Het is waarschijnlijk zoveelste post daarover maar ik moet het ff kwijt.
Ik ben jaar geleden verhuisd met mijn partner naar Turkije, hij heb hier wel wat kennisen en sowieso kan hij de taal - ik ben hier helemaal alleen! Ik heb alleen hem. Mijn vader en zus wonen heel ver en vriendinen hebben zelf geen kinderen dus ze begrijpen het ook niet helemaal.
Ondertussen ben ik 28 weken zwanger maar mijn partner toont helemaal geen interesse! Ik ben heel erg bezig met informatie te vinden, om me te informeren hoe de hele procedure hier werkt, ik heb zelfs “birth school” gevonden- die ik dacht een goed idee is , aangezien ik veel angst heb voor de bevalling die ik met niemand kan delen. Allees wat ik wil met hem delen vind hij een onzin - hij neem niks serieus en zei dat ik ben me aan het aanstellen dat zijn moeder heb 6 kinderen gebaren(laatste 45 jaar geleden!) en heb zich gered, ook ik ben niet de enige die kind op de wereld ga zetten dus ik moet niet overdreven!
Het doet mij zoveel pijn omdat hij wilde die kind ook- ik ben zwanger geworden na ICSI behandeling dus het was geen “ongeluk”.

Ik probeer daarover te praten al vanaf begin maar zonder resultaat. Ik wil wel bij zeggen dat hij gaat mee naar ginekoloog (hier ga ik gewoon elke maand voor een echo) en hij wil ook bij zijn bij de bevalling (ook al weet ik niet wat hij ga doen omdat voorbereiding lessen interesseren hem niet) en hij wil natuurlijk ook een naam kiezen en verder alles regelen...alleen mij wil hij niet steunen.

Iemand vergelijkbare ervaringen? Ben ik me echt aan het aanstellen? Zou ik gewoon blij moeten zijn dat hij is er voor “praktische” dingen en niet te veel verwachten?
Alles lijkt zo hopeloos op dit moment, ik heb zoveel angst en zoveel vragen die niemand kan beantworden en nog 12 weken te gaan...:-(

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A


reacties (41)    Verversen


  • Lewi

    Mijn man is ook Turks en na lang samengewoond te hebben in Turkije, wonen we nu zo een 6 jaar in NL. Ik spreek vloeiend Turks en heb de cultuur mij toegeeigend. In Turkije is de man vaak niet betrokken bij de zwangerschap en bevalling. Ook is er vaak geen keuze voor natuurlijk bevallen, dit is 9 van de 10 keer een keizersnede. De schoonfamilie zal jou bijstaan. Lees je vooral in over de 40 eerste dagen na de bevalling, want daar hebben ze best stricte principes over. Mijn man is bij de eerste bevalling tegen zijn principes in bijgeweest, bij de tweede alleen tot aan ontsluiting. Mijn man is best bereid luiers te verschonen, een broodje te smeren o.d., maar niets structureels. In Turkije zeggen ze dat hij al veel doet voor een man zijnde. Toevallig had ik hier van de week nog een gesprek over met een Nederlandse woonachtig in Side. Zij werd het eerste jaar helemaal gek van de bemoeienis van anderen en zegt de eerste vier jaar erg moeilijk gehad te hebben. Ze omtvlucht haar huis nu omdat ze zich opgesloten voelt door te gaan werken. En zo ken ik zat meer meiden. Waar wonen jullie en op wie kan je wel terugvallen?

  • Marta88

    Dank je wel voor je reactie. Beviel het je wel om in Turkije te wonen of juist niet zo er daarom zijn jullie terug gekeerd ? Ik ga indd over die 40 dagen lezen ! Goede tip!

    Dat geloof ik ook dat aanwezigheid bij bevalling niet zo vanzelfsprekend is hier en geen ene van broers van mijn vriend is bij bevalling geweest, maar die van mij wil het wel! Hij wil daar wel zijn, en hij wil verder ook alle beslissingen nemen, alleen nu kan ik met hem nergens over praten en hij is nu niet geintereseerd - en ik heb hen juist nu nodig om mijn zorgen weg te nemen. Het zou misschien anders zijn als ik andere mensen om me heen had, maar ik heb echt alleen hem. Daarom is het zo teleurstellend.
    Wij wonen in Istanbul, en al zijn familie woont in Nederland, mijn familie (vader en zus) woont in Polen. Het lijkt mij echt geen goed begin.
    Wij zijn al meer dan 6 jaar samen en tot nu toe heb ik nooit last gehad van die culturele verschillen - pas nu met de zwangerschap, wat maak mij denken dat die hormonen ech je hersenen belemmeren en dat je alleen problemen ziet en niet meer oplossingen...

