Na meerdere meerdere miskramen ben ik nu gezond zwanger van een zoon. Super dankbaar en gelukkig dat ik nu eindelijk een kindje op de wereld mag gaan zetten! Ben nu 32 weken dus het einde komt al in zicht. Super leuk en spannend en kan niet wachten tot hij er is!!

Nu is het zo dat ik me erg schuldig voel richting mijn ongeboren zoontje dat ik eigenlijk had gehoopt op een meisje. Sterker nog, ik droomde van een meid, een dochter, een bloemenbabykamer, samen een trouwjurk uitzoeken en ben een enorm meisjes-meisje van mezelf. Ik wéét dat meisjes niet altijd van meisjesdingen houden, maar voor zover ik nu zie in mijn omgeving zijn meiden veel meer betrokken bij hun ouders op latere leeftijd. Waar jongens in het begin knuffelig schijnen te zijn, haken ze ergens in de pubertijd af lijkt wel. Mijn oudere broers en mijn man nemen bijvoorbeeld nooit uit zichzelf contact op met hun moeder, terwijl ik en mijn schoonzusje juist de boel onderhouden en voor de gezelligheid zorgen.

Anyhow, ik krijg een jongen en ik ben er nogmaals enorm dankbaar voor. Maar het verlangen naar een dochter is zo sterk, dat ik op Facebook en instagram iedereen met een klein dochtertje heb ontvolgt. Constant geconfronteerd worden vind ik te lastig. Ook als ik reclame krijg voor haarbandjes, malliotjes, jurkjes etc voel ik een steek in mijn lijf. Terwijl ik juist zo graag moeder wil worden na alle ellende die we hebben doorgemaakt! En die kleine knul zo lekker zit te trappelen in mijn buik!

Wilde dit even van mij afschrijven want hier heerst natuurlijk een flink taboe op. Ik ben niet op zoek naar mensen die zeggen dat ik ondankbaar ben of dat ik stereotyperend bezig ben over jongens/meisjes, maar misschien is hier iemand die dit begrijpt, herkent of een tip heeft?

Liefs van een hele liefdevolle mama-to-be die heel veel van haar zoon gaat houden maar een plekje zoekt voor haar verwarring en schuldgevoel.

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Geslacht van je baby


reacties (59)    Verversen


  • Sarita92

    Ik kan het ook wel begrijpen hoor. Ik wilde eerst een zoon en ik heb nu een zoon. Ik heb een koningswens en dan hoop ik dat ons volgende kind een meisje wordt, zeker omdat we wrs maar twee kinderen gaan hebben.

    Ik loop vooruit op de feiten, maar ik kan je wel wat op het hart drukken: jammer van de jurkjes en de strikjes, maar mijn zoon is bijna 4 maanden oud en kijkt me aan alsof ik het mooiste ben dat hij ooit al gezien heeft. Hij is net verliefd op me, in zo'n erge mate dat we moeten opletten voor eenkennigheid. Ik vind hem op mijn beurt om op te eten en hij doet me een liefde voelen die ik tot hiertoe nog niet gekend heb.

    Je hebt op dat vlak denk ik een beetje een vooroordeel gevormd in je hoofd door jullie persoonlijke situatie, maar dat is dus niet per se zo. Mijn broer was ook het moederskindje van ons twee. Komt goed jo! En als ik je een troost mag geven: ik stop onze zoon in schattige tuinbroekjes, hemdjes, broekjes met bretellen en polo's. Mijn vriend wordt er gek van. 😂

  • MelMoeder

    Ik droomde ook over een dochter, maar toch wist ik vanaf het moment dat ik zwanger was dat het een jongen was.

    En over het stukje dat jongens geen contact opnemen is niet helemaal waar. Mijn man belt zijn ouders 1 of 2 keer in de week. Ik spreek mijn moeder zelden.

    Jongens zijn zo lief en echte moederskindjes
    Daar is mijn man erg jaloers op. Schijnt juist dat dochters erg naar hun vaders trekken dus ja.

    Ik ben super blij met een zoon want ik ben geen meisje meisje

  • hannahtb4

    Voel je niet schuldig. Ik had precies hetzelfde na 3 miskramen wilde ik ook heel graag een meisje door alle leuke ervaringen van vrienden en de reclames van schattige jurkjes en haarbandjes. Toen we erachter kwamen dat het een jongetje was kon ik eerst natuurlijk niet laten blijken dat ik teleurgesteld was maar dat was ik zeker wel. Nu 5 jaar later heb ik een zoon, een dochter en ben ik zwanger van een 2e dochter. Maak je je alsjeblieft geen zorgen je gaat zo veel van hem houden en aan jongetjes zitten zoveel leuke kanten die je nu gewoon nog moet gaan ontdekken omdat je als vrouw gewoon meer verstand hebt van meisjes. Het komt goed!

  • Madremio

    Ik begrijp je gevoel wel, voel je maar niet schuldig... 🍀

  • Madremio

    Ik begrijp je gevoel wel, voel je maar niet schuldig... 🍀

  • mamavananouk

    Heel herkenbaar hoor. Toen ik zwanger was van dochter wou ik echt heel graag een zoon. Toen ik zwanger was van zoontje wou ik heel graag een dochter . Mijn zoon is een enorme knuffeldoos met zijn moeder . Hij is nu 10 en hij zit het liefst bij / op / aan me / Zo erg dat hij me nu ook Corona heeft doorgegeven ;-). Anyway. Ik herken je gevoelens helemaal .

  • keizerswensje

    ik ken je gevoel niet maar ik heb zo'n sterk vermoeden dat binnenkort, als dat kereltje in je armen ligt.. dat gevoel wel verdwijnt. dan kun je je plots niet meer voorstellen dat je hem niet had of hoe je zonder hem verder zou moeten :)

  • .FamilyFirst

    Herkenbaar hoor, ik had het andersom, ik wou heel.graag een zoon, toen ik zwanger van de eerste werd en het werd een meisje was ik teleurgesteld, toen ik zwanger van de 2de werd en bleek qeer een meisje was ik nog meer teleurgesteld, toen ik zwamher van de 3de werd ging ik er maar vanuit dat het weer een meis was en tot onze verbazinf was ik toen zqanger van een jongen, nou ik heb gehuild van blijdschap hahahha eindelijk een zoon. Toen nr 4 kwam , was het weer een meisje en daar had ik toen minder problemen mee hahaha. Ik hou van al mijn kinderen evenveel, maar ben erg blij dat ik 1 zoon heb mogen krijgen hihi.

