Wie is er ge emigreerd naar een ander land met kleine kinderen, en hoe bevalt dat? Wennen de kinderen snel, maak je zelf makkelijk contacten/vrienden? Onze kinderen zijn 2 en bijna 4 jaar en we zijn aan het kijken om naar Bodrum te verhuizen, maar ik ben nog niet helemaal om. Mijn man is zelf turks, ik niet. Ik spreek de taal ook nog niet. Het ergste vind ik dat we mijn familie heel weinig gaan zien, terwijl ik een heel goede band ermee heb (zie ze nu zeker 2 a 3 x per week) de kinderen zijn echt alles voor mijn ouders, en de kinderen zijn ook helemaal gek op hun opa en oma! Ook het idee dat mijn oudste daar naar school moet gaan terwijl ze niemand verstaat of zichzelf verstaanbaar kan maken, breekt mn hart. Ik hoor vaak dat kinderen taal snel oppikken maar toch, die eerste periode gaat niet makkelijk zijn voor haar.. en het is sowieso al een hele omschakeling voor een 4jarige om naar de basisschool te gaan, laat staan in een vreemd land etc.
Als kind zijn wij van Duitsland naar Nederland gekomen. Was zelf al wat ouder (8 jaar) en heb er heel lang last van gehad. Van een dorp ook naar een grote stad, echt een wereld van verschil.
Ik zou het mijn kinderen nooit aan doen. Mijn ouders hadden helaas geen keus. Maar ben wel lang boos geweest op ze.
Hallo. Ik snap je heel goed waar je allemaal aan denkt. Wij zijn een half jaar geleden verhuisd met 4 kids. Oudste gaat naar groep 4, groep 3 en de jongste zijn een tweeling van 3 jaar. Wij wonen nu in Ankara. Ze zijn dol op school en hebben daar goede vrienden gemaakt. Ze worden gebracht met de schoolbus, krijgen daar ontbijt, lunch en een warme maaltijd. Ze krijgen elke dag op school engelse lessen van een native speaker. Sporten, clubs, zwemmen wordt ook op school geregeld. Ik vind het heerlijk. Je hebt hier wel meer huiswerk, dat was wel balen voor de kids in het begin, maar dat went ook na een tijdje. Mijn oudste kind krijgt 2x in de week priveles Turks zodat hij snel de rest kan bijbenen. Daar betalen wij 10 euro per uur voor. De andere zijn nog jong dus dat komt wel goed.
Mijn tweeling van 3 jaar gaat nu naar de kinderopvang en daar zijn ook enkele andere kinderen die nog geen Turks kunnen. Ze zitten nu ongeveer 3 weken op de kinderopvang en de woordjes beginnen te komen. Zo schattig om te horen als ze Turks proberen te zingen hahah. Ze vinden hun juf en klas erg leuk, dat is het belangrijkste.
Het is lastig om je vrienden en familie achter te laten. Dat was mijn grootste angst, maar zij komen nu geregeld op bezoek en blijven dan enkele dagen tot een week bij ons. Dat is weer wat anders en erg gezellig om iedereen in pijama te zien hahah. Ze vinden het heel erg leuk hier en mijn ouders zijn nu van plan ook een huis te kopen/huren hier. Hopelijk komen zij lekker lang op bezoek als ze met pensioen zijn binnenkort.
Wat vind JIJ leuk aan de emigratie? Niet je man, niet je kinderen, maar JIJ. Als jijzelf met man en macht naar pluspunten moet gaan zoeken, absoluut niet doen. Hoe gelukkig je man of je kinderen er misschien ook van worden. Emigratie is niet niks.
