Hallo dames, ik zoek advies van ervaringsdeskundigen, specifiek moeders van een kind bij wie een (hoogintelligente) vorm van autisme is vastgesteld. Bij mijn broer is een paar jaar geleden autisme vastgesteld, waarschijnlijk Asperger. Toen ik dat hoorde viel heel veel van zijn gedrag tijdens onze jeugd (en nu nog steeds) op zijn plaats. Ik ga niet in de details treden, want mijn vraag gaat over mijn neefje, zijn zoon van bijna 5. Het is mij (en meer in mijn omgeving) duidelijk dat hij zich net zo ontwikkelt als mijn broer. Ik zie zo veel vergelijking met hoe het bij ons thuis was en hoe zijn moeder hem nu ervaart (er is goed contact met haar ook al is ze niet samen met mijn broer). Onderzoeken zijn ook gaande. Het ding is dat ik het gedrag wel herken maar niet goed weet hoe ik ermee om moet gaan.
Mijn neefje 'klikt' enorm veel. Hij kan wel elke 5 minuten bij mij staan om te zeggen dat mijn zoon (ook bijna 5) iets doet wat hij niet leuk vindt of zich niet aan de regeltjes houdt. Ik heb hem gezegd dat hij het tegen mijn zoon moet zeggen als die iets doet wat hij niet wil, en dat doet mijn neefje dan ook, maar mijn zoon zoekt de grenzen van de ander op en gaat er daarbij ook wel eens overheen of verandert ineens de regels. Dat hoort bij de ontwikkeling, dat gebeurt constant hier bij de kinderen in de straat en meestal lossen ze dat zelf op. Alleen bij mijn neefje lukt dat dus niet, die komt altijd meteen naar de volwassenen.
Nu viel vandaag bij mij het kwartje dat dit 'klikken' eigenlijk wel eens een oprechte uiting van onmacht over de situatie kan zijn, een vraag van mijn neefje aan een volwassene hoe hij daarmee om moet gaan. Hij heeft immers gezegd dat hij iets niet wilde en toch gaat mijn zoon door. Of er wordt een spelletje gespeeld maar 'ineens' zijn de regels anders. Dat klopt niet met zijn belevingswereld. Mijn neefje wil echt samen spelen en als het goed gaat, hebben ze ook enorm veel lol. Alleen weet ik dus niet hoe ik hem kan helpen wanneer hij constateert dat het niet gaat zoals hij bedacht had. Moet ik hem meer opties geven om uit te proberen? Moet ik het hem zelf laten uitzoeken? Helpt het op dat moment om zelf mijn zoon tot de orde te roepen of te instrueren of belemmert dat juist de eigen ontwikkeling van mijn neefje?
Eigenlijk is mijn vraag, hoe kan ik op zo'n 'klik'moment het beste reageren? Want mijn neefje luistert wel echt naar de raad die ik hem geef, volgt mijn advies letterlijk op, maar dan nog werkt het niet altijd. Op de lange termijn zal hij technieken moeten leren om daar beter mee om te gaan, maar wat kan ik het beste op het moment zelf doen of proberen?
Wat denk je hier liefdevol over na. En wat knap dat je neefje naar jou toe komt!! Er zijn ook kinderen die zo'n 'systeem error gevoel' ervaren dat ze gaan schreeuwt of slaan of juist apatisch worden. Ik vind de tip hierover van zeg wat je doet en doe wat je zegt een hele mooie
Jouw zoon ontwikkelt zich normaal, maar voor hem is het toch een mooie les om de grenzen van anderen te respecteren en te leren zich aan de regels te houden
Ik ben het met je eens dat ook jouw neefje hierin kan groeien. Mijn zoontje (asperger) kon bijvoorbeeld moeilijk om gaan met spreekwoorden. Toen heb ik hem verteld dat mensen nu eenmaal soms de dingen op een gekke manier zeggen. Dus iedere keer als hij er nu last van heeft, vraag ik: weet je nog dat mensen de dingen wel eens gek zeggen? Dat is dit ook en het betekent: ......
Misschien kun je ook een soortgelijke uitleggen aan je neefje geven: veel kinderen houden niet van verliezen en veranderen dan ineens de regels. Daar mag je wat van zeggen en vragen of ze daarmee op willen houden. Je kunt zeggen dat je graag het spelletje speelt, maar alleen volgens de regels. Doet een kindje dat niet, dan kun je zeggen dat jij dan niet meer mee speelt. Zoiets? Gewoon een voorbeeld hoor
Wat fijn dat jij zo liefdevol nadenkt over je neefje en zijn (on)vermogens. Wat mij betreft hoef je niet uit te leggen dat je neefje anders is. Je kunt wel zeggen: "hij vindt het lastig als je de regels verandert." Probeer je zoontje te leren om "betrouwbaar" te zijn in zijn afspraken. ("Wat je zegt, dat moet je doen". ) En help je neefje idd om dingen te plaatsen... Dat zal moeilijk blijven. Zeker op deze jonge leeftijd. Klikken komt niet leuk over, maar is vaak idd een roep om veiligheid. Niet te zwaar aan tillen. Blijf jij voorlopig maar de veilige toevlucht voor wanneer hij iets niet begrijpt. Hij is nog zó jong, hij kán heel veel gewoon niet begrijpen op dit moment. Ook niet door training. Hoe gaan zijn ouders hiermee om?
