Ik merk de laatste tijd dat mijn man niet zo echt lekker in zijn vel zit ! , hij heeft een beetje problemen met het rouw proces van onze zoontje.. hij heeft het wel een plek gegeven alleen zit er juist heel erg mee.. en natuurlijk ga ik me een beetje schuldig voelen..
Vooral toen we heftige ruzie kregen en dat hij mij soort van het gevoel gaf dat het mijn schuld is dat onze zoon overleed !! En dat gaf mij echt een kut gevoel.
Het lijkt mij beter dat hij en ik maar is gaan praten met een psycholoog !
Zijn er misschien meiden die een beetje het zelfde ervaring hebben ? En hoe gingen jullie ermee om?
Ik denk dat je mij elke keer verkeerd begrijpt. Dit is iets wat je man zelf moet doen. Het enige dat jij kunt doen is hem een luisterend oor bieden en hem opvangen als het nodig is. Ik zeg niet dat je dat nu niet doet, maar wel dat dat is wat jij kunt doen. Je wil dit heel graag samen doen, maar samen kan ook zijn dat je er thuis voor hem bent na zijn gesprekken. Mannen rouwen nu eenmaal echt heel anders. Ik weet niet of je man een lezer is, maar anders is het boek/zijn de boeken van Manu Keirse een aanrader. Ik vond het ook heel moeilijk dat mijn man anders rouwt. Hij praat nog steeds niet veel, maar als hij mij nodig heeft dan ben ik er voor hem. Meer kan ik niet doen.
Mijn man is heel koppig, praat nooit over zijn gevoelens .. ik merk aan hem dat hij dan met dingen zit en als ik zeg praat met me erover hij sluit zich helemaal af.. wilt er niet over hebben pas later wanneer hij zin heeft komt hij pas met mij praten .. soms vind ik het ook moeilijk wil best voor hem zijn enzo maar hoe kan ik dat doen als hij niet eens met mij er over wil hebben .. snapje
Soms heb ik ook iets van dat ik mijn gevoelens bij hem kwijt wil alleen gaat niet want hij wilt niks horen ..
Ik begrijp hoe je je voelt.. Mijn man en ik zijn met 24 weken bevallen en na 2 uur ons zoontje verloren.. wij hebben geen psycholoog gehad maar wel veel met elkaar gepraat en erachter gekomen dat wij beidde het op een andere manier verwerkten. Maar door te praten met elkaar of een psycholoog kunnen jullie het beidde verwerken op jullie eigen manier.. als je man nog niet toe is aan praten geef hem de tijd en ruimte en laat hem wanneer hij er klaar voor is naar jou komen, mannen zijn over het algemeen geen praters en willen al helemaal niet gauw hun gevoelens laten zien. Maar geef jezelf of je partner nooit een schuldgevoel het is iets wat niemand kan voorspellen het gebeurd door moeder natuur!🍀❤
Fijn dat iemand me begrijpt .. ja hij kwam zelf naar me toe vandaag dat hij heel graag met iemand wilt praten.. hij zei me dat die gewoon ons weer gelukkig wilt zien en voelen .. hij heeft het wel een plek gegeven alleen hij zit er mee en daarom wilt hij dat ik hem ermee help en steun
Je geeft aan dat je het beter vind als jullie gaan praten met een psycholoog, maar wat vind je man daar van? Want lullig gezegd, maar als hij er geen behoefte aan hebt dan gaat het je waarschijnlijk niet hetgeen opleveren wat je hoop dat het doet. Mijn man en ik rouwden allebei op een andere manier en nog steeds gaan we anders om met het missen van één van onze kinderen. Waar ik onze zoon makkelijker benoem daar draait hij er een beetje omheen. Maar ik vraag me af, waarom zou jij je schuldig moeten voelen omdat jullie kindje is overleden? Als mijn man mij een schuldgevoel zou geven om het overlijden van ons kind dan heeft hij een gigantisch probleem, ruzie of niet, neem niet aan dat je je kindje bewust wat aangedaan hebt😲 Ik zou persoonlijk eens het gesprek aangaan of het hem zou helpen om met iemand te gaan praten. En of hij dat alleen of samen wil doen. Misschien kunnen jullie ook beide overwegen eerst apart te gaan en dan samen . Ik ben zelf met iemand gaan praten na het verlies van mijn zoontje en mijn man ging later een paar keer mee zodat hij ook wist waar ik nou eigenlijk over praatte. Maar we hebben elkaar wat dat betreft wel vrij gelaten in hoe we met het verlies om gingen en als er één niet over wilde praten dan zochten we wel een vriend of vriendin oid op om even bij uit te huilen of te kletsen. Want soms had ik na een rotdag echt geen zin om er nog over te praten en mijn man begreep mij soms echt niet😅
Heel veel sterkte en probeer toch te blijven communiceren 🍀❤️
Jaa hij heeft zelf aangegeven dat hij dat heel graag wilt om met iemand te praten, jaa ik weet niet lijkt alsof het door mijn gewicht ofzo komt dat hij overleden is !