Ik zal los van de kinderen, zelf nog eens goed de voor en nadelen naast elkaar leggen. Wil jij wel naar Turkije? Ik las in een van de reacties dat je thuisblijfmoeder bent. Hoe ga ze zorgen dat je daar een sociaal netwerk gaat opbouwen? Als je man een nieuwe baan heeft daar, zal hij ook niet veel thuis zijn waarschijnlijk. Wat ga je daar doen de hele dag? Wat als de kinderen naar school gaan? Ik zou het zelf pas doen als ik ook een goed plan had voor mezelf en daar ook daadwerkelijk zin in heb. Daar kun je het natuurlijk met je man over hebben. Met de Kids komt het waarschijnlijk wel goed.
Ik zou me inderdaad goed verdiepen in het land, other than that, go for it. Ik ben wel van het ervaringen op doen etc. Dus ik zie ook erg veel positieve kanten. Als 1 vd weinigen blijkbaar? Laat je aub niet afschrikken door mensen die bang zijn voor het idee. Je familie, gelukkig is er facetime, Turkije is maar 3/4 uurtjes vliegen. Komt wel goed.
Mijn vriend is Arubaan, gaat daar waarschijnlijk een functie pakken voor 3-7 jaar. (Eerst in april 6 maanden Bonaire,) en ik ben ALL in! Zijn fam woont nog op Aruba, spreken wel veel NL/Engels daar, m’n zoon is nu 12 en spreekt al goed Engels, denk dat dat wel scheelt . Jouw kids zijn nog jong. Denk dat dat het makkelijker maakt. Is natuurlijk anders dan Turkije, plus het is goed geregeld voor familie van de mannen/vrouwen die voor defensie werken. Zoek alles goed uit, je rechten/plichten .
De taal kunnen jullie nu al gaan leren, ik neem aan dat je man dat al spreekt. Begin met woordjes en kleine zinnetjes. Tweetalig opvoeden heeft sowieso veel voordelen, of je nou gaat emigreren of niet.
Ik vind wel dat jij er ook echt achter moet staan. Wat is de reden van emigreren? Woont daar nog veel familie van je man? Welke band hebben jullie met zijn familie? Denk je dat je je aan kunt passen aan die cultuur?
Emigreren met kids is geen probleem, doen zoveel mensen, ik ook. Ik vind het overdreven om emigreren standaard traumatisch te noemen, dit is per persoon onwijs verschillend. Velen vinden het schitterend. Maar er zit een verschil in naar welk land en welke cultuur je gaat verhuizen. Als ik jouw verhaal lees, krijg ik een onderbuik gevoel en zou ik het persoonlijk niet doen.
Ik vond een verhuizing naar een andere woonplaats al traumatisch, laat staan naar een ander land. En als het alleen maar om een goede baan en geld gaat zou ik het al helemaal niet doen. Er moeten echt wel meerdere dingen daar zijn waarvoor je dit hier achter je wilt laten. Overigens zou ik absoluut niet zonder mijn familie kunnen en wegkwijnen van ellende, dus nee mij niet gezien. Alle voors en tegens afwegen en onder aan de streep blijkt wat de uitkomst zal zijn.
Ik ben een jaar geleden naar Frankrijk verhuisd en hier gaan ze al met 3 jaar naar school. Mijn oudste zoon is nu 3,5 jaar en gaat sinds september hier naar school. Hij is erg verlegen en zegt nog geen Bonjour tegen de juf s morgens vroeg maar hij heeft het er wel enorm naar zijn zin ook al is hij wat afwachtend en zegt hij weinig in de klas nog. We zijn begonnen met 2 ochtenden, daarna naar 4 ochtenden, daarna maandag en donderdag een hele dag school en dinsdag en vrijdag alleen de ochtend. En volgende week start hij met 4 hele dagen. In het begin is het voor een kind vermoeiend om in een onbekende omgeving te zijn waar je ook nog eens niet de taal spreekt. Maar ik ben tevreden hoe we dit zo rustig opbouwen en ik heb niet het idee dat hij er nu last van heeft. Hij snapt voor mijn gevoel meer dan hij daar zegt en speelt daar wel lekker met de andere kindjes. Dus ik heb geen spijt van deze grote stap, zeker omdat ze nu nog zo jong zijn en straks niet beter weten.
