Iemand die ik ken is bezig met draagmoederschap. Ik probeer mij daar een voorstelling van te maken maar merk dat ik het lastig vind. Je hebt dan 9 maanden een kindje gedragen, soms is het biologisch ook nog van jou en dan moet je het daarna afstaan. Je ligt dan net bevallen in het ziekenhuis en dan wordt het kindje meegenomen door de ouders en dan lig je daar alleen, net bevallen. Kraamvrouw zonder kind. Het kindje dat jij dan 9 maanden hebt gedragen wordt dan opgevoed door een ander. Misschien zie ik het wel verkeerd. Iemand ervaring ermee?
Ik ben zelf net dit traject ingegaan. Er zit wel degelijk een stuk begeleiding bij, alle mogelijke scenario's worden voorgelegd en besproken. Je moet allereerst zelf klaar zijn met de gezinsuitbreiding. Voor mij is het idee van het dragen van een embryo wat nul komma niks genen van mij heeft echt een vorm van langdurig 'babysitten'. het kind is niet van mij, ik pas er alleen tijdelijk op en ik zorg ervoor zoals ik bijvoorbeeld op mijn neefje of nichtje zou passen en voor zorgen. Nu heb ik altijd moeite gehad een band te vormen vlak na de bevalling en daarom denk ik weinig tot geen moeite te hebben de baby te overhandigen aan de ouders. Ik speel voor 'oven' en het zijn hun ingredienten :) Maar ieder voor zich natuurlijk, wat jij voelt, voel jij en gelukkig zijn we allemaal anders, anders was het een saaie boel op aarde haha
Ik zou juist eerder een eitje afstaan. Ook al is dit biologisch gezien van mij ik draag het niet dus ik zal mij er niet mee verbonden voelen. Een kind dragen wat biologisch gezien niet van mij is wel. Het leeft in mij, ik krijg er een band mee. Nee ik zou het niet kunnen maar super knap dat je dit doet voor een ander!
Zf geen ervaring mee, maar zou het zo doen voor mijn beste vriendin oid, je staat er dan zo anders in, je weet waarvoor je het doet en leeft daar dan ook naar.
Mijn moeder is draagmoeder geweest, nu 27 jaar geleden voor haar zus. Ik was 4 en mijn tante had al 20+ mislukte pogingen gehad om zwanger te raken. Het was uitgesloten, eerst met dan eicel donatie van mijn moeder geprobeerd maar helaas. Toen heeft mijn moeder aangeboden om draagmoeder voor haar te zijn, iets waarvan ze zegt dat ze geen seconde over hoefde na te denken, na de tweede inseminatie poging was het raak. Ze heeft hem 9 maanden met alle liefde gedragen maar ze zegt je stapt erin met de wetenschap waar je het voor doet, dus het voelt heel anders. Bij elke controle en elk onderzoek is mijn tante mee geweest, twee dagen na de geboorte is mijn moeder naar huis gegaan. Toch is het altijd lastig, even na de geboorte nam me tante afstand omdat ze bang was dat me moeder haar "kind" terug zou willen en mijn moeder was de vrouw op het schoolplein die haar kind had weggegeven. Maar als ik zie, hoe gelukkig mijn tante en neefje en oom zijn.. En wat een magische belevenis het is nu ik zelf moeder ben. Zou ik denk ik geen seconde twijfelen voor mijn directe naaste..
Ik heb er geen ervaring mee maar voor familie zou ik het wel overwegen. Geen idee of ik er werkelijk mee door zou gaan. En voor mij zou het voorwaarde zijn dat ik enigszins deel uitmaak van het leven van het kindje. Niet met een moederrol, maar net zoals ik nu bijvoorbeeld mijn nichtje vaak zie. Maar ja, als het me werkelijk gevraagd wordt zou ik wel heel goed moeten nadenken of ik het zou kunnen..
