Mijn dochter is nu bijna 13 maanden oud en ik denk dat het opvoeden nu echt kan beginnen! Ze is de laatste dagen enorm uitdagend en wil alleen nog maar zelf eten. (1 grote kliederboel dus). Ook valt het me op dat ze een beetje snel chagrijnig is en vaak ‘nee’ schudt. Zo ken ik haar helemaal niet! Ze is nog te jong om echt te begrijpen waarom ze iets niet mag en wordt heel erg boos als ik bijvoorbeeld iets van haar afpak of als ze iets niet mag. Mijn vraag aan jullie is hoe jullie hier mee omgaan/omgingen? Wat kan ik nog meer verwachten de komende periode? Ik wil zo graag een goede moeder zijn en een goede band met haar opbouwen. Ik denk dat dit normaal is en erbij hoort maar ze is mijn eerste kindje en heb ook niet veel moeders in mijn omgeving die ik om advies kan vragen. Ze gaat sinds ze 9 maanden is 2 dagen naar de opvang en het is altijd krijsen bij het afscheid nemen. Soms ben ik bang dat dit er mee te maken heeft en dat ze ‘boos’ op mij is. Misschien is dit meer een reflectie van mijn eigen gevoelens omdat ik me schuldig voel als ik haar wegbreng maar ik dacht ik benoem het toch maar even.. Kent iemand misschien een goed boek die ik kan lezen wat behulpzaam kan zijn?
Opvoeden begint maar ook nog niet echt. Met deze leeftijd kunnen ze zelf ook nog niet iets anders bedenken als ze iets niet mogen. Stel ze pakt iets wat ze niet mag, de afstandsbediening, en jij pakt dat af. Dan kan ze zelf niet bedenken om met iets anders te spelen. Op deze leeftijd werkt afleiding het beste. Als je de afstandsbediening weghaalt dan gelijk een alternatief aanbieden. Dus jij mag niet met deze spelen maar wel met dit boekje (wat dan ook). Verder ben jij de regel. Als jij weg bent mag daarom alles ineens wel weer. Ik doe op deze leeftijd daarom ook graag aan strijd vermeiden. Dingen die het kind heel aantrekkelijk vind maar niet mag hebben leg ik buiten bereik. Er komt toch al genoeg strijd op je pad en ook met vermeiden leren ze de regels echt wel. ik ben zelf ook wel van de zachte aanpak. Bijv. Natuurlijk ouderschap (methode), Kiind (magazine), how to talk 2 kids (boek). zijn allemaal dingen die ik volg via social media en heel erg fijn vind. Meestal wel met gewoon grenzen etc maar met oog voor de gevoelens van een kind.
Ik dacht ook dat het opvoeden nog wel even zou duren, maar opvoeden begint al gelijk. Hier ook een dame van 13 maanden en test ons al langere tijd uit. Ze weet donders goed of iets wel of niet mag. Je kan haar het alleen nog niet uitleggen. Ze weet wat nee is. Als ze iets niet mag dan kijkt ze ons ook wel eens aan en schut en zegt dan nee. Wij laten haar vooral ontdekken. Doen rapley dus eet al vanaf het begin zelfstandig. Ja het wordt soms een kliederboel maar uiteindelijk zal ze steeds netter gaan eten. Daarbij geeft dat stukje zelfstandigheid haar vertrouwen en minder frustratie. Wij bieden vooral de dingen aan die ze wel mag als ze iets pakt wat ze niet mag. Dit is veel duidelijker dan alleen nee.
Het afscheid kort houden. Hier werkt het om de overdracht te doen en vrolijk gedag te zeggen. Als we haar weer ophalen ook weer heel enthousiast gedag zeggen. "Het is een fase". Hoe langer ik het afscheid doe hoe meer de kans dat ze gaat huilen. Zodra ik uit het zicht ben is het ook goed. Als ze naar binnen loopt zonder een kus en een knuffel maar lekker gaat spelen laat ik het ook. Alleen maar goed! Zorg ervoor dat jij zeker over komt. Als jij laat zien dat het inderdaad heel verdrietig is het afscheid dan versterk je haar gevoel. Als jij laat zien dat het leuk is zal ze dit uiteindelijk ook inzien.
Opvoeden is een kunst. Je moet een manier vinden wat bij jullie past. Gewoon uitproberen en ja je zal soms fouten maken of te hard of te zacht reageren.
Owja en wat ik heel belangrijk vind haar te leren is dat gevoelens er mogen zijn. Ze mag bijvoorbeeld boos of verdrietig zijn als ze iets niet mag. Maar het betekent niet dat ze het door boos gedrag ook voor elkaar krijgt. Als ze jengelt om eten krijgt ze het niet. Wacht ze rustig en vraagt ze het (wijzen of 'die' zeggen) dan krijgt ze het.
Lekker zelf laten eten, geklieder hoort er eenmaal bij. Hier leert ze alleen maar van. Ze is misschien nog wat jong zoals je zegt om te begrijpen waarom ze iets niet mag, maar blijf het wel uitleggen. Het is beter om uit te leggen en dan af te pakken dan het ineens abrupt af te pakken zonder iets te zeggen. Ze is de wereld aan het ontdekken en ik zou haar daar zo min mogelijk in remmen, maar wel jouw grenzen aangeven.
Die kleine is jou lekker aan het uitproberen, een ontdekkingsreis naar wat wel en niet mag! Dus nu vooral consequent blijven en kort uitleggen waarom iets niet mag. Maar ze krijst dus al een half jaar als ze bij de opvang afscheid neemt? Huilt ze daar ook veel of is het puur het afscheid? Mijn oudste deed dit destijds ook. Toen ik ivm omstandigheden een andere opvang uitzocht, had ik binnen twee (opvang)dagen een ander kind! Geen tip voor een boek helaas
Je hoeft niet zo onzeker te zijn. Je verliest de liefde van je kindje niet. Nooit. Opvoeden en grenzen aangeven, zijn juist een teken van liefde. Je kindje mag leren omgaan met boze gevoelens. Je hoeft ze niet te voorkomen Enne, puberteit duurt echt nog even hoor
Ik geef eigenlijk altijd een uitleg waarom iets niet mag. Kleintjes begrijpen meer dan je denkt. Ook als je grenzen aangeeft ben je een goede moeder hoor :)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (7) Verversen