Welke alternatieven gebruik jij dan? Ik zit soms met mijn handen in het haar. We hebben periodes dat het goed gaat, maar ook periodes dat onze zoon van bijna 9 jaar onhandelbaar is. Volgens de huidige opvoedmethodes mag je je kind niet slaan, maar gebruik je een time-out. Misschien dat een time-out zou werken als ik een klein kamertje zou hebben met matrassen tegen de wanden e.d. En dat er verder niks in staat. Want de gang heeft de trap naar boven (stamp, stamp) richting slaapkamers of de kapstok met jassen. En als het een beetje treft ook nog spullen op de trap die naar boven moeten. Als hij echt heel boos is en zeg maar een rode waas voor ogen heeft, dan weet ik niet hoe we hem op kunnen laten houden met dingen te gooien en bijna te vernielen. Daarnaast een bek van hier tot Tokyo. Echt onacceptabel gedrag welke niet genegeerd kunnen worden. Schelden is nog tot daar aan toe, maar zeggen dat je je broertje in de fik zult steken en blij zult zijn dat hij dood is kan ik absoluut niet tolereren of negeren. Een gesprek met hem aangaan op dat moment is onmogelijk. Proberen we wel, maar het eindigt hier vaak met een nog bozere moeder die de straf nog verder uitbreid naar nog langer op de trap zitten of op zijn kamer moet blijven tot het etenstijd is. Olie op het vuur, want daarna een lawaai van jewelste boven en een gestamp, geschreeuw, gescheld. En ik voel dan alsof ik enorm heb gefaald als ouder. Waarom kan onze oudste zoon bij tijd en wijle niet gehoorzamen? Welke straffen pas jij toe? En wanneer? Zeggen dat hij die dag of de volgende dag niet op de tablet mag, dan is het hek pas echt van de dam. Dan is hij niet meer te handelen. Toch doen we dat wel eens, maar het lijkt geen oplossing. Eerder het tegenovergestelde.
Ik vind dat er een verschil zit tussen mishandeling en stevig aanpakken een groot verschil is. Even de arm stil vasthouden zodat hij je moet aankijken terwijl je heel kort maar duidelijk de grens en consequenties aangeeft is wat anders dan bv knijpen en schreeuwen. Als 1 van ons dat over de anderen zou zeggen, zouden we dit ook niet accepteren en het op een harde manier zeggen wat hij zegt. Dus niet luid maar gewoon wel binnenkomend op gevoel. Als er wordt gestampt of dingen worden gebroken, ja gaat hij dat voelen met zn zakgeld (bij iets kapot) en nog langer straf, huisarrest/geen beeld of telefoon gebruik of speelafspraakjes / sport etc. Laten voelen dat bepaald negatief gedrag een negatieve invloed heeft op hemzelf. Gelukkig hebben we het bijna nooit hier, maar dat is ook omdat ze het heel goed weten dat ze over alles altijd mogen praten of het er niet mee eens mogen zijn, maar wel op een normale manier. Zo niet, dan frissen we hun geheugen even op met een waarschuwing dat ze te ver gaan. Helpt vaak al en zo niet doei naar je kamer en hoe dat verder gaat en of er straf komt ligt aan hem.haar zelf
Ik zou proberen terug naar de basis te gaan en hem de baas te laten zijn over zijn eigen gedrag en jullie de baas te laten zijn over de consequenties die volgen op ongewenst gedrag. Geef hem eens een keuze: "he zoon, we hebben besproken dat we aardige dingen zeggen. Dat doe je nu niet. Je mag nu kiezen: of.. (geen iPad vanavond, eerder naar bed, brief schrijven naar broertje of weet ik het) of je zegt nu aardige dingen". Wanneer je zoon dan kiest om toch onaardige dingen te zeggen, kun je hem wijzen op de keuze die hij zelf gemaakt heeft. Je vertelde hem de consequentie en hij koos ervoor om die te ondergaan, doordat hij niet luisterde naar jullie wensen. Allerbelangrijkste hierbij is dat je echt consequent bent en realistische consequenties geeft die jij (en je partner) ook echt kunnen uitvoeren.
