Een beetje offtopic en ik weet ook niet precies wat ik wil vragen: Vandaag is het precies 8 jaar geleden dat Ilse (toen 3 jaar) voor de eerste keer werd opgenomen in het ziekenhuis en de arts het vermoeden van kanker uitsprak. 3 dagen later kregen we de bevestiging. Ik merk vanavond dat de herinneringen weer echt bovenkomen. Ik voel het verdriet weer en de angst enzo. De spanningen die we toen hadden. Ik vind het een beetje 'apart' (kan het juiste woord even niet vinden) dat het na 8 jaar nog steeds zo sterk kan zijn nu het eigenlijk al een paar jaar goed gaat. Slijt het in de loop van de jaren of blijft het gevoel altijd zo sterk aanwezig in deze periode van het jaar?
Dit zijn traumatische ervaringen, ik heb dit ook in de periodes van ons dochtertje. De 1ste keer op spoed, de diagnose van haar nierziekte, haar terugval,.. haar 1ste opname is ondertussen ook al bijna 6 jaar geleden
Wat heftig dat je dat hebt moeten meemaken, en wat fijn dat het de afgelopen jaren weer beter gaat gelukkig. Heel veel sterkte 🌻 ik weet niet of het raar is, maar het klinkt voor mij heel logisch dat je rond deze tijd hier weer meer aan denkt en de periode herleefd. Je zal dit altijd met je mee dragen, al zal het steeds minder heftig worden. Als je merkt dat het erger wordt en het je functioneren belemmerd, kun je zeker eens gaan praten met een psycholoog, maar juist omdat je aangeeft dat het de afgelopen jaren beter gaat is dat misschien helemaal niet nodig en kun je jezelf hier op een gezonde manier mee leren leven. Sterkte!
Een datum kan je emoties terughalen... Hoewel ik me wel kan voorstellen dat het minder heftig wordt wanneer je meer afstand krijgt tot de laatste spannende behandeling of uitslag... Maar misschien duurt dat nog wel 10 jaar...Wie zal het zeggen🤷♀️ Misschien hoort dit ook wel gewoon bij het rouw/verwerkingsproces over die intens zware periode? De angst, pijn en onmacht zijn geen kleinigheid, hè... Daarnaast zit de stress en verdriet van Rubens ziekte en overlijden misschien ook wel (onbewust) gekoppeld aan de stress van Ilses ziekte?
Soms is niet alles te verklaren of voorspellen... Maar wél begrijpelijk
Het zal een heftige periode zijn geweest en als je dit niet juist verwerkt of niet de tijd hebt om het te verwerken zal het altijd bij je blijven. Denk dat zoiets altijd bij je blijft. Maar als je het idee hebt dat het je belemmerd of beïnvloed of nog een groot onderdeel zou ik overwegen met iemand te praten.
Ik heb jaren een fertiliteit traject gehad en pas na de bevalling van mijn dochter verwerking gedaan middels therapie. Tijdens heb ik niets verwerkt en gewoon door gegaan en pas nadien kwam alles eruit van emoties etc
Ik merk dat tijdens periodes van iets grotere kwetsbaarheid ook verdrietige (traumatische) gebeurtenissen uit het verleden weer wat omhoog komen. Dat voelt soms verwarrend, want je dacht dan dat je al wat verder was in het proces. Bedoel jij dat misschien ook met apart?
Maar sowieso is het niet gek denk ik wat jij schrijft, helemaal niet bij een dag als deze en dit kan ook heel goed passen bij de gewone verwerking. Ik zou pas denken aan een niet goed verwerkt trauma als je ook op andere momenten nog veel stress en angst enz ervaart.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (12) Verversen