Hoihoi. Dit is mijn eerste keer posten op een forum, maar we zitten met onze handen in het haar.
Ik werk in de avonden. Niet heel veel gelukkig maar het is eigenlijk al vanaf de 2e maand dat onze dochter niks van haar vader/mijn man moet hebben.
Het is nu zelfs zo ver dat ze de laatste twee flessen om half 5 en half 9 absoluut niet accepteert van mijn man. Het is elke keer krijsen geblazen. 1 van de eerste keren dat ze dit deed heeft ze het 2 uur vol lang volgehouden met krijsen en huilen en schreeuwen en zich van hem weg duwen om de fles te weigeren... na 2 uur lang heeft ze pas toegegeven. Honger en slaap hebben het uiteindelijk wel gewonnen natuurlijk.
Nu doet hij de eerste fles op zaterdag en zondag ochtend om half 9. Dan doet ze niet moeilijk dus proberen we ons te focussen op het positieve zodat ze niet alleen maar negativiteit associeert met mijn man... Helaas is dit op deze manier niet vol te houden. Mijn man vind dit verschrikkelijk en hij is ook een binnenvetter dus hij kan zijn gevoelens hier ook niet over kwijt en begint elke dag met steeds een beetje minder geduld en dat voelt Annemée natuurlijk weer aan waardoor ze elkaars negativiteit weer stimuleren waardoor we in een vicieuze cirkel blijven hangen 😥
Onze dochter is nu trouwens 6 maanden oud op een week na dus ik weet dat we nu ook een beetje in de eenkennigheidsfase/verlatingsangstfase belanden waardoor het misschien nog erger word. En ze heeft al wel vanaf de 2e maand al dat ze mijn man niet mag... hij heeft altijd zn best gedaan en is altijd de rust zelve... maar een lontje brandt op natuurlijk
Nou is mn vraag of er andere mensen zijn die dit hebben mee gemaakt. Ik kan er erg weinig over vinden op internet en ook weinig andere vrouwen die hier ervaring mee hebben... dit is niet leuk zo en ik hoop niet dat we zo nog een jaar door moeten.
Ik WEET dat er een dag komt dat ze omslaat en alleen nog maar papa wil want ze is de oudste/eerste en een meisje dus daar twijfel ik niet over maar misschien is er iemand die een oplossing heeft want dit is niet te doen zo
Mijn dochter is 5 maanden en is ook helemaal op mij gericht. Toch tilt mijn man haar vaak op, knuffelt haar even of zet haar naast hem op de bank. Ik ben dan ook gewoon in de buurt, maar als ik even weg loop is er ook niks aan de hand.
Wat je zou kunnen proberen is dus bij knuffel momentjes te zijn, zodat de band tussen vader en dochter voorzichtig kan ontstaan. Ook kun je een trui of iets anders wat sterk naar jou ruikt in haar bedje leggen zodat ze het idee heeft dat je wel in de buurt bent. Mijn dochter lacht ook niet zomaar naar anderen, terwijl ze naar mij echt een lachebekje is. Bij mijn ouders wilt ze altijd mij goed in de gaten houden en mag ik niet uit het zicht verdwijnen. Bij mijn zoon heb ik daar niet zo veel last van gehad.
Alsof ik dit een jaar geleden schreef. Mijn dochter moest ook niets hebben van haar papa toen ze 6 maanden was. Ik was begonnen met werken, in de avonden en weekenden. Altijd was het drama als ik weg was. Ik ging altijd met een brok in me keel weg. Onze dochter moest gewoon puur wennen aan haar papa. Hij werkte overdag en overdag was ik continu bij haar. Ik heb mijm man overal bij betrokken en hem veel dingen laten doen terwijl ik er naast zat. Zodat ze zag 'dat het goed was'. Ook deed hij haar expres alleen in bad. Uiteindelijk sloeg het om en sliep ze zelfs sneller bij haar papa haha. Nu is ze echt een papas kindje. Nu al
Ik zou hem veel zelf laten doen en jij ernaast zitten. Ze zeggen ook dat een trui van jou met jouwn geur bij je kindje helpt. Dit hielp ook soms bij me man.
