Even een nieuwe account.. ik ken sommige mensen in het echt :)
Mijn man liegt om rare dingen. Voorbeeld van vandaag: ik vond een bonnetje van een subway drive through maaltijd toen ik zijn vest ging wassen. Ik zei tegen hem "eh lekker subway gedaan in je pauze?" - zijn antwoord: "nee, dat is niet van mij". Zo liegt hij ook als hij dingen koopt (denk aan een rol koekjes, of iets voor zijn games), als hij een film heeft gekeken zonder mij (gewoon thuis), of dat hij een glas had laten stukvallen. Zijn maar enkele voorbeelden - bij de meeste dingen is het gewoon 100% zeker dat hij het wel heeft gedaan. Ik kan hem bij wijze 'betrappen' op iets, en hij zal nog proberen te zeggen dat iets niet zo is.
De enkele keren dat hij echt niet verder kwam en uiteindelijk zei dat hij het wel had gedaan, heb ik hem wel eens gevraagd waarom hij nou liegt over iets stoms. Zijn antwoord is altijd 'Dat weet ik eigenlijk niet".
Dat hij dingen eet, kijkt, koopt, weet ik veel wat - boeit me allemaal niet. Ben ik nog nooit boos over geworden, heb nooit een nare opmerking gemaakt. Maar ik word knettergestoord van dat gelieg. Dat weet hij - we zijn een tijdje uit elkaar geweest hierom. Inmiddels alweer 10 jaar samen waarin het heel goed ging, en sinds een jaar ongeveer is het liegen weer terug (dat ik weet dan). Maar toch blijft hij het doen en het begint me echt pijn te doen, omdat ik zo boos kan worden.. dan zitten we in een gesprek, ik weet 100% zeker dat hij liegt, hij weet het natuurlijk ook, en toch glashard doorgaan. Dat ik dan zo boos en verdrietig wordt, lijkt hem op dat moment niet te boeien. Ik heb helemaal geen zin in een ruzie over of hij wel of niet een rol koekjes heeft gekocht, kan mij het schelen. Maar dat ik hem betrap op een suffe leugen (terwijl ik hem heb gevraagd ermee te stoppen) zorgt dat ik de discussie wel aanga en er ruzie komt.
Wat moet ik hier nou mee? Ik heb hem al gezegd dat ik dit niet wil in een relatie, maar om nou weg te gaan.. We hebben een kindje samen, ik hou van hem en onze relatie is verder goed. Het is ook niet dagelijks ofzo, maar laten we zeggen.. 1-2x per maand? dat er een discussie ontstaat, in ieder geval.
ps. hij gaat niet vreemd - dat weet ik echt zeker (voor ik vragen krijg over of hij op dat gebied liegt). Het gaat altijd om onnozele dingen.
Ik herken dit van mijn eigen relatie. Vaak heeft het te maken met iets vanuit de jeugd en bang zijn voor conflict/confrontatie. Jullie zouden samen hulp kunnen zoeken voor hem. Therapie kan hierin echt helpen (schematherapie bijv.). Sterkte.
Misschien vanuit opvoeding? Misschien moesten vroeger veel dingen stiekem? Is dit misschien aangeleerd gedrag? Misschien kunnen jullie hulp hierbij zoeken. En je zou hem kunnen vragen of hij hier iets voor voelt omdat hij er Misschien zelf ook wel mee zit maar gewoonweg niet kan stoppen ermee?. Lijkt me frustrerend voor je! Maar wie weet ligt er een boel onder. Succes ermee
Ik heb ook ooit zo'n relatie gehad. Hij loog echt om de raarste dingen, achteraf zei hij dat hij bang was dat ik boos zou worden. Iets wat ik nooit geweest ben. Het kwam bij hem echt door zijn opvoeding, hij probeerde koste wat het kost conflict te vermelden.
Ik zou het niet persoonlijk nemen, het heeft niets met jou te maken. En je kan het niet beter doen.