Wanneer hij heel boos wordt als hij niet op de iPad mag, kun je hem nogmaals de keuze geven: het wordt 2 dagen geen iPad of je doet nu rustig en stopt met boos doen want jij koos er zelf voor om niet te luisteren. In het begin zal hij hier misschien flink van balen en heel boos worden, maar deze methode kan werken als je door de "frictie periode" heen bent.
Die van mij vertoont ook weleens dit gedrag 7 jaar is hij. Nou geloof me, ik geef hem weleens een tik, of ik grijp hem.bij zijn arm, of ik dreig ermee. En ja heel fout, niet pedagogisch maar als nanny op me knieën, ooghoogte, time outs en die bullshit werkt dan niet. Ik ben ook maar een mens en laat niet over me heen lopen, me uitschelden, of me spullen slopen door een kind van 7.
Ik vind een time-out zoiets raars.... Wat leert een kind daar nou van? Ik probeer zoveel mogelijk positief op te voeden, met stukjes attachment parenting en heb ook veel geleerd van mijn antroposofische spw opleiding. Bewust belonen of complimentjes (die dus niet vanuit mijn hart komen en dus echt gemeend zijn) doe ik ook niet aan, dan leer je ze wat mij betreft dat ze dingen voor een ander goed gaan doen terwijl het uit hunzelf moet komen en ze zelf tevreden moeten zijn met wat ze hebben gemaakt/gepresteerd etc. Maar als ik het ècht goed vind, dan zeg ik dat natuurlijk en dan krijg je van je kind ook een veel natuurlijkere reactie terug + het kind haalt voldoening uit de eigen prestatie ipv uit de reactie van jou/de juf of een andere volwassenen (wat later op de werkvloer het individu ten goede zal komen). Ik probeer mijn kinderen te behandelen zoals ik ieder ander zou behandelen met de beste intenties. Bijvoorbeeld toen hij leerde lopen en weleens omviel, hielp ik hem ALTIJD overeind, altijd! Je ziet vaak dat ouders dat niet doen, omdat ze vinden dat hun kinderen zelf moeten 'leren' opstaan. Maar wat voor boodschap geef je je kind dan mee? Je hoeft een ander niet te helpen oid? Ik kan je zeggen dat mijn zoontje even snel heeft leren lopen en opstaan als ieder ander kind en nooit heb ik hem bewust op de grond laten liggen omdat ik vond dat hij zelf op kon staan.
ik vind het ook moeilijk en ben nog zoekende. straffen van time out werken niet zo goed bij ons, dan gaat hij boven spelen ofzo. meestal straffen we in consequenties nadat we hebben gewaarschuwd (dus het afpakken van iets of dat we een bepaalde activiteit uitstellen) . als reactie op de waarschuwing gaan hij soms mokken op zijn kamer (oftewel een soort van time out)
eens in de zoveel tijd ga ik met mijn zoon in gesprek hierover, of hij begint er zelf ermee. hij zegt weleens, en dat geloof ik ook, dat hij sommige dingen echt vergeet. een voorbeeld is het naar bed gaan. dat is elke dag weer een strijd. hij zit dan opeens weer iets anders te doen in plaats van zijn tanden te poetsen. ik ben een periode echt streng geweest met consequenties en dat hij elke dag huilend en verdrietig in zijn bed lag. dit heeft wel gewerkt want hij weet dat niet luisteren consequenties heeft en hij probeert echt gelijk naar bed te gaan zonder dat hij afgeleid wordt.