Fijn dat hij wilt gaan praten met iemand. Gewoon gaan doen dan. En direct naar een psycholoog hoeft misschien niet eens, als ik hier er heen zou willen heb je echt een enorme wachtlijst. Dus ik ben gewoon naar de huisarts geweest en ik trof een fijne praktijkondersteuner GGZ gespecialiseerd die eigenlijk wel psychologe was maar dus bij de ha werkte. En is er een reden gevonden van het overlijden van je kindje? Of kan je eens met je verloskundige of gynaecoloog hierover praten? Want ja, het is makkelijker als je iets of iemand de schuld kan geven van het overlijden van je kindje. Dan kan je boos worden, verdrietig zijn etc. Maar bedenk alsjeblieft dat baby's soms zomaar dood gaan. Dat een bevalling soms zomaar start zonder aantoonbare reden. En dat dat absoluut niet jou schuld is en al helemaal niet door jouw gewicht. Sommige dingen gebeuren gewoon en zijn dikke pech. En ik geloof oprecht dat er wel een reden achter zit, dat het een hoger doel dient. Net zoals dat ik geloof dat het afscheid niet voor eeuwig is. Ik verloor één van mijn tweeling halverwege de zwangerschap. Er is een vermoedelijke oorzaak. Ik heb heel internet afgestruint of ik niet iets anders had kunnen/moeten doen. Of ik het niet had kunnen voorkomen. Waarom, omdat het zo makkelijk is om mezelf de schuld te geven. Dan kan ik boos zijn op mezelf. Dan kan ik mijn man om zijn oren slaan dat ik een slecht mens ben en dan heeft hij een reden om me te verlaten. En natuurlijk vond ik op internet dingen die ik had "moeten" doen dan was het "vast" niet gebeurd. Maar het slaat nergens op, als het echt zo was dan had de dokter het wel verteld dat ik bepaalde pillen moest slikken of elke dag een half uur op mijn kop moest gaan staan. Maar dat heeft de dokter niet verteld. Dus ik heb voor mijn kindjes gezorgd zoals ik dacht dat goed was. Op de manier welke voor mij in mijn macht lag. En tja, nu ben ik één kindje kwijt. En dat is heel triest en ontzettend pijnlijk. Helemaal omdat ik zie dat mijn zoontje, de overlevende twin, dagelijks met de gevolgen leeft van het verlies. Heftig omdat ik een jongetje zie wat er psychisch toch onder lijdt. En het is moeilijk te weten dat er zoveel alleen geboren tweelingen ook ik hun verdere leven er hinder van ondervinden. Maar weet je, meer dan mijn best kan ik niet doen. Ik hoop oprecht dat ik de komende jaren de juiste keuzes maak voor mijn zoontje. Dat hij van een gelukkig jongetje mag uitgroeien tot een evenwichtige en gelukkige volwassen man. Maar feit blijft, hij heeft een trauma opgelopen nog voor de geboorte en ik heb geen handleiding om er mee om te gaan. Moeilijk, maar mezelf een schuldgevoel aan praten gaat geen van ons helpen, ons mannetje komt er niet mee terug. Dus gooi alsjeblieft dat schuldgevoel van je af en accepteer het niet dat je man jou een schuldgevoel aan praat. Hij mag op van alles en iedereen boos zijn maar hij heeft niet het recht om boos te zijn op jou. Dit is iets waar jullie niets aan konden doen. Hele dikke pech waar je mee moet leren leven. En dat gaat jullie lukken, maar dat kost tijd❤️
Aahw dank je schat, ah wat erg dat je jou andere tweeling verloren bent! Je bent een sterke mama en jou zoontje zal niks te kort komen en weet 200% dat hij later een top man zal worden🥰!
Jaa heb zelf mijn dossier moeten lezen aangezien mijn gynaecoloog niks mij wou vertellen en bleef maar aan houden dat ons zoon te klein was voor zijn gewicht .. maar bleek dus te zijn dat er een ontsteking zat in de navelstreng 1 van de bloedvat was ontstoken ofzo..
