Na een heftige tijd en bevalling ben ik gister bij een psycholoog geweest. Ze zegt dat ik een angststoornis heb en dat had ik in het verleden ook al. Het komt altijd op hetzelfde neer: de dood of nog erger: zelfdoding. Dit wil ik dus absoluut niet maar ik heb teveel rondom deze onderwerpen meegemaakt waardoor ik er nu dus een angst voor heb. Ik ben altijd bang dat ik dood ga of dat ik dat dus zelf doe (nogmaals ik wil dat niet, het is de angst)
Ze zei dat heel veel moeders dit hebben na hun bevalling. Nu ben ik op zoek naar herkenning van anderen. Hoe zijn jullie eruit gekomen? Ik heb hele goede en hele slechte dagen. Geen balans, nog steeds die hormonen, ik weet het. Maar ugh ik wil er vanaf en weer genieten. Dit houd ik zo niet vol!
Lieve allemaal! Super bedankt voor jullie reacties! Ik heb hier zo’n hoop aan. Die herkenning! Oh wat fijn.. vandaag dus door jullie ook een hele fijne dag. Ik ben niet de enige en niet gek!!
Ik heb overigens wel een officiële diagnose; “angststoornis” vermoedelijk PTSS. Ik ben allergisch voor je verstoppen achter een labeltje/diagnose. Ik hoor moeders bij de zandbak tegen elkaar zeggen, ja ik kan niet werken want ik heb AD(H)D, of ben hoogsensitief. Ik vind dat wonderlijk want íedereen kan wel een labeltje halen. Ik heb met mijn labels gewoon altijd gewerkt. Het gaat erom dat je met dat label de juiste (vergoede) hulp kan krijgen. Dus laat je niet afschrikken door diagnoses en labels. Jij bent gewoon jij met je eigen uitdagingen.
Het helpt dat je niet de enige bent! Ook ik ben gevoelig voor angst, begonnen begin 20 en nu 15 jaar later deal ik er nog dagelijks mee. Goede en slechte weken/maanden/jaren, bij mij is het weer heel erg aangewakkerd door zorgen rondom mijn kinderen en verlies van mijn baan. Ik heb al jaren therapie en heb ook jaren medicatie geslikt maar medicatie lost helemaal niks op. Je moet leren de angst te omarmen, er naartoe te ademen, het te zien als deel van jou maar niet meteen een oordeel te vellen of teleurgesteld te zijn in jezelf. Niemand is perfect. De een heeft migraineaanvallen, de ander heeft prikkelbare darmsyndroom en wij hebben angst. Maar een psycholoog kan je wel helpen er beter mee om te gaan. Bijvoorbeeld door het lezen van zelfhulpboeken (bv: compassie als sleutel tot geluk/voluit leven), een leuke cursus mindfulness of omgaan met emoties, therapie/emdr. Ga het aan en heef het aandacht. Ik heb wel ontdekt dat wegstoppen en net doen alsof het niet bestaat averechts werkt. Je moet er juist naartoe. Ik volg ook een instagram account waar ik superveel aan heb; zoek maar op; yung pueblo. Ik hoop dat deze tips je helpen, je bent niet alleen!!
Ik heb vermoed ik ook een soort van angststoornis. Geen officiele diagnose. Ik ben vooral heel erg bang voor dingen als straks is er iemand in mijn huis etc. Als kind was ik daar al gevoelig voor en tijdens mijn depressie is het heel erg geworden. Dingen als engere series of films kan ik niet eens kijken omdat ik daarna eigenlijk niet meer alleen thuis durf te zijn savonds. En ik ben veel alleen thuis savonds. Als ik weinig slaap word het ook erger. Nadat ik aan mijn depressie ging werken werd dit ook minder. Het is nog niet helemaal over maar ik kan er mee leven nu. Zeker zolang ik alle 'enge' dingen op tv blijf mijden.
Ik heb het zelfde meegemaakt en nog steeds niet overheen. Word er soms gek van. Helaas zou je er zelf aan moeten werken om er overheen te komen. Er zijn dagen dat ik doodongelukkig ben en de andere dag gaat het weer. Denk dat dit nig wel een hele lange tijd kost om het te verwerken. Veel sterke en je bent echt niet de enige!