ik merk dat ik hem ook altijd moet laten uitpraten. Bijvoorbeeld. Mag ik de spelcomputer beneden aansluiten? als ik dan nee antwoord dan kan hij dat niet verwerken want hij heeft nog niet alles verteld. Dus ik vraag meestal waarom? dan volgt er dus een hele uitleg. Meestal begin ik met een positief antwoord. Wat slim van jou bedacht! Maar ik wil de spelcomputer niet beneden, dus mijn antwoord is nee. vaak volgt dan weer de motivering waarom dat ding dus echt beneden moet komen. die luister ik nogmaals aan. Daarna volgt mijn antwoord in de trand : ik snap helemaal waarom je het beneden wilt aansluiten. Dat is ook super leuk! Maar de spelcomputer hoort echt boven en ik wil niet dat deze naar beneden komt dus het antwoord blijf nee. Steeds vaker accepteert hij het maar soms kan hij er zo van slag van zijn omdat hij in zijn hoofd heeft dat dit moet gebeuren. Dan wordt het huilen etc. Als het te luid is mag hij dat boven gaan doen. En als het te gek is dan is het een waarschuwing met consequentie.
In het geval van 'broertje in de fik steken' zou ik zeggen excuses aanbieden anders consequentie en een later moment erover praten. Hoe zou het voelen om in de fik gestoken te worden? Wat zou je broertje ervan vinden als je dat zegt / hoe zou jij je voelen als je broertje dit over jou zou zeggen? En daarna samen een oplossing bedenken wat wel acceptabele gedragingen zijn . Hij mag bijvoorbeeld wel zeggen dat hij de situatie of het gedrag van zijn broertje helemaal niet leuk vind en dat hij hierdoor boos/verdrietig is.
succes en sterkte verder. opvoeden is niet gemakkelijk en ieder kind heeft weer zijn eigen gebruiksaanwijzing!
Pittig. Onze oudste herken ik hier wel in. We proberen op signalen te letten. Wat hier onder ook al eens beschreven is. Het stoplicht. Groen is ontspannen/ goed. Oranje druk/ geagiteerder en dan Rood... 🌋We proberen, als onze zoon in het oranje zit al om te buigen naar het groene. En dat is best lastig. Elk kind is anders. Ik merk aan onze zoon dat hij naar oranje gaat als hij drukker wordt, zowel fysiek als verbaal. Ik merk dat hij niet meer luistert, ademhaling gaat sneller etc. Als ik hem niet op tijd iets aanbied schiet hij door en is dan niet meer voor rede vatbaar. Gaat gooien en wild doen met speelgoed of doet gemeen naar jongere broer etc Provoceren door opzettelijk dingen te zeggen die niet mogen etc... Bij hem heeft zo'n uitbarsting een aanloop. Als je dat ziet kun je eea voorkomen. Mijn zoon is vier en heeft veel kenmerken van autisme. Dit nog officieel getest. Ik heb met hem de boeken van draakje vurig gelezen. En refereer daar af en toe ook naar. "Je bent al helemaal oranje, net als draakje vurig." Prikkels kunnen van alles zijn. Moe, honger, dorst, iets op school gebeurd, een feestje etc etc
Je zoon is 9. Je zou een signaleringsplan met hem kunnen maken als hij in een goede bui is. En acties daarbij... Bv...juist even achter de tablet ( ontladen) en afspraken daarover maken. Hij voelt zichzelf ook niet prettig in het rood.
Oja...en je faalt niet hoor. Absoluut niet. Het is zwaar en als het voor je gevoel escaleert bedenk dan dat elke dag nieuwe kansen bied.
Voor hij " doorslaat" is hij dan al een tijdje aan het klieren? Bv veel herhalen van woorden. Expres dingen zeggen dat het stom of lelijk is als hij weet dat jij of zijn broertje het mooi of leuk vindt? Tikken met dingen?
Deze website heeft oa tips over constante driftbuien, misschien heb je er iets aan: https://www.positiefopvoeden.nl/nl/home/ Is jullie zoon vaak overprikkeld? Daar kan boosheid iig ook vandaan komen, naast de kenmerken van autisme.
