Hey dames, ik zit al een aantal jaren op dit forum en heb nu even een anoniem account aangemaakt. Ik zit met iets wat ik niet echt met familie of vrienden kan/durf te bespreken. Ik snap dat jullie geen kant en klare oplossingen hebben, maar ik zou het zo graag met iemand willen delen. En misschien hebben jullie tips, troostende woorden of wat dan ook..
Ik heb een kindje uit een eerdere relatie. We waren net uit elkaar toen ik zwanger bleek te zijn. Ik heb toen besloten om er alsnog voor te gaan. Ik heb altijd achter deze keuze gestaan en nooit spijt gehad. Maar het alleenstaande ouderschap vind ik wel zwaar. Heb dit nog nooit hardop durven toegeven, maar ik heb een heleboel moeten opgeven. Ik was toen 10 jaar jonger dan dat ik nu ben en ergens ook wat naïef. Ik dacht dat met mijn liefde alleen het allemaal wel goed zou komen. Nou is dat ergens ook wel zo, maar ik zie ook dat het mijn kindje schade heeft gebracht zonder vader op te groeien.
Een jaar geleden heb ik mijn huidige partner leren kennen en ik was eindelijk op alle vlakken gelukkig. We hebben samen besloten voor een 2e kindje te gaan. Dit inititief kwam vooral van hem. Het is nu eindelijk zo ver, ik ben 8 weken zwanger. We zijn samen naar de verloskundige geweest en hebben een goede echo met kloppend hartje gezien! Maar nu komt het.. mijn partner nam steeds meer en meer afstand, komt zelfs nachten achter elkaar niet thuis. We hebben geen ruzie, er is (voor zover ik weet) geen aanleiding voor zijn gedrag. En door zijn ontwijkende gedrag heeft praten ook geen zin, want hij gaat er gewoon letterlijk vandoor. Nu is vandaag het hoge woord eruit: hij wil het niet. Niet meer met mij en hij wil geen kind. Zonder aanleiding, zonder reden... en ik weet het allemaal even niet meer. Ik ben nu sowieso in shock, maar weet echt niet wat ik moet doen. Mijn familie had er de eerste keer al heel veel moeite mee, een 2e keer zullen ze echt niet accepteren. Ik sta er dus echt echt helemaal alleen voor. Ik zit er even helemaal doorheen, typ dit huilend in de keuken zodat mijn andere kind mij niet ziet. Wat zouden jullie in mijn plaats doen?
Meis ik ben alleenstaande moeder van 3 kids en ik red me prima. Mijn ouders staan ook niet achter me keuzes.
Maar je moet doen waarbij jij je goed voelt. Mijn zoons zijn 12,10 en 1 Jouw zoon kan jou ook goed helpen met de baby niet verschonen enzo maar de kleine dingetjes even opletten als jij een was ophangt even een luier of schoon rompertje pakken met de baby spelen. Mijn oudste 2 zijn gek op hun broertje en zelfs die van 12 speelt met hem dan zitten ze met zijn 3 ballen over te gooien zo schattig.
Meis je kan het en mischien draait die wel weer bij. Mischien heeft die koud water vrees. Laat hem maar even erover denken en probeer jij maar te genieten 💋
Is hij niet gewoon bang? En weet hij misschien niet hoe hij ermee om moet gaan? Ik zou hem in elk geval heeeel erg duidelijk maken dat HIJ dit ook wou en dat dit geen spelletje is wat je zo weer terug in de kast stopt.. de baby is er nu en jij kan dit sowieso alleen (dat heb je al laten zien). Als hij het gesprek blijft negeren zou ik hem eruit schoppen, dikke toedels! En wat je familie betreft: je bent volwassen, je bent prima in staat je eigen keuzes te maken en je hoeft niemand verantwoording af te leggen! Kop op meid! Dikke knuffel
Alleen mijn verhaal hier doen was eigenlijk al een opluchting. Heel erg bedankt voor jullie reacties. Het kindje is voor mij heel erg gewenst, maar ik wil ook zeker weten dat ik alles kan bieden. Dat wordt even puzzelen. Ik ben nu iets rustiger en ga de situatie inderdaad eerst even laten bezinken. Nogmaals bedankt aan iedereen die de moeite heeft genomen hierop te reageren.
