In juni is onze prachtige dochter geboren. Een plaatje, de liefste baby van de wereld! Ze is lief, makkelijk en slaapt als een roosje snachts!
Ik zal beginnen bij het begin. Ik zat op de grootste roze wolk tijdens mijn zwangerschap. Pfff 9 maanden wachten? Dat vond ik echt een straf! Ik wilde haar zoooo graag ontmoeten en vasthouden. Mijn kleine meisje, waar ik al zolang naar verlang. Ik hou van kinderen en ik mocht dan eindelijk zelf ook mama worden. Wat een geschenk!
Miepie lag in stuit waardoor ik bewust koos voor een geplande keizersnede. Alle voor en tegens naast elkaar gelegd en dit leek mij de beste keuze voor haar zodat ik bijna zeker kon weten dat er niets mis kon gaan tijdens de bevalling.. dan maar een langer herstel. Alles voor de kleine meid waarvoor ik vanaf dag 1 mn leven zou geven. Ook koos ik voor een gentle sectio want ik wilde niets liever dan dat zij rustig ter wereld zou komen, plus ik mocht haar dan na mijn bevalling bij mij houden.
De dag was aangebroken en ze zou sochtends gehaald worden. Ik was nuchter vanaf de dag daarvoor 0:00. Katheter sochtends vroeg ingebracht, en wachten maar. Het verwachtte tijdstip werd later omdat er spoed tussendoor kwam.. uiteindelijk is ze pas om 18:00 geboren. Heel de middag vol spanning, honger, uiteindelijk misselijk en vol emoties. Ze is uiteindelijk “met spoed” geboren omdat ik inmiddels in de spoeddienst viel. Het personeel van de dagdienst was namelijk om 17:00 stipt vertrokken. Hierdoor heb ik niet mijn gentle sectio kunnen krijgen. Ik heb gespuugd en weinig meegekregen van de geboorte van mijn dochtertje omdat ik zo ziek was van het nuchter zijn en al die medicijnen. Uiteindelijk was ik zo ziek dat ik haar niet eventjes vast kon houden. Ik heb haar voor mijn gevoel geweigerd.. dat doet nog steeds zo zeer. Toen ik haar niet vast kon houden namen ze haar onverwachts mee naar boven met mijn vriend. Ik vroeg waarom ze niet bij mij konden blijven, het was een soort van “gentle sectio”.. maar er was daar te weinig personeel voor omdat ik in de spoeddienst beland was. fijn... kotsend en alleen werd ik dichtgemaakt. Eenmaal op de uitslaapkamer heb ik zo snel mogelijk een raketijsje naar binnen gepropt. Na 1,5 uur mocht ik dan eindelijk naar mn wondertje. Heel de avond erna is een waas voor mij. Ik heb zoveel gespuugd en door alle medicatie was ik helemaal de weg kwijt.
De kraamweek was lastig, roze wolk? Ver te zoeken. Verdriet niet.. dat was er meteen. Ik had het moeilijk met hoe het gegaan was en had verwacht dat ik kwijlend naast mn dochtertje dr bedje zou staan. Daarin stelde ik mezelf enorm teleur en had ik schuldgevoelens naar haar toe. De zondag na haar geboorte was de zwartste dag uit mijn leven voor mijn gevoel. Ik had me nog nooit zo naar gevoeld terwijl ik al heel veel heb moeten meemaken in mn leven helaas. Ik wilde dat het stopte en besloot alles te laten voor wat het was. Hoezo nou down?? Kijk even naar dat wondertje daar. Toen 2,5 maand daarna was zo intens genieten. Wat een rijkdom! Niets was me te veel tot vorige week. Ik stortte opnieuw in.. twijfelde aan of ik een goede moeder was. Mijn vriend werkt onregelmatig waardoor er veel op mijn schouders terecht komt. Ik was oververmoeid en ik had echt even tijd voor mezelf nodig. Vragen als: ben ik nou echt blij met haar? Is dit het nou? ben ik een goede moeder? komt ze wat tekort? ben ik lief voor haar? Onzekerheid onzekerheid.. alles kwam naar boven. Ik had alles verdrukt..
Nu mijn vraag.. wat is er mis met mij? Hadden jullie dit ook in het begin? Ik weet dat ik zielsveel van haar hou en de afgelopen 2 dagen voel ik dat ook weer intens. Maar hoe kan het dat ik me soms ineens zo leeg voel? Heb ik een bevallingstrauma of stel ik me gewoon giga aan? Ik voel me vaak ook opgejaagd en zenuwachtig. Ik heb hulp gezocht maar kan pas half oktober terecht.. Ik hoop op jullie reacties. Graag niets negatiefs aub.. ik denk dat ik dat op dit moment niet zo goed aan kan!