    Meiden zijn exht papa's kindjes en mijn zoon is echt een mamas kindje, hij doet werkelijk alles voor mij. Zegt me elke dag hoe mooi ik ben, en dat hij onwijs veel van mij houd.

    Mijn meiden zijn echt alles behalve meisjes meisjes. Niks geen jurkjes en roze etc, de jongste wil nog wel eens een jurk dragen maar niet zonder drama haha

  • sugarbaby

    Mijn zoontje is meer aanhankelijk dan mijn dochter.
    En je beeld over betrokken meiden klopt niet. Mijn broertje is meer betrokken bij mijn moeder dan ik.... hij is er altijd, komt altijd zo vaak mogelijk langs, moet er iets in huis gedaan worden dan doet hij dat meteen.
    Mijn broertjes zijn echte mama’s kindjes.
    Bij mij is dat iets minder. Waarom, ik weet het niet.

  • Dazielle13

    Hier inderdaad ook. Was vroeger al zo en nog steeds. Ik doe wel veel.met mijn moeder hoor. Betrek haar overal.bij enz. Maar toch is de band anders. Las hier al één die ook zei dat dochters veel onafhankelijker zijn dan jongens en dat is iets wat ik ook merk. Vroeger thuis al, maar ook nu ik zelf een zoon(3,5 jaar) en dochter(2 jaar) heb.

    En dat je jezelf meer zag met een meisje had ik juist andersom. Ik zag mezelf dus echt niet in de weer met meisjes en was ook echt verbaasd dat de tweede een meisje was. Moest echt even schakelen aangezien ik mezelf eigenlijk alleen met jongens zag. Maar kan je zeggen dat die knop heel snel om was en dat meisje van ons heeft meer jurkjes en haarbandjes in de kast dan broeken🤣 en nee, zelfs mijn eigen moeder had niet verwacht dat ik dat zou hebben bij een meisje. Die had hetzfde beeld als ik: dus met jongens. Maar dat komt goed en dat zal met jou ook komen. Je houd hierom echt niet minder van je zoon, je moet alleen(voorlopig) afscheid nemen van het beeld dat je had met dat je met een meisje in de weer was. Dat is nu eerst een jongen en wie weet komt er ooit nog een meisje

  • .FamilyFirst

    Klopt is hier precies zo, en ik zie dat bij mijn man ook, hij doet alles voor zijn moeder haha.

  • tweede83

    Onze eerste is een zoon en wat was ik trots! Onze tweede is een meisje.. Ze is onwijs lief en grappig enz.. maar tijdens haar zwangerschap heb ik wel eens gedacht: wat moet ik nou met een meisje? Ik kom uit een gezin met allemaal jongens.. wist ik wat van meisjes af.. nee.. Maar nu ze er eenmaal is ben ik onwijs blij met haar. Ze is ondeugend en van alles spookt ze uit. En het zijn maar gedachtes die je hebt en vooroordelen onbewust. Dat verdwijnt echt wel als je mooie jongen geboren word, echt waar. Ik heb het na haar geboorte nooit meer zo ervaren of over nagedacht. Ik heb me er niet door laten leiden. Het komt echt wel goed.

  • sugarbaby

    Mijn zoontje is meer aanhankelijk dan mijn dochter.
    En je beeld over betrokken meiden klopt niet. Mijn broertje is meer betrokken bij mijn moeder dan ik.... hij is er altijd, komt altijd zo vaak mogelijk langs, moet er iets in huis gedaan worden dan doet hij dat meteen.
    Mijn broertjes zijn echte mama’s kindjes.
    Bij mij is dat iets minder. Waarom, ik weet het niet.

  • Tissie

    Hier een mannen huishouden waar ik altijd al van droomde en ik houd er echt van😍
    En ik doe allles wat ik als meisjes moeder ook zou doen denk ik. Ik maak staartjes, vlechtjes en knotjes. Ik lak nageltjes en ik kleed poppen om en pas op de "baby"😂

    En ik snap serieus niet waarom er altijd commentaar komt op jongens kleding. Hier wisselen we af met verschillende stijlen inclusies bijpassend kapsel en schoenen😂 Op maandag heb ik een kakker, op dinsdag een stoere vent, op woensdag hebben we een sportieve dag, donderdag een lazy day, op vrijdag is het een yup en ga zo maar door😍 Je wilt de kasten van mijn jongens dus ook niet zien. Schoenen idem dito. Paar dr. Martens, een paar nette schoenen, een paar all stars, een paar Birkenstocks, een paar nikes, een paar goede regen laarzen🙈
    De kasten van mijn mannen liggen overvol, de gang ligt vol schoenen, de badkamer ligt vol elastiekjes, potten gel, wax en haarlak en mijn mandje nagellak word geplunderd door mijn zoon😍

    En dan heb ik het er nog niet eens over gehad hoe onwijs lief en knuffelig mijn mannen zijn. Zo zorgzaam, altijd oog voor mama en de oudste strooit met complimentjes. Ik ben de liefste, ik ben sexy, mooi, zijn prinses en elke dag vraagt hij of we samen gaan trouwen 😍

    Heb ik dan helemaal nooit het gevoel dat ik een meisje mis? Ook niet helemaal waar. Ik vind de mode dit seizoen voor meisjes wel waanzinnig leuk😂 maar ja, dat is ook maar tijdelijk dus daar hoef ik het niet voor te doen.
    Het enige wat ik me voor kan stellen is dat het misschien anders is of het je dochter of schoondochter is die zwanger is omdat ik dat zelf merkte tijdens mijn zwangerschappen. Aan de andere kant vind ik het als schoonmoeder ook wel een beetje je eigen verantwoordelijkheid om betrokken te zijn. Dat voelde ik bij mijn schoonouders niet dus heb vrij weinig gedeeld.