Familie zal er toch wel voor je zijn? Ik eerste instantie misschien een mening, maar daarna zullen ze de situatie toch wel accepteren zoals het is? Ze kunnen je toch niet zo in de steek laten
Wat een ontzettende moeilijke situatie voor je, maar gelukkig heb je nog even de tijd om te beslissen. Blokkeer je aanstaande ex voorlopig in je telefoon, zou ik zeggen en neem de tijd en rust om zelf te voelen en overdenken wat je wil en wat je aankunt. Zo te lezen doe je het prima als moeder en zet je je heel erg in voor je gezin. Eigenlijk ben je dus mama en papa tegelijk totdat je je kind een rolmodel kunt geven waar het wat aan heeft. Ik vind het heel knap en doordacht wat je doet en wil je graag een hele dikke knuffel geven. Kies vooral vanuit jezelf wat je met deze situatie wil doen, maar twijfel niet aan wat je kunt. ❤
Hallo alle moeders van de werelden. We bieden financiering aan alle mensen die echt financiering nodig hebben voor de realisatie van hun persoonlijke projecten. Neem contact met mij op voor meer informatie. WhatsApp: +46704025440 E-mail: stephanienadinepierre206@gmail.com
Pff jeetje. Ik snap je gevoel heel goed. Wat betreft je eerste ook. Ik was 19 toen ik zwanger raakte van mn ex . Grootste slapjanus alive dus wist ook dat ik alles alleen zou moeten doen. Ik zeg altijd; het is niet het kindje wat ik niet wilde maar de situatie eromheen. En ik denk /begrijp een beetje uit jouw verhaal dat je hetzelfde voelt. Ik hoop dat hij nog bij draait maar laat daar je keuze niet van af hangen. Jouw leven jouw lichaam. Veel sterkte , twijfel niet aan je eigen kracht en kunnen en maak de keuze vanuit je hart maar ook zeker met je hoofd.
Mening van mijn familie en aanstaande ex familie zouden mijn gestolen kunnen worden.
Maar zou ze gewoon het hele verhaal vertellen dat jullie er samen voor zouden gaan en hij ineens niet meer wilt . Maar dat je wel voor de kleine gaat(evt) .
Wat ik zou doen? Heel veel steun zoeken bij de mensen om me heen... Dit kindje kan er niks aan doen dat het zo gelopen is...en jij nu ook niet meer... Maar ik denk dat je oudste enorm blij zal zijn met een broertje of zusje... Ook voor de toekomst. Dan hebben ze iets aan elkaar...
Ik zat in een vergelijkbare situatie Bij mij heeft heel erg geholpen hem met rust te laten en niet over de baby te praten hij had tijd nodig om het te laten bezinken. Zelf de keuze maken en daar duidelijk achter staan, als jij twijfelt zal hij dat ook doen. Sterkte 🌻🤗
Je hart volgen! Hoe moeilijk dat ook is, alleen jij kan weten wat je voelt en vanuit daar een keuze maken. Maar maak de keuze voor jezelf, en zeker niet voor anderen!
Jeetje zeg, in wat voor situatie jij zit! Ik snap goed dat je dit niet voor de tweede keer wil meemaken. Dit is iets wat jullie samen besloten hebben. Dat maakt zijn gedrag onbegrijpelijk. Ik hoop echt voor je dat hij bijdraait en dat jullie de toekomst met z’n viertjes tegemoet gaan!
Ik zou even al het contact vermijden. Je moet zelf een keus maken zonder de mening van de vader. Het zal je gaan lukken, je hebt genoeg liefde, maar alleen jij weet of je het ook wilt. Sterkte.