Bedankt voor jullie reacties dames(heren?) Ik denk dat dit een "afwachten"situatie is. Heb over een week weer een afspraak bij t CB dus ff kijken wat die te zeggen hebben. Ben niet zo van het direct bellen naar HA of CB ik wil het eerst altijd ff afwachten. Dus misschien bel ik eerder wel ff maar ik denk dat ik wacht tot volgende week.
Dat heeft.mijn dochter juist bij mij gehad. En nu nog soms ook al is ze zes jaar. Maar goed jouw kindje is 6 mnd. Misschien voelt ze nu idd zijn "stress" wat je zou kunnen doen is 1/2 nachten in een shirt slapen en die houdt papa tegen zich aan als hij de fles gaat geven. Het mooiste is als het shirt ook iets over haar ogen valt. En verder geen prikkels van buitenaf hebben tijdens de fles geven. Geen tv aan of mobiel wat geluid kan maken. Wat je ook kan proberen is dat hij op zaterdag ochtend en zondag ochtend een zacht muziekje draait tijdens de fles geven liefst een cd wat niet stopt.. en dit ook doen op de avonden dan.
Awh wat sneu voor je man dat hij het idee krijgt dat jullie kindje hem niet mag. Zoiets doet een kindje echt niet bewust, ik hoop dat het hem lukt het niet persoonlijk te nemen. Jullie kindje kent jou het beste (geur, hartslag, stem) en daardoor ben je veilig/vertrouwt. Misschien helpt het om dat een beetje na te bootsen? Bijv. Een gedragen shirt van jou dicht bij je kindje als je man de fles geeft. Of begin (allebei) met steeds hetzelfde liedje te zingen/af te spelen als ze de fles krijgt. Het is wat "overleven" totdat ze een papa's kindje wordt. Ik hoop dat je man het volhoudt tot dat moment - en jij ook... want voor jou is dit ook niet leuk...
O ja, dat hebben wij hier ook gehad.. en eigenlijk is dat nooit helemaal overgegaan en ze is nu 6. Maar wel enorm verbeterd. Mijn dochter en ik hebben vanaf de dag dat ze geboren is een hele sterke band. Ze is ook heel erg op mij gericht. Natuurlijk maak ik ook de “lastige” fases met haar door, maar ik voel haar heel goed aan. Het kost dan ook totaal geen moeite om in contact met haar te zijn. Ik kan en moet alles met haar doen en van mijn man wil ze niks. Ze luistert niet naar hem en hij heeft weinig grip op haar. Ze negeert hem, duikt weg als hij van zijn werk terug komt en wil alleen maar mama. Mijn man is heel gehaast, ongeduldig, snel mopperig, kort van stof en wordt heel erg onzeker/geraakt door haar gedrag. Ik heb het idee dat dit haar juist triggerd. Wij hebben echt geïnvesteerd in gedeelde zorg. Om beurten brengen we haar naar bed, gaan mee naar zwemles, doen een spelletje of gaan met haar op pad. Als mijn man afspraken met haar maakt of haar corrigeert val ik hem niet af. Als het contact lastig gaat neem ik het niet over, maar steun hem vanaf de achtergrond. Het heeft veel bloed zweet en tranen gekost en mijn dochter heeft nog steeds het allerliefst haar mama, maar accepteert haar vader inmiddels. We merken wel direct weer dat het minder gaat als ik haar door omstandigheden bijv. twee avonden achter elkaar naar bed breng.. of als ze minder in haar vel zit.. jullie dochter is nog heel klein en misschien is het een fase, maar ik denk wel dat het waardevol zou kunnen zijn om allebei een duidelijke rol aan te nemen en elkaar daarin te versterken. Het is een langer termijn investering. De effecten zie je later pas. Lastig hoor zo’n situatie.. Zeker als het zich doorontwikkeld zit het hem vaak in de interactie tussen beiden. Dat is hier wel het geval..
Mijn moeder heeft het met mij meegemaakt. Zelf zo erg dat ik begon te krijsen zodra mijn vader de kamer in stapte(was best erg dus). Maar het is een fase. Kan lang duren en is ook echt niet leuk voor je partner maar zij kon er weinig aan toen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (11) Verversen