    Het gevoel wat je hebt mag er zeker zijn maar ik hoop voor jou dat het snel plaats mag maken voor een onwijs trots en gelukkig gevoel zonder schuldgevoel. Want dat schuldgevoel is niet nodig. Je gevoel is je gevoel, wat je er mee doet heb je zelf in de hand.
    Mijn tip, ga opzoek naar de leuke kanten van een zoon😊 Bedenk wat je allemaal met hem kunt gaan doen. En bedenk dat je ook buiten de gebaande paden kan gaan. Mijn oudste doet bv sinds kort aan mountain biken op een binnenbaan. Super stoer, warm binnen en ik zit met een goede cappuccino lekker in de kantine ipv het koude en natte voetbalveld🤪

  • Salamandertje

    Ik was bang dat ik dat ook zou hebben. Daarom wilde ik tijdens mijn zwangerschappen niet weten of het een jongen of een meisje zou zijn 🙈
    Ik had zo’n sterke voorkeur voor meisjes...

  • Moe(der)

    Goed dat je het eruit gooit en eerlijk bent over je gevoelens, zonder ze weg te stoppen. Ik herken heel erg veel in je verhaal. Na 3 jongens zelf ook 3x teleur gesteld om geen dochter te krijgen. Staat los van de liefde voor zoontjes. Komt echt goed met liefde voor je knul. Mag echt los staan van je verdriet om geen dochter te krijgen.

  • ils2327

    Geef jezelf tijd om aan het toekomstplaatje te wennen. En went het niet, dan doe je je zoontje straks toch een bloemen(slaap)broekje of panterpyjamaatje aan☺

    Vooropgesteld ik ben stapelgek op mijn dochter. Ze is het liefste en het leukste meisje dat ik ken, en stoer ook. Maar écht een papa's kindje - fijn die goede band met papa, begrijp me niet verkeerd !- maar knuffelen met mama zit er maar zelden in. Tot mijn teleurstelling en verdriet. Wat anderen ook al schreven: meisjes zijn kattenkoppies.. Ze weten waarop ze je kunnen raken.
    Het ging weleens door mijn hoofd "hoe fijn zou het zijn als we nóg een kindje (zoontje) mochten krijgen, eentje die wél van kroelen houdt". En toen bleek ik in verwachting. Toeval of niet:
    We hebben nu een dochter én een zoon, een stoere én een echte kroelerd. Een papa's kind en een mama's kind
    😍 En het mooie is, geen enkel onderscheid; ik hou zielsveel van ze, van hen allebei!

    Nog een fijne zwangerschap gewenst! 💙

  • Bloemenleven

    Dankjewel voor jullie lieve en begripvolle maar realistische reacties! Doet me echt heel goed en ik ben blij dat ik hier zo open over kon zijn op dit platform. Ik heb een aantal van jullie een persoonlijk berichtje gestuurd maar ik lees al jullie reacties heel uitgebreid hoor!! Nogmaals dank

  • Mommyx3

    Ik ben moeder van drie jongens en mocht ik ooit een 4e krijgen dan hoop ik weer op een jongetje 🥰 ik ben misschien de enige ❤️🙈. twee van mijn zoons zitten nu in de pubertijd en zijn nog stapel gek op hun moedertje😆 knuffelen me vaak , hele gesprekken hebben we , terwijl ik op die leeftijd als puber meisje me afzette tegen mijn ouders .
    Ook werk ik in een verzorgingshuis met oudere mensen en diegene die altijd bezoek krijgen zijn diegene met zoons. Die worden echt op handen gedragen vind ik altijd heel mooi om te zien. Is ook wel logisch als man kan je makkelijk zeggen ik ga na het werk naar mijn ouders toe oid en als moeder zijnde draait alles vaak om je gezin en kan je niet zo 123 weg.
    Bovendien als ik het vergelijk met mezelf vroeger heb je het als jongensmoeder gewoon ‘makkelijker’ dat merk ik wel nu in de puber fase. Geen gezeur met “jaloerse vriendinnetjes “ op school die elkaar het daglicht niet gunnen en gemeen doen. Hormoon level is ook een stuk lager. Mijn hormonen gierde door mijn lijf en mijn humeur ook plus onzekerheid die je als jong meisje kan hebben dat heb ik nu allemaal niet met jongens is echt fijn

    Maargoed het is je 1e wie weet wordt de 2e een meisje. Je hebt nog genoeg kansen . Geniet van je zoon komt helemaal goed

  • AbbyD

    Ik snap je gevoel, maar vind het gewoon heel menselijk. Je had gewoon een voorkeur en moet wennen aan deze andere uitkomst. Je mag daar best even teleurgesteld over zijn. Wees niet zo streng voor jezelf en geef jezelf tijd om te wennen aan het idee. Je bent ook maar een mens. En je gaat sowieso vreselijk veel van dit baby’tje houden. En misschien brengt het feit dat je een jongetje krijgt wel hele andere mooie verrassingen met zich mee later. Een schoondochter die gek op jou is, een hele bijzondere babdmet je zoon, een mooie andere levensles. Ik geloof zelf dat alles altijd gebeurt om een reden, maar dat je die reden meestal later pas ontdekt. Jij krijgt waarschijnlijk een jongetje met een goede reden en daar kom je later nog achter.

  • Lispeltuut

    Hé, wat lastig zeg! Ik had het andersom. Wilde graag een jochie en was ook even teleurgesteld dat het tot 2x toe, een meid werd. Ik had het skiën niet zo heftig als jij, dat ik iedereen met een knul ontvolgde etc. Dat vind ik best wel heftig om te lezen. Pas op dat het geen obsessie gaat worden.
    Ik ben inmiddels dolblij met mijn meiden, wil ze voor geen 10 jongens ruilen.

    Wat betreft je punt van angst:
    Mijn man heeft 5 zussen en hij neemt het vaakst van allemaal contact op met zijn ouders.

  • 2019baby.

