Voor de mama's en papa's met kindjes met autisme. Wat was de reden dat jullie jullie kind hebben laten testen? Liep hij/zij vast? Wilden jullie hem/haar beter begrijpen? Zijn er ook ouders die hun kind juist niet hebben laten testen, ondanks een vermoeden? Ik vraag dit omdat wij het vermoeden hebben dat onze dochter van 10 jaar autisme heeft. We hebben al vanaf het moment dat ze dreumes/peuter was het idee dat ze 'anders' is. Ook zou ze hoogbegaafd kunnen zijn. Zelf heb ik ook autisme en onze dochter lijkt heel erg op mij. We zien veel van de dingen waar ik tegenaan loop bij haar terug. Ze is nu een paar dagen bij mijn ouders geweest en ook zij geven aan dat ze denken dat ze een vorm van autisme heeft. Ik weet niet of het nu verstandig is om haar te laten testen of niet. Het probleem is ook dat ze ernstig slechtziend is (dit is net voor haar vierde verjaardag ontstaan, daarvoor was ze 'goedziend'). Op zich gaat het goed met haar momenteel. Ze lijkt lekker in haar vel te zitten. Ze gaat momenteel vanwege haar beperkingen en ziekte al naar speciaal onderwijs waar ze het geluk heeft dat ze al in een kleine klas zit. Regulier onderwijs was wel lastig geworden denk ik vanwege oa de groepsgrootte. Dus wat dat betreft zie ik momenteel geen meerwaarde om haar te laten testen. Aan de andere kant wil ik mogelijke latere problemen voor zijn en niet dan pas nog een keer het hele traject in moeten gaan. En wil ik het ergens ook wel zeker weten zodat ik haar goed kan gaan begeleiden en misschien wat tips kan krijgen, hoewel ik er nu ook al rekening mee houd dat ze autisme heeft.
Hoi, ik wil graag mijn ervaring met je delen. Ons zoontje kwam in groep 1 niet goed mee. Hij was 3 en rekende al heel hoog etc. Op school wouden ze hem laten testen op autisme hij liep daar enorm vast de juf wou hem zelfs laten zitten. De juf wou hem zo snel mogemlijk naar speciaal onderwijs. We kregen een hele lieve vrouw die hem observeerde en zij gaf als advies hem direct van school te halen omdat ze hier niet wisten hoe ze het hem om moesten gaan. Hij moest wel naar regulier onderwijs zij vond juist dat hij totaal niet op speciaal onderwijs past. wij hebben toen gekozen ondanks dat wij verhuisplannen hadden om direct te switchen van school. Daar ging het al veeel beter (andere leerkracht) hij heeft daar een paar maanden op school gezeten toen wij verhuiste en hij weer naar een andere school moest daar hadden wij best veel moeite mee maar we vonden een hele goede school die ook intern begeleiders hebben en bieden wat een kind nodig heeft en gespecialiseerd zijn in hoogbegaafd. Hij kwam in een hele leuke klas heeft veel vriendjes en gaf aan dat dit de leukste school is maar school merkte ook dingen bij hem op. Wij zijn hem toen weer wezen testen en daar kwam de diagnose hoogbegaafd met autisme uit. Het autisme kon hij goed compenseren door zijn hoogbegaafdheid. Wat wij lastig vinden is dat hij nergens echt thuis hoort op een speciaal onderwijs niet, regulier is hij ook anders. Hij zit daardoor enorm met zichzelf in de knoop. School helpt enorm goed hij mag 2 dagdelen missen en dan mag hij naar een project klas eigenlijk is dat voor de hogere groepen maar voor hem maken ze een uitzondering. Hij mag om het uur de klas even uit om tot rust te komen. Wij zitten ook in een 2strijd. Eigenlijk zou hij 1 of 2 klassen omhoog moeten gaan. Maar hij heeft nu zoveel vriendjes/vriendinnetjes en zit nu 2 jaar in deze klas om dan alweer te veranderen.. maar nu loopt hij ook vast. School helpt ons enorm goed. En hebben passend onderwijs ingeschakeld om mee te denken naar een oplossing voor hem wat het beste voor hem is. De 2de gaat ook naar school en loopt met hetzelfde probleem in groep 1 maar heeft een taal achterstand nu lopen we van het 1 naar het ander maar het is om hun gelukkig te maken. School heeft een leerkracht geregeld zodat de juf in gesprek kan met passend onderwijs, logopediste, audiologisch centrum