Wauw sorry om te zeggen maar wat een l*l En wat is dit enorm k*t voor jou! Niet normaal 😰 Ik heb niet echt tips en adviezen alleen maar 1: Laat je keuze niet leiden door de mening van een ander, maak echt je eigen keuze hierin ❤️ Heel veel sterkte! Wat zul je verdrietig zijn 😰😔
Poeh, pittig. Ik heb met je te doen. De vraag is; wat wil jij? Zelf zou ik hem op de man afvragen wat de reden is dat hij als een blad aan de boom is omgeslagen qua houding en toon ten opzichte van jou en zijn liefde voor jou en zijn baby. Misschien is er een ander in het spel? Problemen op het werk, in de familie of speelt er een verslavingsprobleem? Verdenkt hij jou van ontrouw? Geen idee. Zo lang je niet weet wat er aan zijn gedrag ten grondslag ligt is het moeilijk adviseren.
Laat je niet leiden door zijn druk om abortus te plegen! Zet voor jezelf op een rijtje wat JIJ wilt en schakel mensen in die jou kunnen helpen in dit proces en in de toekomst.
Wauw wat heftig zeg... Ik zou eerst zorgen dat je voor je zelf het e.e.a. duidelijk heb en ga met iemand onafhankelijk praten. (HA, Vk) Ik hoop dat het je gaat lukken je familie los te zien van de situatie wat betreft mening, maar probeer ook alvast te bedenken wie je wel in vertrouwen zou kunnen nemen. Je zal.je omgeving ook hard nodig hebben maar zij behoren geen invloed te hebben op jou keuze. Het gaat hier om een nieuw leventje... Heel veel succes en wijsheid toegewenst 🤗
ik ben iemand vrij nuchter. trek me weinig aan van anderen en ook als dit familie betreft. ik doe alles met overtuiging en probeer te doen wat goed is, niet altijd de makkelijkste weg geef ik toe maar wel het zuiverst. dat wil niet zeggen dat ik geen fouten maak, maar in ieder geval met de beste intenties ben begonnen. jou familie hoort achter je staan en zeker als het gaat om verantwoordelijkheid nemen voor het leven in je buik. en staan ze niet achter je dan even goede vrienden. hun hoeven niet te zorgen voor dit kindje dus wat is het probleem. wel kan ik je aanraden hogere eisen te stellen aan een man, zodat het je niet blijft gebeuren. begrijp me niet verkeerd zelfs huwelijken van 25 jaar zijn niet veilig voor scheiding.. dus wat ik zou doen is wel duidelijk. dit leven , leven gunnen en van houden natuurlijk het is je eigen vlees en bloed, voorbereiden op het ergste, en dan er het beste van proberen te maken. want geluk zit hem uit eindelijk in de kleine dingen. en kunnen de leden in een kern gezin wel moeilijker of ongelukkiger leven dan iemand waarbij de situatie minder traditioneel is. ik weet niet hoe je nu leeft, woont, werkt of iets... maar denk dat we in nederland veel hebben waar we op terug kunnen vallen. dat maakt het alleen maar hoopvoller.
Ach meis wat heftig. Is zijn gedrag na de echo veranderd? Kan het zijn dat het ineens zo dichtbij komt? En dat hij nog even moet wennen. Jullie zijn er zoals ik kan lezen best een tijdje mee bezig geweest. Zorg dat je hier met iemand over kan praten, de huisarts of de verloskundige. Niet te veel stressen over wat de je familie wel niet zal denken. Eerst even helder voor jezelf hoe en wat. Heel veel sterkte
Het is inderdaad in de periode na de echo begonnen. Maar nu het hoge woord eruit is, is zijn toon ook helemaal veranderd. Hij belt nu non stop over het maken van een abortus afspraak. Ik heb nog even niet gereageerd.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (21) Verversen