Ik moet even van me afschrijven hoor. Wie herkent dit of heeft adviezen voor mij?
Ik ben 21 weken zwanger. Mn man en ik hadden een kinderwens maar vanwege mijn leeftijd (39) en vleesbomen mocht ik na een halfjaar proberen een traject in, in het ziekenhuis. Veel hebben ze niet kunnen doen (behalve bloedonderzoeken) want ik raakte vrij snel zwanger (2x) helaas beide keren een miskraam. Toen ze mij in oktober wilde opereren aan mn vleesbomen kwam ik er achter dat ik opnieuw zwanger was. Je zou denken dat ik/wij gelukkig zijn.....zijn wij ook...met de zwangerschap. Maar sinds ik zwanger ben irriteert ALLES mij aan mijn man! Ik voel me ook niet aangetrokken tot hem, wil al helemaal niet intiem zijn met hem. Ik erger mij zwaar aan zijn passiviteit, doet alleen iets als ik het hem vraag of zeg. We moesten laatst met spoed naar het ziekenhuis, dan komt er niets uit zijn handen en uiteindelijk bel ik zelf maar het ziekenhuis en de taxi terwijl ik huilde vd pijn (hij is pas 2 jaar in Nederland, maar je weet toch ondertussen wel het nr van het ziekenhuis en de taxi!??!). Vanwege de pijn kan ik weinig doen in het huishouden....dus dat komt op hem. Maar dan slaapt hij overdag (vanwege corona even geen werk), terwijl het huis een troep is. Hij vind het allemaal maar meevallen. Wanneer hij het huushouden doet, doet hij letterlijk de helft (halve vaat is schoon, de andere helft laat hij staan, stofzuigt in delen etc etc). Praten komt niet bij hem binnen, gaat altijd in de verdediging. Ik word gek!
Overdrijf ik en ligt het aan mn hormonen?!? Wat kan ik het beste doen? Ik weet het even echt niet meer....want ik heb nu ook echt een kort lontje merk ik (dus ook ik ben geen leuke partner en huisgenoot). Maar ik ben zo teleurgesteld in zijn gedrag en passiviteit waardoor ik ook geen ENKELE behoefte heb aan intimiteit met hem.....wat ook niet bevoordelijk werkt voor mn relatie.
Herkenbaar, al doet mijn man gigantisch veel in het huishouden. De irritatie is er om kleine dingen. Voor mij ligt de lat voor schoon en netjes hoger dan voor hem. Vorige week ben ik bevallen en ik ben als een blad aan de boom omgedraaid! Ik verlang weer naar intimiteit (werd al misselijk bij het idéé aan zoenen en nu vreet ik hem zowat op). De irritatie heeft plaatsgemaakt voor dankbaarheid en liefde voor hem.
Verder kan ik mijn irritaties naar hem goed relateren aan onderliggende oorzaken, zoals:
1. Ik mis hem juist. Als we te lang langs elkaar heen leven doordat ons leven nou eenmaal druk is, ga ik hem missen en dat reageer ik op hem af door geërgerd te doen en hem af te stoten. Het tegenovergestelde is waar ik diep van binnen behoefte aan heb.
2. Vermoeidheid en stress. Deze twee zijn nergens goed voor en al helemaal niet voor de relatie.
Wat mij heel erg hielp is op YouTube het bevallingsverhaal kijken van Elise Broerse. Zij en haar partner hebben de bevalling echt als team gedaan. De liefde spat ervan af. Hierdoor ging ik daar ook naar verlangen. Het inspireert.
Wat ook help is om de positiviteit op te zoeken, vanuit het idee “wat je aandacht geeft, groeit”. Als je wilt groeien in liefde en dankbaarheid voor je partner, helpt het om daar actief naar te zoeken.
Waarom wilde je ook alweer een kleintje met uitgerekend hém? Welke dingen vind je fijn in hem? Waar blinkt hij in uit? Waarin wil je juist niet dat hij verandert? Welke goede dingen haalt hij in jou naar boven?
Iedereen onwijs bedankt om te reageren! Ik wilde iedereen 1 voor 1 beantwoorden, maar het lukt me helaas niet. Maar het doet me wel goed al die opbouwende adviezen en van sommige ook de herkenning. Het geeft me ook best extra lucht en hopelijk lukt het me ook om situaties en zijn acties te relativeren. Thx😘❤🤗
Hoi, Heel herkenbaar. Het hielp hier enorm om wat extra herrie te maken bij het stofzuigen als hij slaapt. Beetje boos maken. Dat hielp om mijn frustratie kwijt te raken, niet voor de situatie. Probeer het met humor op te lossen. Ga op zoek voor hem om iets te doen buitens huis. Ja is moeilijk in deze tijd, maar stel je voor dat je iets vindt. Spreekt hij de taal voor zinn eigen idee goed genoeg om een taxinof ziekenhuis te bellen. Vooral heel veel geduld en wijsheid wens ik je toe.