Bedankt voor al jullie lieve reacties. Ik merk dat het steeds beter gaat. Minder nare gevoelens maar soms vlieg het me allemaal nog aan. Voel ik me leeg en nerveus en krijg ik een soort paniekaanval lijkt wel. Herkent iemand dit? Ik moet dan echt even op mn ademhaing letten. Hoe zetten jullie negatieve gedachtes om in positieve? Ik kan soms zo lang blijven hangen in een gedachte of gevoel! Heel irritant! Nogmaals super thanks voor jullie reacties!
Je stelt je niet aan! Maar je schuld gevoel is niet nodig! Toen ik met mijn ex mijn zoontje kreeg heb ik de voeding niet gedaan in het ziekenhuis omdat ik alles alleen moest doen en had een dochtertje van net 2, ik heb me hier heel lang schuldig over gevoeld maar ik deed wat ik moest doen om te overleven (letterlijk) in deze relatie.
Jij bent een goede mama en je hebt gewoon een hele moeilijke start gehad l daarnaast komt er nog de vermoeidheid en het ontzwangeren bij kijken. Dat wordt vaak onderschat! Je houd zeker van je meisje want anders zou je je dit allemaal niet afvragen, je hebt de onzekerheid van iedere mama en dit zal.nog vaak voorkomen!
Misschien moet je gewoon eens even kijken dat je een lekker verwen dagje voor jezelf kunt krijgen? Een goede huilbui en misschien gewoon je hart luchten bij iemand. Het is allemaal niet niks hoor, ben wat liever voor jezelf!
Van mijn 4 bevallingen waren er 4 problematisch/traumatisch.
1. Spoedkeizersnee. 2. Gefaalde inleiding met spoedkeizersnee 3. Vaginaal bevalling, mijn zoontje stopte na een halfuur met ademenen en werd een paar dagen opgenomen. 4. Baarmoeder gescheurd, spoedkeizersnee. Dochter hebben ze moeten reanimeren, naar amsterdam overgebracht. Ik ook met een verse wond in een ambu op een brancard niet fijn kan ik je vertellen . Gelukkig gaat nu wel alles goed. Jou bevalling klinkt voor mij heel bekend duw. Als je het er moeilijk mee hebt praat er met iemand over! Super knap van je dat je hulp hebt gezocht!
Ik vond het ontzwangeren véél heftiger qua hormonen dan de zwangerschap zelf. Bovendien heb je nogal wat meegemaakt met de bevalling, tel daar slaaptekort bij op: helemaal niet gek dat je niet lekker in je vel zit. Voor veel moeders zijn die eerste maanden met hoge pieken en soms diepe, diepe dalen. Mijn advies: let op dat je niet in een dal blijft hangen. Soms lukt het niet om zelf uit zo'n dal te klimmen. Daar hoef je je echt niet voor te schamen, want het is nogal wat, wat je op je bordje hebt. Maar zorg dan wel dat je op tijd aan de bel trekt en hulp zoekt. De eerste logische plek is dan je huisarts. Hij/zij kan je doorverwijzen naar mensen die je kunnen helpen. Veel sterkte en liefs
Ach meis wat een verhaal. Laat ik voorop stellen dat je alleen al door te erkennen dat je iets voelt wat voor jouw gevoel niet goed is en dat je daar iets mee wil jou een hele goede moeder maakt. Ik denk dat iedereen wel op een gegeven moment zo iets doormaakt. Praat er over, je bent niet alleen xx
Allereerst: wat jammer dat je dit hebt meegemaakt en wat goed dat je hulp zoekt. Ik heb 3 kinderen. Eerste twee bevallingen volgens boekje, bij de derde met ambulance naar zh afgevoerd, uiteindelijk bevalling zonder kunstgrepen, maar voor mij wel heel heftig. In de maanden daarna voelde ik me niet goed. Gespannen, emotioneel.... ik dacht dat het iets psychisch was. Een trauma oid... bij huisarts geweest, advies was het tijd te geven. Via via ben ik bij een ostheopaat terecht gekomen. Twee keer een behandeling gehad. En het ging weer goed met me! Mijn lichaam is tijdens de bevalling in een soort paniekstand geschoten en is daar als het ware in blijven hangen. De ostheopaat heeft me even ‘gereset’. Misschien is er bij jou wel iets heel anders aan de hand, maar ik wilde je toch deze tip even geven. Sterkte!
Och arme schat. Alleen jouw verhaal al bewijst dat JIJ een waanzinnig liefdevolle mams bent. Je bent niet gek, een slechte moeder of raar..
