Hoi allemaal, mijn dochter is zo ontzettend bang de laatste tijd. Al vanaf dat ze baby was een moeilijke slaper geweest en altijd met vlagen angstig geweest voor van alles. Eigenlijk ging het tot voor kort best goed wat betreft angsten en ook slapen was geen probleem. Boekje lezen en dan licht uit. Vaak lag ze nog wel een half uur of uur wakker want dat blijft moeilijk maar was er geen angst. Zo speelde ze overdag ook alleen op haar kamer of welke kamer dan ook in huis. Zelfs als ik aan de overkant van ons huis haar broertje ophaalde van de opvang dan bleef ze maar wat graag voor de tv tot ik terug was.
Eind 2020 had ze het er al over dat klasgenootjes (groep 4) vaak enge verhalen vertellen over filmpjes op TikTok, iets met Momo. Zelf heeft ze geen smartphone of tablet. Er wordt hier wel tv gekeken maar we letten goed op wat bij de leeftijd past. Thuis zal ze dus niet snel per ongeluk iets (te) engs zien. Sinds die TikTok verhalen is ze superangstig en durft ze niet meer alleen naar de wc, laat staan alleen naar boven te gaan. Daarbij is er per abuis vorige week een eng filmpje voorbij gekomen in de klas (juf klikte een eng filmpje aan op YouTube) en mocht ze op de tablet iets doen en kwam ze bij een horrorversie uit van een tekenfilm. Twee ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen maar sindsdien is ze extreem bang, durft niet meer te slapen. Het huilen begint al na het eten, het idee dat ze naar bed gaat maakt haar zo bang. Vannacht riep ze me na een nachtmerrie en ik heb haar maar in bed genomen. We hebben ook een baby waar ik al tig voor uit bed was gegaan dus voor de makkelijkste weg gekozen om nog wat slaap te krijgen. Maar ja, zo kan het natuurlijk niet doorgaan. Haar broertje van 5 slaapt altijd zonder problemen en is eigenlijk nergens bang voor.
Ik wil haar zo graag helpen. Zelf was ik als kind ook altijd enorm angstig, werd vaak in de nacht wakker en rende dan naar mijn ouders en sprong tussen ze in. Ze hebben gekozen voor het negeren van de angst (op een gegeven moment hun slaapkamerdeur op slot zodat ik dat niet meer in de nacht kon doen en als ik dan bleef roepen niet naar me toe komen), maar dat heeft me niet geholpen. Het heeft er alleen voor gezorgd dat ik wist dat ik niet op ze kon rekenen wanneer ik 's nachts bang was, maar bang was ik nog steeds. (Ik heb overigens enorm lieve ouders hoor ;-) )
Heeft iemand tips? Ik merk wel dat ze rustig is wanneer ik bijvoorbeeld nog met de was bezig ben boven, maar ze slaapt sowieso heel moeilijk in waardoor ze vaak een uur later nog niet slaapt. Op een gegeven moment moet ik ook beneden weer verder. Zou heus wel bij haar willen blijven maar doordat de BSO dicht is werk ik tegenwoordig ook vaak in de avond om de gemiste uren in te halen. Mijn man idem dito. Daarnaast hebben we natuurlijk nog 2 kids en een huishouden.
Help?
Ps. Even een snelle aanvulling gezien de eerste reacties. Ze slaapt al samen met haar broertje. We hebben op de 1e etage 3 slaapkamers en op de 2e etage ook. Voordat de 3e kwam wilde ze heel graag op de 2e/zolder slapen dus dat mocht uiteraard. Ik was al verbaasd dat ze het een week volhield (wel met 2x toch beneden slapen, maar wél daar geslapen. Vervolgens werd ze toch bang en hebben we het meteen gestopt. Omdat de babykamer gereed gemaakt werd en ze allebei graag bij elkaar wilden slapen hebben we een stapelbed gekocht voor ze, hun gezamenlijke kamer opnieuw behangen in overleg met ze. Heb ze echt betrokken bij de inrichting en kleuren zodat ze zich er allebei comfortabel bij voelden. Het ging op deze manier inderdaad goed, ze slapen in de vakanties bij elkaar in bed, maar zelfs naast haar broertje is ze bang als hij dan eenmaal slaapt en het haar nog niet lukt de slaap te vatten.