Ik vind het heel knap dat mensen het kunnen. Zwanger zijn is niet echt mijn hobby, maar als mijn broer mij nodig zou hebben als draagmoeder zou ik niet gelijk 'nee' zeggen. Gelukkig staan we niet voor die keuze. Het lijkt me voor alle partijen moeilijk en mooi tegelijkertijd
Over het algemeen is het kindje wat je draagt niet jouw eigen kindje biologisch gezien. Er zijn echt veel regels en dingen aan verbonden om zo veel mogelijk te zorgen dat iedereen zich goed voelt bij de situatie. Zo is het bijvoorbeeld eigenlijk alleen mogelijk draagmoeder te worden las je zelf al kinderen hebt en het gevoel hebt dat je gezin compleet is. Dit om zo veel mogelijk tegen te gaan dat je teveel moeite hebt met het weggeven van het kindje na 9 maanden zwangerschap. Ook helpt het denk ik enorm om van tevoren al te weten dat het niet jouw eigen kindje is. Ik denk dat het zeker niet voor iedereen is weggelegd en dat er vele met jou zijn als je zegt ik begrijp het niet, maar sommige zien het wel zitten en om dat voor een ander te kunnen doen is ook echt iets moois. Ik denk trouwens ook dat het kindje niet direct meegenomen wordt. Je vaak een band hebt met de ouders van het kind en zij er ook voor jou zullen zijn in de kraamtijd en dat ook als het kindje op groeit jij een speciale band met het kindje zal blijven houden. Dus vaak is het ook niet zo dat je het kindje weggeeft en het dan echt helemaal weg is. Als het ons gegund was zwanger te worden zou ik het waarschijnlijk in de toekomst ook voor bekende willen overwegen, omdat ik zelf ervaar hoe moeilijk het is als zwanger worden niet lukt. Het gemis van een kindje kan zo groot zijn. Als je dat dan aan een ander cadeau kan geven is dat toch het mooiste wat er is.
Zelf geen ervaring mee maar hier zeer zeker wel over nagedacht mijn tante kan geen kinderen krijgen en heb hier serieus overnagedacht en met haar besproken ze was 49 toen ik bevallen was van de oudste, ze vond zichzelf alleen al te oud, voor je het hele proces hebt doorlopen ben je ook al een aantal jaar verder, ik zou never nooit mijn eigen eitjes laten gebruiken dat zou ik dan weer niet kunnen, maar als het eitje en zaadje van een ander is mogen ze mij best wel 9 maanden even lenen maar goed ik vind zwanger zijn heerlijk en mijn bevalligen duurde bij de eerste 2 uur en de laatste 1 uur dus een eitje. Je weet dan dat het niet jou vlees en bloed is dus ik denk niet dat ik daar moeite in zou hebben om het af te staan.
Ik zou dr geen moeite mee hebben laten we het gewoon zo zeggen dan, het gaat erom dat het kind niet van mij is, misschien moest je die uitdrukking niet al te letterlijk nemen
Toen ik nog getrouwd was, hebben wij in het traject gezeten om zwanger te raken. Vele iui en icsi zonder resultaat helaas. Ik kon ten alle tijden bij mijn beste vriendin terecht. Zij had op haar beurt met haar man al besproken dat mocht het bij ons echt niet lukken, zij voor ons draagmoeder zou willen zijn, ons embryo zou dan bij haar worden in gebracht. Zij heeft zelf 3 kids. Wij waren hier natuurlijk ontzettend blij mee en zijn toen ook gaan kijken hoe dat in zijn werking ging.
Het ligt er echt aan voor wie je het doet en welke afspraken je maakt denk ik. Bij ons zouden we zodra de kleine het zou snappen aan hem/haar vertellen hoe het zat. Ook zou mijn beste vriendin en haar man peetouders worden van de kleine. Zowel zij als wij waren ontroerd en heel blij met deze optie. Helaas besloten mijn exman en ik (om een hele andere reden) toch uit elkaar te gaan. En ben ik inmiddels bijna 32 weken (onverwacht) zwanger van mijn huidige partner.