Hahaha fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Uiteindelijk is het inderdaad geduld hebben....maar op het moment zelf dat mn emmer overloopt lukt het me gewoon echt niet. Na een tijd heb ik wel spijt (soms haha), maar dan gebeurd er weer wat. Kan niet wachten rot mn hormonen weer redelijk normaal doen. Want het is geen slechte man, maar die passiviteit😖😖😖😖
Ik woon al mijn hele leven in Nederland maar weet ook geen telefoon nummer van een taxi of ziekenhuis.. heb wel mijn vriend het nummer van de verloskundige laten opslaan zodat wanneer het nodig is hij kan bellen.. wij zijn ook verschillend in het huishouden, maar ik zie wel dat hij zijn best doet.. als je dat voor ogen houd dan maakt het thuis ook een beetje fijner.. als je op de kleine dingetjes let, dan ga je je aan allee irriteren..
Dat is wel waar.....maar goed sommige dingen kom ik met mn hoofd gewoon echt niet bij. Maar ik besef me ook dat ik ook niet de liefste ben nu, ook al triggert jij mij. Soms lukt het me om erboven te staan en geduld te hebben, maar helaas de laatste tijd niet. Ik moet hier aan werken inderdaad...
Het is lastig, maar bedenk vooral waarom je hem voor je zwangerschap zo lief vond en wat het zo'n mooi mens maakt? En vooral niet op kleine dingen letten, ik zal gerust ook dingen doen die mijn vent minder leuk vind maar dat is andersom natuurlijk ook zo... komt wel goed!
Als die altijd zo is dan kan je er weinig aan doen. Erger je er eerder nooit aan dan want dat zou ik wel hebben. Hormonen cultuurdingetjes maakt het wel erger. Maar jij moet je ook in hem begrip tonen 2 jaar hier is compleet anders.
Daar heb je wel gelijk in. Dat probeer ik ook...maar idd het klopt wel wat je zegt hoor. Maar elke keer begrip tonen en weinig tot geen veranderingen zien is echt zuigend. Het klopt idd dat ik nu even geen geduld heb. Het ziekenhuis incident was echt de druppel want get voelde echt alsof ik er alleen voor stond. Ik vind het niet erg dat je iets niet weet......maar probeer pro actief te zijn. Maar omdat ik best een aanpakker bent, hoefde hij weinig te doen. Zelfs voor mn zwangerschap probeerde ik hem te motiveren voor dingen binnen als buitenshuis, hij is het altijd met me eens, maar doet vervolgens niets ermee. Pffffff
Als die altijd zo is begrijp ik wel. Al zou ik er dan ook aan ergeren. In de zwangerschap de hormonen zie je ook veel meer je wil nestelen alles schoon netjes geregeld hebben.
Klopt hij zou waarschijnlijk altijd zo zijn geweest maar dat was minder merkbaar omdat ik toen ook meer deed. Hij werkte in de late middag en avond. Dus tegen de tijd dat hij weer thuis was, was alles netjes. Ik denk dat het een mix is van hormonen en nu ik ook gedwongen minder kan doen, het naar voren komt hoe hij echt het huishouden runt. Misschien overvalt het hem ook hoeveel er eigenlijk gedaan moet worden....3 verdiepingen, met nog een kind en een hond. So i get it, maar het irriteert me omdat ik ook merk dat het geen aanpakker is, ik ben dat wel.
Ooh wat bekend!! Ik had dit ook, vooral rond de 20 weken. Hormonen dus. Nu ik ben bevallen is het weg, de intensiteit ervan. Ik zei ook altijd je ziet toch dat de afwas er staat en er gestofzuigd moet worden. Maar dat zag hij dus niet. Hij zei toen als je het me vraagt doe ik het wel, maar wel wanneer ik het wil. Je raad het al, er waren rijdend at hij op de bank in slap viel en de afwas er nog stond de volgende ochtend. Toen ik uitlegde hoeveel stress dat mij gaf deed hij het wel, maar hij droogde dan niet af. Kortom, het is even super kut, maar hier werd het naderhand beter. Ik heb ook een aantal keer met spoed naar zkh gemoeten. Wilde hij bv eerst z'n koffie opdrinken. Hij gaf aan dat het op die momenten te confronterend was. Wij hebben ook 2 miskramen gehad en hij is tot 35 weken bang geweest dat de baby het niet zou halen. Dit speelde mee in zijn gedrag. Probeer tocht e blijven praten. Hopelijk is het snel beter
Ik hoop het echt....want ik raak echt gefrustreerd en vind mezelf ook echt geen fijn persoon zo. Dus ik snap actie-reactie. Thx voor de relativatie en dat je het herkent! Het is fijn om te lezen dat het bij jullie uiteindelijk beter is gegaan na de bevalling. Duim voor me hahaha
Was hij hiervoor beter in het huishouden volgens jou? Is het iets nieuws? Kijk, als een man zijn hele leven alles voor de helft doet.... dat doet hij dat nu ook.