Ze staat op de wachtlijst (ca 8 weken) voor de kinderpsycholoog, ook i.v.m. haar angsten, onzekerheid en nog meer dingen. Ik hoop alleen dat ze niet nog al die weken angstig blijft.
Mijn dochter was vorig jaar enorm bang om ontvoerd te worden, haar angst zat haar dag en nacht in de weg. We hebben toen het de spuigaten uitliep voor een vrij 'harde' aanpak gekozen: we erkenden de angst, maar gingen haar niet meer elke keer troosten. In plaats daarvan maakten we een 'zorgenturf' op het krijtbord. Elke keer als ze iets zei over haar angst, kwam er een turfje op het bord. De eerste dag waren het ruim 50 turfjes... Voor haar maakte dit inzichtelijk hoeveel ze er eigenlijk mee bezig was. Tegelijkertijd gingen we bedenken hoe reëel haar angst was (dit was moeilijk, omdat dit natuurlijk een angst was voor iets wat echt kan gebeuren). We gingen idiote voorbeelden bedenken die een grotere kans hadden om haar te overkomen dan ontvoering. Daarnaast probeerden we haar weerbaarder te maken door haar te leren wat ze moest doen mocht er iets gebeuren. Elke avond moest ze drie positieve dingen over de dag vertellen en we hebben ook een tijdje het boekje Slaapklets gebruikt. Bij haar zorgde dit ervoor dat het na een week of 3 eigenlijk over was. Ze zat toen trouwens ook in groep 4, wellicht dat leeftijd een rol speelt.
Mijn dochter blijft angstig en onzeker aangelegd en heeft een hekel aan veranderingen. Met de tips uit Geef me de vijf en How 2 talk 2 kids gaat het meestal goed.
M’n eerste gedachte is of het moedwillig weghouden van ‘enge’ zaken het niet erger maakt? Je legt er immers een grote nadruk op op die manier. En voor eeuwig ga je dat ook niet volhouden, dat merk je nu al in de klas. De deur op slot doen lijkt me zeker geen goede oplossing inderdaad, maar mijn benadering zou denk ik eerder zijn om de focus te leggen op dat al die zaken nep zijn en dat er niks gebeurt. Eerder dan meegaan in het angstbeeld en het daardoor juist bevestigen
Ik heb er geen ervaring mee, maar is het misschien een optie dat ze op jullie kamer slaapt totdat de psycholoog haar kan helpen? Haar matras naast jullie bed leggen oid
Ik hoor graag wat geholpem heeft. Heb een soortgelijk probleem met onze dochter van 6. Zij slaapt inmiddels al ruim een half jaar op haar matras naast ons op de grond. Om mama en papa ook wat rust en privacy te geven slaapt ze 2 nachten in de week bij oma en stiefopa. Maar over 10w wordt de kleine geboren en ik vind het (los van de kleine) zo langzaamaan wel genoeg geweest en tijd dat ze op dr eigen kamer gaat.
Alleen niks helpt. Ze slaapt wel goed in, maar wordt 10x wakker snachts en slaapt dan niet meer in. Nachtmerries en iets over paarse bijen die haar komen halen...
Succes met jullie kindjes en hoor graag wat er geholpen heeft (hier tot nu toe nog niks, oliedruppels, op matras bij haar in kamer etc etc)
Ik geloof niet zo in olie druppels enzo... je kind heeft een angst die voor haar heel werkelijk is.. Neem de angst serieus maar laat haar vooral zien dat de angst niet reëel is. Want paarse bijen bestaan immers niet.. haar helpen niet gelijk in paniek te raken na een nachtmerrie maar een soort van mantra aan te leren dat dromen niet echt zijn... Onze zoon kon in paniek raken van spannende dingen op tv.. ik heb hem geleerd dat het op televisie is en niet thuis.. nu is hij 11 hoor ik hem nog vaak tegen zichzelf zeggen... " het is maar op tv"...
Wat sneu voor je meisje. Ik herken van mezelf ook angsten en al weet je dat ze soms niet realistisch zijn toch kan het je bezig houden. Ontken dus ook nooit angst van kinderen. Samen met haar broertje slapen is een goed idee van je. Misschien iets van een babyfoon bij haar zetten, als er wat is dat ze dan om hulp kan vragen... wie weet geeft dat haar een vertrouwd gevoel? Suc6 ermee!