Misschien eens met ervaren wensouders en draagmoeders praten? Ik lees veel oordelen/ ongefundeerde meningen in dit topic. Niet heel realistisch per se.
Snap ik, daarom zou ik info van ervaren wensouders (die ouder zijn geworden) of draagmoeders zoeken. Daar heb je denk ik meer aan. In de serie ‘“lauren wil een kind “ die onlangs op NPO was komt eea langs. Er is volgens mij ook een serie geweest ‘draagmoeder gezocht’.
Voor broer of zus, dochter of zoon? Ja, ik zou het willen helpen. Voor het rest, zou ik zeker nee hebben gezegd . 9 mnd in mijn buik dragen, daarna 10 uur bevallen en daarna zomaar afstaan. Nee. Maar sommige vrouwen kunnen het en willen het.
Ik weet niet waarom, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik dit zou kunnen. Ik had het er laatst nog over met mijn zusje, dat ik het heerlijk zou vinden om nog eens zwanger te zijn, maar ik echt geen kind meer wil, want ben nu zielsgelukkig met mijn 2 schatjes. En dat ik voor een bekende (zus of broer of...) dat nog wel zou doen, draagmoeder zijn. Bij mij is het wel ook zo dat ik nooit ervaarde om meteen dolverliefd te zijn op dat wezentje dat dan uit mijn buik kwam. Die liefde groeide met de uren die verstreken. Nu kan ik me geen leven zonder mijn kinderen voorstellen en er zijn geen woorden die beschrijven hoe diep die liefde is, maar als ze net geboren zijn had ik dat gevoel nog niet. Heb ook nooit veel last van hormonen gehad, eerder integendeel, met mijn eerste zwangerschap ben ik zoveel rustiger en gelijkmatiger geworden in mijn gevoelsleven. Veel minder huilbuien of wat dan ook. Dus daarom dat ik me ook kan voorstellen dat als ik dan de zwangerschap in zou gaan met de zekerheid dat het kindje niet bij mij zou blijven en in goede handen kwam ik dat zou kunnen of zo. Ik denk wel dat ik het niet zou kunnen als het biologisch mijn kindje was. Enkel als het echt om puur draagmoederschap zou gaan. Nou ja, blijft hypothetisch want heb geen plannen of zo en wie weet hoe je er dan tegenaan kijkt als ooit echt zo'n vraag zou komen, maar dit is hoe ik nu denk/voel.
Oh het lijkt mij vreselijk. Lig je daar dan na 9 maanden zwanger, vol hormonen, na en bevalling en dan moet je dat kleine hoopje liefde afstaan. Al zal een draagmoeder hier wss met meer afstand naar kijken. Ik kijk hier absoluut niet veroordelend naar en het lijkt me ontzettend mooi voor iemand die geen kinderen kan krijgen, maar zelf zou ik het nóóit kunnen.
Ik zag voordat ik baby had er helemaal geen problemen in. Maar nu.. Het lijkt mij echt niet fijn voor de baby. Die kent zijn mama, haar stem, haar hartslag, geur, energie en is helemaal verbonden. Baby heeft geen idee dat hij niet bij zijn mama mag blijven. Als het idee is dat je er anders in stapt omdat je draagmama bent, dan zal de ongeboren baby zoch toch ook wel minder verbonden en gewenst voelen? En dan gaat het naar nieuwe mens(en) die baby helemaal niet kent. En daar kies je dan van te voren voor. Los van inderdaad hoe raar het is voor de draagmama, het lijkt me gewoon echt rot voor baby..
Ik zou het ook niet kunnen, en ik denk als iemand geen kindjes kan krijgen is dat echt ontzettend jammer maar ik geloof dat daar een reden voor is.. adopteren kan ook altijd.. of pleegmoeder worden.