    Je bent echt niet de enige dat dit voelt en nog eens schuldig voelt omdat je dat voelt. Je hebt recht om te voelen wat je voelt en je kunt je gevoel niet tegenhouden komt helemaal goed wacht maar dat je je kindje op je armen hebt je zult even verliefd zijn en helemaal wegsmelten zoals je dit bij een meisje zou hebben..

    En ik ken eigenlijk meer mannen dat een goede band hebben met de ouders dan vrouwen hoor dus het hoeft niet zo te zijn.

    Mijn vriend mocht van mij als eerste de envelop opendoen met het geslacht en ik kon de teleurstelling zo van zijn gezicht aflezen dus ik wist dat het een meisje zou zijn. Hij wou super graag als eerste een zoontje omdat hij graag zijn vader zijn naam wou geven dat al op leeftijd is. Ik vond het echt erg voor hem want ik zag hoe moeilijk hij het had maar ik heb hem gewoon de tijd gegeven en ook geen vragen over gesteld de eerste dagen een week of 2 heb ik er met hem over gehad en hij was helemaal bijgedraaid en was blij met het geslacht. Dat was gewoon omdat hij zoveel plannen had gemaakt en er gewoon van uit ging dat het wel een jongetje ging worden. Toen ons meid geboren was was eerste dat uit zijn mond kwam wow ze lijkt helemaal op mijn vader. En idd lijkt echt op haar papa maar 2 druppels op de schoonvader in de meisjes vorm helemaal trots was hij (anders ook hoor) en sinds de geboorte zegt hij veel ben blij dat we een meisje hebben en hij is er dol op.

    Geef het tijd meid

  • Knuffeltjes87

    Wat vervelend dat je je zo voelt.
    En het zal zien met de tijd hoe hett loopt joh. Als ik jou zo hoor gaan wij thuis alle 3 tegen dat stereotype in. Mijn zus is een echte tomboy. Mijn broer staat als hey even kan iedere dag bij mijn mam op de stoep maar belt in ieder geval elke dag. Ik ben een meisjes meisje maar wil mijn afstand en eigen leven.

    Wat ik wil zeggen dat het dus helemaal niet zo hoeft te lopen als jij denkt. Ik hoop dat je het een beetje naast je neer kunt leggen.

  • Charhm

    Wat vervelend dat jij het zo ervaart. Ik vind er niets van en heb ook niet echt een tip maar kan me voorstellen dat dit erg moeilijk voor je moet zijn!
    Wel adviseer ik je hier met een professional over te praten want ik heb in mijn omgeving dit wel eens zien mis gaan. Het kan voor jou, je partner en het kindje moeilijk worden. Sterkte

  • Amatullaah

    Als jij dat zo voelt, dan is dat zo. Geen reden voor anderen om te beoordelen hierop ten eerste. En ik denk ten tweede dat dit allemaal wel overgaat na de bevalling, ik had dat ook wel een beetje. Ik ging echt niet bij meisjes dingen kijken omdat ik het ergens graag wilde. Hou van mn zoons ♡

  • Anoniem_1993

    Dit is een heel herkenbaar verhaal voor mij! Ook ik hoopte op een meisje, nu wist ik al dat ik mij hiervoor niet hoefde te schamen want moeder, zus, psycholoog, nichtje hebben allemaal aangegeven dat zij dit ook wilden! Met de termijnecho had ik zelf een vermoeden dat het een jongen was en liep ik een beetje stilletjes het ziekenhuis uit. Ik was verdrietig en voelde mij schuldig. Later met een pretecho werd het bevestigd dat we een jongen zouden krijgen. Heb nog een avondje gehuild vanwege het gemis van een dochter en alle beelden die ik van jongs af aan in mijn hoofd heb. Samen met poppen spelen, lieve meisjeskleding met bloemenprintjes uitzoeken, later een hechtere band met mijn dochter want 'dochters blijven dichter bij huis' en dat soort stereotypische zaken. Ik heb ook wel het gevoel dat ik meer zou genieten als ik nu zwanger was van een meisje. Gelukkig ben ik redelijk snel over het verdriet heen gekomen. Het hielp mij echt om een beeld te gaan vormen van dit mannetje. Een naam bedenken, zijn babykamer ontwerpen, knuffeltje voor hem halen, leuke jongenskleren uitzoeken enzovoorts. Daarbij ook juist veel unisex kleding omdat ik van die typische 'stoere' jongenskleren niet leuk vind en nu ze baby zijn, kan ik het nog uitkiezen haha! Daarnaast zei mijn vriend nog dat meisjes vaak wel wat meer kattig/gemeen kunnen zijn. Bijvoorbeeld op de basisschool, achter de rug om pesten etc., meer drama. Dat is ook allemaal stereotype, maar het hielp mij wel om in te zien dat meisjes niet per se altijd leuker zijn dan jongens en dat het karakter veel belangrijker is. Ook ben ik extreem slecht in haar doen, dus wat dat betreft is een kort jongenskapsel ook lekker makkelijk. Als ze onderweg even moet plassen is het ook makkelijker. Ook stel ik mijzelf de vraag 'zou ik dit kindje weg laten halen als ik zeker wist dat ik er een meisje voor terug zou krijgen?' het antwoord is daar altijd een hele duidelijke, directe NEE op! Deze dingen hielpen mij allemaal wel om er meer vrede mee te hebben :)

  • Lispeltuut

    Ik heb 2 meiden en hoe gek ik ook op ze ben.... man oh man wat een drama. 7 en 8 zijn ze nu, en met name de oudste heeft vaak van die 'lastige' vriendinnetjes. Bezitterig, jaloers, roddelen etc. En het hele gezeik van 'ben ik te dik, ben ik lelijk' is ook al een jaar aan de gang.
    Ruzietjes die maar blijven aanhouden omdat er steeds oude koeien uit de sloot worden gehaald etc. Ze kunnen nooit met z'n 3en afspreken want dan voelt 1 zich bUiTeNgEsLoTeN. Ligt ook aan je kind zelf hoor, want de jongste heeft nooit dat soort vriendinnen. Op die momenten verlang ik naar zoons: geef elkaar een knal, dan is t weer over!
    Maar nee als moet tot in den treure uitgepraat worden met zinnen als 'snap je dat ik mij buitengesloten voel als....' en 'hoe zou jij het vinden als...'

