeft, dat is nu het belangrijkste. Dan kan ze over een tijdje voorzichtig wat uit haar schulp komen... Geef haar de rust en tijd die ze nodig heeft!
Denk niet direct aan hooggevoelig, gewoon verlegen. Als je je zorgen maakt, of vanuit school, kan je altijd diagnostiek onderzoek laten doen. Ze geven je kind echt niet zomaar een stempel maar kan wel wat helderheid geven en tips.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (13) Verversen