Momenteel 25 weken zwanger. Al vanaf het begin heftige woede uitspattingen, er is nogal wat servies gesneuveld. Het liefst lig ik hele dagen in bed, 16 uur per week werken vraagt echt heel veel van mij. Wanneer de weinig vriendinnen die ik heb vragen of ik iets wil doen heb ik daar eigenlijk helemaal geen zin in om dan leuk te moeten doen en blijf ik liever thuis. Het huishouden en koken is drama, wat natuurlijk heel vervelend is voor mijn vriend die wel fulltime lange dagen werkt. Mijn vriend wil persee gaan praten met mij en de huisarts, omdat we vaak ruzie hebben. Dit komt vaak omdat wanneer hij in een ruzie zegt dat hij bij mij weg wil en niet meer van me houd, wat bijna wekelijks is maar nooit echt gebeurd dan word ik daar verschrikkelijk boos over. Ik heb hem aangegeven dat wanneer hij stopt met zulke uitspraken ook ik niet zo extreem boos word dat ik met dingen ga gooien. Verder heeft hij nog weinig oog voor mij, heb het idee dat hij liever aan het werk is. Seks zit er al helemaal niet meer in de afgelopen tijd en ik voel me door aandacht/gebrek aan liefde eenzaam.. Een hoop opstapelingen en reacties op elkaar dus, Moet ik gaan praten met de huisarts? Heeft mijn vriend gelijk? Eigenlijk vind ik dat hij eerst samen met mij moet proberen om dit op te lossen door eens geen stomme dingen te zeggen en heb hem gevraagd op te schrijven wat hem dwars zit zodat ik daarop kan letten en beter mijn best kan doen. En wanneer hij ook beter zijn best doet zou ik me misschien ook een stuk gelukkiger voelen.
Hebben meer mensen hier last van? Heeft het te maken met de hormonen?
Als je het nog niet gedaan hebt: Praat met de huisarts, het kan echt geen kwaad om af en toe gewoon alles eruit te gooien. Toen ik depressief was had ik ook heel veel last van een kort lontje en gigantische woede aanvallen. Nu ik zwanger ben komt het ook geregeld voor dat ik zomaar ontzettend boos of verdrietig kan zijn, hormonen.. Je man hoort niet zo tegen je te praten, jij hoort niet met dingen te gooien. Praat met iemand, kwaad zal het nooit kunnen :)
Hormonen doen heel veel met je. Dat is zeker zo. Maar probeer eerst te kijken naar wat jij kan doen om de situatie te verbeteren, door niet meer met servies te gooien bijvoorbeeld. Dit is ook iets wat zich niet voort kan zetten. Binnenkort is er een baby, dan kan je ook niet met spullen gooien als je boos wordt. (Ik geef toe dat ik vlagen van boosheid er zeker wel eens over heb gefantaseerd om met spullen te gooien.) Misschien kan je afspraken maken met je vriend dat hij zulke dingen niet meer zegt tenzij hij het echt meent. Mijn man zei in boosheid ook zulke dingen. Nu hebben wij een afspraak gemaakt dat wij voor elkaar gaan in de relatie en zulke uitlatingen niet meer zomaar doen, omdat dit de ander onzeker maakt. Dat geeft een hele slechte basis voor een relatie. Heel veel sterkte!
woede of chagerijnig zijn kan idd een teken zijn van depressie, komt niet vaak voor maar kan zeker. Ik had er ook erg last van na mijn laatste bevalling. Gelukkig was het vrij snel over maar ik wist niet dat het ook een teken kon zijn van depressie etc. Dat las ik later pas in een artikel een kort lontje ineens geeft aan dat het niet goed gaat ergens.
Ik herken veel, sociaal contact was bijna helemaal digitaal en ruzies ook veel gehad. Ik ben wel gaan praten, dat stond al op de planning en het heeft wel ergens verlichting geboden. Ik heb nooit de hormonen als excuus of reden gebruikt.. maar het hielp niet mee in de relatie haha! Ik hoop dat je eerlijk durft te zijn naar jezelf.. anders wordt dat echt niet beter!
Kan door de hormonen komen, ikzelf had bij de 2e wel last van kort lontje maar dat was met 16 wk over, mijn vriendin heeft bij al hqar zwangerschappen gehad dat ze zich zo gedroeg. Ik vond haar nooit leuk als ze zwanger was, echt aangebrand en futloos, geen stralende zwangere dame. Bij haar was dit overigens nadat t kindje 1 jr werd pas weer normaal en in balans/over
Ik denk echt dat je moet proberen om zelf een stukje verantwoordelijkheid terug te pakken. Hormonen hebben zeker een grote invloed, maar het is absoluut geen excuus om met spullen te gaan gooien. Ik vind dat gewoon een vorm van huiselijk geweld, wat absoluut niet kan. Niet naar je vriend toe, maar zeker niet als je een tweede zou krijgen en je eerste zou hier getuige van zijn. Je legt heel veel verantwoordelijkheid voor jouw gedrag bij hem neer, en dat kan natuurlijk nooit kloppen. Ik heb tijdens mijn zwangerschappen ook echt onredelijke uitspattingen naar mijn man gehad. Op het moment zelf was ik buiten zinnen, maar na de “ontlading” was ik me heel goed bewust van mijn eigen onredelijkheid en het buitenproportionele van de reactie. En dan moet je gewoon sorry kunnen zeggen. Later lach je er weer om, maar je moet je man niet bij je weg jagen met dit soort gedrag. Ik snap hem wel dat hij buitenshuis “dekking” zoekt. Probeer je ook in hem te verplaatsen, zwangere vrouwen zijn best pittig om mee samen te leven. Probeer de humor er weer een beetje in te krijgen en zie het als een fase. En zeg sorry als je te ver bent gegaan. Succes en sterkte, en straks wordt het allemaal weer beter als de kleine er eenmaal is!