Hier naar Duitsland verhuisd vorig jaar. Zoontje(3,5) gaat nu sinds 2 weken naar ‘schooltje’. Gaat hem super goed af, ondanks dat hij de taal niet spreekt. (Een paar kleine woordjes nu al) Moet zeggen dat ze ook Engels met hem spreken hoor. Dat kan hij wel prima.
Verhuizen, laat staan naar een ander land met andere taal is gewoon traumatisch voor een kind. Wil verder niet zeggen dat je dat niet moet doen, maar zou wel echt goede voorbereiding treffen en er zijn voor je kind.
Zelf heb ik nare ervaringen omdat mijn moeder impulsief het even niet meer zag zitten met mijn vader.. ik kende WEL de taal maar het was zo anders dan hier dat heeft zon indruk op me gemaakt, dat ik het me als gisteren kan herinneren (4jaar).
Afijn, zou er goed overna denken en mocht je de stap willen zetten rustig laten wennen! Vooraf uitleggen.
Zelf zijn wij geëmigreerd naar Marokko in 2015, en 2 jaar laten weer terug gekomen ivm burnout van mijn man. Heb het niet als negatief ervaren, de kinderen ook niet denk ik maar hij was toen nog een baby.
Wij zijn gegaan voor een paar jaar, dat was vooraf ook duidelijk dus misschien net wat anders. Wij hebben bijvoorbeeld sterk rekening gehouden met de aansluitig/overstap naar het nederlandse schoolsysteem op een bepaald moment, omdat we dus wisten dat we terugkwamen. Als je voor onbepaalde tijd gaat, zou ik me vooral afvragen of het leven in dat land het leven is dat je voor jezelf en je kinderen wil. Vooral voor hen wordt dat dan echt hun land, zij zullen hun NLse ervaringen tot nu toe vergeten en heel anders naar NL kijken omdat ze er niet wonen en opgroeien. Dat kan natuurlijk helemaal goed zijn hé. Maar je gaat dan echt een ander leven tegemoet waar je Nederland waarschijnlijk steeds minder vast kunt houden. - Voor je kinderen zou ik me verder niet zo'n zorgen maken, die zijn wel flexibel en leren de taal snel. - Wat betreft jezelf. Je bent erg op elkaar aangewezen, je wereldje is ineens heel klein. Het duurt jaren voor je echte vriendschappen hebt, al lukt het vaak prima om ook in het begin al wat contacten op te bouwen. Ligt ook wel aan de cultuur en je eigen instelling. - Je relatie moet wel stevig in de schoenen staan. Omdat je erg op elkaar aangewezen bent en allebei je weg moet vinden. Ook neem je eventuele sores gewoon mee en ook daar krijg je te maken met dagelijkse sleur. - De taal moet je wel echt leren. Je zou vooraf al cursussen kunnen volgen. Hoewel je met WhatsApp en facetime de hele dag door contact met je mensen in NL kunt hebben, ben je wel echt weg. Dat is wennen en soms heel naar, als iemand ziek is bijvoorbeeld of bijzondere vieringen. Je kunt niet altijd heen en weer, ook niet als de reistijd en de kosten meevallen. Je sleept je kinderen mee, als die al meekunnen (schoolvakantie) en je hebt waarschijnlijk geen woning in NL meer dus moet je ergens logeren opgepropt op een kamertje. Je gaat niet zomaar een paar keer per jaar of zelfs jaarlijks geen en weer. - Ook al zijn je contacten nu goed, het doet wel echt iets als je lang weg bent. Veel contacten zullen verwateren, je zult je anders voelen in een vriendengroep die wel al die tijd bij elkaar was bijvoorbeeld. Staat natuurlijk tegenover dat je nieuwe mensen in je leven krijgt. En dat je vaak een leuk vakantieadres bent voor mensen, al kan dat ook weer heel lastig uitpakken, wekenlang mensen in je huis. - Het land, de cultuur, de mensen, je moet er echt een goed gevoel bij hebben. Je gaat onderdeel uitmaken van die maatschappij, dus die moet je wel aantrekken. Als dat zo is, dan is het heerlijk om er te wonen, het land te ontdekken, nieuwe dingen te ervaren. Dan geniet je van alle voordelen dat het land je biedt, en vindt je de mindere kanten niet zo erg.
