Telkens wanneer ik ongesteld moet worden komen ze op. Die vervelende gevoelens en gedachtes. Inmiddels is mijn kindje al ruim 2,5 maar soms heb ik nog van die bizarre gedachtes. Van de week in het zwembad dacht ik: wat nou als ze koppie onder gaat en ik haar niet red?
Het blijft me raken ondanks dat ik weet dat het bij het moederschap hoort en het voort komt uit mijn beschermende rol naar haar toe maar oh ik vind t vreselijk en ben er altijd een paar dagen naar van... Wie herkent dit? Ondanks dat de kids al wat ouder zijn?
Heb het inderdaad ook als ik haar achterlaat bij mijn (schoon)ouders of als ze met iemand anders mee gaat, wat als er iets met hen gebeurd. En hoe zou het zijn als je je man/kind/noem maar op niet meer zou hebben, gelukkig is dat niet voor te stellen.. Op wat als vragen zou je kunnen denken ik zou het misschien wel/niet erg vinden, maar dat weet je gewoon niet als je het niet echt mee maakt, en laten we hopen dat dat ook niet hoeft!
Ik had het gisteren nog, me 3 kleintjes mochten met de bus terug van de stad samen met een vriendin van mij. Ik ging zelf fietsen. Toen ik thuis was, en de bus had er inmiddels ook moeten zijn maar ik zag me kids nog niet thuiskomen, ging er van alles door me heen. Spijt dat ik ze met me vriendin heb mee laten gaan, misschien durft ze me niet te bellen als er wat is gebeurt. Wat als 1 van de kids de straat is opgerend en er kwam net een auto oid. Toen kreeg ik de gedachte welke van de 3 zou ik het ergst/ minst erg zijn. Mijn conclusie was dat ik alle 3 niet kan missen maar toch, wat een walgelijke gedachte. Gelukkig kwamen ze toen binnen. De bus bleek een halte door gereden te zijn, vandaar dat ze iets later waren.
Ik heb dit ook. Ik kan echt het meest ernstige zien in iets wat niet eens kan leiden tot iets... ik bespreek dit ook met mijn man. Dat helpt. Maar vind het dus niet gek dat er nog meer mensen zijn die dit hebben.
Ons dochtertje is 2 jaar en 10 maanden bijna. Ik heb het ook en ik vind het vreselijk. Wat bij mij helpt is om er toch even bij stil te staan door bijvoorbeeld te denken dat ik haar zal proberen zo verstandig en goed mogelijk op te voeden en vervolgens de gedachte voorbij te laten gaan omdat het nergens verder invloed op heeft, het maakt me alleen ongelukkig terwijl er nu niets is.
Mijn kids zijn 10 en 12. Bij alles denk ik dat. Ik probeer weg te blijven van ondermijnende gedachten. Het gaat gelukkig vaker goed dan dat het mis gaat en meer dan je best en oplettend zijn en een liefdevolle en veilige omgeving bieden voor je kindje kun je niet doen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (6) Verversen