  • .FamilyFirst

    Zooo herkenbaar dat gedoe met die meiden onderling, altijd jaloers, kunnen indd niet met 3e spelen etc echt vermoeiemd soms.
    Terwijl mijn zoon altijd met ze 3e speelt en gaat alrijd goed, als ze ruzie hebben dan geven ze elkaar een duw en een grote mond en klaar is de ruzie hahahahah. Zo makkelijk gaat dat bij hun.

  • JustAMom

    Herkenbaar, en je hoeft je niet schuldig te voelen. Lees maar eens over genderdisappointment. Zoals iemand hieronder al schreef, je bent teleurgesteld omdat je beeld niet meer klopt. Niet om je kind.

    Ik begon enorm te huilen toen ik hoorde dat onze tweede een jongen werd en heb 's avonds bij mij moeder uitgehuild. Intussen was mijn man iedereen trots aan het bellen dat we een jochie kregen, terwijl ik wel de hele dag kon huilen. Ik kende geen enkel leuk jongetje en kon me niet voorstellen dat ik met een jongen dezelfde band zou kunnen krijgen als met mijn dochter.

    Nou, dat laatste is ook niet zo, maar met ieder kind heb je blijkbaar een andere band. Maar zodra hij geboren is, was ik over the moon verliefd op hem. Het komt goed. Echt!

  • Annx

    Ik heb nu 2 jongens (1 bij mij.)

    Maar ik zal een dochter ook helemaal leuk vinden en dat lijkt mijn vriend ook geweldig. Ik heb nog misschien een kansje maar mijn gevoel zegt dat wij geen meisjes krijgen en dat zal ik best jammer vinden.🙂

    Trouwens ik als “meisje” was echt niet knuffelig en nog steeds niet en ik wil ook niet trouwen. Niet iedere vrouw wilt dat en nee ik ben geen jongens meisje.🙂

  • Druif89

    Ik denk dat je teleurstelling menselijk is, je had een beeld voor ogen en dat is nu anders. Maar probeer je er niet door te laten leiden (en als dat niet lukt, zoek er hulp voor?). Ik kom zelf uit een vrouwen gezin, dus kan niet vergelijken. Maar mijn man heeft een broer en een zus. Zijn broertje eet nog wel drie keer per week bij z'n ouders (heeft een vriendin en een koophuis), z'n zus komt er ook vrij vaak en woont bij haar ouders in de buurt. Mijn man daarentegen interesseert het niet veel en spreekt z'n ouders soms weken niet. Dus ligt denk ik niet zozeer aan het geslacht, meer aan persoonlijkheid van het kind.

  • noemmijmaarmama

    Ik herken je verhaal heel erg. Moest bijvoorbeeld ook huilen als iemand in mijn omgeving zwanger was van een meisje. Voelde me er ook schuldig over.. echt snap je verhaal helemaal. MAAR ik ben er helemaal vanaf gekomen. Ik heb veel op Google gezocht naar genderdissapointment en er veel over gelezen. Op een gegeven moment zag ik ergens staan dat het helemaal niet gaat om het kindje in je buik, het gaat om de voorstelling die je hebt gemaakt over de jaren heen (in ons geval dus dat van een meisje). En ja dat beeld wordt anders, maar kan natuurlijk óók heel leuk zijn! Eigenlijk dus juist heel erg focussen op hoe leuke verrassing het is dat alles nu anders gaat zijn dan je dacht. Vanaf dat moment was ik blij met het geslacht van mijn kindje en heeeeeel soms knaagt het nog maar ik had hem nu, achteraf, nooit willen ruilen voor een meisje. Niet alleen omdat ik aan hem gehecht ben maar ook omdat ik geloof dat ik blijkbaar een zoon hoorde te krijgen en geloof me, het is heerlijk!! Hopelijk voel jij je over een tijdje ook zo en kun je vooral gaan genieten van het feit dat je een zoon krijgt. Want die omslag kun je dus echt maken!

  • Mamavanzomerjongetjes

    Alsof ik (een deel) van mn eigen gedachtes teruglees. Weet sinds week 15 dat wij weer een zoontje mogen krijgen. Dit wordt ons derde kindje en hoogstwaarschijnlijk ook de laatste. Dus voor ons ook definitief geen meisje. En dat doet pijn en het steekt indd als veel mensen om je heen wel meisjes mogen krijgen. Ik heb het er erg moeilijk mee. Dat komt ook met vlagen en zorgt soms ook dat ik deze zwangerschap niet echt beleef en van geniet. Heel jammer!
    Voor jou is het je eerste. Bij mn 1e geen voorkeur gehad. Dat begon bij nr 2 pas. Wellicht krijg je in de toekomst nog een (of meer) kindje(s).
    Wat betreft de band later ben ik ook bang voor maar ik denk dat het ook voor een groot gedeelte ligt aan je eigen opvoeding en band met je mannetje.

  • Nolaa

    Ik had het omgekeerd.. Ik hoopte stiekem op een jongetje maar heb nu een meisje van 3 maanden! Van zodra hij er is ben je zooo verliefd dat je er veel minder bij zal stilstaan :)..

  • Baby.nr.4

    Bij ons thuis en bij mijn man thuis zijn idd de mannen nogal aan de moeders geplakt. Mijn broers eten iedere week een dag met ons mam. Mijn man en schoonbroer gaan bijna dagelijks op de koffie bij hun moeder.

    Mijn zus en ik gaan wel op bezoek maar echt niet zo vaak en de zus van mijn man ook wel maar niet iedere dag.

    Dus dat kun je loslaten.

    Wij hadden eerst 2 zoontjes en toen een dochter. En ik kan je vertellen dat er echt geen verschil is in wat je voelt voor je kind, het knuffelen, de dingen die je doet.

    Het enige wat echt verschilt is de kleding kopen, ja dat vind ik voor een meisje leuker dan voor een jongen.