Knap dat je erover praat! Ik herken je verhaal, heb er ook altijd last van gehad zoals jij het beschrijft. Een van mijn vroegste herinneringen gaat al juist precies over die angst. Zo'n tien jaar geleden ben ik ook behandeld geweest voor mijn angststoornis, maar sinds mijn verhuizing naar het buitenland heb ik geen psych en geen behandeling meer. Ik heb goede en slechte dagen, maar ik kan ook wel echt zeggen dat het mijn leven beheerst. Ik had juist na mijn bevallingen de focus minder op mezelf, het verplaatste naar mijn kinderen. Toen viel het me niet speciaal op, want ik dacht dat iedereen het had. Maar ik hield bijna elk moment van de dag rekening met wiegendood/sepsis/meningokokken/ongelukken/hart stilstand, you name it. Nu achteraf denk ik, wat maakte ik me ontzettend druk, een kind valt echt niet zomaar om. Ik heb er toen dus ook niks mee gedaan, en eigenlijk is het vanzelf minder geworden. Na recente andere ervaringen is de focus weer veranderd. Eigenlijk moet ik er wel wat aan doen, want het beinvloed mijn leven bijna dagelijks. Maar hulpzoeken is blijkbaar toch nog steeds een burg te ver. Het is de taal, het is angst voor onbegrip.
Laatst had ik het er over met een vriendin die zelf psych is. Zij 'verklaarde' dat angststoornissen prima gehandeld/genezen kunnen worden. Ik vroeg haar dus met een enorm ongeloof of genezing echt mogelijk is. Zij was er best stellig over, maar dat het afhangt van hoelang en de mate van de klachten. Daarbij wil ik dan toevoegen dat ook de behandelingsbereidheid een grote rol speelt. Ik heb toen voor mezelf geconcludeerd dat omdat ik al zo lang ik me herinner klachten heb en mijn behandelingsbereidheid er niet is (want geen hulp meer gezocht en ik geloof ook totaal niet dat er voor mij genezig in zit), het blijkbaar bij mij hoort. Klinkt heel negatief, maar voor mij was het juist positief. Ik kon als het ware mezelf omarmen en tegen mezelf zeggen; het is goed zo. Eerlijk, ik weet niet hoe het nu verder gaat voor mij. Maar misschien helpt het me om uiteindelijk tot behandelingsbereid te worden.
Sorry, lang verhaal, maar je vroeg om herkenning. Mag ik vragen, wat heeft je psycholoog je voorgesteld? Is er een behandelplan?
Ik heb het nooit uitgesproken, maar ik heb dat ook gehad (in lichte mate). Dan liep ik bijv. met de baby de trap af en dacht: wat als ik nu val en doodga? Wat moet er dan van mijn gezin worden? Zullen ze me wel missen? Of dan zat ik in de auto te rijden en vroeg me af : wat als ik nu de auto op de andere weghelft stuur? En vervolgens (lichtelijk) bang dat ik het ook daadwerkelijk ga doen. Het was hier een hormonale kwestie kennelijk, want vanaf dat het kind een maand of 8 à 10 was, had ik die gedachten niet meer. Ik zei in mijn hoofd steeds tegen mezelf dat ik mezelf vertrouw en dat deze gedachten vanzelf weer weg zullen gaan. En door het niet hardop te zeggen, deed ik alsof die gedachten er niet waren. Onder het mom van : als ik het maar vaak genoeg denk dat die gedachten er niet zijn, ga ik het vanzelf geloven.
Ik zeg absoluut niet dat mijn 'oplossing' ook voor jou de oplossing is. Een ander die reageert hier zei namelijk dat dit averrechts werkt. Dus misschien heb ik dan geluk gehad. Ik wil er in ieder geval wel mee zeggen dat het niet vreemd is om zulke gedachten te hebben na zoiets heftigs als een (zware) bevalling mee te maken en moeder te worden. Mijn bevallingen (vooral de eerste) heb ik zelf ook als traumatisch ervaren. Dat heeft ook echt even zijn tijd nodig gehad om te verwerken. Ik heb geen externe hulp hierbij gehad, maar ik stond wel bijna op het punt om er hulp bij te halen. Voor mij was het uiteindelijk afdoende om mijn bevalling te delen op een forum op internet en daar steun te vinden van anderen. Nu moet ik ook zeggen dat ik van nature altijd een heel positief persoon ben. Dus die negatieve gedachten pasten echt totaal niet bij mij en rationeel wist ik dan ook dat dit niet ik was, waardoor ik ervan overtuigd was dat dit tijdelijk moest zijn. Ik hoop dat het bij jou ook tijdelijk is. En hopelijk kan die therapie de tijd zo kort mogelijk maken. Succes! Komt vast goed!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (16) Verversen