Bedankt voor het lezen en reageren! Nou toevallig zag ik voor het starten van mijn topic een ander topic met titel welke babyfoon met camera o.i.d. Toen dacht ik nog, zou dat wat zijn? Dat ze weet dat we haar kunnen zien en horen. Wellicht is dat een goed idee! Ik heb nu 2 tips waar ik echt mee aan de slag kan. Zo fijn deze website! Nogmaals bedankt!
Mijn dochter vind het donker slapen eng. Wij laten altijd het badkamerlicht aan en op haar kamer heeft ze sinds ze een baby is een projector. Die geeft licht en draait een rustig muziekje. En in de avond doet ze op haar kamer het licht zelf uit. Dat geeft haar controle. Mocht ze dan wakker worden dan komt de bij ons en stel ik haar gerust en leg ik haar weer in bed. Ik zou haar zeker niet afwijzen. Dus haar wel laten komen anders raakt ze haar veiligheid helemaal kwijt.
Dank je wel voor het lezen en reageren! Wij laten inderdaad ook altijd een klein lampje op de overloop branden. Ze vond tot voor kort ook kindermeditatie heel fijn, maar nu wil ze niks meer. Ze hebben allebei een lampje aan de muur bevestigd (stapelbed met broertje) zodat ze het licht ook kunnen aanknippen. Ik krijg haar niet meer terug in haar eigen bed, vannacht zei ik ook dat ze bij haar broertje mocht verder slapen maar ze was te bang. Ik vroeg haar wat ze gedroomd had maar ze wilde er niet over praten omdat ze anders nog banger werd... De arme ziel, heb zo met haar te doen.
Via de schoolarts kan je hulp zoeken... Mijn zoon heeft het ook een tijd lang op en af gehad, hij had dan vooral last van angstige/negatieve gedachten in zijn hoofd. We hadden al hulp voor hem, en zijn daar ook mee aan de slag gegaan. Ik heb een notitieboekje gekocht en elke avond als hij op bed lag zijn we de leuke dingen van die dag op gaan schrijven. Ook hadden we bij zijn bed allemaal plaatjes en posters gehangen van dingen die hij leuk vond, heel langzaam kwam de focus op leuke leuke en ging het slapen steeds beter.. inmiddels is het notitieboekje niet meer nodig, hij heeft het zichzelf aangeleerd te focussen op de leuke dingen van de dag. Op dagen dat hij minder goed in zijn vel zit is het nog wel eens lastig om te focussen, maar dat merk ik al in de loop van de dag, want dan komt hij thuis uit school alleen maar met de negatieve dingen die zijn gebeurd...
Hier heeft het ook heel erg geholpen om samen de angst onder ogen te zien en samen te kijken of deze reëel is.. hij kon idd ook bang zijn van figuren op tv, ik ging dan altijd met hem na of deze figuren wel echt waren of dat het nep was.. (alles was natuurlijk nep 😉).
Dank je wel voor het lezen van mijn topic en je reactie!
Wat fijn dat je dit zo hebt kunnen oplossen met je zoon! Hoe doe je dat nu op de dagen dat hij minder goed in zijn vel zit?
Mijn dochter wordt binnenkort getest op ADHD. Weet niet of het dat is of gewoon puur onzekerheid. Ze is lief, zacht, onzeker, maar kopieert daardoor anderen (ook negatief gedrag zoals brutaal doen) en weet nooit wanneer iets genoeg is. Helaas herken ik de angstige en negatieve gedachten. Ik vraag haar altijd hoe haar dag was, maar 9 vd 10 keer krijg ik gelijk een tirade over alles wat er mis ging. Ze heeft veel verwachtingen die natuurlijk helaas niet altijd gaan zoals ze had gedacht.
Ik ga het zeker proberen om het aan de hand van een notitieboekje te doen. Ze heeft natuurlijk sinds september ook een zusje erbij die veel aandacht krijgt en natuurlijk ook nodig heeft. Bedtijd is altijd gestructureerd om het ondanks de drukte toch soort van rustig te houden. Douchen, tanden poetsen, pyjama aan, kleding klaarleggen en nog wat lezen. Ondertussen is een van ons nog een wasje aan het opvouwen of alweer in de keuken bezig met de vaatwasser, de ander met de baby. En daarna snel weer werken, maar ik ga nu dan maar nadat de kleinste ligt nog even terug naar haar met het notitieboekje.