    Maar dat is makkelijk praten als je een meisje hebt.
    Het gevoel mag er echt zijn. Ik dacht ook dat ik geen voorkeur had. We wisten bij de eerste 2 niet wat het werd. En toen werd zoon nr 2 geboren en ik dacht "oow geen meisje" en het was maar een seconde. Maar ik voelde me zo schuldig. Ik was er heilig van overtuigd dat ik geen voorkeur had hoe kon die gedachten nu in mijn hoofd schieten!!!! Nu nog steeds voel ik me er rot over als ik eraan terug denk. Heb mijn zoontje vastgehouden iedereen weggestuurd en huilend met 100.000 kusjes gefluisterd dat ik hem de liefste leukste mooiste baby vind en dat ik helemaal niet wil dat het een meisje was. Bah wat voelde ik me naar!!!!

    Daarom bij de andere 2 wél een geslachtbepaling laten doen omdat ik dat nooit meer wilde meemaken.

    Hoop dat het je iets helpt dat je echt niet alleen bent, verre van denk ik!!

  • MNAZ

    Ik heb 3 zonen en zou het heel leuk gevonden hebben een meisje!Maar dit doet niks met de liefde voor mijn jongens.Ik denk dat elke moeder wel een dochter zou willen hebben maar je moet indd relativeren en dankbaar zijn voor het feit dat je kinderen mag krijgen....is helaas niet vanzelfsprekend.

  • Mijndraakjes

    Allereerst: de teleurstelling dat je geen dochter krijgt op dit moment, staat los van de zoon die je mag verwelkomen. Voel je niet te schuldig naar je zoon toe, het is namelijk niet dat je hem niet wil! Het is alleen dat je verdrietig bent dat je nu geen dochter krijgt, en dat mag!

    Ik vind het dapper dat je hierover schrijft, want zoals je zegt.. Er heerst een taboe op. Toen ik zwanger was van mijn eerste, wilde ik héél graag een jongen. Ik schoof het ook niet onder stoelen of banken en zei altijd 'maar een meisje is ook leuk hoor!' en dacht tegelijk 'maar ik wil een jongen, echt een jongen!'. Zo vreselijk vond ik dat van mezelf, wat nou als het een meisje is.. Ik ben heel dankbaar dat het een jongen werd, en niet alleen omdat ik het graag wilde maar vooral om mij niet schuldig te hoeven voelen naar de dochter die ik anders lief had mogen hebben.

    Toen ik zwanger was van de tweede, maakte het me niet zoveel uit. Praktisch gezien was een jongen wel makkelijk, maar een meisje leek me nu ook heel leuk! Mijn jongen had ik al, nu nog mijn meisje. Het werd weer een jongen en ik ben apetrots op ze! De jongste is nog te klein, maar de oudste een echt mama's kindje. Mijn man is overigens ook een echt mama's kindje, nog steeds! ;) Belt zijn moeder geregeld, gaat samen met de kinderen naar haar toe. Ook met mijn moeder is hij twee handen op één buik, echt een lieverd.

    Gefeliciteerd met je zwangerschap en geniet nog even van de laatste weken en het getrappel! Ik durf te wedden dat je over een paar maanden niet eens meer weet dat je een dochter had gewild ;) En bij een eventuele tweede mag je weer graag hopen op een meisje!

  • Idris

    Ik heb 3 jongere broertjes en kan wel zeggen dat zij meer bij m'n moeder betrokken zijn dan dat ik dat ben. Sinds we zelf 2 zoontjes hebben, hun eerste en enige kleinkinderen tot nu, is de relatie met m'n moeder wel beter geworden. Ze past ook regelmatig op en daardoor zie ik haar nu regelmatig. Maar we bellen bijvoorbeeld nooit. M'n broertjes zijn veel loyaler naar m'n moeder toe.

    Ik ben echt in de wolken met m'n 2 mannen, ze zijn zo lief en zorgzaam voor me. Zag vaak als verpleegkundige in het ziekenhuis dat zoons ook echt veel voor hun ouders opkwamen. Lekker nuchter, recht door zee en niet teveel gedoe.
    Ik snap je gevoel gedeeltelijk ook wel hoor, er zijn gewoon dingen die je sneller met een dochter dan met een zoon doet.
    We zijn nu zwanger van de 3e en het geslacht is wederom weer een verrassing. Een meid zou ik ontzettend leuk vinden maar moeder van 3 zoons, dat zou ik ook echt heel bijzonder vinden!

    Probeer lekker te genieten van het leven in je buik, maak elke dag heel bewust contact met hem. Goed dat je je gevoel uitspreekt en er niet mee rond blijft lopen. Uiteindelijk is het een gevoel en gelukkig kan je dat zelf altijd ombuigen.

  • Lady-Whistledown

    Ik kan wel een heel verhaal ophangen over zonen maar ik houd het gewoon kort:

    ZONEN DRAGEN HUN MOEDER OP HANDEN!

  • Baby.wens

    Niet elke zoon. Zulke dingen weet je nooit van te voren natuurlijk 😬

  • La_Luz

    Dat herken ik wel. Ik heb drie jongens en ik voel inderdaad weleens jaloerse steken naar onbekenden die een meisje hebben of krijgen. Gek genoeg niet naar bekenden met een dochter.
    Tijdens de derde zwangerschap hadden we een geslachtsbepaling. Daarna merkte ik pas wat het met mij deed. Ik heb er uitgebreid over gepraat met mijn man, heb al mijn gevoelens geuit en dit ook bij 1 goede vriendin gedaan. Dat toelaten heeft er bij mij voor gezorgd dat ik het na een week kwijt was.
    Soms komt de steek dat ik nooit een dochtertje zal hebben weer even naar boven, maar niemand komt aan mijn mannen!!

