Moet het gewoon even kwijt.. we hadden de geslachtsecho vandaag. Na een mk heel blij weer in verwachting te zijn en wilde weer graag weten wat t wordt. Wel zo handig ook met shoppen. Dus op naar de echo voelde me anders zwanger misschien toch een meid dit keer.. De eerste zwangerschap wilde ik graag een jongen mijn band met mij moeder is niet fantastisch dus dacht ja een meisje nee dat zal wel gaan botsen later.. Dus bij die echo helemaal blij we kregen een jongen en we wisten voor een jongen ook al de naam.
Ben dol op onze zoon en begon steeds meer te denken bij een dochter zou ik t toch anders doen dan mn moeder want ook voor onze zoon ben ik heel anders dan mijn ouders zijn Dus kreeg meer vertrouwen dat een meid wel goed zou komen. En als ik jurkjes etc voorbij zag komen ja dan wist ik wel welke ik zou kopen. Mja nog even inhouden. Wij op naar de echo ik maakte gister nog een opmerking in de hij vorm over onze baby en dacht ja zie je dan is het jongen. En idd we zagen al snel iets maar dat was waarschijnlijk de navelstreng. Dus verder kijken ik dacht he t lijken wel die streepjes dus toch een meisje.. En bam daar was een piemeltje in beeld. En merkte ineens.. O weer een jongen.. terug in de auto merkte ik dat t me steeds hoger zat. En ook tranen opkomen manlief was super blij dus liet niets merken en zo ging de dag voorbij tot t eten en hij vroeg wat er was en ik moest toch huilen.. want ja dit is mn laatste zwangerschap en ik zal dus nooit een dochter krijgen en dat ervaren. Weer huilen want dit kindje is zo gewenst wat maakt t nu uit.. schuldig voelen. Poeh ik zag dit niet aankomen en ben echt wel wat van slag. Wie heeft dit ook ervaren?
Ik had het ook. Ik ben dolblij met mijn twee jongens en een tweede jongetje was oprecht net zo welkom, maar ook ik merkte toen dat tweede jongetje definitief was, dat ik afscheid moest nemen van mijn dromen van een meisje/dochter. Tot de echo had ik rekening gehouden met beiden (jongen/meisje) en had van beiden gedroomd. Twee broertjes samen, nog zo’n heerlijk jong erbij, maar ook van een meisje en hoe zou dat zijn? Ik zag er zelfs tegenop, hoe moest ik een meisje beschermen in een overgeseksualiseerde tijd? Ik was zelf nooit een meisjes-meisje geweest en kon als kind maar moeizaam opschieten met meiden, ik rausde liever met jongens door de modder en de struiken en speelde oorlogje of slootje springen. Wat als mijn dochter een echte meid zou zijn? Zou dat goedkomen of zou ze zich later van me afkeren en mij een suffe doos van een moeder vinden? Door mijn onzekerheid was ik er misschien onbewust meer mee bezig. Geleidelijk groeide mijn vertrouwen dat het ook met een meisjesbaby echt wel goed zou komen. Ik kreeg er zelfs zin in. Snuffelde tussen de meisjeskleren in babywinkels en had al het nodige in gedachten uitgezocht. Fantaseerde over staartjes en vlechtjes en over heel voorzichtig lange haartjes kammen na het douchen. Droomde over uitjes met mijn ‘misschien’ dochter. Ik zou haar niet kunnen adviseren over make-up of hippe kleding, maar het zou echt wel goed komen. Ze, als ze een ze was, was welkom. Ik had er vrede mee als het een meisje zou zijn. En met een jongen natuurlijk ook, want daar had ik er al één van en ik wist dat ik dat kon.
Echo. Piemeltje. Een jongen dus. Op weg naar huis overviel het me. Tranen met tuiten. Ook ik voelde me verward en schuldig, want ik was echt heel erg blij met mijn zoontje. Maar kennelijk moest ik echt afscheid nemen van mijn dromen over een dochtertje. Om medische redenen wist ik dat hij de laatste was, dus ook bij mij zou er geen meisje meer komen. Ik moest afscheid nemen van mijn al gekozen meisjesnaam en van alles wat ik me in de 4 maanden ervoor had voorgesteld. Dat duurde echt een paar dagen en het was verwarrend hoe je tegelijk blij en ook verdrietig kunt zijn.
Mijn jongste is nu bijna zes en ik zou geen dag zonder hem kunnen. Mijn geluk: De vlechtjes kreeg ik alsnog, want mijn oudste heeft lang haar. Nadat mijn jongste zijn haar liet millimeteren liet hij het vervolgens tot over zijn schouders groeien en nu is het al bijna tot halverwege zijn rug. En ja hij houdt van staartjes en met carnaval zelfs ook van vlechtjes. Elke dag kam ik voorzichtig de klitten uit zijn haren, dus een heel klein beetje kwamen mijn dromen toch nog uit.
Huil lekker uit en rouw om je meisjeskind dat er niet komt. Dat is normaal en er is niets mis mee.