  • Lewi

    Wij zijn nu 16 jaar samen. Ik heb zo een vier jaar in Marmaris gewoond en vijf jaar in Istanbul (üsküdar). Eerste werkte ik in het toerisme maar dat was niets voor mij. Na mijn man zijn verlate dienstplicht zijn we verhuisd naar Istanbul. Hier werkt ik heel veel bij een Turks maar internationaal georienteerd bedrijf. Tevens heb ik er gestudeerd. Eind 2012 zat mijn moeder tegen een burn out aan en zij runt een familiebedrijf. Ik wilde een nieuwe baan en mijn man kwam al vijf jaar niet echt aan het werk in Istanbul. Ook met oog op kindjes hebben we toen besloten naar NL te verhuizen. In Turkije had ik geen directe familie in mijn bijzijn dus had ik een nanny moeten regelen aangezien wij leefden van mijn inkomen was stoppen met werken geen optie. Ik wilde niet om 20.00 uur thuis komen om mijn kind nog maar een uurtje te zien. Na mijn heftige bevalling ben ik ook heel blij dat ik deze periode in NL heb mogen beleven. Destijds was ik heel gelukkig in Turkije, maar zou het nu niet meer kunnen. Wij gaan ieder jaar een paar keer (zijn eregisteren teruggekomen) en bij mijn schoonfamilie loop ik altijd op mijn tenen. Constant bemoeienis over de gezondheid van de kids, geen moedermelk geven, de baby een tut geven, te warm/ te koud gekleed. Ik pas me altijd netjes aan, maar zij zullen zich nooit in mijn cultuur verplaatsen. Als we bij mijn schoonfamilie is zal mijn man ook geen luier of iets verschonen, enkel bij zijn zus en die staat dan met een mond vol tanden. Ik denk wel dat er heel veel verschil is of de partner is opgegroeid in NL, in Turkije, Turks of Koerdisch is etc. Zorg er echter voor dat je jezelf niet uit het oog verliest. Mijn man praat overigens met jan en alleman, maar is bij mij ook nooit echt een prater geweest. Je mag me een pb sturen.

  • china-dad

    Wat een.goede reactie.Dit is dus wat het echt betekent om een meerculturele relatie te hebben... Spreek uit ervaring, alleen gaat het bij mij niet om Turks maar Chinees. Soms heel erg moeilijk, ook na 5 jaar kind....

  • Marta88

    Maar had je last van die verschillen vanaf het begin of pas tijdens zwangerschap? Bij mij is het pas bij zwangerschap zo moeilijk geworden. Woon je wel in Nederland? Zijn Chineese mannen ook niet heel erg betrokken?

  • china-dad

    Vanaf de geboorte vooral. Opeens zat er een schoonmoeder in mijn huis die de totale controle overnam. Voor haar logisch want grootmoeders 'helpen' zeer veel in de opvoeding terwijl mannen (de vaders) vooral het geld verdienen, voor mij als Nederlandse vader zo goed als onacceptabel. We wonen in Peking. Mijn schoonmoeder en ik wonen gelukkig niet meer in 1 huis, maar onze relatie blijft erg moeizaam. Zij.is heel erg een echte typische Chinese grootmoeder (en familietakhoofd) die is grootgebracht onder Mao, ik ben een nogal Nederlandse gezinsvader.

    Als je wilt weten wat cultuurverschil echt is, krijg dan dubbelcultikinderen, heb ik gemerkt. Zo oneindig veel moeilijker dan.vrijwel iedereen beseft, in mijn ervaring...