  • Afwachten0

    Haha same here. Ik wou zo graag dat het een meisje zou zijn. Ik was zo zenuwachtig tijdens de 20 weken echo dat ik de eerste gedeelte Van wat de echoscopist allemaal zei niet heb meegekregen. Toen kwam het moment van geslacht bekijken. We zagen duidelijk een piemeltje en op dat moment was ik helemaal verlamd. Mijn hart ging tekeer en voor mijn gevoel had ik even een black-out. Het was net of mijn angst werkelijk was geworden. Het duurde ong 2 min en toen kwam ik weer bij. Maar ik kon het nog steeds niet geloven. Toen we buiten waren zei ik tegen mijn man. Nou de achternaam is gered hè. (mijn man is de enige man in zijn gezin). Mijn man reageerde heel erg blij dat het een jongen was. Hij zei dat hij het zo gehoopt had. Door zijn reactie werd ik kalm. Door hem ben ik positief er naar gaan kijken. Hij begon te vertellen alles wat hij met zijn zoon gaat doen. Vissen, stoeien en alle andere jongen dingen. Dit allemaal helpt mij om blij te zijn over het geslacht. Wat wel triest is bij ons is dat we besloten hebben dat we het bij een kind houden. Dit omdat ik nu hg heb en deze zwangerschap heel zwaar is geweest en nog steeds ben ik ziek. Ben nu 29 weken. En moet nog lang. De hg heeft heel veel impact gehad ook op onze relatie. Dus echt pittig. Dus ik weet ook dat er nooit een kans is op een meisje als tweede kind. Het is ook geen garantie natuurlijk. Maar ik wou zeggen dat ik je heel goed begrijp. Ik ben inmiddels heel erg verliefd op de kleine man. Hij schopt heel veel en ik praat vaak tegen hem en het is net alsof hij luistert. Zo lief.
    Wat je zei over de omgeving tegenwoordig waar dochters meer betrokken zijn Bij hun oude ouders: daar maak ik me ook zorgen. Vandaar dat ik ook een meisje wou maar ja het is eenmaal zo. We zullen zien hoe het leven gaat. Willen jullie nog een kind hierna?

  • Tissie

    Zal ik je wat vertellen😊 Ik werkte in de ouderenzorg en ik had het idee dat mannen veel liever voor hun oude moeder waren dan dochters. Ze kwamen vaker op visite, vochten als leeuwen voor hun moeder en regelden heel veel. Ik voel me dus gezegend met mijn mannen en word met een gerust hart oud🤣

  • hope07

    Zelfde ervaring! Zoons vaak meer betrokken dan dochters haha

  • N22

    Meid je denkt veel te ver en te diep na. Wie weet wat er in de puberteit of ervoor of erna gebeurt. Wie weet wie er dan nog wel of niet leeft. En zo kan ik nog 1000 x doorgaan. Niemand heeft ons een morgen belooft geniet aub van nu en vandaag. Zo als je het zelf zegt heb je vandaag een lekkere trappelende buik en een kindje die kan niet wachten om geboren te worden. Gebiet aub van het moment en strax lekker van je kleine babytje. Dat moment is zo voorbij en krijg je nooit meer terug. En je wilt niet weten, hoe gezegend je bent dat je uberhaupt een gezonde kindje mag verwelkomen binnenkort. Pls vergeet al de rest! Geloof me al je zoontje er is dan is dit allemaal weg en ben je gek op hem.

  • BoyBoyBoy

    Afgelopen september mijn derde zoon mogen krijgen. Kort na de geslachtsecho even geslikt, oei, geen meisje, nooit een meisje. Na 5 minuten even schakelen, dolblij met dat wij weer een zoon mochten krijgen.
    Tuurlijk mag er een lichtelijke teleurstelling zijn, maar kom op zeg... overdrijven is ook een kunst 😅 ontvolgen van moeders van meisjes?! Laat je niet zo gaan.

  • Ponponnie

    ik herken het wel..
    Ik heb twee pracht van een zonen 💙💙
    maar ergens voelt het een beetje incompleet omdat ik ook zo graag een meisje wil..
    Wij willen binnen een jaartje starten voor een 3de en dit word echt ons laatste kindje dus het is een beetje onze laatste kans op een meisje..
    Maar ik denk altijd wat ben ik blij dat mijn zoontjes gezond zijn! en ik kan ze voor geen geld ter wereld nog missen 🥰 het zijn zulke mama's kindjes echt prachtig! maar ik hoop ook op nog een meisje.. het is eenmaal moeder natuur die beslist

  • Charliecharlie

    Het maakte mij bij beide niks uit. Maar wat wel heel erg zo is is dat er veeeeel meer leuke kleertjes en spulletjes voor meisjes zijn dan voor jongens! Ik snap dat dat je teleurstelling ook wel extra voedt.

    Echt: een jongetje is fantastisch. Dat helpt nu ms niet omdat je het zelf ook wel weet wsl, maar het is echt zo!

  • Wuul

    Iets wat ik zelf na een zware depressie eindelijk geleerd heb (maar mezelf nog steeds aan moet herinneren) is dat je je nooit zou moeten schamen of schuldig voelen voor je eigen gevoelens en emoties. Die zijn immers wat ze zijn, puur en onbewerkt. Je MAG teleurgesteld zijn dat je wens niet 100% is uitgekomen zoals je had gehoopt. En zoals ik hier boven al lees, ben je wel heel dankbaar dat je wens wel voor een groot deel is vervuld, je krijgt namelijk een kindje. Dat is relativeren. En dat je nu nog teleurgesteld bent over het geslacht, betekent niet dat je straks niet onwijs gelukkig gaat zijn met je zoontje en volledig en onvoorwaardelijk van hem zal houden. Maar je "kent" hem op dit moment ook nog niet echt. Je weet alleen dat het een jongetje is, en dat is niet helemaal wat je had gehoopt. Gun het jezelf om daar even teleurgesteld over te zijn, en bedenk wat er allemaal juist heel mooi kan zijn aan een zoontje. En hopelijk ben je dan straks super blij, trots en gelukkig met je kleine ventje.

  • Blossom-Rose

    Hoi hoi, toen ik pas zwanger was 8 jaar geleden, dacht ik dat ik een jongen zou krijgen. Terwijl ik zeker wist dat het een meisje zou zijn. Familieleden en kennissen dachten ook dat het een jongen was. Op een gegeven moment was ik zo aan het idee gewend dat ik misschien een jongen kreeg dat ik bij de 20 weken echo teleurgesteld was toen ik hoorde dat het een meisje was. Ik heb even aan het idee moeten wennen en ik had een schuldgevoel. Gelukkig was dit van kort duur en was ik gelukkig met mijn meisje. Ik weet zeker dat je erg dankbaar bent en gelukkig bent met je zwangerschap. Hou dit vast want de Heer heeft je gezegend met een zoon. Zonen brengen ook heel veel moois in het leven. Zorg dat je zoon weet hoe je wilt hoe hij met jullie als ouders omgaat. En dat je het belangrijk vindt een belangrijke rol te spelen in zijn leven. Je krijgt wat God vindt dat je moet krijgen. God maakt nooit vergissingen. Ik weet wat je bedoelt en voelt maar het komt wel goed zodra je je zoon in je armen hebt.

