Pffffff.. Ik ben net weer begonnen met werken na mijn verlof. Nieuwe baan, in de jeugdzorg. Ik werkte hiervoor ook met kinderen, maar wel "lichtere" doelgroep. Toen met peuters, nu met kleuters. Het leek op alle vlakken perfect. Totdat ik begon. De doelgroep is veeeeeel pittiger dan verwacht. En dan hadden we nu een kleine groep en was het nog niet eens een goed beeld van hoe het normaal is. Kinderen die elkaar, en mij, aanvallen/bijten, die in de houdgreep moeten worden genomen, zich op de grond laten vallen/zichzelf bezeren, de hele dag door gillen, door het lint gaan. Ik schrok er enorm van. Behalve dat komt eromheen veel meer bij kijken dan verwacht: grote gesprekken voor zitten, veel verantwoordelijkheden, op huisbezoeken waarbij mishandeling voorkomt, boze ouders. Ik heb mijn eerste week letterlijk OVERLEEFD. En kwam net thuis en barstte in huilen uit.
Ik zit echt met mezelf in de knoop. Aan de ene kant wil ik dit niet. Ik vind mijn eigen kindjes belangrijker en wil de andere dagen ook energie hebben en niet compleet leeg gezogen worden door mijn werk. Ik zie de werkzaamheden niet zitten en merk dat ik er gewoon geen plezier aan beleef/voldoening uit haal.
Aan de andere kant.. het contact met collega's is onwijs gezellig!! En moet ik het dan toch niet langer de tijd geven.. Uitdagingen overwinnen en gewoon maar kijken of het toch wat wordt...
Toch merk ik bij mezelf, is dit wel het werk wat ik nu wil doen? Wil ik niet compleet iets anders dan met kinderen werken nu ik zelf kinderen heb, maar wat dan?! Ik heb vandaag ook veel randzaken gedaan op het werk, dingen uitzoeken/organiseren/plannen/voorbereiden en ik merkte dat ik dat gewoon heerlijk vond. Niet te ingewikkeld, gewoon doen waar ik goed in ben. Want ik ben goed in plannen en organiseren, ben ontzettend perfectionistisch en nauwkeurig... Ik ben Post-HBO geschoold (dat maakt het nog erger, zo'n dure opleiding en dan nu wellicht iets compleet anders willen..)

Sorry voor het lange verhaal, maar wat zouden jullie doen? En als iemand advies heeft voor een andere functie waarin deze krachten naar voren komen, heel graag!! Ik zit nu nog in mijn proeftijd, daarna 2 maanden opzegtermijn.

Ik zou:

Wat een dilemma


Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Polls


reacties (10)    Verversen


  • EmmySylvester

    Het kan ook zijn dat je gewoon precies op het verkeerde moment erin viel, een moment waarop IEDEREEN EN ALLES ineens extra lastig werd. Daarnaast heb ik zelf als huishoudelijk medewerkster gewerkt, met name bij oudere mensen, wat natuurlijk niet echt te vergelijken is met wat jij doet, maar ik merkte in de eerste paar weken/maanden wel dat ik ook elke keer doodop thuis kwam en dan had ik 'maar' 5 uurtjes gewerkt. Na een maand of 3 voelde dat al een stuk lichter, omdat ik het gewend raakte. Daarvoor had ik nog andere baantjes, waar ik precies hetzelfde had. Ik snap dat zoiets even tegenvalt en dat het anders is dan je had verwacht, maar elke baan heeft minder leuke dingen en als je toch nog aan kan geven dat je ook taken en collega's hebt die je wel leuk vindt, dan moet je de mindere dingen voorlopig maar even op de koop toe nemen, tot je eraan gewend bent. Na een allereerste week zeggen dat je ermee kapt vind ik zelf te snel, want dan heb je jezelf ook de tijd niet gegund om te zien dat je het WEL aan kan en dat is gewoon zonde.

