Sinds een tijdje heeft mijn zoontje het er moeilijk mee als we hem in bed leggen en na het bedritueel weer naar beneden gaan.
Hij begint dan te huilen en schreeuwd nee. De angst is hoorbaar in zin stem en zichtbaar in zijn ogen. Hij doet dit ook als mijn ouders bij ons op visite zijn en naar huis gaan. Hij is dan ontroostbaar, krijgt een soort van driftbui waarbij hij angstig lijkt en kijkt. Dit doet hij ook als we bij hen zijn en naar huis gaan.
Hij heeft als baby nooit echt verlatingsangst of eenkennigheid laten zien. Omdat hij echt angstig lijkt vind ik het lastig hoe hier mee om te gaan. Soms wordt hij ook als hij even in bed ligt gillend wakker. (maar dat lijken meer night terrors omdat hij ook niet helemaal wakker wordt en na wat troosten direct weer heerlijk doorslaapt)
Over 2 maanden wordt hij 3. Herkennen meer mensen dit? Hoort dit bij de leeftijd?
Hoe gaan jullie er mee om?
Laten huilen geprobeerd, maar dat zorgde ervoor dat hij volledig ontdaan was en kokhals neigingen kreeg van het huilen. Als we dat merken gaan er uiteraard meteen heen.

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Peuters


reacties (7)    Verversen


  • Mamaaatje

    Is de leeftijd. Onze zoon is 3.5 en heeft dit ook heel erg.
    Als mensen weggaan, de buurvrouw of wie dan ook.. heeft hij een heel zwaai ritueel voor het raam.
    Ik mag niet weggaan, hij projecteert het heel erg op mij..laatst hing hij zelfs aan mn rok toen ik moest werken!
    In bed zegt ie ook dat ie niet alleen wilt slapen want 'dan ben ik alleen'
    En 'hoelang duurt de nacht?'

    Ze zijn zich er steeds meer bewust van

  • Njenz

    Ons zoontje (net 3) is zich er ook meer bewust van sinds enkele maanden. Het helpt bij ons regelmatig om duidelijk te zijn ("Ik ga nog even bij je liggen in bed en dan naar beneden" zodra ik zijn muziekmobiel aanzet, weet hij dat ik opsta, kus en knuffel en daarna is het soms nog wel 1 a 2 keer terug, soms niet), maar vanochtend was hij ook in tranen op de fiets omdat hij nog éééén k(n)uffolll wilde van Mama voor hij naar kdv ging en vooruit Papa terug gereden, maar de 2e keer was het weer raak 🤷‍♀️ ook voorbereiden op vertrek doen we door te benoemen in volgorde hoe het gaat gebeuren en sinds kort gebruiken we als het enigszins kan ook de grote wijzers van de klok erbij. Het blijft voor hen wel lastig wanneer zij ons/anderen weer kunnen zijn. Gisteren bestaat soms al niet meer en morgen is al weer zo ver, terwijl ze wel steeds bewuster worden van andere dingen om hen heen. Verder proberen wij wel comfort te bieden: nog even met knuffels spelen in bed of lievelingsautootje mee en nachtlampje aan.

  • Myrtheflower

    Oh alsjeblieft, blij dat we dst achter de rug hebben. Alles geprobeerd. Extra boekje, een nachtlampje, deurtje open, slapen met licht aan, poeh. Misschien vragen voor het slapen gaan wat hij nodig heeft, bijv een knuffeltje mee in bed, of een zacht slaapliedje op de achtergrond, misschien als hij er keuze in heeft dat het hem meer rust geeft, als hij de situatie iets beter bepalen kan?

  • Raintje

    Hij kan daar niet duidelijk antwoord op geven. Hij heeft verschillende knuffels in zijn bed. Waarvan de bumba en zijn tut ook overal mee naar toe gaan. Hij heeft ook zijn eigen ritueel om die ritmisch op zijn hoofd te deppen voor hij gaat slapen. Muziekbeer met lampjes heeft hij staan, maar wilt hij niet meer aan. Wel de lamp van de badkamer.
    Het valt op dat hij vaker vraagt of we even bij hem komen liggen. Als de tijd ervoor is doen we dit ook en zingen samen liedjes. Het is niet altijd zo dat hij in paniek schiet als we hem in bed hebben gelegd, maar wel steeds vaker.
    Er zijn ook keren dat hij als zowel mama en papa even zijn geweest zelf liedjes gaat zingen.
    Het valt me ook op dat hij meer bezig is met d'r geluidjes die hij hoort. Voorheen kon je bij wijze van zingend de polonaise doen op de overloop als hij in bed lag. Nu vraagt hij zich bij geluidjes hardop af wat het is. Ook als we op de kamer zijn. Ook overdag trouwens. Maar ik heb niet het idee dat hij bang is op zijn kamer

  • Nog-even!

    Herkenbaar... Hij wordt zich nu meer bewust van wat "weggaan" is... Helpt het hem wanneer je, bij het slapen, zijn deur openlaat? Dat voelt voor mijn kinderen minder afgesloten van ons....
    Mijn jongens vonden afscheid nemen op die leeftijd ook vreselijk. Na visites waren ze vaak uit hun doen omdat ze de vertrokken personen dan echt misten...

  • Raintje

    Ik heb het nu 2x meegemaakt dat hij zo doet na weggaan van/bij mijn ouders. In het begin dacht ik driftbui, maar vandaag zei mijn moeder ook dat hij de angst in zijn ogen had. Ik ben dus ook zoekende naar wat ik dan moet doen. De 1e keer echt vechtend zijn jas aan moeten doen. Hij was daarna zo overstuur dat hij snikkend met zijn ogen dicht nee bleef zeggen op de bank. Toen heb ik hem toch getroost. De 2e keer werd me meer duidelijk dat hij gewoon echt niet wil dat ze gaan. En hij dat moeilijk vindt. Dus niet 'dwars' wil zijn/is.
    Ik merk het ook met bv beeldbellen. Als ze dan willen ophangen is het hetzelfde, maar minder intens. Ookal zit hij verderop te spelen, hij wilt gewoon dat oma 'er is' ofzo.
    Deur open laten niet geprobeerd, omdat ik niet het idee heb dat dat het is. Maar kan het altijd een keer proberen.
    Hij wilt de laatste tijd wel de lamp van de badkamer aan.
    Daarnaast heeft hij ook situaties gehad waarbij we per direct met zijn baby broertje naar het zkh moesten, midden in de nacht. Er was nogal wat paniek en toen hij het traphekje hoorde schreeuwde hij heel hard nee. Schoonouders zijn toen bij hem gebleven, maar heb soms het idee dat die situatie ook meespeelt. Als hij het hekje hoort reageert hij soms ook zo. Dan breekt mijn hart weer een beetje opnieuw. De paniek in zijn stem toen, ik vergeet het nooit.

  • Nog-even!

    Geef hem maar veel zekerheid en geborgenheid. Dan komt hij er wel weer overheen... Maar dat kost tijd...

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50