Even van mij afschrijven hoor. In januari is onze zoon geboren. Na een zware bevalling, mochten we naar huis om vervolgens weer naar het ziekenhuis te gaan. De weken gingen voorbij, baby huilde redelijk veel. Wat vond ik het zwaar. Sinds halverwege april ben ik weer aan het werk. Ik werk 28 uur onregelmatige diensten. Maar mennnn wat valt mij dit zwaar. De gebroken nachten in combinatie met onregelmatig werken vind ik heel erg pittig. Bovendien voel ik mij zo ontzettend schuldig naar mijn zoon dat ik hem steeds weg moet brengen. Hij wordt nu nog opgevangen door familie en zal 31 mei beginnen met 1 dag in de week naar de opvang. Ik voel mij schuldig, ik ben bang dat ik hem niet genoeg aandacht geef, niet genoeg liefde. En dat terwijl ik eigenlijk al vanaf januari geen moment écht aan mijzelf heb gedacht. Het liefst wil ik hem altijd bij mij hebben. Het valt mij allemaal even heel zwaar. 😟
Dat herken ik wel. Toen onze zoon (8jr geleden) was geboren in januari begon ik weer met werken. Dag, laat en nacht, 32 uur per week. Ik was kapot en keek enorm uit naar mijn vakantie. Ben nadien met mijn leidinggevende in gesprek geweest en de nachtdienst is er tot op heden eraf gehaald. Andere gastouder gaf ook rust. Werk nu inmiddels 28uur. Mijn kinderen waren altijd tevreden en groeien op met de opvang. Ze vinden het goed. Zo lang dat zo blijft is het voor mij ook goed. Als ik dan thuis ben is alle aandacht voor hen en dit werkt goed. Ik voel me ook niet schuldig meer zoals in het begin. Belangrijke dagen neem ik al op tijd verlof voor zodat ik er gewoon bij ben voor ze. Dat maakt ook veel goed! Zo vinden we er samen een goede balans in.
Herkenbaar bij de 1e en ik vind het achteraf jammer (spijt is een te groot woord) dat ik niet iets meer me-time voor mezelf had ingepland, dan was ik mogelijk een iets relaxtere mama geweest en juist méér genoten van de tijd die ik wel samen met mijn kindje was geweest 😊 maar makkelijker gezegd dan gedaan, want toen deed ik dat dus ook niet. Met de 2e erbij nu wel meer (proberen), maarja covid tijd dus is weer heel anders! Probeer te kijken wat je fijn vindt voor jezélf; ook al is dat maar ergens een half uurtje/uurtje per dag alleen onder de douche staan, een tijdschrift lezen oid of kijk met het onregelmatige werk of je bijvoorbeeld voor je late dienst als je kindje naar de opvang gaat ook nog lekker een uurtje kan bijslapen voor je dienst begint of even alleen een winkel in; iets waar jij van ontspant. Als je bijvoorbeeld de volgende dag vrij bent met je kindje kan je waarschijnlijk weer zo veel meer hebben en aan en geniet je mogelijk ook meer!
Dankjewel voor je tips! Ik voel mij juist schuldig op de momenten dat hij naar opvang/oppas gaat en ik even tijd heb voor mijzelf (ook vóór de dienst aan)..
Ook herkenbaar! Ik bracht ons zoontje dan ook precies voor ik moest werken naar de opvang: als ik om 1 uur moest werken, ging hij om half 1, als ik om half 4 moest werken, kwam er om 3 uur oppas. Hierdoor had ik dus exact 0 tijd voor mezelf en na zo'n 8 maanden (inclusief slapeloze nachten) heb ik hem toen wel vaker vroeg naar de opvang gebracht of laten brengen door man, zodat ik nog even in alle rust thuis kon zijn. Maar dat schuldgevoel was er toen in het begin ook zeker nog, zat ik dan thuis terwijl ik dat juist nodig had 😰 moederschap, keuzes en gevoelens daarin kunnen soms zo dubbel zijn!
Het is even wennen. Mijn dochter is nu bijna 5 maanden en ik werk nu weer 2 maanden. Ben nog niet gewend, heb nog geen ritme. Ook omdat ik onregelmatig werk. Maar je laat je kindje in goede handen achter. Nu bij familie en zo meteen bij een KDV met mensen die heus weten wat ze doen. Mijn dochter vindt het wel gezellig daar, leuk kindjes kijken. Die komen bij ons thuis niet. En verder.. Ik schijn als baby 4 dagen per week naar de opvang geweest te zijn, weet er niets meer van en hou nog even veel van mijn ouders hoor! haha.
Dankje! Mijn kereltje lijkt ook wel echt heel tevreden hoor! Hij heeft altijd een lach op zijn gezicht als ik wegga en weer kom. Maar dat nare gevoel bij mijzelf blijft.. hopelijk slijt het met de tijd!
Werken en mama zijn is ook zwaar en het is vooral ook wennen. Het duurde bij mij maanden voordat ik enigszins aan het ritme gewend was. Gun jezelf de tijd. Maar waarom schuldig voelen? Nergens voor nodig hoor. Je kindje wordt toch ook prima opgevangen bij familie lijkt mij. Even tijd voor jezelf is ook belangrijk. Je bent niet per definitie de allerbeste mama als je 24/7 aandacht aan je kindje geeft. Goed voor jezelf zorgen, dát is belangrijk. Zorg dus goed voor jezelf. Pak een momentje voor jezelf om op te laden en praat jezelf vooral geen schuldgevoel aan.
Klopt wat je zegt! Hij vindt het ook allemaal prima. Maar ik voel mij ‘slecht’ dat ik hem naar andere breng op momenten dat ik zelf ook nog even tijd heb (bijv. In de ochtend wegbrengen terwijl ik smiddags pas hoef te werken). Ook al weet ik dat het wel nodig is soms, ook ivm zijn slaapjes etc. Bedankt voor je motiverende woorden!
hier vandaag besloten dat m'n zoon (ook van januari) per 1-7 3 dagen naar de opvang gaat en 1 dag naar opa en oma; vrijdag ben ik vrij. Voelt ook stom, maar ik heb liever dat hij op de opvang is waar hij aandacht krijgt, dan dat ik hem thuis heb en hem niet de aandacht kan geven die hij nodig heeft.
Op mijn vrije dag heb ik dan alle aandacht voor hem juist!
Ja klopt ook wel weer wat je zegt. Ik merk ook wel dat ik steeds vermoeider raak, omdat er simpelweg even geen rust moment is. Hierdoor heb ik wel een korter lontje. Niet naar mijn zoontje toe hoor, maar wel naar mijn vriend haha.
Vraag je niet gewoon teveel van jezelf? Waarom móet je alles tegelijk kunnen? Je mag keuzes maken en het belangrijkste het zwaarst laten wegen. Daar wordt iedereen gelukkiger van!
Dit kwam best even aan. Niet omdat het harde woorden zijn hoor, maar wel omdat je de gevoelige snaar raakt denk ik. Het ‘moeten’ van mijzelf is altijd al een valkuil geweest, ik had er nog niet zo naar gekeken.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (16) Verversen