Voor mij persoonlijk: als de enige drijfveer werk/geld is, dan zou ik niet gaan. Je moet echt wel willen emigreren dus Nederland (tijdelijk) willen achterlaten en deel uit willen maken van dat andere land. Niet gaan met een instelling 'nou vooruit dan maar en hopen dat het gaat wennen', dan zit je binnen de kortste keren met dikke heimwee.
Ik zou het nooit doen. Zodra je in Turkije woont, heb jij geen rechten meer. Ik heb-ook op dit forum- teveel verhalen gelezen van moeders die niet meer wegkonden, zonder hun kinderen te moeten achterlaten. Je gaat naar een dictatuur. Wat heb je daar te zoeken? Waarom wil je man daar zo graag wonen? Hij is hier met jou getrouwd....
Jij staat zo te lezen er niet achter? Ik zou het niet doen als je niet 100% achter staat.Het is in het begin veel wennen en aanpassen,maar als je het niet graag wilde dan wordt het nog moeilijker om je thuis te voelen.
Als ik jou verhaal zo lees zou ik er niet voor kiezen. Zelf geen ervaring mee, ik zou het ook nooit overwegen. Voor mij is familie te belangrijk en ik zou mijn kinderen de band die ze hebben met hun opa en oma nooit willen ontnemen
Waarom zou je verhuizen? Waar twijfel je over? Ik zou daar eerst een knoop in doorhakken voor jezelf. Jonge kinderen zijn flexibel en passen zich makkelijk aan, leren heel snel andere gebruiken en een andere taal. Maar ze voelen wel aan als jij daar niet gelukkig bent. Ik ben zonder kinderen naar het buitenland verhuisd, toen waren we een stuk flexibeler en maakt het allemaal wat minder uit. Wat wel belangrijk is: de taal spreken, vooraf uitzoeken wat je daar wil/ kan gaan doen. Dus wat zijn de werk kansen voor jou daar? Bij mij bleek het een heel gedoe om mijn Nederlandse (Europese) diploma in het andere Europese land gevalideerd te krijgen en heb ik uiteindelijk dus ook niet gedaan. Maar zorg dat je een plan hebt om wat om handen te hebben en anderen te ontmoeten. Al is het een taalles, koffie clubje of vrijwilligers werk. Voorkom isolement. Aansluiting ging moeilijk, ik vond een groepje andere Nederlanders en vanuit de taalles andere immigranten, daarmee ging dat nog het beste.
Een aantal jaar later met een 1,5 jarige terug verhuisd naar Nederland. Dat was makkelijk want hier is onze familie, spreken een de taal en kennen we alles wel. Voor ons kindje wel wennen om opeens zoveel ‘sociale contacten’ te ontmoeten enzo. En het is pittig om alles in te pakken en uit te zoeken met kleine kindjes om je heen.
Misschien fijn om eerst voor langere tijd er op vakantie te gaan en te ervaren hoe jij je er voelt? Hoewel vakantie en er echt gaan wonen zo anders is uiteindelijk.
Tussen de regels door zegt mijn aanvoelen dat je het zelf liever niet doet, klopt dat?
Geen ervaring met emigreren overigens. Wel ervaring met naar een buurt verhuizen waar we niemand kennen en geen netwerk hebben. En dat viel niet mee; dus verhuizen we terug 🙈. Niet vergelijkbaar misschien, maar netwerk is everything…
Ik schoof 600 meter op en ik voelde me al ff geïsoleerd 😂😂. We zaten eerst ik huizen die we met een groep starters hadden laten bouwen en nu woonde ik ineens tussen “ de gevestigde orde”
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (46) Verversen