Heel herkenbaar wat je omschrijft. Onze zoon kwam altijd thuis van school met alleen maar negatieve verhalen, iedereen was boos en hij had altijd ruzie.. Inmiddels heeft hij de diagnose ASS, en vallen de puzzelstukjes op zijn plek. Zijn beeld van de werkelijkheid is door zijn ASS vaak heel anders. We hebben hem echt moeten aanleren (en nog steeds) dat zijn negatieve beeld van iets in de werkelijkheid heel anders is.. hij is inmiddels 11 en we zijn al een heel eind op weg, hij pakt het zelf ook heel goed op.. En leert echt aan andere vragen wat ze nu werkelijk bedoelen als hij hun emotie niet begrijpt..
Als hij nu een slechte dag heeft en thuis komt met negatieve verhalen buig ik deze (aitomatisch) samen met hem om door, als hij uitgeraasd is, te vragen of hij nu de leuke dingen wil benoemen.. vaak zijn de leuke dingen ineens dan ook veel meer dan de negatieve.. als ik dat benoem dan is hij vaak zo weer positiever gestemd...
Soms mag je ook best wel streng zijn.. als je samen met haar je "riedeltje" hebt afgelopen, angsten onder ogen zien, zijn ze reëel? Positieve gedachten samen verzinnen.. Dan mag je best wel eens de verwachting naar haar uitspreken dat jullie samen nu een oplossing hebben gevonden, en dat je verwacht dat ze in haar eigen bed blijft slapen...
Zeker niet haar angst negeren, zoals jouw ouders deden (en de mijne ook). Het lost niks op en later zal ze er nog last van hebben. Misschien inderdaad bij broertje op de kamer. En kijk eens rond over inzichten over angsten bij kinderen. Ik zou er zeker mee aan de slag gaan. Dan wel zelf of met begeleiding.
Ik heb m'n topic ook even aangevuld gezien ook de andere reacties. Precies dat inderdaad, wil niet dat ze ook nog jaren last ervan ondervindt. Ik ga er zeker mee aan de slag incl. professionele hulp. Daar waren we toevallig al mee bezig gezien andere dingen, maar dit zal er mogelijk uit voortvloeien of iig behandeld kunnen worden.
In ieder geval heel erg bedankt voor je tijd om m'n topic te lezen en te reageren!
Ik denk dat het idee bij broertje op de kamer slapen nog niet zo slecht is. Ik was na een verhuizing toen ik een jaar of vijf oud was ook een tijdje bang, gewoon voor spoken of zo. Toen heb ik een paar maanden bij m’n zusje op de kamer geslapen en dat was gezellig en toen ik weer terug ging op m’n eigen kamer was er niks meer aan de hand.
Dank je voor je reactie! Ik heb m'n topic even aangevuld gezien ook de andere reacties. Ze slapen al samen, dat werkte eerst goed, nu is ze weer angstiger dan ooit.
In ieder geval heel erg bedankt voor je tijd om m'n topic te lezen en te reageren!
Oh wat vervelend dat dat niet helpt! Denk idd dat (laagdrempelige) hulp zoeken niet zo slecht is. En dan niet om te zeggen dat dit abnormaal is, of dat ze een aandoening heeft, maar om te leren hoe ze hiermee om gaat. Zoals ik al zei; ik ben ook altijd een angstig kind geweest en hoewel piekeren en soms irreëel bang zijn gewoon deel is en blijft van mijn karakter, heb ik nu wel geleerd wat echt helpt: delen, praten. Als je precies vertelt waar je bang voor bent is meestal de helft al minder en kan je heel gericht gerustgesteld worden 😉 Misschien dat zij dit al vroeg kan leren.
Even een paar weken bij broertje logeren op de kamer . Of broertje bij haar ? Weet niet of dat een optie is maar hier beide kids die wel eens angsten hadden en dan was dit de makkelijkste oplossing. En dan niet brengen van je bent angstig dus we leggen nu je broertje bij je , maar meer als mama doet eens gek en denkt dat het superleuk is om samen te logeren .
Na een paar weken zijjn de angsten misschien weer vergeten .
