5,5 maand geleden mijn liefste mooiste dochtertje geboren en na die tijd veel meegemaakt. Ze moest geboren worden dmv een keizersnede die ik als heel heftig heb ervaren. Vervolgens dus totaal geen roze wolk... wat een teleurstelling. Was ik dan niet gewoon een hele slechte moeder? Waarom was ik niet 24/7 verliefd op haar. Ik voelde me zo rot en slecht.. ze verdiende mij helemaal niet als moeder. Tot ik me ging beseffen dat roze wolken na een bevalling nauwlijks bestaan. Ik werd zekerder en dacht yes, ik ben wél een goede moeder. Er zijn dagen dat ik daar heel zeker van ben en soms nog wat onzeker. Ik doe alles wat ik kan en dus vind ik mezelf een goede moeder. Ik geef haar alles wat ze nodig heeft en vooral veel liefde. En ja ook we eens een snauw als ik zelf ook moe ben, maar besef dat dat oke is.. zo heeeel soms dan hihi.
Na 3 maanden kwamen we erachter dat de kleine meid een heupafwijking heeft en dus geopereerd moest worden. Ze zit momenteel in een gipsbroek en eind januari mag ze daar dan eindelijk uit. Dan heeft ze 3 maanden in die gipsbroek gezeten. Ook dit was een enorme klap in mijn gezicht.. auw, mn kleine meisje. Daar ging het genieten. Ik voelde me weer zo down en somber en als kers op de taart van dit alles verloor ik mijn allerliefste oma op mijn verjaardag. Wat een gemis. Geen tijd om te rouwen want ik moest door voor de kleine meid en er zijn voor haar tijdens de operatie.
Ik heb te veel meegemaakt in de afgelopen periode en voel me soms somber. Nare gedachtes en ben bang dat het nooit meer goed ga komen. Soms voel ik me intens gelukkig en soms denk ik: wat nou als ik me altijd zo blijf voelen? Wat nou als t nooit meer beter zal gaan. Ik heb mega rare gedachtes soms.. wat als gedachtes noem ik ze. Irritant en soms enorm aanwezig. Ik weet heel goed, dondersgoed, dat het niets zegt over mij als persoon of wat dan ook. Maar soms trek ik me er enorm veel van aan.
Anyway, het gaat echt steeds beter met mij. T ontzwangeren en de hormonen helpen niet eraan mee dat ik me soms rot voel.. maar voel me eindelijk wat rustiger vaak. Wanneer waren jullie gewend aan je nieuwe rol als mama? Het begint bij mij eindelijk te komen en steeds meer geniet ik van mn moppie. Ik kan niet wachten tot ze uit het gips is want dan kan deze mama eindelijk adem halen...
Allereerst wil ik zeggen dat je niet aan jezelf moet twijfelen! Je doet het vanuit je hart en je gevoel. Dus een slechte moeder kun je dan niet zijn!
Ik herken je gevoel. We zijn 4 jaar onderweg met onze dochter. Eerst was ze veel aan het huilen dus na onzekere tijden bleek ze kma te hebben. Steeds als ze weer wat nieuws zou leren zagen we frustratie bij haar. Ze kon ik haar hoofd meer dan dat ze lichamelijk kon. Bleek hypermobiel te zijn. En begin dit jaar zijn we er achter gekomen dat ze waarschijnlijk hoogsensitief en strong willed is.
In deze 4 jaar hebben wij ons vaak zo machteloos gevoeld. Omdat we niet wisten hoe hiermee om te gaan. En nu nog steeds is het een pittige tante. Waar we steeds beter mee om kunnen gaan. Ik heb ook heel erg getwijfeld doen we het wel goed. Maar uiteindelijk bekeken we het resultaat en zijn we toch wel trots.
O bah jeetje ene boven op het andere... Snap je helemaal. Ik heb regelmatig aan m'n vriend en moeder gevraagd doe ik het wel goed... En in het begin was het zo'n gevoel van ik pas op nichtje soort iets. Heeft z'n tijd nodig tot dat je weet met beide benen op de grond staat maar komt zeker goed. En bij jou vast ook maar krop het niet op.
Er mag best eens gehuild worden, boos, moe maar ook blijdschap genieten. We zijn ook maar mensen en wij vrouwen krijgen even extra leuk die hormonen.. Het moet allemaal z'n plekje krijgen.
Heel veel sterkte en probeer ook eens als dat mogelijk is een momentje voor jezelf te creëren (we zijn dan wel moeder, vrouw /vriendin maar ook gewoon onszelf die behoeftes hebben)
Na 8 maanden dacht ik weer: Hey, ik ben weer ik! Daarvoor dacht ik wel dat ik mezelf was, maar toch realiseerde ik me na 8 maanden dat ik toen pas weer echt me voelde als voorheen. Ik vond de eerste maanden (tot zeker wel 6 maanden) ook zwaar. Niet depressie-achtig, maar met name (geestelijk) vermoeiend. Hij sliep ook bij lange na niet door. Ik moest er gemiddeld 5x uit in 1nacht voor kleine ditjes en datjes. Dat bevordert je gemoedstoestand ook niet best.
Heftig hoor, deels herkenbaar, maar bij mij was het een postnatale depressie. Hou dat goed in de gaten, als je het idee hebt dat het niet hersteld zoals je voorheen was.
Maar het schijnt dat nieuwe moeders 14 maanden er over doen om aan hun kind/moederrol te wennen. Is dus echt een onderzoek naar geweest. Leg de lat niet zo hoog voor jezelf. Roze wolken bestaan niet en de meeste mensen spelen een toneelstukje voor de buitenwereld, dus vergelijk jezelf daar niet mee want dat is voornamelijk ook schone schijn 😉 Dat is de wijste les die ik afgelopen 2,5 jaar heb geleerd.
Sterkte met de heftige periode en het komt echt allemaal goed!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (6) Verversen