Het zal vast wel zo zijn, het moment dat je bevallen bent..dat je net zoveel houdt als van de 1e. Maar ik denk wel eens..hoe dan. Ik houd zoooveel van mn peuter. Kan ik nog een keer net zoveel van iemand houden? Voelt het straks hetzelfde? Voel ik me dan schuldig naar mn oudste toe dat ik ook van iemand anders zoveel kan houden.
Het zijn rare gedachtes die soms ineens door mn hoofd spelen.. Hoe hebben anderen dit ervaren?
Volgens mij heeft iedereen die twijfels en gevoelens bij een 2e zwangerschap. Komt helemaal goed. Je beide kinderen zijn zo even veel waard voor je haha! Ik dacht ook. Dat is onmogelijk. Heb me ook echt de eerste dag een soort schuldig gevoeld naar mn oudste. Klinkt heel negatief, maar was het niet hoor. Hij was voor de geboorte van mn jongste echt mn wereld (dan snap je vast wat ik bedoek) en nu ineens deelde ze dat samen, want meteen voelde dat zo en toen dacht ik wel heel even ohmy zal hij nu het gevoel krijgen dat hij ineens minder belangrijk is, maar de dagen erna leerde me meteen dat hij dat gevoel absoluut niet kreeg en het ook niet zo was. Komt helemaal goed dus!
Het gaat eigenlijk vanzelf.. Als de 2e er is kan je al geen leven meer voorstellen dat alleen je oudste er was. Je hart heeft echt genoeg ruimte voor zoveel liefde ♥️🥰
Haha ik had dat ook. Ook mijn zussen zeiden precies hetzelfde. Je houdt zo verschrikkelijk veel van je kind en kunt je biet voorstellen dat je weer zo van iemand junt houden. Gek genoeg wel. Het zal misschien nog wat moeten groeien in het begin. Mijn eerste zoontje is een kindje met speciale behoeften, en wij hebben een heel bijzondere band. Hij is ook tot bijna 6,5 jaar enige kindje geweest. Maar nu hou ik net zoveel van zijn zusje van 4 jaar en zusje van 4 maanden. Alleen hij blijft altijd mijn zorgenkindje dus die heeft altijd een soort van bijzondere plekje in mijn hart, maar liefde voelen voor alle 3 even veel.
Logische gedachtes, niks raars aan. En als je net bevallen bent zal je dat wsl nog wel hebben. Ik kon me het ook niet voorstellen maar ik houd nu echt net zoveel van m’n zoon (ruim 2,5) als van m’n dochter (7 maanden). Moet wel groeien, want het houden van een pasgeboren baby die je nog helemaal niet kent en die nog niet veel persoonlijkheid kán laten zien, is natuurlijk heel anders dan van de peuter die je door en door kent. Tuurlijk was ik dol op die kleine baby, maar dat is meer een soort instinct en nog niet de “inhoudelijke” kant van “ach kijk nou wat een leuk kind is het toch”. Maar dat kwam snel genoeg :)
Oh ja, dat zijn heel normale gedachtes hoor! Dan was mijn tweede ook nog eens ongepland. En een jongetje, terwijl ik niet kon voorstellen dat ik ook van een jongetje zo veel kon houden als van m'n dochter, of een meisje in het algemeen.
Maar zodra hij werd geboren, stroomde mijn hart over van liefde.
Ik ervaar het zo: de band met beide kinderen is anders, maar de liefde hetzelfde.
Ik heb nooit een probleem gezien... Je kunt toch ook van allebei je ouders houden? En van je man én van je kind? Dan kun je ook van twee kinderen houden
Ik had zelf die gedachtes niet, maar wat hieronder staat is waar. Het is niet zo dat die liefde ineens verdeeld moet worden, je krijgt gewoon een nieuwe liefde erbij
Oh, ik herken zo wat je schrijft. Ik was er ook bang voor. Voordat de tweede omderweg was kon ik het me gewoon NIET voorstellen... En nu? Mijn hart rekte 'gewoon' mee!! Zonder enige moeite of enige twijfel. Sta-pel-ver-liefd en niet te omschrijven hoeveel ik van hen houd!! 😍😍 Dat gebeurt automatisch en dus ook bij jou; jouw hart rekt gewoon mee met nummer 2!!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Peuters
reacties (10) Verversen