We hebben in het verleden al hulp gevraagd hierbij. Hij heeft testen gehad. Daar kwam uit dat hij wel kenmerken van autisme heeft, maar niet dusdanig veel om echt te zeggen dat hij dat heeft. Wel is daarom het advies om er mee om te gaan alsof dat wel zo is. De hoofddiagnose is 'stemmingswisselingen'. Maar goed... Ik volg daarom nu al een opvoedcursus. Zij adviseren nog steeds een time-out of gedrag negeren en goed gedrag belonen. Maar als hij roept dat hij zijn broertje gaat vermoorden kan ik dat echt niet negeren! En dusdanig veel lawaai maken kan op een gegeven moment ook niet. We wonen niet vrijstaand ofzo... 🙈 Daarom hoopte ik met deze vraag te stellen andere tips te krijgen om te kijken wat wellicht wel gaat werken.
Kan hij zelf iets met gevoelens en praten? Anders kun je misschien eens kijken of hij via een speltherapeut meer kan gaan begrijpen van zijn eigen gevoelens en daardoor meer grip op zijn gedrag...
Ik heb een dochter van 9. Ze krijgt geen straf omdat we vaak kunnen praten. Soms is ze het er niet mee eens. Dat is prima. Dan gaat ze stampend naast boven en slaat ze de deur dicht. Wanneer ze er van der kamer komt kunnen we weer verder praten.
Maar als je kind zo boos wordt kan je om hulp vragen. Helemaal als het erger wordt. Iemand die met jullie mee kijkt of echt concrete tips kan geven. Misschien een kindercoch?
Ik zou hier echt hulp bij gaan vragen. Jullie worstelen al zo lang met het idee dat er iets is. Autisme wel/niet... Ik zou deze vraag echt bespreken met een kinderpsycholoog ef orthopedagoog. Wij weten niet wat goed is bij dit kind: nabijheid of juist niet? En ook niet hoe en wanneer hij wel te bereiken is. Laat staan dat wij inzicht hebben in het waarom van zijn woedeuitbarstingen. Zie deze woede in iedergeval als een teken van onmacht. En zoek de hulp die hij nodig heeft.
Vraag hier nu hulp bij, dan kun je hopelijk iets gemakkelijker de puberteit door.... Sterkte meid!
Onze oudste heeft ook zo haar momentjes gehad toen ze jonger was. Straf geven / time out helpt hier echt totaal niet. Ik heb toen de cursus 'How2talk2kids' gedaan en daar écht nog dagelijks plezier van. Er is ook een boek van. Persoonlijk vond ik de cursus fijner, alleen al omdat ik me wat minder alleen voelde. Heel veel succes met het zoeken naar de oplossing.
Ik herken je verhaal een beetje. niet i dat stukje van zn broertje...
Mijn zoon heeft ADHD, wik hebben een beetje bijgehouden wanneer deze woede uitbarstingen zijn. Dit zijn vooral rond de toetsperiodes. hij kan dan niks van mij hebben of van de rest van het gezin! snachts uitte dit zich in nachtmerries. Dus het ging .maar door 24/7, het was verschrikkelijk. straffen heeft geen zin omdat hij zich niet begrepen voelt! ipad was juist een ontlading voor hem, net zoals voetballen hoor. als ik mn zoon strafte zat ik wel eens op de trap en hoorde allerlei dingen waarvan ik dacht hmmmm. Ik moet wat met die boosheid/frustratie hij wordt ouder en dus sterker. hij heeft nu dan ook pmt sinds een half jaar. gaat erg leuk met school afspraken rondom de toets periodes. en ik laat m een beetje Met rust en moet zeggen het gaat goed nu.
straffen werkt niet dat lees ik. uit laten razen en dan samen praten en heeeeeel veel geduld hebben. Ik zou ook extra hulp inschakelen zodat hij leert omgaan met zijn frustratie.
Dan is het hek pas echt van de dam. Wauw, allereerst mijn kinderen hebben zich te gedragen. Alleen een volwassenen heeft het recht tot grenzen aangeven als het om straf gaat. Kinderen hebben hier naar te luisteren. Onderhandel tijd en stadia ben je dan al voorbij.