  • Moedervanprinses

    Ik snap het ook helemaal. Denk dat iedereen diep van binnen een voorkeur heeft. Uiteraard een gezond kind, maar daarnaast altijd een lichte voorkeur. Ik heb 2 meiden via IVF. Daarna kwam er een verrassing, de derde. Het enige wat ik dacht was: hopelijk is het een jongen, ik heb al 2 meiden. Ik had geluk! Voor nu is het ook klaar.

  • Mamasgirls

    Herken dit in deze mate niet en lijkt mij heel lastig enige is er bij neerleggen. Geslacht veranderd jouw liefde voor je kind niet en wellicht heb je je al die tijd te veel geromantiseerd.

    Ik riep altijd wil een jongen geen idee liever geen meisje. Ondanks ons langs traject en de miskraam bleef ik zeggen liever een jongen. Tuurlijk blij met welk geslacht ook maar los daarvan mag iedereen een voorkeur hebben. Het bleek een meisje en dacht oké, merkte dat ik voorgaande weken toch meer naar jongens dingen keek en ook qau baby kamer. Maar eenmaal geland was ik super blij en ging ik alles op meisjes zoeken en voelde het zelfde. Iedere dag/week die er vestreek groeide mijn gevoel, liefde was er al vanaf dag 1 los van geslacht.

    Ze is nu 6 maanden oud en vanaf de geboorte zei ik blij dat het een meisje is. En heb het liefst allemaal meisjes mocht het ons ooit nog gegund zijn 🙏❤️

  • Ryder85

    Ook dit soort gevoelens mogen er zijn. Straks kun je je geen leven meer voorstellen zonder je zoontje, dus laat het nu gewoon even over je heen komen. Oh en mijn vriend is ontzettend hecht met zijn moeder, spreekt of ziet haar nagenoeg elke dag en heeft een veel betere band met haar dan zij met haar dochter. Zo’n jochie krijg jij vast ook ;) Mama is de queen, hè! 😘

  • Manoewne

    Ik begrijp je wel hoor. Ik heb mijn vorige zwangerschap medisch moeten afbreken op 15w en dat was van ons dochtertje Liv*. Ik had al allerlei ideetjes en plannen/dromen om samen te doen en plots was alles weg.

    Nu ben ik 17w zwanger en toen ik de uitslag van de NIPT had zag ik staan 'hoge evidentie voor jongen'.
    Ik ben beginnen huilen, eerst en vooral omdat alle syndromen ook negatief waren dus was echt pure blijdschap. Maar dan ben ik ook verder beginnen huilen omdat ik definitief 'vaarwel' zei tegen de plannen en toekomst van ons met een dochter.

    Ik voelde me echt heel raar voor enkele dagen en moest echt over alles even nadenken. Ook omdat ik wel dacht dat het een jongen was maar ik hoopte op een meisje. Ik hoopte eigenlijk gewoon op een gezond kindje, dat voornamelijk. Mijn vriend was er van overtuigd dat het een meisje was dus die reageerde ook eerst vreemd maar draaide snel bij.
    Ik had echt even tijd nodig om alles een plaats te geven en zoals ik al zei afscheid te nemen van mijn toekomst die ik zag met een dochter.
    Ondertussen ben ik ook heel gelukkig en hoop ik gewoon dat hij goed blijft groeien en binnen enkele maanden een echt gezin uit ons zal maken.

    Maar ik begrijp je zeker en ik voel me tot nu toe ook soms nog schuldig dat ik het daarmee 'moeilijk' had.

  • Mamasgirls

    Wat verdrietig mooie naam zo heet mijn dochtertje van 6 mnd.

  • Honingblij

    Mijn situatie was wel anders.. wij hoopten heel erg op een jongen. Ik zie mijzelf ook echt als jongensmama. Maar voor de 15-16 weken was ik er van overtuigd dat het een meisje zou worden (heb ook helemaal geen jongens in de familie, alleen ‘aangetrouwd’). Toen wij de genderreveal hadden en er dus blauwe rook uit kwam moest ik helemaal weer schakelen.
    Inmiddels dolgelukkig! Maar ik snap wel dat je moet schakelen en dat het anders is dan hoe je het voor ogen had!

  • Mama~linda~

    Ik weet momenteel het geslacht nog niet. Ik zeg het niet hardop. Maar ik heb ook een voorkeur voor een meisje. De oudste is een jongen. Voor hem zou ik een broertje oprecht leuk vinden. Maar voor mezelf een meisje. Het voelt toch alsof je een zoon ‘kwijtraakt’ aan zijn (toekomstige) vrouw. En een dochter anders is qua moeder/dochter dingen als shoppen, thee drinken etc. En ja inderdaad, je weet nooit hoe het loopt in het leven, maar ik begrijp je gevoel.

  • Mykha

    Ahww mijn nicht had dit ook heel sterk... tot haar bevalling dacht ze: een zoon, wat moet ik hiermee? Ze zag het gewoon niet voor zich. Maar toen hij eenmaal geboren was verdween dat gevoel compleet! Zoveel liefde, zoveel geluk, zoveel plezier! Inmiddels is dat zoontje 8 jaar en heeft ze net een dochtertje gekregen die nu dus paar maandjes oud is. Wie weet komt er ooit nog een meisje bij! Trouwens: mijn broer is een echt mama’s kindje, is al bijna 30 maar belt mn moeder regelmatig, drinkt theetjes met haar en samen zijn trouwpak uitzoeken was super leuk!!! Geniet van je zoontje, het is fantastisch🥰 Ik heb ook een jochie dus kan het zeggen (:

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50