om met z'n allen een plan te maken hoe we hun kunnen helpen. Op de eerste school wouden ze zo snel mogenlijk van hem af en hem geen hulp bieden. Mijn advies is als ze er last van heeft om haar dan zo snel mogenlijk te laten observeren zodat ze ook de juiste hulp kan krijgen. Ons zoontje loopt in een heel traject maar schrijft als 7 jarige Engelse liedjes over dat hij niet meer wilt en help etc.. van de dokter kregen we te horen dat deze kinderen vaak vanaf groep 4 heel erg vast lopen dat kan je dan toch beter voor zijn. En een traject observeren etc duurde bij ons echt behoorlijk lang. Nu is het bij elk kind anders ik wens je heel veel sterkte❤
Veel hoogbegaafde kinderen krijgen ten onrechte een stempel autisme, omdat zij veel autistische kenmerken laten zien zodra zij niet uitgedaagd worden. Je kunt zeker ook beide hebben, maar het komt niet zo vaak voor als ooit gedacht. En het is wel belangrijk om het ene uit te sluiten, omdat de aanpak zo verschillend is. Daar waar je bij autisme toch vaak wat meer probeert te ontzien, om overprikkeling te voorkomen, probeer je bij hoogbegaafdheid veelal onderprikkeling te voorkomen. Een simpele manier om te kijken of autisme NIET in het spel is, is door flink uit te dagen en kijken of de autistische kenmerken verdwijnen. Bij iemand met ass zal dit niet gebeuren (maar zo iemand kan alsnog hoogbegaafd zijn), bij iemand met 'alleen' hoogbegaafdheid dus wel. Andersom: bij iemand met ass werkt het ontzien goed voor meer rust in het hoofd, bij iemand met alleen hb zorgt ontzien voor steeds meer autistische trekken.
Ik denk dat je je vooral moet afvragen wat die diagnose voor jou (of voor haar!) zal toevoegen. Ze zit al op speciaal onderwijs en doet het nu goed volgens mij? Dan maakt het misschien niet uit. Bovendien weet je volgens mij eigenlijk al zeker dat ze iets uit het autisme spectrum heeft. Maar misschien kan het ook geen kwaad? Ik weet het niet goed. Moeilijk hoor
Als ze al op speciaal onderwijs zit, kleine klassen heeft en zich momenteel goed voelt zou ik het laten. Zoals je zelf zegt is er momenteel geen meerwaarde. Op latere leeftijd kan het echter wel lastig zijn dat je voor de rest van je leven aan zo een diagnose vast zit. Ik heb zelf een diagnose, maar er zat op dat moment ook een meerwaarde aan het laten testen, omdat de diagnose in hield dat ik hulp kon krijgen. Ik was namelijk helemaal vastgelopen op school en door de diagnose ben ik toen naar speciaal onderwijs kunnen overstappen. Nu ik volwassen ben vind ik het erg storend dat ik de diagnose heb en door mensen altijd als autist wordt behandeld. Zodra je een dokterskamer of therapeut bezoekt is een van de dingen die ze meteen in hun achterhoofd hebben zij is autistisch en moet zo en zo behandeld worden. Zodra ik bij de ggz kom wegens andere problematiek (heb veel last van angsten) wordt ik gecategoriseerd als autist en niet meer behandeld voor de angsten of andere problemen waarvoor ik er kom. Zodra ik bij de huisarts zit en zeg ergens last van te hebben is een van de eerste reacties dat kan door stress veroorzaakt worden, waarna ik gevoelsmatig al direct niet meer serieus genomen wordt. Ja, ik ben autistisch, maar ik ben ook nog gewoon mezelf/een persoon. Het zou fijn zijn ook zo behandeld te worden, maar blijkbaar kunnen sommige mensen dat niet meer als ze eenmaal weten dat je de diagnose hebt. Anders dan dat is iedere autist sowieso anders en leer je als ouder vanzelf wat voor jou kind werkt en wat niet. Begeleiding krijgt ze eigenlijk al als ik jou zo hoor. Misschien kun je eens een autismecafe bezoeken als corona weer wat minder speelt. Daar komen ouders van kinderen met autisme samen. Er wordt altijd een onderwerp behandeld en besproken, maar er is ook ruimte voor vragen en na afloop om te blijven praten met andere ouders. Er is zelfs ook vaak een medewerker van MEE die daar namens de organisatie staat waarbij je je vraag/vragen misschien voor kan leggen.