Ik bepaal de straf of mijn man. En ze weten dat wat wij dreigen wij ook uitvoeren. Het is 1 2 oké. 3 is telaat. Sommige zullen mij te streng vinden. Maar dit bied in ons huishouden enorm veel rust en regelmaat. We weten allemaal precies wat we aan elkaar hebben. Mijn tante zegger is wat baldadiger, ongehoorzamer misschien ook wel pittiger. In iedergeval wijs genoeg om te zeggen "papa en mama dreigen alleen maar als ik smeek krijg ik toch wel wat ik wil. Bij jou tante weet ik dat het te laat is en ik de straf moet uitvoeren. Maar als ik lief ben en luister. Luistert u naar mij en bent u ook lief"
Kinderen weten dondersgoed wat ze aan hun ouders hebben. Hoe ver ze kunnen gaan. Met 9 jaar kan je in gesprek gaan, vragen waar die woede vandaan komt. Weet hij zelf wel waarom hij zo reageert ?
Dat is dus ook het punt. Wij zijn consequent en de meeste mensen zullen ons ook als streng bestempelen. Hij heeft ook maar te luisteren vinden wij, maar het gaat daardoor straf op straf op straf. En het eindigt niet. Hij weet zelf ook niet waarom hij zo reageert. Uiteindelijk is het dusdanig veel straf dat hij (en wij soms ook) niet eens meer weten waar het mee begonnen is. Hij wordt boos omdat hij straf krijgt, bijvoorbeeld omdat hij weigert op te ruimen van het speelgoed waar hij al niet meer mee speelde. Hij heeft dan al een waarschuwing gekregen, maar weigert nog steeds en geeft een grote mond. Weigert zijn excuses aan te bieden. Dan stuur ik hem naar de gang met de mededeling dat ik niet wens dat er zo gesproken wordt tegen mij en dat hij op de gang daar over na kan denken en hij het straks alsnog op moet ruimen. Op de gang stampt hij op de trap, slaat met deuren, roept nog meer dingen die echt te ver gaan. Waardoor wij nog bozer worden, ik hem vaak ook nog een draai om de oren geef of naar boven schop. Hij zijn kamer niet uit mag totdat ik het zeg, wat hij dus dan wel doet. Expres nog meer lawaai maakt. Geen schermtijd meer. Dan zichzelf opsluit in de badkamer, en daar tegen de muur of deur slaat (met vlakke hand) en huilt en boos is en dan is alles ineens mama's schuld en wil hij ergens anders wonen, bla bla bla. Zo is er al gauw een halfuur verstreken en het vreet energie en het einde is niet in zicht.
Hij maakt het zichzelf zo moeilijk. Ik wil ook niet straf op straf op straf geven. Maar ik weet niet hoe het anders moet. Hij gaat maar door, ook al weet hij dondersgoed wat er dan gebeurt. En door zijn schermtijd af te pakken is het nog lastiger om hem die volgende dag in toom te houden. Het is voor hem ook een stukje ontspanning namelijk wat hij ook wel kan gebruiken. Maar als hij er niet op mag is het vaak dat hij sneller gaat klieren of brutaal wordt. Waardoor weer straf... En zo kom je in zo'n negatieve spiraal terecht. Er zijn ook periodes dat het prima gaat. Bijvoorbeeld 2 weken prima. Maar dan ineens is het een week alle dagen raak lijkt het wel.
Ik begrijp dat er dus een vermoeden van autisme is. Dan zou ik m'n aanpak veranderen naar duidelijk communiceren. Ook zou ik dan niet van alles een strijd maken. De emoties verwerken gaan zo anders bij iemand met autisme. Geef hem, letterlijk, iets meer ruimte. Laat hem even afreageren. Misschien beter naar buiten dan, maar geef hem de kans om tot rust te komen. Door er zo boven op te zitten worden jullie beiden niet blijer. Tuurlijk moet je kiezen wat is acceptabel en wat niet, maar straf op straf werkt vaak niet zo goed. En maak een regel van het opruimen. Dus voor we gaan eten wordt er opgeruimd, dit geef je aan bij het pakken vd spullen, bij het beëindigen van de activiteit en net voor je gaat eten. Leg uit dat als het niet gebeurd dat prima is, maar dan kan hij pas wat later eten ofzo. Met z'n broertje daar zou ik heel fel op zijn. Maar dat is omdat ik dat belangrijker vind dan het opruimen. Dat gedrag is dan onacceptabel en is dus naar boven of buiten. Mocht hij nou juist boos worden omdat hij moet opruimen, laat hem. Zo lang hij maar gaat opruimen. Doe alsof je niks hoort, zet vrolijke muziek op (werkt afleidend) of ga even naar de wc (altijd een rustmoment je daar😉). Laat je niet gek maken door zijn boosheid omdat je daardoor elkaar alleen maar bozer maakt.