    Wat je zegt over niet weten hoe 'de dingen' werken,daar heb ik hier ook last van. Ik ben volledig afhankelijk van mijn vrouw als het bvb gaat om schoolkeuze, verzekering, inenting en medische dingen. Terwijl mijn vrouw daar ook totaal onervaren in is en eigenlijk niet heeft geleerd hoe ze dingen moet regelen (haar moeder deed altijd alles). Dat is soms heel frustrerend en soms voel.ik mij daarin echt eenzaam.

  • Lewi

    Ik begrijp je helemaal China Dad! Toen ik in Turkije ging wonen was ik jong, leerde ik makkelijk, was het een uitdaging. Onze relatie heeft zeker ups en downs gekend. Toen er kinderen kwamen is er onbewust veel veranderd. Je hebt opeens te maken met tweetalige opvoeding, maar ook tweevoudige culturele opvoeding. Daar komt bij dat mijn man zich nog steeds ongemakkelijk voelt in NL en de taal niet goed beheerst. Ook ik moet veel regelen, neem hem dat niet kwalijk, maar je merkt dan toch wel meer frustraties.

  • Amatullaah

    Ik las dat je uit Polen komt. Mijn moeder is Pools haha wat apart dat je in Turkije woont. Ik denk dat elke vrouw soms wel bang is voor de bevalling, dat is heel normaal. Mijn man toonde ook niet veel interesse, maar hij hielp me wel. Soms als je iets wil moet je daar gewoon boos om worden. Ik wacht net zolang tot hij accepteert wat ik wil, als jij die cursus graag wilt, gewoon doen. En die reacties van misschien is het de cultuur.. dat slaat echt helemaal nergens op! Je goed als het ware je man voor de 2de keer op, dus sta gewoon op je strepen. Jak chcesz rozmawiać, proszę napisz po Polsku haha mijn Pools is niet heel goed maar kan het wel lezen :) succes!!

    Trouwens, zeg tegen hem dat je naar NL gaat als hij niet meegaat, moet je zien hoe snel hij een afspraak zal maken :p mannen zijn zo anders, hij houd vast echt heel veel van je! Communiceren is de sleutel van een goed huwelijk!

  • china-dad

    Ik denk dat cultuurverschil.echt geen gelul is,maar wat jij zegt vind ik ook heel goed: zo krijg je je zin, plus je leert je man om jou beter te begrijpen, cultuurverschil of niet. Heel goed! Soms is dat nodig...

    Edit: ik lees nu pas de cultuurrescties hieronder. Een paar gaan er wel heel kort door de bocht ja... maar ja typisch.Nederlands om een mening.te hebben over Turkse mannen zonder ze echt te kennen zeg maar

  • Jurkje

    Het is een gebrek aan kennis en ervaring van hem, na de 1e bevalling zal dat vast anders zijn de volgende keer.. daar heb jij nu niks aan en niet fijn dat hij in ieder geval probeerd er meer voor je te zijn. Zwanger zijn en bevallen is een natuurlijk proces (om je gerust te stellen) maar ik zou veel contact met je eigen moeder hebben zij is ten slotte ervaringsdeskundige. En hier op bb kun je ook veel steun vinden.
    Ik snap je angst heel goed het blijft een hele klus.. enorm spannend maar heb vertrouwen.
    Je lichaam doet wat het doet en probeer het te accepteren en luister goed naar de verloskundige en je lichaam. Zij kan je helpen leren puffen en je door dit proces heen loodsen. Weeën komen en gaan. Net zolang er genoeg opening is dat het kindje er door kan. Als je een wee hebt blijf denken okey deze pijn gaat straks weer even weg, daarna komt een tijdje rust en dan weer wee etz. Totdat het kindje er door kan en je een enorme drang voelt alsof je naar de wc moet. Dat is het moment van persen en daarna komt de geboorte. Ik hoop zo dat je fijne verloskundige krijgt die je goed helpt en je zelfvertrouwen geeft tijdens de bevalling. Want je kan dit!

  • mamaDDD

    Ik denk eerlijk gezegd dat het hun cultuur is en dat het daar allemaal zo is..
    Je hebt nu eenmaal een Turkse man..
    Hopelijk wordt het toch beter.

  • Melike7

    Meen je dit serieus
    Als ik hier op bb leed dat hun mannen niet helpen of alleen gamen enz zijn het niet alleen Turkse mannen
    Je moet kijken naar hun eigenschappen
    Mijn man is opgegroeid in tukije maar ik heb ontzettende steun aan hem
    Nog steeds
    En mijn broertje is hier geboren maar
    Niet meteen een cultuur bij betrekken

  • Amatullaah

    Slaat echt nergens op dit en heel racistisch..

