Vandaag toch weer ongesteld geworden, zo zie je maar weer hoe je lichaam je voor de gek kan houden.
De ene maand heb ik last van m'n blaas, de andere maand ontzettend buikpijn, dan valt het mee, elk maand aantal dagen chagrijnig/down en afgelopen week buikpijn en misselijkheid. Dacht zou het dan met de misselijkheid raak zijn, maar toch niet. Bij mijn vriend kan ik aangeven dat ik ervan baal, maar verder wil hij er niet mee bezig zijn. Hij vind het ook jammer dat ik er wel mee bezig ben op deze wijze, dat ik er dan nu zo van baal. Hij wil geen druk. Kan ik goed inkomen hoor, anderzijds baal ik zo dat het weer niet raak is. Weer een week kwaaltjes voor niets. Als ik ze had in verband met een zwangerschap dan neem ik ze voor lief. Soms vraag ik me af wat ik verkeerd heb gedaan dat er er langer op moeten wachten, of het überhaupt lukt. Bij zoveel mensen om ons heen gaat het in een keer of binnen enkele maanden. Zo dit lucht wel iets op, het even delen met jullie. Herkent iemand dat? Dat je partner er niet mee bezig wil zijn ivm de druk die hij voelt en dat jij er steeds meer mee bezig bent?

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Proberen ronde 6-10


reacties (14)    Verversen


  • MissedMiracle

    Ja ik herken dit zeker. Nu in ronde 16 en nog steeds geen zwangerschap te bekennen.
    Afgelopen april zijn we naar het ziekenhuis geweest om te kijken hoe het bij mij binnen gaat, de eerste echo zeg maar dat ze kijken naar mijn groeiende eitjes. Hij kreeg een semenonderzoek envelop mee, maar hij heeft er tot heden toe nog niets mee gedaan... alsof hij ergens bang voor is PS heeft al een kind met z’n ex...
    Ik heb zelf opgebeld voor HSG, want moest eerst wachten tot hij z’n uitslag had maar dan kan ik lang wachten. Ik neem liever zelf het heft in handen en nu heb ik HSG op 23 september.
    Iemand moet wat doen, toch...?
    Ook ik heb elke maand die teleurstelling dat het weer niet zover is, en hij vindt het een obsessie... hij heeft al een kind en daardoor geen haast, maar waar ben ik??? Ik kijk toe hoe hij leuk doet met z’n kind van hem en zijn ex, het liefdesproduct wat vele van ons verlangen.

  • Harm92

    Dan duurt wachten zeker lang met 16 rondes.
    Jammer dat hij ook na een tussenkomst van een dokter geen verdere stappen zet. Wellicht is het inderdaad zoals je aangeeft een angst. In mijn omgeving maken de mannen die al wel vader zijn vaak de opmerking; wij hadden dan ook super zaad he, of wij zijn de echte mannen want wij zijn al vader. Grappig bedoeld maar kan me voorstellen dat het voor andere mannen wel weer meer druk oplevert.
    Fijn voor jou dat je intussen wel diverse onderzoeken kunt laten uitvoeren. ZIjn de onderzoeken tot nu toe positief?
    Je geeft aan dat hij het een obsessie vind. Ergens herken ik het wel. Mijn man zou het liefst er helemaal niet aan denken en dan ineens erachter komen dat ik zwanger ben. Nou dat lukt intussen niet meer, want elke keer als ik ongesteld ben dan maak ik er wel een opmerking over en/of wil ik er toch over praten. Content is hij daar niet mee, maar dat zal wel een verschil zijn tussen de hormomen bij man en vrouw.
    Ik hoop voor jullie dat het deze ronde toch raak is, dan kun je er van genieten ;)

  • Sylvestertje

    Mijn man was er ook niet mee bezig.. Toen ik ovulatietesten gebruikte vroeg hij wel een enkele keer of hij 'moest'!.. Verder stond het nog echt buiten zijn belevingswereld.. Heeft me wel gefrustreerd. Bij de laatste ronde vroeg hij ineens, moet jij niet al bloeden? Ja, subtiliteit is niet z'n sterkste kant. Maar dat was op dag 9 ofzo. Ik bleek die ronde wel zwanger.

    Nu ik zwanger ben gaat ook het hele gesprek daarover van mij uit. Hij zei zelfs eens dat hij niet zo het idee had dat ik zwanger was omdat ik nergens last van heb. (dus het landde nog niet echt bij hem). Ja schat ik zal mijn maag er uit kotsen zodat jij er een beter beeld bij hebt.

    Laatst wel bespreekbaar gemaakt, en dan doet hij een poging. Maar het komt gewoon niet echt van nature... Ik heb me er wel een beetje bij neergelegd inmiddels.

  • tienus

    Niet zozeer dat mijn man er niet mee bezig was maar kan je wel vertellen dat hoe meer ik er mee bezig was hoe meer kwaaltjes ik had rond de tijd dat de menstruatie op gang moest komen en je lichaam je voor de gek houdt. Toen ik na 12 rondes dacht, t zal m niet meer worden en had de doorverwijzing binnen voor gynaecoloog bleek het ronde 13 raak. Ik was er teveel mee bezig en belemmerde mijzelf daarin.