Ikzelf probeer zo eerlijk mogelijk te zijn, dus ik zou hier niet mee kunnen leven. Ik zou geen vertrouwen hebben dat de belangrijke dingen dan wel waar zijn, als de onbelangrijke dingen dat al niet zijn. Ik zou het wel eerst bespreken en ook open staan voor relatietherapie, maar mocht dat niet baten, dan is het voor mij een dealbreaker
Kan het zijn dat hij zich schuldig voelt? Denk aan een klein kind, dat een glas laat vallen, bang is dat mama boos wordt en er daarom om liegt... Of dat de ouders van een tiener boos worden omdat hij z'n zakgeld uitgeeft bij de Mac. Vaak deinen dingen die we als kind meemaken nog onbewust na als we volwassen zijn, en wordt ons gedrag erdoor bepaald. Is het nergens voor nodig om erover te liegen, en weet je misschien zelf ook niet waarom je het doet, maar dan is dat de onderliggende reden. En soms kan, alleen al je daarvan bewust worden ("dit is een oude kinderangst, is nu niet meer nodig") al heel wat helpen om van dat liegen af te komen. Heeft bij mij tenminste geholpen. Misschien kan je het op een onschuldig moment eens ter sprake brengen? Hem dat idee aandragen om over na te denken?
Ik was vroeger samen met een pathologische leugenaar.. Hij loog over de kleinste dingen.. Ik ben er van weggegaan. Op den duur trok ik echt alles in twijfel. Was echt vermoeiend.
Als het echt om onnozele dingen gaat zou ik het maar laten zitten. Ik kan me goed voorstellen dat het je irriteert maar een ruzie is het niet waard. Als het je onzeker maakt omdat je denkt dat hij over belangrijke dingen liegt, zou ik zeer zeker wel de discussie aangaan
Voelt als conflictvermijding. Als ik het toegeef komt er vast gezeur over, te duur, waarom, kan handiger, etc.
Dus daarom kan ik het beter ontkennen en/of verzwijgen.
Hier gebeurt voornamelijk het verzwijgen. Het lastige is dat ik juist er over wil praten (dus conflict) als ik het gevoel heb dat hij iets verhult.
Ik denk dan: Ben er gewoon open over, je hoeft het niet altijd te vertellen (niet nieuwswaardig), maar probeer het niet te verbloemen.
Het ene (gesprek aangaan, incl irritatie ivm verzwijgen/liegen) versterkt het ander: meer achterhouden, leugentjes om bestwil, vragen ontwijken (geen eerlijk antwoord geven/er omheen draaien, mondjesmaat info geven).
Dus creëer ruimte, slik kritiek in. Probeer niet over alles het gesprek aan te gaan. Probeer na te gaan waar je ergernis zit en vertel dat ook. Dus: ik heb het gevoel dat je dingen niet vertelt, of actief verzwijgt. Ik vind het niet erg dat je die dingen doet ofzo. Maar wel dat je het gevoel hebt dat ik het beter niet kan/mag weten.
Waarom is die angst er. Ik denk dat als hij diep nadenkt hij dit wel kan bedenken.
Mijn man vraagt zich soms ook wel af waarom hij het ontwijkt. Want dan is er juist sprake van een conflict. Dus ipv dat hij met z'n gedrag het conflict vermijdt creëert hij een conflict.
Voor mij als extravert, en niet bang voor een conflict lastig te begrijpen. Voor hem is conflictvermijding echt onderdeel van zijn dna. Dus het is ook lastig te veranderen, dat kan alleen door hem te laten merken dat er helemaal een conflict is. (Dus daarvoor moet ik zelf hard aan de bak) hoe minder heftig ik reageer hoe opener hij is.
De eerste gedachte die bij mij opkomt: Waarom zoek je steeds de confrontatie met hem op als het enkel en alleen om onschuldige dingen gaat?
Is het wantrouwen? Jaloezie, omdat je geen deelgenoot bent in zijn plannen én in de uitvoering? Is het een belerende tik op zijn vingers? "Zie je wel, hier is het bewijs dat jij..." Liegen keur ik af, begrijp me niet verkeerd. Maar om nou verantwoording af te leggen voor elke scheet en zucht gaat wat ver. Op mij komt het wantrouwend, bemoeizuchtig en controlerend over. Iets waar in een goede relatie geen sprake van zou moeten zijn. Evenals het afleggen van (valse) bekentenissen of leugens. Wat zegt je man er zelf over?