Ik zou eigenlijk zeggen haal er professionele hulp bij, juist nu ze nog zo jong is, is er waarschijnlijk nog veel aan te doen. Hoe langer ze hiermee rond blijft lopen, hoe meer invloed het op haar zal hebben. Dit hoeft echt niet meteen in de specialistische GGZ, maar vraag eens naar de mogelijkheden bij cjg (Nederland). Succes!
Mijn dochter had dit vroeger ook vaak. Huilen ‘s nachts, heel angstig, in paniek.. wel meerdere nachten per week. Zij heeft mij toen gevraagd of haar broer bij haar mocht slapen op de kamer. Hij was toen nog maar 18 maand en zij 4 jaar ongeveer. Maar toch geprobeerd en vanaf die dag heeft ze geen enkele keer nog nachtangsten gehad. Ondertussen zijn ze bijna 5 en 7,5 en slapen nog steeds samen. Dit was voor ons echt dé oplossing.
Ik heb m'n topic ook even aangevuld onderaan gezien ook de andere reacties met de suggestie om met haar broertje te slapen en psychologische hulp. Ze slapen nu bijna een jaar samen :-)
Maar iig heel erg bedankt voor je tijd om m'n topic te lezen en reageren!
Misschien heeft ze die foto's van momo wel gezien en dan de verhalen erbij. Dat lijkt mij ook een heel angstig moment voor een 7.5 jarige. Kan je haar niet uitleggen dat mensen zulke dingen gewoon verzinnen en alles zo gemaakt word? Zal je vast al geprobeerd hebben en anders hulp vragen via de huisarts.
Nou ik heb eigenlijk pas voor m'n topic gegoogled op TikTok Momo, ziet er inderdaad niet gezellig uit. Ik kan me niet voorstellen dat de kids hun mobiel mee mogen naar school maar mss ben ik daar heel naïef in. Ik kan haar helaas niet veel vragen aangezien ik niet eens meer TikTok of Peppa Pig (dat was het bewerkte horror filmpje) mag noemen want dan wordt ze al bang.
Wij leggen idd altijd uit dat heel veel wat ze horen en zien lang niet altijd klopt. Ze zijn beiden heel pienter en hebben ook veel levensvragen enzo, beiden al vanaf hun 4e of jonger eigenlijk. Dus ze denkt (piekert?) al heel veel over het leven etc.
Ik heb m'n topic aangevuld, gezien de andere tips.
Wat enorm lastig! Ik was zelf als kind ook altijd al erg angstig aangelegd (nu nog) en ben toch wel erg blij dat mijn ouders ook voor de makkelijke weg kozen en mij bij hun lieten slapen. Maar moet er wel bij zeggen dat dat dus wel jaren aan heeft gehouden voor ik niet meer midden in de nacht bij mijn ouders kwam liggen, dus kan me goed voorstellen dat dat niet de ideale optie is als ouder zijnde. Wat mij uiteindelijk hielp was dat mijn ouders door hebben gevraagd naar wat het nou precies is waar ik zo bang voor was. Op dat punt was dat de angst dat het huis in brand zou vliegen (we hadden een keer vlam in de pan en hoewel het snel over was had dat op mij echt een enorme indruk gemaakt). Mijn vader heeft toen met mij een plan bedacht van wat ik zou moeten doen als dat onverhoopt echt zou gebeuren. Dus deur dicht, raam open, op uitbouw klimmen, langs hek naar beneden enz. Misschien helpt het jullie ook om te achterhalen waar de angst vandaan komt en van daar uit een oplossing te zoeken.
Dank je voor je reactie! "Grappig" dat het ondanks de makkelijke weg toch ook nog jaren geduurd heeft bij je. Mijn ouders kozen voor de harde aanpak, maar evengoed was ik nog jaren bang, zelfs toen ik op mezelf ging wonen kon ik niet zonder licht slapen. Kwam uiteindelijk wel goed. (Totdat er werd ingebroken. Gelukkig ging ik erna mede hierdoor versneld samenwonen). Maar die angst zit er of je nu voor de harde of zachte aanpak kiest. Daarom wil ik haar laten weten dat ze bij ons terecht kan, juist omdat ik weet hoe het voelt.
Ik heb m'n topic aangevuld, gezien de andere tips.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (27) Verversen