Jaa hoop dat het goed komt wil hem ook niet zo zien.
Als je man het wil en jij staat een voor open zou ik het zeker doen. Elkaar kwijt raken in zo’n heftige situatie gebeurt vaak en door samen hulp te zoeken kun je dit voorkomen. Hem hebt rouwtherapie, systeemtherapie, En ook emDr zou je kunnen overwegen. Allemaal Afhankelijk van de klachten die je hebt. Heel veel sterkte. Ik Werk als psycholoog, je mag me altijd pb-en. Ook samen met je man.
Daarnaast heb ik zelf ook de nodige ervaring met verlies (twee miskramen), echter veel eerder in de zwangerschap san jij en en zelf psychische klachten overgehouden na de geboorte van mijn oudste, waar ik zelf ook hulp voor heb gehad.
Ja, ik had veel last van nachtmerries en flash-backs. Dat ik overdag continu weer beelden zag van overleden kindjes en andere nare beelden van wat we in het ziekenhuis hadden meegemaakt. Daar helpt EMDR echt heel erg bij.
Oohh jeetje wat heftig jaa ik heb geen nachtmerries ofzo maar meer als k naar zijn fotos kijk barst ik in tranen en doet meer pijn vooral dat zijn broer zijn vriendin tegelijkertijd zwanger waren samen.. en dat er 1 tje wel goede zwangerschap mocht dragen en het andere niet dus dat raakt mij heel erg vooral als ik hun soms zie dan zeg ik heletijd van onze Zoontje zou nu even oud zijn als hun dochter 😢 maar ja ..
Mijn ervaring is dat mannen en vrouwen heel anders rouwen. Dat is echt wel eens moeilijk. Geef je man de tijd. Je kunt voorstellen om samen naar de psycholoog te gaan, maar voor rouwverwerking gebeurt er vaak weinig. Ik kan me ook voorstellen dat het fijner is om apart van elkaar met iemand te gaan praten. Dan zeg je vaak meer.
Ik vond het moeilijk dat wij allebei anders rouwen. Tot ik in ging zien dat dat nou eenmaal zo is. Ik ging meerdere keren per week naar het graf van onze zoons. Mijn man had daar minder behoefte aan. Op het moment dat het een half jaar geleden was dat de jongens waren overleden kwam hij plotseling met 2 witte rozen thuis. Een teken voor mij dat hij het echt op zijn eigen manier doet. Dat is goed zo.
Wij hebben onze zoon zijn as verstrooid in Scheveningen , en het ding is ik wil praten met hem alleen sluit zich helemaal van mij af.. en lijkt me ook wel handig om met iemand te gaan praten ..
Probeer te accepteren dat je man misschien niet wil/kan praten over het verlies. Ik zou dus ook niet samen met iemand gaan praten. Hoe meer je je man gaat pushen, hoe moeilijker het wordt. Ik zie in een reactie hierboven dat je met iemand wil praten die JULLIE kan helpen, maar laat dat jullie weg. Ga voor jezelf en niet voor iemand anders. Mannen rouwen echt anders. Het komt vanzelf en als dat niet zo is, dan kun jij niet anders dan het accepteren. Ik praat veel met lotgenoten. Dat vind ik erg fijn. Misschien voor jou ook een idee? Mijn man zou dat echt nooit doen trouwens.
Je kunt er zijn door een luisterend oor te bieden. Als hij graag met iemand wil praten, laat hem dat dan alleen doen. Geef hem de ruimte en vang hem op als het nodig is
Ik bied hem altijd een luisterend oor alleen met mij praten vind die moeilijk.. plus ik vang hem altijd op als het nodig is.. ben der altijd voor hem ..
Vind beetje raar dat je zo iets zegt alsof ik dat hem niet geef
Wat een verdrietige situatie. Een plek geven is 1 ding, het verwerken komt daarna. Dat jij je dan schuldig gaat voelen snap ik niet helemaal, iedereen verwerkt het op zijn eigen manier lijkt me.Het is inderdaad een goed idee om met iemand te gaan praten, want jullie kunnen elkaar op dit moment niet goed bereiken. Er zijn therapeuten die rouw-begeleiding geven, op deze website vind je een lijst van therapeuten, en kun je op postcode zoeken: https://www.steunbijverlies.nl/index.php/verwijsbestand-sbv Sterkte.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (24) Verversen