Het voorbeeld wat ze gaf lijkt op een onschuldige opmerking die ik ook makkelijk naar mijn man zou kunnen maken zonder enige bijbedoeling. Ze geeft ook niet aan dat ze hem controleert, maar dat ze het liegen opmerkt tijdens een gesprek. Als je een glas mist in de kast, dan vraag je toch aan je partner waar het is en of het misschien kapot is? Daarbij komt: liegen is liegen. Als een persoon continu liegt over de kleine dingen dan liegt die persoon waarschijnlijk ook over de grote dingen. Het is een principe- en vertrouwenskwestie vind ik.
Sommige mensen doen dat standaard is een naam voor volgens mij. Dit is ernstig want waar liegt die dan nog meer over. Een ander ding kan zijn dat hij zich misschien schaamt voor wat hij eet? Ga eens het gesprek aan
Ik zou de volgende keer dat hij bekent meteen aankaarten om naar een therapeut te gaan. Sommige zijn zo bedreven in het liegen dat het onbewust gaat en al gebeurt is voor ze er erg in hebben. Misschien werd z’n moeder altijd erg kwaad ? Heeft hij geleerd te liegen ..?
Ik zou eigenlijk eerder eens in gesprek gaan met een professional erbij om zowel jouw gevoelens als die van hem hierover op tafel te leggen en misschien verder te kijken naar een eventuele oorzaak waarom hij het nodig vindt te liegen. Maar buiten dat snap ik eigenlijk niet zo waarom je er uberhaupt naar zou vragen als je zo een bonnetje vindt of als hij een rol koekjes heeft gekocht? Dat mag hij toch gewoon zelf weten, waarom moet het besproken worden? Blijkbaar zit er in jou ook iets van een behoefte om dit soort gesprekken aan te gaan ipv gewoon te accepteren dat hij zoiets doet. Ook dat is misschien iets om eens wat verder over na te gaan denken. Waar komt dat vandaan? Is het puur omdat je ervaring hebt met zijn leugens en hem dus toch niet helemaal vertrouwd?
Misschien niet geleerd om eerlijk te zijn, mijn dochtertje v 4 doet exact hetzelfde (ik zag het gebeuren, en ze wijst een ander kindje als dader aan). Ik zou het daarom omschrijven als kinderlijk gedrag. Zou dat kunnen, of denk je zelf iets anders?
Het vermogen om te kunnen liegen is een belangrijke sociaal-emotionele ontwikkelingsstap. Je ziet bij kinderen periodes van liegen om allerlei onbelangrijke dingen, puur om oefenen eigenlijk. Ik vraag me af of de man in kwestie een beetje is blijven hangen in deze ontwikkelingsstap. Eigenlijk kan hij ook helemaal niet goed liegen, hij houdt namelijk helemaal geen rekening met wat de ander weet/heeft gezien. We ontwikkelen ons niet allemaal precies volgens het boekje en zolang het om liegen gaat over onbelangrijke dingen kan het geen kwaad. Ik kan me voorstellen dat jullie relatie hiermee wel onder druk staat, puur omdat je je toch gaat afvragen of er niet meer achter zit of dat hij over andere zaken liegt. Maar dit lijkt me heel onwaarschijnlijk, hij is ook geen ster in liegen.. Ik zou me hier niet druk om maken en de discussies vermijden of er een grapje van maken.
Om zulke onnozele dingen zou ik inderdaad niet bij hem weg gaan. Maar ik begrijp je frustratie, want waarom zou je liegen?! Hoe oud is jullie kindje? Wat zegt hij tegen hem/haar als het om liegen gaat? Wij zijn heel stellig naar de kinderen toe, als je eerlijk bent zullen we niet boos worden, ergens over liegen vinden we heel erg. Kun je het op zo'n manier ook naar hem uitbreiden? Dat je wat hij doet niet aan je kind wil aanleren?
Het klinkt alsof dit voortvloeit uit gebeurtenissen uit zijn jeugd. Dat erover liegen makkelijker is geworden dan meteen de confrontatie aangaan. Ga toch in gesprek met je man. Geef aan dat hij zich echt niet hoeft te schamen als hij een pak koekjes koopt en zelf opeet of als hij bij de Subway heeft gegeten jij dat echt niet erg vindt. Blijven herhalen.