Hoewel ik het helemaal met je eens bent dat brutale monden (of erger) correctie eisen valt mij in bovenstaande op dat het ‘strijdpunt’ zich verplaatst (van spullen opruimen naar brutaal). Jij bent er na een half uur spuugzat van maar je zoon blijkbaar ook want hij heeft dan helemaal kortsluiting. Conclusie iedereen kapot en de spullen nog niet opgeruimd. Ik zou dus willen adviseren de strijd te beperken tot het opruimen vd spullen en de daarmee samenhangende brutale teksten even te negeren. Wat daarin kan helpen is om een tijdspanne te geven waarin de spullen moeten zijn opgeruimd. Ik merk dat wanneer ik mijn kinderen ‘stoor’ en vind dat iets direct moet het vaak misgaat terwijl als ik ze bijv. 15 min geef (met herinnering) dat het wel lukt. Uiteraard als het dan niet gedaan is de consequentie van de time-out. Je weet de beste stuurlui staan aan wal ;). Hier gaat het helaas ook nog te vaak mis.
als mijn zoon niet wilt opruimen dan pak ik een grote vuilniszak en gaat het daarin. hoe zou je zoon daarop reageren?
betreffende zijn uiting merk ik dat hij zijn frustratie niet kwijt kan. Het komt fysiek tot uiting (stampen, slaan, slaan met deuren). Is er niet iets wat hij kan gaan doen? Buiten afkoelen/rondje lopen/hoofd leegmaken? een boksbal of trampoline voor binnen?
Daarnaast idd ook veel complimenteren en belonen. als je 1 negatief iets heb zou je op de dag 10 positieve dingen moeten uiten om hem wel een gevoel te geven dat hij het goed doet bij wijze van spreken
Hoe zit het met belonen, waardering en complimentjes? Hoe moeilijk ook tussen al dat straffen door..
Ik zeg wel eens ik geef je liever complimenten dan straf maar ook dit moet je verdienen. Straf verdien je bij fout gedrag complimenten bij goed gedrag. Mijn zoon van 6 weet dit al heel goed. Bij onze school hanteren ze pbs positive behaviour support. Alle ouders hebben hier informatie avonden over gehad en een soort doe het zelf thuis curcus. Het is heel lastig als je het niet gewend bent vanuit huis. Maar gedrag kun je leren ook als ouders. Dus zijn we hiermee met school aan de slag gegaan.
Mijn zoon huilt dus echt als het een dag wat minder gaat. Want het voelt zo goed om complimenten te krijgen. Ben blij met deze kennis om extra positiviteit in het opvoeden te geven. Beloningen zijn simpel. Maar zo waardevol 💖
Ik kan niet op Beamke reageren, dus dan zo. Ook ik ben het heel erg eens om te complimenteren waar kan en waar verdiend! Wat ik verder lees is dat hij straf kan krijgen als hij verkeerde dingen zegt tijdens zijn time-out. Ik heb het gevoel dat hij dan zijn frustraties helemaal niet meer kwijt kan? Stukmaken kan ikzelf niet accepteren. Vandaar na de timeout vergoeden. Bij ons is time out een tijd voor iedereen om rustig te worden. Dus ze mogen van mij best gillen en grommen en schelden. Maar ze weten dat ze eruit mogen als ik rustig ben en als ik denk dat zij rustig zijn geworden (het is dus nooit een vaststaand aantal minuten). Als iedereen rustig is en iederéén na kan denken over eigen gedrag, dan kunnen we erover praten. Bij ons helpt het spiegelen van gedrag heel erg. Hoe zou jij het vinden als iemand....
