2 jaar geleden werd ik tijdens een prille relatie zwanger. De vader was er nog niet klaar voor en in combinatie met een HG zwangerschap brak ik de zwangerschap af. Het voelde meer alsof ik dood ging dan dat ik een leven creëerde... Twee weken later ging ik kapot van de spijt en begon een zware depressie... Mijn toenmalige partner steunde me niet en vervolgens was ik mezelf voor anderhalf jaar helemaal kwijt. Ik zag nergens het nut meer van in, eten en douche was zelfs te veel voor me.
Nu ben ik op dit moment weer onbedoeld zwanger geraakt. (in een keer raak) En heb er voor gekozen om voor mijn eigen geluk te gaan en het kindje te houden, ookal gaat het in mijn eentje moeilijk worden. Het begon allemaal goed en de roze wolk was heel comfortabel, maar de laatste dagen denk ik alleen maar "Ben ik wel goed genoeg" "ga ik wel van mijn kindje houden?!" "ik wil eigenlijk mijn eerste kindje terug.." Ik schaam me echt voor deze gedachtes, vooral omdat moeder worden een droom van me is. Aan de ene kant weet ik dat ik een geweldige moeder zal worden, aan de andere kant twijfel ik aan mijn eigen capaciteiten...
Heb geloof in jezelf, en in de kracht die in je zit. Natuurlijk kan je dit, en natuurlijk zal het soms moeilijk worden. Maar je kiest er voor om het kindje geboren te laten worden, om het kindje lief te hebben, en het beste te doen voor je kindje. Dat is een dappere maar vooral mooie keuze.
En als het even niet meer lukt, als het zwaar is, wees open en eerlijk. Naar jezelf, maar ook naar anderen, en als de tijd zover is ook naar je kindje. Vraag hulp, neem rust, doe wat goed is.
Heftig meis, ik heb mezelf ook eerst als oppas gezien en niet als moeder maar gelukkig is dat gegroeid..je moet jezelf ook weer vinden in deze rol. Blijf praten (of hier typen) schaam je niet en laat het over je heen komen.
Niet iedereen zit op.een roze wolk hoor tijdens d3 zwangerschap of ze nou gepland of niet ziin, hier 4 kinderen en ik heb echt een hekel aan zwanger zijn en de eerste maanden met een baby vind ik eigenlijk ook niet heel bijzonder, het is meer een gesjouw etc hahah, maar ik hou onwijs veel van mijn kinderen, doe alles voor hun en zou zeer zeker niet zonder hun kunnen. Het enigste moment wat ik echt prachtig blijf vinden is de bevalling, en nee niet de pijn maar het moment dat er een klein baby'tje op je buik neer gelegd word, dan voel je zoveel liefde voor je kindje, alles komt echt wel goed hoor, ook jij kan dit.
3x ongepland zwanger geraakt. Maar zou niet anders willen, als je ze op de wereld heb gezet word je overspoeld met vreugde en liefde! Mijn zoon kreeg ik toen ik 19 was inmiddels 10 jaar dus, ik ben zolang alleen met hem geweest dat we echt beste vrienden zijn maar daardoor sterke band hebben. Het komt vast wel goed, en je gaat het rocken! En als de vader deze tijd wilt missen is dat zijn gemis, maar jij geniet lekker! Twijfels horen er altijd bij, gepland of ongepland zwanger
Ik heb niet in jouw situatie gezeten, maar herken wel jouw twijfels. Ik was gepland zwanger in een stabiele relatie en dan nog was er geen roze wolk (door zware zwangerschap en huilbaby). Wat ik daarmee zeggen wil, is dat het heel normaal is om twijfels te hebben ongeacht je situatie en al zeker niets om je voor te schamen. Uiteindelijk, ongeacht of die liefde voor je kindje er direct is of moet groeien, is je moedergevoel ontzettend sterk en gaat het helemaal goedkomen! Zoek hulp wanneer je die nodig hebt, in welke vorm dan ook en probeer vertrouwen te krijgen in jezelf en lief te zijn voor jezelf. Geef jezelf de ruimte om te rouwen om je 1e kindje en kennis te maken met je 2e kindje. Kun je niet volledig genieten van je zwangerschap daardoor? Ook dat is prima. Koester de momenten dat je wel geniet, veel geluk!
Lieve schat, het komt allemaal goed. Je eerste ervaring heeft je geleerd dat je het nu anders wilt doen. Dit is nu eenzaam zo gegaan en als je toen had geweten wat je nu wist had je het wellicht anders gedaan. Maar lieve mama, stop alsjeblieft met jezelf te kwellen. Je zult een fantastische mama zijn voor je kindje en je zult dit alleen kunnen. En je engelen-kindje zal op jullie passen! Hele dikke knuffel! 😘
Ja het komt echt goed. Bij mijn eerste dacht ik roze wolk etc etc. Nou die kwam er niet. Ik vond dat zo erg, want je moet meteen van je kindje houden etc etc. Hele verkeerde mind set en ja hoor depressie. Bij mijn 2e ging het al wat beter maar toen gebeurde er te veel heftige dingen om mijn heen. Maar toen merkte ik al wel ik kan wel van mijn baby houden. Dus het mooiste verhaal komt bij de 3e. Ook daar kreeg ik een baby op mijn buik en ik voelde niets, geen band, geen liefde niets. Maar ik dacht ik sta er voor open en ik ga het laten groeien. Dus wat deed ik, ik keek naar mijn baby, aaide zijn handjes. Wanneer hij stil was en niet huilde nam ik echt de tijd om naar hem te kijken en proberen van hem te genieten. En die liefde kwam, die roze wolk kwam en niet zo'n beetje ook. Toen mijn zoontje 3 weken oud was waren er momenten dat ik haast ontplofte van verliefdheid. Misschien ben jij wel zo'n moeder waarbij het kindje op de buik word gelegd en je bent meteen in de wolken. Maar ook als dat dus niet zo is kan het echt nog wel komen. Sta er voor open en hou hoop. ps mijn 3e zwangerschap was onverwacht maar ik heb er de hele zwangerschap ook niet echt achter kunnen staan en de hele tijd getwijfeld had ik hem wel moeten houden... had ik het niet beter kunnen laten afbreken. Dus zelfs met die start kan het nog goed komen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (11) Verversen