Apart idd. Ik denk echt dat hij het niet met heel bewuste opzet doet, want, idd, dat zou nergens op slaan. Maar ms ligt er wat onder, schaamte of zo, of misschien heeft hij iemand in z’n jeugd gehad die altijd kritiek op alles had (hoeft niet eens een ouder te zijn maar een docent of zo kan ook). Als hij er wat mee wil is een psycholoog misschien een keer wat. Want hij kan hiermee natuurlijk makkelijk problemen krijgen, ook op het werk en zo.
Ik herken dat wel. Jij word dan niet boos maar misschien zijn ouders vroeger wel. Een soort trauma. Persoonlijk vind ik het ook wel een beetje uitlokken om deze lullige dingen te vragen waarop je weet dat hij liegt. Als het je voor de rest niet boeit, waarom vraag je het dan?
Ik vraag het niet perse. Meestal komt het gewoon naar voren of als grapje. Ik heb nog nooit aan heem gevraagd of hij een pak koekjes heeft gekocht, lekker boeiend. Maar ik heb wel eens een grapje gemaakt met "waar zijn mijn koekjes?" Omdat ik letterlijk een pak koekjes in zijn bijzijn uit zijn tas viste (zocht zijn broodtrommel voor de vaatwasser). En dat hij dan antwoordt dat hij niet weet waar die koekjes vandaan komen. Tja, ik kan niet overal op anticiperen dat hij daarom gaat liegen.
Het is een lastige situatie. Hij is gewend om te liegen, en dus is dat een moeilijk af te leren patroon. Waarom iemand liegt kan verschillende oorzaken hebben: omdat ze aardig gevonden willen worden, straf willen ontlopen omdat ze weten dat ze verkeerd bezig zijn, omdat ze de ander niet willen kwetsen. Het komt vaak voort uit onzekerheid of diepe angst. Gaat hij ook confrontaties uit de weg? Dat doet iemand dan om zichzelf te beschermen.
Ik denk dat hij mogelijk hulp hierbij nodig zal hebben, van een psycholoog bijvoorbeeld. Maar goed, wat jij hiermee moet, meer in gesprek gaan misschien, niet alleen als je hem op leugens betrapt maar ook tussendoor of zo. Misschien hem vragen stellen in de zin van weet je nog wanneer je begonnen bent met liegen (zou goed kunnen dat het in zijn jeugd is begonnen, en dat dit patroon daar is ontstaan), hoe voel je jezelf als je weet dat je liegt, weet je wat het effect is in ons gezin, dat soort vragen.
Om zulke onnozele dingen zou ik inderdaad niet bij hem weg gaan. Maar ik begrijp je frustratie, want waarom zou je liegen?! Hoe oud is jullie kindje? Wat zegt hij tegen hem/haar als het om liegen gaat? Wij zijn heel stellig naar de kinderen toe, als je eerlijk bent zullen we niet boos worden, ergens over liegen vinden we heel erg. Kun je het op zo'n manier ook naar hem uitbreiden? Dat je wat hij doet niet aan je kind wil aanleren?
Ons kindje is pas 10 maanden, dus die liegt nog niet, behalve misschien dat ze doet alsof ze niet naar bed hoeft maar dat punt ga ik wel meenemen in een volgend gesprek, want ik wil ook in de toekomst niet dat onze dochter leert om over van alles en nog wat te liegen. Thanks!
Klinkt als schaamte... Misschien was hij bij zijn moeder gewend om te jokken? Kunnje deze vraag niet gewoon open bij hem neerleggen: "waarom heb jij het nodig om niet de waarheid te zeggen tegen mij?" En vertel wat het met jou doet: "ik voel me dan alsof jij mij niet vertrouwt. Ben je bang dat ik boos op je wordt?".
Beide dingen wel al eens gezegd, maar elke keer krijg ik alleen maar 'weet ik niet' terug. Eens in de zoveel tijd dringt het tot hem door dat hij mij pijn doet ermee en belooft hij dat hij het niet meer zal doen, maar dan gebeurt het een maand later toch weer :(
Hoe werd er in zijn jeugd op zulke zaken gereageerd? Kan het zijn dat het daar heel 'erg' was, waardoor het 'oude' gevoel en daardoor het liegen bij hem opkomt?
Zover ik weet boeide het zijn ouders vrij weinig wat hij allemaal deed. Ik denk dat hij ook met heel veel weggekomen is omdat zijn ouders het allemaal wel prima vonden. Zal toch eens kijken of ik het los kan peuteren bij hem :)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (41) Verversen