Op een ander forum heb ik een tijdje een draagmoeder gevolgd, en daaruit vond ik het leerzaamst dat de baby na de geboorte niet in een keer 'weg' is. Niet zoals bij adoptie vanaf de andere kant van de wereld, dat de biologische moeder het kind daarna nooit (of bijna nooit) meer ziet. Deze (draag)moeder is nog steeds erg betrokken bij het gezin. Twee wensvaders, een draagmoeder en inmiddels twee kinderen. De vaders hebben het gezag, maar het is echt niet zo dat de moeder er verder helemaal niets meer mee te maken heeft. In het begin heeft ze ook melk gekolfd etc, dat klonk allemaal behoorlijk betrokken (en intensief!).
Ik denk persoonlijk dat iemand in zo proces heel anders erin gaat dan jezelf kindje krijgt. Je doet uiteindelijk voor iemand anders en als je niet zo proces ingaat dan is het niet voor die gene weg gelegd
Als het biologisch van de moeder is, is het eigenlijk gewoon afstaan voor adoptie... Voor kinderen kan het voor hechtingsproblemen zorgen... Niet iets om zomaar te doen, hoe mooi het ook lijkt.... De werkelijkheid is altijd rauwer wanneer het over een kínd gaat... Maar dat is natuurlijk niet je vraag
Eigenlijk de eerste 1000 dagen ongeveer. Daarom hebben kinderen die de eerste 3 jaar liefdevol bij hun ouders/verzorgers opgevoed zijn, veel minder kans op hechtingsproblematiek, dan kinderen die eerder geadopteerd worden
Ik kan me geen ander scenario bedenken dat het voor een baby behoorlijk traumatisch is als hij bij zijn buikmoeder wordt weggehaald. Wil niet zeggen dat het dan nooit meer goed komt natuurlijk, maar toch
Ik weet toch heus ook van kinderen die binnen 3 maanden na de geboorte geadopteerd werden en daar flinke problemen aan overhielden.... Een kind is geen ding waar wij recht op hebben en we dus als een pionnetje moeten verschuiven, wat mij betreft... We weten inmiddels dat kknderen het onbewust zelfs meekrijgen wanneer een moeder stress heeft tijdens de zwangerschap. Dat kan levenslang invloed hebben. Zouden we dan ook niet het weghalen bij de moeder, waar de baby 9 maanden bij is geweest op waarde moeten schatten en niet net doen alsof het niets uitmaakt? Natuurlijk is de impact anders dan op een kind dat bij verschillende gezinnen is geweest in de eerste twee jaar. Toch vind ik het onverstandig om de band van moeder/kind te onderschatten. Ook al hecht de moeder zich niet. We hebben het niet over een kuikentje, maar over een mensje dat al heel veel ervaart en voelt, ook al is het in een vroeg stadium.....
Heel natuurlijk voelt het niet lijkt me.. aan de andere kant, weet je vanaf het begin dat dit kindje wat je draagt niet van jou zal zijn. Je zal een knop om moeten kunnen zetten.
Ik zou het voor bekenden, denk aan broer/zus/zwager/schoonzus zo doen. Mijn zwager bijvoorbeeld is homo en ik zou het met alle liefde voor hem willen dragen.
Ik vraag me altijd af: wat als je zwanger bent van dat niet biologische kindje en je blijkt toch die knop niet om te kunnen zetten? Ondanks dat je het van te voren weet en ondanks dat je je het zo mooi had voorgesteld?
Ja .. dat is een dingetje. Het lijkt me dat je niet terug kunt draaien maar ik weet echt het Fijne er niet van. Word heel lastig en verdrietig. Voor een vreemde zou ik er ook echt niet eens over na hoeven denken! Met het kindje van je zwager ofzo heb je dan toch nog contact.
Een vriendin haar moeder heeft ook het kindje van haar zus gedragen, hebben goed contact maar het is “gewoon” hun neefje.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (44) Verversen