  • mamaDDD

    Ik zie genoeg Turkse mannen op het werk.. Wij als vrouwen zijn minderwaardig ;-). Als hun vrouw meekomt, mag ze zelf niet beslissen en de man zit er bij wijze van spreken met zijn neus op want we moesten is iets doen dat hem niet zint..

  • MamaJL

    Ik had een Turkse collega (man) die alles gewoon overlegde thuis hoor. Was een heel aardige goede man, ook voor zijn vrouw. Ik denk dat er in alle culturen allelei mannen bestaan.

  • Amatullaah

    Ja die Turkse mannen op je werk zijn representatief voor de rest natuurlijk....

    Lees je je antwoorden echt na voor je op Opslaan drukt

  • MNAZ

    Pff weet niet waar jij woont of werkt maar jouw ervaring met 1 turk of buitenlander maakt het geen feit...zucht Anno 2019 nog steeds zulke vooroordelen.

  • Amtie

    Mijn man en ik hebben een cursus samen bevallen gedaan. Ik wilde dat hij goed op de hoogte zou zijn. Het leek hem allemaal niet zo veel te interesseren, maar met de bevalling heeft hij mij ontzettend goed geholpen en bijgestaan (zoals een uur lang mijn weeën weg masseren). Hij viel zelfs bijna flauw omdat het allemaal een stuk heftiger was dan hij dacht en was in tranen toen onze zoon geboren was. Daarna heeft hij in de kraamtijd zijn uiterste best gedaan. Bij de geboorte van onze dochter heeft hij veel met onze zoon gedaan om mij te ontlasten.
    Uit zich zelf doet hij nog steeds niet heel veel met de kinderen, maar hij werkt dat ook ontzettend veel. Als ik hem er op wijs pakt hij het wel op en neemt even de tijd voor zijn kinderen.

    Voor mannen begint het pas bij de bevalling en zij begrijpen de zorgen van een vrouw niet goed. Ik hoop dat jouw man ook bij trekt tijdens de bevalling en dat je veel aan hem zult hebben.

  • MamaJL

    Zo was het hier de eerste bevalling ook. Bij de andere kinderen was het wel anders. Moeders lijken zich veel vroeger met volle overgave moeder te voelen dan dat vaders zich vader voelen. Mannen deken vaak practischet, zijn van het regelen heb ik persoonlijk het idee.

    Maar ook daar zijn weer uitzonderingen op...

  • Marta88

    Daar hoop ik ook - dat hij na de bevalling wat meer betrokken raakt en dan wordt dit allemaal alleen maar een slechte herrinering

  • Waterbloempie

    Mijn man is koerdisch, toont ook weinig interesse in de bevalling, ben zelf ook panisch. In ons dochtertje toont hij wel interesse echo's en afspraken.
    De bevalling is ook doodeng maar dat kunnen uiteindelijk alleen wij..
    Misschien is het de cultuur ofzo lol
    Ik woon dan wel in Nederland dus dat is voor voor jou misschien ook extra eng ivb met de taal enz.
    Waarom kom je niet gewoon naar NL..

  • Marta88

    Ik denk dat cultuur kan er wel iets mee te maken hebben samen met leeftijd - hij is wel 13 jaar ouder. En bevallen in NL kan niet door praktische reden - ik heb daar ook geen familie (ik kom oorspronkelijk uit Polen), ben daar niet verzekerd, baby kamer is hier al klaar etc.
    Heb jij dan wel iemand anders van vrienden of familie bij wie je terecht kan als je over je zorgen wil praten?

  • Waterbloempie

    Nee ik heb ook geen steun van familie.
    Mijn vriend is 10jr ouder.
    Ik heb wel de babykamer etc hier alles geregeld.
    We kunnen contact houden als je wilt.

  • Marta88

    Ok dus een beetje vergelijkbare situatie...van een kant denk ik ok dus ik ben me echt niet aan het aanstellen - er zijn meer vrouwen die gewoon meer van hun partner zouden verwachten, en van andere kant vind ik jammer dat je ook zo emotioneel alleen voor staat, omdat het zou anders moeten zijn. En ik hou graag contact met je !