Onze jongste is trouwens met 5 getest. Dat is toen totaal niet als belastend ervaren. Hoewel dit met 10 jaar natuurlijk ook al weer heel anders is. Mijn jongste ging van logo eigenijk door naar diagnosticering, en we hebben er niet teveel van gemaakt, gewoon praten en spelletjes. Dat kan als ze 5 zijn, wordt met 10 al lastiger.
Ik zou deze vraag eens met een professional bespreken, haar behandeld arts bijv, of de psycholoog van haar school. Ik kan me herinneren dat je dochter ook een heftig medisch traject heeft gelopen wat haar ongetwijfeld niet in de koude kleren is gaan zitten. Ik begrijp je wens om kennis te hebben van haar eventueel onderliggende problematiek, maar gezien alles wat zij (en jullie) de laatste jaren al hebben doorstaan, is voor mij wel de vraag of je nu dit traject wel in zou moeten willen. Ook zonder diagnose kun je ouderbegeleiding krijgen, dat hangt daar niet op vast. En daarmee belast je je dochter nu niet, je kijkt echt vanuit ouderperspectief naar haar gedrag en past je eigen gedrag daarop aan. Tip: er zijn ouder- en verdiepingscursussen “Geef me de 5!”. Heb m toevallig net afgerond, mijn dochter heeft geen ASS maar wel kenmerken waar ik handvatten voor zocht. Vandaar dat ik me had ingeschreven. Heb er veel aan gehad, terwijl ik toch ook al veel kennis van ASS had.
Ik heb 2 zoons met combinatie ASS en HB. Ik ben blij dat we weten wat ze hebben en zelf zijn ze dat ook. Mijn kinderen krijgen met/sinds de diagnose veel meer begrip en hulp op maat. Ook helpt het hier vaak als ze gefrustreerd zijn om ze te wijzen op hun diagnose: " ....Komt door jouw autistische brein". Dat geeft ze duidelijkheid en rust. Voorheen was het altijd: jij bent zo slim, jij zou beter moeten weten. Daar hadden ze heel veel last van.
Ik heb een zoon van 10 met autisme en adhd. Maar ik kan me niet voorstellen dat het bij hem niet opgemerkt zou kunnen worde . Als dreumesje merkte ik al heel wat dingentjes op. Stapte naar de dokters en werd er op school ook gelijk aan de bel getrokken. Hij was toen 2,5 jaar. Hier in BE gaan ze al naar school. Ik had zoiets van mocht er iefs zijn wil ik dat er ook gelijk wordt gehandeld. Maar bij hem was dat ook heel belangrijk. Ondertussen is hij 10 en hebben we al heel wat paden mogen bewandelen. Daarbij ook alle soorten en types speciale onderwijs. Heelas okk daar nieks kunnen bereiken we zitten nu thuis en zijn ook bij alle instanties geweigerd. Vanaf 8ste jaar. Kortom, als je dochter al 10 is en nergens problemen ondervindt, zonder moeite naar gewone school kan en verder geen last heeft van haar "anders" zijn, dan zou ik het mooi zo houden. Bij ons was het wel noodzakelijk en belangrijk om op tijd een diagnose te stellen.