Je geeft aan dat je man net twee jr in nl woont, En toch echt wel het taxi nr en ziekenhuis nr moet weten inmiddels. Hij kan dat natuurlijk enkel weten als hij dat al eens eerder gebruikt heeft. Daarnaast hebben mensen diverse reacties in situaties: fligt, fight, freeze, iedereen reageert anders in paniek, zo ook jou partner.
Mbt de passiviteit in het huishouden, dat zou oprecht een cultuur verschil kunnen zijn. Ik kan niet opmaken waar hij vandaan komt en hoe daar de man-vrouw rollen verdeeld zijn, maar het is wel het eerste wat in mij op kwam, wat als hij niet beter weet omdat hij zo opgevoed is...
Ik lees net zoals hieronder gezegd hormonen en ook een beetje een partner die gewoon niet weet wat te doen. Zeker in noodsituaties zoals toen jij met spoed naar het ziekenhuis moet weten mensen het vaak niet. Maar ik vind het moeilijk inschatten als ik jou bericht zo lees of je hem dan uberhaupt om hulp vraagt/uitlegt wat je van hem wil (bv taxi en ziekenhuis bellen) of al direct boos wordt en het zelf doet zonder iets te vragen. Want dat maakt echt het grootste verschil. Ik vermoed dat het qua huishouden ook een verschil is van wat nodig wordt geacht. Sommige mensen vinden het eerder goed en andere mensen vinden het dan echt nog niet schoon genoeg. Praat erover op een moment dat je rustig ben hoe je het zou willen zien. Leg hem uit dat jij het vervelend vind als hij een klus maar half af maakt zoals met de vaat of met het stofzuigen. Overweeg een schoonmaakster in te huren als het een irritatiepunt blijft voor jullie beide gemoedsrust. Maar probeer toch ook de standaarden een beetje te laten varen. Hij heeft een andere manier van doen dan jij, probeer dat te accepteren. Als de kleine er straks is is het ook belangrijk om in te zien dat hij het misschien anders aanpakt dan jij, maar dat dat ook goed is. Als je steeds in wil grijpen wanneer iets niet goed genoeg is gedaan blijf je anders bezig en heb je nooit meer rust straks als jullie kindje eenmaal geboren is. Owh en probeer de dingen in hem te zien die je voor de zwangerschap in hem zag en waardeerde. Je zult hopelijk merken als de hormonen allemaal weer wat minder zijn dat de aantrekkingskracht er nog steeds is.
Tsja, hormonen... soms voel je het niet, maar je hebt voor deze man gekozen. Ookal voel ik het niet, ik KIES ervoor om intiem te zijn. Ik KIES ervoor om hem lief te hebben en bij te staan. Ik KIES ervoor om zn rug te masseren als hij niet goed kan slapen ookal ben ik zelf ook wel moe. Dit is zó goed voor de relatie, waardoor hij het ook andersom doet. Ga boven je hormonen staan en probeer zijn hart te zien! Is hij echt passief of is het een cultuurverschil? Blijven communiceren is heel belangrijk, probeer hem te begrijpen en je eigen behoeftes/frustraties op een liefdevolle manier te bespreken zonder direct verwijten te geven. Houd de sfeer in je relatie goed, dan motiveert hem ook meer om er iets leuks van te maken! Dat is mijn ervaring dan...
Was hij ook passief en makkelijk vóórdat je zwanger werd? Misschien is er aan zíjn gedrag weinig veranderd, maar vallen jou dingen op die je anders niet of minder op zouden vallen. Práát met hem erover!!
Adem in, adem uit. Mannen zien vaak gewoon niet wat er moet gebeuren. Ook niet als er voor ons overduidelijk een zooi is. Klinkt misschien heel kinderachtig, maar maak gewoon een lijstje met wat er moet gebeuren. Per dag, niet in totaal. Kun jij helemaal niets of kun je bijvoorbeeld wel zittend strijken? Pak dan samen dingen aan. Goed voorbeeld doet volgen. Als je huis aan kant is, dan komt die intimiteit ook wel weer.
In spoed situaties zijn er mensen die direct kunnen handelen en mensen die bevriezen en daardoor niet weten wat ze moeten. Waarschijnlijk valt jouw man in de laatste categorie. Stel je er nu alvast op in dat het tijdens de bevalling misschien ook zo gaat.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (23) Verversen