Ons meisje is nu 3 weken, en geniet intens van haar. Daar waar ik in de kraamweek geen last had, lachend de kraamverzorgende uitzwaaien voel ik mij sinds een week zo gigantisch down. Ik heb huilbuien zodra ik weet alleen te zijn vorige week was 1 vd kids zoek, en ben nog nooit zo blij geweest dat hij ziek was want had dan naast mijn dochter nog iemand thuis. Elke keer als ik alleen ben met mijn meisje dan heb ik last van ellendige huilbuien. Ook denk ik steeds na over de fluxus die ik heb gehad, de inleiding etc of ik de fluxus had kunnen voorkomen als ik niet ingeleid was. En ik baal dat mijn energielevel nog zo laag is. Ik voel me alles behalve happy, ja wel als ik naar mijn meisje kijk dan spat ik uit elkaar van geluk, maar zodra ik terug denk aan de rest, voel ik me zo rot en verdrietig, alsof ik haar afgeraffeld heb. Zo stom. En hoppa daar ga ik weer. Janken.
Je bent nog steeds kraamvrouw dus kraamtranen horen daar nou eenmaal bij. Er volgt vast nog de nacontrole bij de arts/gynaecoloog. Bespreek dan de bevalling. Je arts/gynaecoloog zal jou uiteraard vertellen dat jij geen schuld hebt aan de fluxus maar kan jou wel uitleggen hoe het is ontstaan. Dan kan je het wellicht makkelijker afsluiten. Zet desnoods je vragen/gevoelens alvast op papier. Sterkte en probeer vooral te genieten.
Zeker over praten hoor! Ik heb een bevalling gehad waar ik ook last van had. Als in, mijn brein deed: het is toch goed gegaan, ik ben nu oke, zo erg was het niet en er gebeuren veel ergere dingen tijdens bevallingen... maar ik voelde ik gewoon: dit vond ik heftig en die spanning zit nog in mn lijf. De kraamzorg zag het aan me en heeft toen geregeld dat de VK die langskwam voor controle daar tijd voor nam. Toen en bij nacontrole besproken. Alleen al het hardop zeggen, het samen doorlopen van wat er gebeurd was, de erkenning krijgen voor mijn gevoel, het deed me echt goed. Voel je nooit beschaamd. Een bevalling zonder problemen is al echt niet niks, laat staan als je er nog spannende momenten bij krijgt. Echt heel normaal als je het niet zomaar van je af kunt laten glijden. Helemaal als je hormonen, ritme en slaap ook nog eens overhoop liggen. Niks om je voor te schamen in elk geval, en de vk zal er graag de tijd voor nemen
Ik zou het met de verloskundige bespreken. Als het goed is zijn zij er ook om de bevalling nog eens te bespreken en na te lopen of je ergens mee zit. Bij mij stuurde ze er in ieder geval steeds op aan om dat te doen ook voor de verwerking. Het is ook gewoon heftig wat je hebt meegemaakt, dus daa rmag je best even over in zitten, zeker met al die hormonen. Maar het is wel goed om er wat grip op te houden dat de sombere gevoelens ook weer weg gaan.
Sterkte. Ik herken het wel een beetje. Bij mij is het echt hormonaal.. ik ga zo slecht op schommelende hormonen. De eerste weken vind ik daarom ook nooit wat aan. Wil me graag weer mezelf voelen.
Hoe een bevalling verloopt heb je geen invloed op. Niemand weet hoe die gaat zijn, ook al ben je nog zo goed voorbereid. En waarom nu geen kraammanden? Alleen het gevoel niet alleen met je baby durven of willen zijn klopt niet. Ik zou dit bespreken met je huisarts.
Misschien is het verstandig om dit met je huisarts of verloskundige te bespreken deze week. Ik denk dat je een beetje hulp nodig hebt, om erger te voorkomen... Probeer te aanvaarden dat jij geen invloed had op je bevalling. Sterkte!
Als een ander zich zo zou vorlen, zou je waarschijnlijk zeggen:"joh, wat maakt het uit. Dat hoort erbij". Waarom mag jij je dan niet zo voelen? Stel geen onmogelijke eisen aan jezelf... Wees een beetje liever voor jezelf... en accepteer hulp....
Juist bespreken! Daar is ze voor en je bent echt niet de enige die zich zo voelt. Fluxus kun je niet voorkomen. Ik ben 3x spontaan bevallen. 2x fluxus en manuele placenta. Laatste keer nauwelijks bloedverlies en de placenta werd spontaan geboren. Ik heb niets anders gedaan de laatste keer. Dat huilen is ook niet gek. Echt, bespreek het en vraag hulp!
Ja dat zeg ik ook altijd tegen anderen, zorgen dat ik bij mezelf dat niet kan. Puntje van werken aan mezelf dus haha. Maar ik zal het aangeven bij de VK als hij komt woensdag. Ook bespreek ik het met mijn mam, die zegt dat ik het goed doe. Dat is wel super fijn zijn support en vertrouwen in mij.
Het komt echt wel goed!! Die hormonale gevoelens zijn heel rot, maar ook daar komt een einde aan! En tot ze voorbij zijn, mogen ze er zijn... En geloof je man maar
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Kwaaltjes en aandoeningen
reacties (14) Verversen