Ik werk met mensen met autisme. Om de juiste handvatten en hulp (en evt begrip) te krijgen zou ik je dochter wel laten testen. Waar loop je tegenaan? Wat zijn voor jou de dingen waardoor je denkt dat je dochter (een vorm van) autisme zou kunnen hebben?
Toevoeging: je kunt problemen vaak niet voor zijn met een diagnose. Zonder problemen zal het wel ingewikkeld zijn om haar uit te leggen waarom je haar wilt laten testen: wat zeg je dan? "Ik wil je layen testen omdat ik denk dat er iets aan de hand is met je, waar je zelf geen last van hebt?" Lijkt mij nogal ingewikkeld... Ik zou zélf haar daar niet mee willen belasten terwijl ze juist lekker in haar vel zit en de afgelopen jaren al zó ontzettend binnenste buiten is gekeerd... Geef haar de ruimte om nu te ontspannen en kijk zelf naar wat jij kunt doen om haar te begeleiden....
Ook ik sluit me hier bij aan. De reden om later wellicht iets voor te zijn om haar nu, terwijl ze lekker in haar vel zit, te laten testen zie ik geen meerwaarde van in. In het speciaal onderwijs wordt er wss goed met jullie gesproken en wordt er ook gehandeld vanuit idee dat autisme zou kunnen spelen. Zo doen wij dat wel bij mij op t werk. Een diagnose zou daar niks in veranderen voor haar, ook geen extra mogelijkheden bieden.
Hier sluit ik mij bij aan. Ze heeft al veel meegemaakt, Zit al op een speciale school waar de leraren veel sneller zien als ze spaak zouden lopen . En ze zit lekker in haar vel! Ik zou het idd dan voor nu nog niet doen.
Wij hebben onze zoon laten testen omdat hij met een "label" de hulp kon krijgen die hij nodig had. Hij is nu bijna 10 en we hebben hem nooit verteld dat hij een diagnose heeft... Dat voegt voor hem op dit moment niks toe. Hij is behoorlijk gelukkig en hem inschattende, zou hij er onzeker door kunnen worden. Die diagnose was puur een gereedschap om hem op school verder te kunnen begeleiden omdat hij daar vastliep... Het label autisme an sich, zegt zooo weinig over wie je kind is en waar hij tegenaan loopt... Mijn broer is totaal anders dan mijn zoon... Niet te vergelijken... Toch vallen ze beide onder hetzelfde label... Ik kan me voorstellen dat het wijs is om zelf eens op te schrijven waar je dochter en jij tegen aanlopen... Kijk dan eens of daar iets in zou veranderen na een onderzoek. Of dat je dan alsnog zelf moet gaan bedenken hoe je daar het beste mee om kunt gaan. In dat laatste geval heeft een onderzoek op dit moment niet zoveel toegevoegde waarde... Ken je het boek "geef me de vijf"? Dat kan misschien wat handvatten geven... Daar heb je eigenlijk geen test voor nodig, tenzij je begeleiding gefinancierd wilt krijgen. En mocht je zelf nog begeleiding krijgen, dan zou je daar eens kunnen praten over waar je tegenaan loopt. Ook om te kijken of dat ligt bij jouw eigen moeites... dus: ligt waar je tegenaan loopt bij jou of bij je dochter of aan het samenspel? Hoe ervaart jouw man de dingen die jij bij jullie dochter signaleert?
Mijn man ziet de dingen die ik bij onze dochter signaleer ook. Hij acht de kans nog groter dan ik dat ze autisme heeft. Het boek 'geef me de vijf' heb ik wel eens van gehoord, maar nog niet gelezen.
