ik ben niet meteen iemand die op het internet gaat zoeken naar iemand die mij kan begrijpen, maar ik geraak op. Momenteel is het de achtste keer dat ik voor een miskraam ga op drie jaar tijd. Ik heb opnieuw bloed verloren en wacht de vierde dag lastig af tot het vruchtje de toilet in gaat belanden. Om eerlijk te zijn ... ik ben op en ik geraak er niet mee weg. Vandaar dat ik deze route kies om te horen hoe andere mensen het hoofd boven water houden die dit kunnen begrijpen. Want ik heb er geen idee van hoe ik het de afgelopen drie jaar heb kunnen doen en nog ga moeten doen in de toekomst waarschijnlijk.... ik bleef altijd kalm... want tijd brengt raad zeggen de vrienden: "er zijn andere mogelijkheden: probeer dit een of dat - tot hey komt wel goed, zoveel pech kan iemand toch niet hebben... tot jullie zijn nog altijd samen, trek je daar aan op en jullie geraken zwanger, het komt wel... tot ... er zijn mensen die geen kinderen kunnen krijgen, bij jullie komt dat wel".. dat laatste is waar maar gaat toch als een speer door mijn hart. En hoe meer dit gebeurd hoe meer ik weg ga lopen en mensen afblaffen. Want weten zij veel?
Het "aangename" bij ons: nog maar drie mensen van onze vriendengroep zijn zwanger... wat ook maakt dat ik er nog niet "super hard" mee geconfronteerd ben... Het "onaangename": die drie mensen weten niet hoe ze op mij moeten reageren... de andere vrienden/vriendinnen hebben er geen idee van wat een zwangerschap met je doet en denken: ach dat is toch niet meer dan maandstonden als er een miskraam gebeurd. Dus, momenteel als we iets gaan eten, als we eens weg gaan: de enige vraag aan de rest: hoe verloopt de zwangerschap dames? schopt de baby nog niet te hard? lukt het om te slapen? niet te veel last van de hormonen?
En daar zit je dan. En het enige dat je denkt: wees toch blij en niet zo egoïstisch. En is het dan erg dat ik denk, hoe komt dat het daar wel lukt en bij ons niet? is het vreselijk dat ik denk: ik wou dat ik hun plek was...
Ik ben zo blij voor hen maar ik weet oprecht niet meer hoe ik dit kan volhouden. En dan komt het punt: zij verdienen het, het zal wel eens gebeuren... maar toch. We vinden geen reden.. niks of niks. Enkel de woorden: sorry jullie hebben gewoon pech.
Wat doet het ongelooflijk veel deugd om dit eens tegen vreemden af te schrijven die mij misschien zullen begrijpen. Tips gaan er niet zijn, die kan niemand geven die dit voor heeft (want praten helpt maar niet langdurig). Maar eventueel een gelijkaardig verhaal met een positieve afloop?
Ben je al eens getest op factor 5 leiden? Dit is een bloedstollingsafwijking die herhaaldelijk miskramen kan veroorzaken, welke heel makkelijk te voorkomen zijn door bloedverdunners te gebruiken (ik heb zelf factor 5 leiden).
En wat een hel lijkt me dat zo vaak een miskraan. Wat een ondragelijk verdriet. Ik hoop dat het jullie uiteindelijk gegunt is om een prachtig gezond kindje te krijgen samen ♡
Lijkt me heel normaal je gevoelens onder deze abnormale omstandigheden. Ongelooflijk war heftig zeg. Ik heb slechts twee miskramen meegemaakt en herken je bovenstaande gevoelens ook. Na een kraamvisite zat ik vaak huilend in de auto. Ik was blij voor de ander. Maar werd ook elke keer geconfronteerd met de miskramen en het besef dat ons kindje ook in mijn armen had kunnen liggen. Wij hebben ook behoorlijk wat pech gehad, elke keer zeiden ze ten eerste dag het bijna nooit voor kwam en ten tweede dat het niets met elkaar te maken heeft. Heb je al eens paracetamol geprobeerd? Dat heb ik hier wel eens gelezen bij vrouwen met herhaaldelijke miskramen. Heel veel sterkte, wat een zware weg zeg...