Dat van 'wat je zegt, moet je doen' is wel een goede, die ga ik zeker proberen mijn zoon aan te leren! Zijn ouders lijken ook niet goed te weten wat te doen. Bij mijn broer heb ik soms het idee dat hij dezelfde 'taal' als zijn zoon spreekt en dat ze heel goed samen in hun eigen wereld kunnen zijn. Anderzijds is mijn broer volgens mij momenteel te veel met zichzelf en zijn eigen problemen bezig om echt bewust met de opvoeding van zijn zoon om te gaan. Zo is hij nu weer voor een paar maanden naar het buitenland gevlucht omdat het hem te veel werd. Zijn ex is in feite een alleenstaande moeder die af en toe het geluk heeft dat mijn broer hun zoon even opvangt. Zij heeft het volgens mij behoorlijk zwaar, merk ik uit de manier waarop ze zich uitdrukt. Ik weet niet in hoeverre zij zich raad weet met haar zoon (bij haar vermoeden we borderline, wat ook niet meehelpt).
Oh? Waarom zou dat zijn? Hun relatie heeft een krap half jaar geduurd maar toen was zij dus al zwanger. Ik heb zelf een heel moeilijke jeugd gehad door mijn broer zijn (toen nog onderkende) gedrag. Mijn broer heeft het ook heel moeilijk met zichzelf. Ik zie mijn neefje niet heel vaak, maar hij en mijn zoon schelen drie weken en zijn gek op elkaar. Ik hoop echt dat mijn neefje met de kennis van nu de juiste begeleiding krijgt zodat hij niet zo zwaar angstig en depressief hoeft te worden als zijn vader. En als ik daar aan bij kan dragen, al is het maar een klein beetje, wil ik dat graag proberen. Vandaar dus de vraag 'hoe dan?'
Borderliners willen graag iemand die makkelijk te besturen/manipuleren is. En mensen met Asperger willen graag iemand die de leiding neemt... Maar echt gezond wordt zo'n relatie meestal niet In iedergeval heel fijn dat je neefje een tante heeft die hem ziet en wil helpen!
Het beste advies bij autistische kinderen is zeg wat je doet en vooral doe wat je zegt! Dit geld niet alleen voor volwassenen maar zeker ook voor de rest van zijn omgeving. Misschien een goed gesprek met je eigen zoontje? (Niet dat hij het fout doet begrijp me niet verkeerd!!) probeer je zoontje uit te leggen dat je neefje de wereld anders beleeft en dat het voor hem belangrijk is dat als er een spel gespeeld wordt met bepaalde regels deze zo blijven omdat hij het spel anders niet meer goed snapt maar dan even niet weet hoe hij moet vragen om dit weer uit te leggen.... kinderen kun je heel veel uitleggen namelijk. Hier heb ik een zwart/wit structuur kindje.... (diagnose adhd met procesdiagnose ass) daarnaast werk ik met verstandelijk beperkte kinderen die daarnaast bijna allemaal een autismespectrumstoornis hebben en dat is wat ik geleerd heb wat het belangrijkste is. Voorspel zijn en de omgeving voorspelbaar maken daar ontwikkelen kindjes met ass het beste bij 🙂 succes! Lastige situatie!
Inderdaad lastig omdat ik zie dat mijn neefje wel wil maar niet zo goed kan. Ik zat er ook al aan te denken om met mijn zoon te praten erover maar komt dat wel aan op deze leeftijd? In hoeverre kan een kleuter begrijpen dat een andere kleuter niet met veranderende regels om kan gaan? Hoe kan ik mijn zoon uitleggen dat mijn neefje 'anders' is zonder hem 'vreemd' te maken?
Kinderen zijn erg flexibel. Er zijn ook speciale boekjes als het goed is. Niet te zwaar maken maar gewoon zeggen zoals het is. Zoiets als uitleg wat ik hierboven typte of laat hem zelf met een verklaring komen. Bijvoorbeeld als jullie een spelletje spelen en de regels worden opeens veranderd dan vind je neefje dat moeilijk hè? Waarom denk jij dat hij dat moeilijk vind?
Ik heb mijn oudste en jongste zoon een kleuren MRI laten zien van zowel hersenen met als zonder adhd (beide hebben adhd) en laten zien kijk jullie hoofd werkt anders dan die van andere mensen. Die van jullie heeft veel meer kleurtjes dat maakt jullie zo mooi en bijzonder maar ook anders en dat is soms best lastig voor de wereld om jullie heen. Bij je zoontje kun je het misschien andersom doen. Alleen antwoord geven op de vragen die gesteld worden en niet te moeilijk denken. Ze zijn met weinig antwoorden op die leeftijd vaak al tevreden.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (11) Verversen