Sluit me hierbij aan. Verbeter je relatie... begin bij jezelf Bedenk eens wat je voor je vriend kunt doen.... wat vindt hij leuk en fijn? Als je dingen doet voor een ander wordt je zelf ook blij! Is mijn ervaring. Leer ik ook mijn kinderen: zit je in een 'zieligheidsfeestje'? Doe iets voor een ander
De huisarts is zeker een goed idee. De stress die in huis hangt is echt niet goed voor jullie. Je vriend moet zijn uitspraken wat inhouden, en jij moet kunnen werken aan je woede uitspattingen. Ik vind het positief dat je vriend hier hulp wil voor inroepen. Het is wel begrijpelijk dat hij niet zo happy is dat het huishouden niet gebeurt en er niet gekookt wordt. Maar als jij je mentaal niet goed voelt is het ook te verstaan dat je er dit niet kan bijnemen. Kan je hulp vragen aan je mama, schoonmama,.. om je in het huishouden te verlichten? Ik zou me er even niets van aantrekken dat jullie geen seks hebben, maar eerst zorgen dat er terug emotionele nabijheid is.
Ja ik zou naar de huisarts gaan. Een buitenstaander kan neutraal naar jullie situatie kijken en hierin helpen. Jullie wijzen waarschijnlijk alleen nog maar met het vingertje naar elkaar. Veel succes! Hopelijk komen jullie er samen uit.
Ja. Het grootste gedeelte komt van de ho(rror)monen. Je kibt het afwachten hoe het na de zwangerschap gaat. Maar dit klinkt ook niet goed. Moet wel bekennen dat ik rond die tijden van de zwangerschap ook nergens geen zin in en wilde gewoon alleen mijn eigen coconnetje en voor de rest was alles mij wel best. Ook geregeld ruzie gehad met mijn man etc. Je kunt altijd hiervoor naar de huisarts om je gevoel te bespreken. Hormonen doen gekke dingen met je.. sterkte meid.. 😘
Dat je man dat zegt is natuurlijk ontzettend gemeen en pijnlijk. Maar het geeft jou nog geen excuus om dan maar met dingen te mogen gooien. Probeer om elkaar niet van alles te verwijten. Jullie zitten allebei fout. En veranderen begint bij jezelf. Iemand moet het innentatief gaan nemen om hier iets aan te veranderen. Ipv te blijven wijzen dat hij eerst niet meer zulke gemene dingen moet zeggen, voordat jij ophoud met dingen kapot gooien.. Je lijkt nu in een soort visuele cirkel te zitten die jullie moeten doorbreken. Het huishouden doen (of laten doen) helpt vaak ook al! Want van troep en viezigheid gaan jullie je ook niet beter voelen. Probeer er ook weer eens tussenuit te gaan. Want dan kan juist helpen om je beter te gaan voelen. Je hoeft natuurlijk niet gelijk de hele dag af te spreken. Je vriendinnen zullen het vast wel begrijpend als je verteld er vermoeid door de zwangerschap te zijn. Maar ga bijvoorbeeld dan eens gezellig ergens samen wat eten?
Hormonen hebben zeker ook invloed op je gevoel. Ik reageer ook heftiger op dingen door Seb zwangerschap. Maar voor mij helpt het heel erg om te onthouden dat ik heftiger reageer door de zwangerschap. En niet door me man/kinderen of andere. Die gedachten helpt me echt om dingen beter te relatievere. Je mag ook best aangeven aan je partner wanneer iets je teveel word. Dat doe ik ook.. ik waarschuw altijd dat ik boosheid op voel komen en het er best over wil hebben, maar niet op dit moment. Om ruzie te voorkomen. Helpt hier heel goed.
Direct naar de huisarts! En direct een mediator! Het is belangrijk om alle dingen op te pakken! In feite hebben jullie beide gelijk; maar het is zaak de situatie zo snel mogelijk te keren.
Dat hij mee Wilt naar de huisarts zie ik positief in. Maak gebruik van dat aanbod; hij laat zo wel zijn betrokkenheid zien
Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik dat/dit ook. Heeft geduurd tot een half jaar na de geboorte. Echt verschrikkelij. Het lang niet alleen aan mij, ik kon niet inleven in het feit dat er voor mijn man ook veel veranderde. Enndat hij daar minder begrip voor krijgt (geen verlof, stress niet tengooien op hormonen etc)
Het is niet verkeerd eens met een buienstaander hier over te prate . Dat je vriend dit aangeeft en wil gaan doen getuigt wel van zijn liefde voor jou....
Van wat ik zo lees, zou ik dat gesprek zeker aangaan met de huisarts... Als het zo doorgaat, loopt het wél vervelend af... Grijp deze kans aan als mogelijkheid tot positieve verandering! Minder spanning is beter voor je baby en voor jullie. Stop desnoods met werken, als dat meer rust geeft. Sterkte!!
Ik denk dat het je hormonen zijn. Denk ook dat je man zich machteloos voelt en zich op zn werk stort... Probeer te praten, desnoods met huisarts... Ook geen fijne ervaring voor jou als je je zo voelt. Alleen al praten zal veel oplossen... Sterkte...
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (18) Verversen