Hi! wat lief van je reactie en ik hoop dat het bij jullie de volgende keer prijs is :)(tenzij jullie ondertussen gelukkige ouders zijn geworden? waarvoor proficiat dan! :))! paracetamol helpt voor de lichamelijke pijn, dat is een feit! maar mentaal is het toch iets anders. Ik herken mezelf ook in jou . De eerste keren dat ik zelf terug kwam van de gyn... geen idee hoe ik thuis ben geraakt toen... wenen en nog eens wenen. Ik geef de hoop niet op, maar ik persoonlijk, voel me zo eenzaam nu. Niemand, buiten jullie, weten wat we doorgaan.. zelfs mijn partner niet. En echt ontzettend bedankt om te reageren, ik kan jou niet helpen, jij mij ook niet maar we kunnen elkaar alleen maar een ongelooflijk harde steun sturen... en dat doet toch deugd nu :) had ik die stap maar eerder gezet
Dank voor je reactie. Mijn twee miskramen, waarvan 1 een Bbz, zijn alweer bijna 9 jaar geleden. Ik heb daarna nog drie kinderen mogen krijgen. Onze eerste is met een chromosomale afwijking geboren. Hele lange zenuwslopende tijd gehad op de IC. Waarna nog heel lang ic-verplaatste thuiszorg gehad. Daarna de twee miskramen, en toen geloofde ik eigenlijk niet meer dat het ooit nog goed / normaal zou kunnen gaan. Gelukkig zijn daarna nog drie wondertjes gekomen. Waarvan de eerste zwangerschap mentaal het zwaarste was, na alles wat we hadden meegemaakt en daarna had ik een zwangerschap met langdurige misselijkheid waardoor ik uitgeput raakte en mijn laatste zwangerschap heb ik een half jaar op bed gelegen vanwege bloedingen en daardoor een dreigende vroeggeboorte. Mentaal ook heel zwaar, maar gelukkig een goede afloop.
Ik heb hier op bb wel eens gelezen dat vrowuen met herhaalde miskramen tijdens de zwangerschap paracetamol slikken om die vroege miskramen te voorkomen. Ik weet niet meer hoe het precies zit, maar een aantal heeft het geholpen om daarmee zwanger te blijven. Als je Googled kun je het misschien vinden. Wat moet dit loodzwaar voor je zijn. Elke keer die hoop en dan weer het immense verdriet. Voordat ik zelf een miskraam had, wist ik ook noet dat het zo heftig zou zijn. Maar negen keer... lieverd, wat moet jij stuk van binnen zijn en in mijn ogen schrijf je nog best heel positief na dit alles. Ik hoop en duim voor jullie dat jullie wens in vervulling mag gaan en er een wondertje in kullie armen mag komen te liggen! Heel veel liefde, geluk, aterkte toegewenst!
Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar mijn zus was 6 jaar bezig zwanger te worden. Ze was zelfs al onvruchtbaar verklaard en had alles al geprobeerd. In België heeft ze een soort ivf met terug plaatsingen van embryo's gedaan. Geen succes. Ze kreeg allemaal medicijnen. Ze had de hoop al opgegeven en opeens, na 6 jaar, toch zwanger! Ze kreeg alleen meteen bloedingen en het leek een miskraam te worden. Maar na een echo bleek het vruchtje er nog te zitten en zelfs gegroeid te zijn. Ze heeft de eerste helft van de zwangerschap flink in angst gezeten. Wat was dat spannend! Maar nu alweer een 8 maanden oude zoon, blozend en gezond.
oh! toch een goede afloop. na zes jaar!!! jeetje... moet jouw zus een sterk karakter zijn. Bedankt voor je reactie, geeft me weer hoop! De wonderen zijn de wereld niet uit en ik hoop dat we ook een wonder zoals je zus mogen krijgen
Dikke knuffel voor jou! Geen herkenning hier gelukkig, maar wat moet het bijzonder zwaar zijn, 9 keer... En dat er dan geen reden gevonden wordt, lijkt me extra frustrerend. Veel sterkte meid
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Proberen ronde 6-10
reacties (11) Verversen