  • Waterbloempie

    Ik heb je even een PB gestuurd.

  • Myrtheflower

    Ik vraag me af of hij zich er bewust van is van wat er allemaal bij komt kijken, weet hij wel wat hem te wachten staat en wat hij moet doen? Heb het daar eens over met hem. Mijn man heeft ook geen cursus gedaan en was een top assistent..

    Ik denk trouwens dat er best veel mannen zijn die op hun eigen manier betrokken zijn, zonder scholing te volgen maar gewoon te doen wat zij denken dat goed is, en dat is oke denk ik. Doen wat bij je past. Alleen past bij jou iets anders, en moet je voor jezelf opzoek naar wat jij dan nodig hebt. Hij heeft dat niet nodig, hij is iemand anders. Je zou misschien ook gewoon eens naar een coach kunnen om over je angst te praten en de dingen waar je in je relatie tegen aan loopt.

  • Marta88

    Daar ben ik wel mee eens dat iedereen beleeft het op een andere manier en het is oke! Ook weet ik dat die lessen zijn niet noodzakkelijk om steun te bieden, maar het zou mij wel beetje geruststellen. Nu heb ik het idee dat tijdens bevalling ipv “jij doet het goed”krijg ik ook te horen dat ik moet me niet aanstellen...

  • Mauw

    Ik sluit me volledig aan bij Noopma!
    Praat met je partner en laat hem weten dat je heel veel behoefte hebt aan zijn steun!
    Ps. Ben je Pools? :)

  • Marta88

    Bedankt! Ik laat hem regelmatig weten dat ik heb zijn steun nodig en dat ik heb toch niemand anders om daar over te praten, maar het brengt weinig resultaat. Het is heel erg frustrerend soms. En ik ben indd Pools😊 ik heb wel een paar jaar in NL gewoond voordat ik maar turkije kwam.

  • Mauw

    Tak myslalam!
    Powodzenia z partnerem, na pewno dasz se rade, sama lub z nim. Jak mas ochote poklachac po Polsku to pisz!
    Pozdrawiam! Gosia

  • Noopma

    Lieve meid, je hebt helemaal gelijk. Bevallen is niet vanzelfsprekend. Ook al word het door de eeuwen gedaan door vrouwen, het is en blijft altijd een risico. Zenuwachtig zijn is heel normaal! Ik vind het wel erg dat je man zo doet. Je stelt je zeker niet aan en de gevoelens die jij nu ervaart hebben miljoenen vrouwen ook gehad. Het is jammer dat je man je niet steunt hierin. Jij bent een unieke vrouw met andere gevoelens en lichaam dan zijn moeder. Hij kan niet verwachten dat jij het zelfde bent, doet of kan. Wat ik wel weet is dat ik lees uit jouw verhaal dat je goed wilt voorbereiden en dat is juist hartstikke slim! Gewoon doen wat voor jou goed voelt en niet wat voor een ander vanzelfsprekend is! Heb je hem uitgelegd hoe je eronder voelt dat hij zo doet? Praten kan veel helpen als de beide partijen ook willen luisteren.

  • Marta88

    bedankt voor je lieve reactie! Het voelt toch wel geruststellend om te horen van een derde dat wat ik voel en dat ik ook emotionele steun nodig heb - is normaal! Ik breng deze onderwerp regelmatig naar voren maar meestal eindigen wij in een ruzie, omdat zijn reactie na alles wat ik zei is dat ik gewoon door hormonen zo emotioneel ben en dat ik zoek aandacht en hij heb daar geen zin in. Maar ik probeer daar het beste van maken - ook als moet ik dat alleen doen omdat eind van de dag doe ik het voor mezelf - omdat IK moet bevallen- en voor de baby. Niet voor mijn partner.

  • Noopma

    Ik weet niet hoe de band met je schoonmoeder is? Maar misschien helpt het om er met haar over te praten.

  • Marta88

    Mijn schoonmoeder is helaas 75 en zij heb haar zwangerschappen beleefd in helemaal andere tijden. Daarnaast is mijn Turks en haar Nederlands niet goed genoeg om gesprekken over gevoelens te voeren.

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50