    Kijk het anders een maandje aan en volg ook de tips van anderen: praat eens (heel casual) met je collega's over hun eerste ervaringen. Je zal vast zien dat zij het ook in eerste instantie als energie-zuigend ervoeren. Gun jezelf ook vooral de tijd om even ingewerkt te worden en ga er vooral niet vanuit dat je altijd zulke slechte ervaringen zal hebben. Een nieuwe baan is altijd even wennen en dat doe je echt niet in een enkel weekje, al voelt het nu misschien als de langste week in het bestaan van het universum. Heb er vertrouwen in dat dit gewoon iets is wat je nog even moet leren, dan komt het wel goed

  • DebsterRoos

    Ook zonder ontzwangeren, de tropenjaren, gebroken nachten etc etc vreet een nieuwe baan heel veel energie. Dat jij al die andere factoren er bij hebt, maakt je situatie nig pittiger. Ik zou niet "nog even aankijken" en ook niet "gelijk iets anders zoeken". Ik zou een collega in vertrouwen nemen en daar ervaring en steun zoeken. Hoe ervaren zij al die heftige taken? Hoe gaan zij daar mee om? Vonden zij t ook zo pittig? Hoe combineren zij het met prive?
    Het kan heel krachtig zijn om kwetsbaar te zijn. Sterkte

  • BoyBoyBoy

    Het duurt wel een paar maand voordat je helemaal gewend bent aan een baan. Je groeit er in .. over een maand vind je de dingen die je nu heftig vind, niet meer zo heftig. Dat wordt normaal.
    Voorheen heb ik op de spoedeisende psychiatrie gewerkt. In het begin vond ik dat heel heftig. Later vond ik het normaal. En nu denk ik: hoe heb ik dat werk ooit normaal en leuk kunnen vinden en in kunnen functioneren ?! Moet er nu niet meer aan denken om dat werk te doen.
    Dus geef het de tijd.. wellicht gaat het over een paar weken een stuk relaxter

  • Raintje

    Het lijkt me vooral confronterend om te zien hoe de kinderen zo in conflict zijn met hunzelf, waarschijnlijk veroorzaakt door de omgeving. Dat dat gevoel ook versterkt wordt als je zelf kinderen hebt.
    Het is een hele pittige baan die je omschrijft, maar je hebt hem wel met een reden gekozen natuurlijk. Ik zou het de tijd geven. 3 of 4 weken. Kijken of je je draai kunt vinden. Want door het krijgen van kinderen kan verander je zelf ook (ik wel iig)
    Zo kies ik nu liever voor veilig en wat saaier, zodat ik weet waar ik aan toe ben. Als ze wat ouder zijn wil ik meer uitdaging zoeken in m'n werk. Maar voor nu het oude vertrouwde. Wat was de reden voor deze baan? Sta je daar nog achter? Denk je zelf dat je het uiteindelijk als minder energievretend zal ervaren?
    Succes met je keuze. Volg je gevoel.

  • Jojo91

    Ik zou het minimaal 3 weken proberen, gewoon kijken of je in het ritme kunt komen en of het went. Went het niet dan zou ik doorwerken en ondertussen actief solliciteren.

  • Maartje07

    Het klinkt heel pittig, maar denk dat je niet direct een beslissing moet maken.
    Uit ervaring weet ik dat het weer pittig is om te gaan werken na een verlofperiode. Ook bij een baan die je al had en waar je weer in terug komt.

    Wellicht blijkt op termijn dat het idd niet geschikt is voor je, maar ik zou het dus nog even aankijken.

  • Mama~linda~

    Als je financieel de mogelijkheid hebt om thuis te blijven zou ik per direct stoppen en op je gemak naar iets anders kijken. Anders zou ik wel blijven werken en doorzoeken. Je kunt eventueel nog wel met collega’s vragen hoe zij het werk na lange tijd ervaren. Of het zo blijft, of toch anders is als je de kinderen langer kent bijv. En anders is het jammer, heb je het geprobeerd en kies je lekker voor jezelf en gezin.

  • Florien84

    Ik heb zelf ook met kinderen gewerkt maar sinds ik zelf moeder ben, vind ik andere kinderen niet zo leuk, dus ik zou dan werk ook niet kunnen doen. Ik werk nog wel in de hulpverlening maar dan in een andere tak.

    Echter zou ik na 1 week nog niet stoppen. Kijk het een maand aan. Bevalt het dan niet dan stop je.

  • Assiral

    Wauw dit lijkt me echt heel pittig! Heel veel respect voor jou (en je collega’s natuurlijk). Ik weet niet wat ik zou doen, maar mijn gevoel zegt een andere baan zoeken. Ook al heb je hier voor gestudeerd, je ervaring nu je zelf kinderen hebt is blijkbaar anders dan je had voorgesteld, dat is niet erg! Heel veel mensen hebben dit.
    Hoe lang ga je dit nog volhouden zo?

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50