  • Spark.1989

    Mijn exman was er niet mee bezig dacht ik. Ik dacht dat het kwam omdat hij als autist totaal niet praatte. Tot we eens een goed gesprek hadden. Hij was er wel degelijk mee bezig. Hij had het idee dat hij faalde. Een man hoort zich voor te kunnen planten? Waarom hij dan niet? Na heel veel gesprekken bleek dat het hem zoveel pijn deed dat ik bij elke menstruatie weer zo verdrietig was, dat de terugplaatsing weer niet was gelukt en dat we al die behandelingen moesten hebben. Oorzaak? Nooit gevonden. Laat ik wel even zeggen, de scheiding had niks met deze grote wens van ons te maken!

  • San744

    Ik herken het wel, ik hoor om me heen ook veel mensen die zwanger zijn. Mijn man is er niet zo mee bezig waardoor ik het niet echt kan delen. Mijn omgeving durf ik het ook niet te vertellen omdat ik dan ook die druk voel maar het toch ook weer fijn vind om het wel met iemand erover te kunnen hebben.

  • Narnar

    Mijn partner was ook zo, maar ik kwam er uiteindelijk achter dat hij zo deed omdat hij zelf elke keer zo teleurgesteld was als het niet lukte. Hij wilde daarom niet alle hoop krijgen (bij het horen van al m'n kwaaltjes) van te voren om daarna toch weer zo hard die teleurstelling te voelen.

    Ik heb daarom hem alleen in het proces betrokken als ik daar op dat moment extreme behoefte aan had (zoals bij ongesteld worden of een negatieve test op nod) het meeste hield ik voor mezelf.

  • Manon3

    Lastig om er niet over te kunnen praten. Ik merk dat mijn partner er ook een stuk minder mee bezig is dan ik. Hij kijkt er ook een stuk nuchterder naar. Wij zijn nu anderhalf jaar bezig en de gedachte dat het misschien nooit zal lukken is iets wat steeds vaker in mij opkomt. Als ik die dan deel, krijg ik voornamelijk een reactie van het zal allemaal wel meevallen.
    Wat mij helpt is om er ook soms met mijn moeder over te praten, dan kan ik het toch ook wat meer delen. Daarnaast heb ik een miskraam gehad anderhalf jaar geleden en als ik daar verdrietig om ben snapt zij dat ook heel goed. (Mijn oudere zus is overleden bij de geboorte)
    Ik denk dat vrouwen dit gewoon vaak anders beleven dan mannen. Misschien kun je iemand vinden met wie je er wel beter over kan praten. Dat is natuurlijk niet zo fijn als wanneer je dat met partner goed kan, maar kan toch helpen als je even helemaal geobsedeerd of verdrietig wordt.

  • Harm92

    Met iemand praten is altijd fijn ja om het erover te hebben. Mannen en vrouwen denken er gewoon anders over denk ik, het zal wel vooral hormomen zijn. Anderhalf jaar dat is ook al even, lopen jullie ook bij een arts of dat niet?

  • Manon3

    Ja, mijn cyclus is ook altijd al onregelmatig geweest, dus dat ik anderhalf jaar geleden zwanger werd zonder medicatie had ik eigenlijk nooit verwacht. Het was echt een soort afwachten tot ik eindelijk naar het ziekenhuis mocht (en toen kwam corona xD)
    Is dat iets waar jullie al mee bezig zijn, of wil jouw partner daar ook nog niet aan beginnen? Als hij er zo lastig over praat.

  • ALK93

    Mijn man had hetzelfde. Ik liet hem expres niet weten wanneer ik ovuleerde, zodat hij geen druk voelde op dat moment. Verder kon ik wel delen wanneer ik verdrietig was dat het weer niet gelukt was, maar hij ging er zelf een stuk makkelijker mee om.

  • Kleineliefde

    In mijn omgeving is ook iedereen snel zwanger, maar dat betekent niet dat het ons ook zo snel gegund zal zijn. Ik begrijp wel dat het heel frustrerend kan zijn.

    Ik denk dat mannen er gewoon anders mee bezig zijn. Zij doen het liever rustig aan en zien het vaak wat nuchter. Wij vrouwen hebben gewoon wat meer last van onze hormonale schommelingen en het verlangen naar een kleine.

  • Mamasgirls

    Mannen zijn nu eenmaal meer nuchter dan wij vrouwen. Denk dat je partner zich geen houding weet aan te geven, vind wel ondanks je wel bij hem terecht moet kunnen. Ik heb zo veel geklaagd en me vriend zal echt wel eens gedacht hebben komt zij weer aan. Maar was er altijd ondanks al die tijd gewoon wel de hoop heeft gehad. Uitspreken wat jij van hem nodig hebt hierin stel het gaat langer duren heb je het idee wellicht er alleen voor te staan. Je doet dit met zijn 2e en is voor beide vervelend maar moet niet je op kop in het zand steken. Ander verhaal als je tot dwang en panisch er mee omgaat dan snap ik het wel, zo niet blijven praten en niet weg cijferen

  • Lady-Whistledown

    Was bij mijn man ook zo. Ik vertelde hem ook niet meer wanneer ik ovuleerde. Dat verlaagde bij hem de druk. Het duurde bij ons ruim twee en een half jaar. Nog niet opgeven hoor.

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50