Je hebt van te voren alles uitgekiend en het is totaal niet gegaan zoals gepland. Uiteraard kan er van alles gebeuren maar vind dit vanuit het ziekenhuis ook erg slecht want een bevalling doe je maar 1x (per kind zeg maar). En een hoogzwangere zolang nuchter laten kan al helemaal niet.. Heb je ook na je bevalling nog een gesprek gehad met het ziekenhuis? Dit doen ze vaak wel om even te kijken hoe t gaat en hoe je alles ervaren hebt.
Goed van je dat je hulp bent gaan zoeken en jammer dat je nog een maandje moet wachten. Wees bewust van het feit dat je zelf goed door hebt dat je niet lekker in je vel zit. Overigens klinken de symptomem die je beschrijft wel wat als PTSS na bevalling. Ben geen psycholoog maar herken veel van jou in mij...
Misschien zou het je goed doen om eens even er uit te gaan. Even een leuke dag plannen of avondje uit met vrienden vriendinnen of je mams of familie? Even niet het zorgen voor maar er even voor jezelf zijn Je bent tenslotte ook nog jij.
Mocht je een PB willen sturen mag dat hoor. Geloof in jezelf en vertrouw in jezelf.. Je handelt uit liefde en dat bewijst dat je het hartstikke goed doet.
Je stelt je niet aan. Je bevalling voldoet niet aan je verwachting. Ze hebben je niet goed behandeld. Misschien kan je contact opnemen met je gynaecoloog die de keizersnee heeft uitgevoerd of met je verloskundige waar je onder controle liep. Praten helpt. Dus praat er over. Sterkte.
Het feit dat je er zo erg mee bezig bent betekend dat je een goede moeder bent. Je wil voor haar het beste. Geweldig. Wat bevallingen betreft: het gaat nooit zoals gepland. Hier met 33 weken bevallen. Ik heb geen foto’s, want met spoed naar het ziekenhuis. De tas was nog niet gepakt. Hij heeft 3 weken op de neonatologie gelegen. Wat een onzekere tijden waren dat! En een band met mijn “uitleenbaby” (zo voelde het, omdat ik hem steeds terug in de couveuse moest leggen) krijgen was echt moeilijk. Zelf sliepen we na 4 dagen weer thuis. Ik had een hekel aan dat gevlieg naar het ziekenhuis terwijl ik pas was bevallen. Eindelijk thuis aangekomen met baby dachten we samen op een kamer te kunnen slapen. Lekker die band versterken. Nou mooi niet dus. Doordat hij veel te vroeg was kreunde hij heel erg, door het te vroeg laten werken van zijn darmpjes. Voor de nachtrust van het hele gezin was het beter hem op zijn eigen kamertje te laten slapen, want vermoeid na ons ziekenhuisavontuur waren we toch al. Gelukkig heeft hij niets aan dit alles overgehouden. Liefde overwint alles. Kortom, elke bevalling heeft zijn verhaal. Verwerken kost soms tijd. Bij ons ook bijna 4 jaar, maar dat geeft helemaal niet. Ik wens je veel sterkte en ik kan je alleen maar adviseren om je bij het verleden neer te leggen. Het heden is veel te mooi om te verpesten.
Fijn dat jullie reageren. Ze hebben me inderdaad niet goed behandeld. Ze hadden dat wel door want eigenlijk moest ik gewoon op zaal liggen en uiteindelijk omdat ze zich er toch wel bewust van waren kreeg ik als troost een eenpersoonskamer.. pfff. Ik heb een klacht ingediend voor alle vrouwen die daar nog moeten bevallen. Voor mij was dat “te laat” maar ik mag hopen dat ze een vrouw nooit meer zo behandelen daar!
Och meid. Ze hebben jou niet goed behandeld. Heb je dit aangegeven bij het ziekenhuis. Dit had niet gemogen. Ik snap dat je je verschrikkelijk hebt gevoeld. Dat kan ook niet anders. Jullie hebben een slechte start samen gehad en dat je daar last van hebt is logisch. Ik denk dat het van je af praten of schrijven je kan helpen. Een paar sessies bij een psycholoog zou je wat inzicht kunnen geven en je helpen om je bevalling een plekje te kunnen geven.
Dat je jezelf die vragen stelt komt hoogstwaarschijnlijk Door de bevalling, maar er zijn ook veel vrouwen waarbij het contact, de band, het mama zijn moet groeien. Bij sommigen is dat er direct, bij anderen duurt dat weken/maanden...
Heel goed dat je Hulp hebt gezocht! Je zal denk ik echt de bevalling nog moeten verwerken
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (12) Verversen