Ik lees hierboven dat je iets vermoed bij je zoon? In dat geval zijn regels heel belangrijk. Het kan namelijk best zijn dat je zoon in dat geval ongeschreven regels niet aanvoelt. Of niet door heeft dat een regel die in de woonkamer geldt, ook geldt voor de rest van het huis of dat een regel van 's ochtends ook geldt voor de rest van de dag. Ik zou met het hele gezin om tafel gaan en vragen hoe iedereen graag wil dat jullie met elkaar omgaan en wat ieder van jullie daarvoor nodig heeft. Ook samen bedenken wat jullie passende en eerlijke consequenties vinden. Deze regels en consequenties het liefst in pictogrammen tekenen en ophangen, zodat die tijd hebben om in te slijten.
Daarnaast kan een diagnose helpen, omdat daar bijna standaard ouderbegeleiding bij zit en er een plan van aanpak gemaakt kan worden. Daarnaast kan het zorgen voor meer begrip van jullie en omgeving maar wellicht ook bij hemzelf begrip in eigen gedrag.
Oja, en als ze boos zijn niet in discussie gaan. Gewoon aangeven dit gaat te ver en ik wil dat je nu eerst naar je kamer gaat zodat we allebei rustig kunnen worden en er daarna samen over kunnen praten. Zoiets. Of dat je ziet dat hij boos wordt en je hem even tot rust wil laten komen. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat er van uit het niets een vlam in de pan slaat, het kan natuurlijk wel... Maar dan heb je een ander probleem denk ik.🤷
Eerste wat ik denk is, waarom is hij zo boos op z'n broertje? Bedoel, tuurlijk kun je ruzie hebben, maar dit gaat wel wat ver? Ik zou dat iig even uitzoeken. (Als in, misschien krijgt hij straf voor iets wat zijn broertje stiekem heeft gedaan? Of is er sprake van een gedragsprobleem? Of is er iets op school mis waardoor hij op de meest dicht bij staande zo ontzettend boos wordt, omdat dit veilig kan?)
Misschien de timeout naar buiten verplaatsen? Daar kan hij waarschijnlijk veel minder kwaad doen en van frisse lucht knapt iedereen op. Ten minste ik begrijp uit jouw stuk dag het je om het gesloopt gaat? Anders in z'n kamer een prima plek om tot rust te komen. Dat is je eigen veilige plek zou ik zeggen.
En sorry, dat het hek van de dam af is lijkt me dat je de goede maatregel hebt. Dan zou ik zeggen, prima maar ga je op die manier door gaat hij vanavond nog op marktplaats. Of je schroeft het aantal dagen op. Sorry dat ik nu een beetje onaardig ben, maar hij bepaalt toch niet dat jij die straf niet gaat geven omdat jij niet wil dat het hek van de dam is? Dat klinkt meer als, je moet even door pakken. Hier zijn ze nog niet op die leeftijd, maar ik ben er wel mee bekend en ik denk dat je heel even op jouw strepen moet staan en duidelijk moet maken wat wel en wat niet geaccepteerd wordt en niet dat hij bepaalt hoe jij reageert. Dus kies je ruzies en ik denk dat je misschien even een week of 2 dik gezeur hebt, maar daarna is het wel duidelijk. Verder zou ik ook het positieve blijven zien en dat benoemen. Niet in het overdreven, maar gewoon afentoe zo van, wat fijn dat jullie elkaar zo goed helpen. Wat hier trouwens ook helpt is juist de ander complimenteren.
Ik heb een jongen van bijna 11 die 2 maanden geleden in 1 keer ontvlamde. Heb m eigenhandig uit mijn huiskamer mogen verwijderen en hem verteld dat als hij niet als de donder zelf die trap op zou gaan naar zijn kamer ik hem in de houdgreep zelf naar boven zou slepen (best grootspraak voor een vrouwtje van nog geen 1,60 maar Heey het werkte).