Hoi. Ik heb geen kinderen, maar wel een paar vragen. De vermoedens dat ze autisme heeft, zijn die voor of na haar 4e ontstaan? En hoe ver ervoor of hoe ver erna? En wat is het gedrag waarom jullie twijfelen of ze autisme heeft? Ik vraag dit omdat ik zelf met kinderen met en zonder autisme/beperking heb gewerkt.
Over hoogbegaafd/hooggevoelig zijn weet ik helaas bijna niets. Succes
Het vermoeden dat ze autisme heeft komt van de laatste paar jaar. Maar dat komt omdat we ons er nu pas echt in verdiepen, doordat ik het blijk te zijn. Zelf weet ik nu een jaar of 2 dat ik autisme heb. Wel vallen ons al dingen op sinds ze een dreumes is. Er zijn meerdere dingen die ons opvallen waarom we twijfelen. Zo leeft ze bv veel in haar eigen wereldje op haar eigen kamer. Ze gaat niet spontaan knuffelen, zoals mijn andere dochters doen. Vind het wel fijn soms als ik het doe, maar dan moet ze niet boos/verdrietig etc zijn. Wanneer we bezoek hebben met kinderen speelt ze niet echt met hen, zoals onze andere twee dochters, maar trekt zich terug. Ze kan ook niet tegen grote groepen mensen. Ze is erg gevoelig voor prikkels, natte vlekjes in haar kleren, structuur van eten etc. Spontaan dingen doen vind ze niet fijn, je moet het haar het liefst van te voren al vertellen.
Ik zou het doen. Ik ben zelf nogal vastgelopen op voortgezet onderwijs ivm ADHD. Dit werd in de 3e klas vastgesteld. Moeilijk te zeggen of dingen dan anders gelopen waren.
Hoi! Als je vermoedens van hoogbegaafdheid hebt zou ik je echt op het hart willen drukken haar hierop te testen door een expert. Dat is niet de reguliere ggz. Er zijn namelijk vaak problemen met diagnosticeren van hoogbegaafde kinderen en volwassenen wat tot misdiagnose kan leiden. Ik heb zelf ervaring (werk) in kinder-ggz en ik zou bij geen klachten niet testen. Jij weet hoe je met haar moet omgaan en bij een diagnose verandert dat niet per se. Als je namen wilt met betrekking tot hoogbegaafdheid kan ik je evt via persoonlijk bericht tips geven. Ben je zelf ook hoogbegaafd?
Ik ben een paar jaar geleden bij de reguliere GGZ getest. Daar kwam een (grote) kloof uit tussen mijn performale en verbale IQ. Performaal ben ik hoogbegaafd. Mijn totale IQ was 127, maar wel met de opmerking dat ze verwachten dat ik onder andere omstandigheden hoger had gescoord. Ik was erg nerveus en had een pijnlijk oog.
Die performaal/ verbaal kloof is 'achterhaald'. Het is zeg maar een concept uit de test, een theoretisch concept, maar in het echt is het niet iets. Ik zou als je HB vermoed je kind laten testen bij een expert/ specialist. Niet bij gewone ggz of een gewone pscyholoog. HB'ers testen is echt expertwerk, ook vanwege het kiezen van de goede test, maar vooral vanwege het interpreteren van de uitkomsten. Er wordt niet alleen naar IQ gekeken, maar ook naar zijnskenmerken (zijnsleuk Tessa Kieboom).
Mochten we ervoor kiezen om haar te laten testen denk ik dat dat best wel gecompliceerd gaat worden. Ze is namelijk ernstig slechtziend (4 a 5% zicht) en bij de testen moet je volgens mij ook visueel dingen doen. Daarnaast heeft ze hersentumoren en in het verleden meerdere jaren chemotherapie gehad. Dat heeft ook invloed op haar.
Ja dat kan ik me voorstelle, dat het dan lastig is. Je kunt ook didactisch kijken ipv iq. Iig wilde ik het zeggen omdat er veel misdiagnose is; vooral adhd en autisme bij HB’ers.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (25) Verversen