De straffen hier zijn huisarrest, geen tablet/tv/fortnite/PlayStation en ze weten het dat ik het doorzet. Gezien ze altijd buiten zijn en erg hangen aan hun half uurtje tablet per dag werkt het. Een jongen van 9 zou ik niet meer voor straf op de trap zetten eerlijk gezegd. Vanaf een jarig 6 is t ‘ga maar naar je kamer ik kom straks praten’ hier in huis. Misschien dat een optie?
Daarnaast misschien proberen te disciplineren voordat hij die woede/rode waas krijgt. Probeer te werken met een stoplicht systeem. (Fase signaleringsplan). Even googlen en goed doorlezen wie weet werkt het ook voor jullie.
Anders gaan praten met een maatschappelijk medewerker hoe je om kunt gaan met de bewoordingen richting broertje. Vind dat niet echt gezond namelijk.....
Ik las het na en zag het idd haha nee hij wordt de 20ste 11 🤪 iets indrukwekkender??? Het ging met een hoop geschreeuw, gekrab, geschop en vastgrijpen helaas..... jammer voor hem was ik niet onder de indruk 🙄
Ik zou in deze situatie hem op karate doen.. goed voor zijn woede beheersing👌🏻 Boksbal kopen en op zolder hangen.. zodra hij zich boos voelt of woede voelt opkomen omdat je hem aanspreekt? Hup naar die bal.. hij moet leren dat woede uiten niet gaat door rare woorden te zeggen of alles kort en klein te meppen.. erken dat je ziet dat hij boos is en daar is niks mis mee.. hij kan zn gevoel niet uitzetten.. hij kan er wel anders mee leren omgaan👌🏻 Dit werkt super!
Hier straf ik de jongste van 9 door mobieltje af te pakken of game tijd af te nemen. Hij gaat dan even helemaal flippen maar daarna heel lang huilen om vervolgens zelf weer rustig te worden en dan gaat hij duckjes lezen op zijn kamer . De oudste van 11 straf ik niet zo veel eigenlijk . Ik stuur haar bij een te brutale mond naar boven en dan gaat zie ik haar een paar uur niet na veel trap gestamp en gegooi met deuren.
In dit geval: als je iets van iemand anders stukmaakt, dan moet je dat ook zelf vergoeden
Dus consequenties voor het gedrag stellen! Tablet is iets wat hem raakt. Ik zou dit op een rustig moment nog een keer bespreken en aangeven dat het zijn eigen keuze is. Dus als hij dingen doet die jullie niet bij jullie gezin vinden passen dan kiest hij ervoor om schermtijd in te leveren. Dat gaat natuurlijk weerstand geven, maar daar moet je even doorheen zou ik zeggen. Doorpakken lijkt mij de enige tip hierin
eerst tot rust laten komen, pas later in gesprek gaan. Ik zou hem persoonlijk naar zn kamer brengen, kan hij daar boos zijn en tot rust komen... Van te voren regels benoemen, als je de dag begint: als we vandaag niet luisteren/boos worden/ etc etc, gaat dat tenkoste van beeldscherm tijd. Duidelijke regels over hoeveel beeldscherm tijd er per dag beschikbaar is, en wat de consequentie is van welk gedag (helemaal geen beeldscherm tijd meer, of moet hij een kwartier inleveren bijv?)
Ik heb op mijn werk zo'n mooi leeg kamertje waar kinderen helemaal uit kunnen razen, heerlijk om binnen handbereik te hebben, ze komen er ook altijd weer helemaal tot rust en aanspreekbaar uit, erg bijzonder.
Ik zou echt heel wel straffen en dingen afnemen. Het hek van de dam? Dat zouden ze hier is moeten proberen.. amai als ik hier ooit zoiets hoor over broer of zus, dan is het kot te klein! Dat zou straf zijn, time out en serieuze babbel achteraf.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (33) Verversen