Ik wist beide keren het geslacht voor de geboorte niet dus nee, niet herkenbaar (toch een groot voordeel, het geslacht niet eerder weten). Het had mij geweldig geleken om een meisje te krijgen maar ook kind 2 bleek een jongen. Ik heb niet eens teleurstelling gevoeld eigenlijk. Ik was de euforisch na de bevalling. Weet je waar ik achter ben gekomen? Ik ben een echte jongensmama! Ik sta langs de lijn! Ik weet niets van meisjeshaar etc. En weet je: zonen dragen hun moeders op handen. Ga straks heerlijk genieten van je mannen. Komt goed.
Gender disappointment ... je bent niet alleen!! Het is ook niet erg. Echt, bij de 20 weken echo zie je m volop bewegen en dan stroomt je hart waarschijnlijk vol. Ik heb één dag keihard gehuild, daarna kon ik niet blij zijn als we aan anderen vertelden dat we een jongen kregen. Pas bij het zien van 3D-beeld tijdens één van de volgende echo's daarna werd ik verliefd.
heel stom dit had ik bij de 2 e ook . ik heb echt gehuild en boos geworden dat ik een jongen krijg . zeer onterecht natuurlijk want ik heb al een meisje en kreeg een jongen . mijn band was ook lang slecht met me zoon . hier heb ik me heel schuldig over gevoeld nu is ie 13 jaar en onze band is super goed . hierna nog 2 zonen gekregen en nu 8 weken zwanger . wij willen het niet weten wat het word pas bij geboorte . de zin die ze altijd gebruiken . zolang het maar gezond is is voor mij nu belangerijkste . ik heb me altijd boos gemaakt om die zin . omdat je best een voorkeur mag hebben absoluut . maar nu is voor mij die zin nummer 1 . heb 2 kindjes gekregen die een aandoening hebben . en voor nu staat boven aan zolang baby nr 5 me laatste kindje maar gezond is
Je mag je heus wel even zo voelen! hij is niet minder gewenst natuurlijk, maar even wennen is toch logisch.. de 1 sneller dan de ander en de 1 meer voorkeur dan de ander.. maar zie het positief, hoe leuk samen later.. en hoe handig de kleding nog een tweede leven geven, van grote broer...als je over een tijdje terug kijkt kan je je niet anders voorstellen dan dat het zo had moeten zijn! komt echt wel goed.. fijne zwangerschap gewenst
ik denk ook dat het is omdat het de tweede en laatste is. Ik had in elk geval bij mijn eerste niet veel tijd nodig om te wennen aan het geslacht, maar bij mijn tweede duurde het echt een tijd voor het inzonk en ik er aan gewend was. Heel normaal hoor dat je dit allemaal voelt! Alsof je altijd maar meteen onderdeeld blij moet en kan zijn
Ik snap je heel goed! Wij krijgen ook een tweede zoontje in juni/juli. Aan de ene kant vind ik het super leuk voor de oudste die is nu 5. Maar wij wilde het hierbij laten dus dat betekend ook dat wij nooit een dochter zullen krijgen en die gedachte is wel jammer.
Ik vind toch dat ze voor meisjes de leukste schattigste kleertjes hebben en je kan die haren zo leuk doen en tutten enz. En iedereen om ons heen krijgt wel meisjes dus dat is af en toe even confronterend.. Maar verder maakt het echt niet uit en ben ik dankbaar dat we ik nu wel een goede zwangerschap heb na 2 miskramen. Denk dat het even tijd nodig heeft, maar dat we daardoor niet minder van onze zoons zullen houden💙💙
Jazeker herkenbaar... en laten we voorop stellen: je vraagt niet om deze gevoelens. Je moet afscheid nemen van een toekomstbeeld van je gezin. Lichtpuntje is dat ik het tot twee keer toe heb gehad ( nooit bij stilgestaan dat je ook geen dochter kan krijgen) en het gevoel slijt. Denk vanuit je kids, zo leuk om een broertje te krijgen. Veelal zelfde interesse etc. Neem ff de tijd hiervoor en probeer daarna ( weer) te genieten van je zwangerschap! Komt goed, je zal altijd de prinses in huis zijn.
Voel je niet schuldig, het heeft niks met de liefde voor je kindje te maken, maar het is een soort ‘afscheid’ van een droom die je hebt/had. Het komt echt wel goed!
Ik herken het ook wel. Bij mijn eerste had ik ook stiekem de wens voor een dochter, dat leek me heel bijzonder. We wisten het geslacht van te voren niet en ik weet nog dat ik tijdens de zwangerschap droomde dat het een jongetje was en dat ik dat helemaal niet leuk vond. Ik heb me nadat ik wakker werd een paar dagen zo vreselijk schuldig gevoeld. Misschien was het toch een soort voorgevoel, want bij de geboorte bleek het idd een meisje. Nr 2 en 3 zijn ook meisjes.
Nu onverwacht zwanger van de 4e en ik heb zó sterk het gevoel dat dit een jongen is. Mijn man en ik zouden dit heel mooi vinden, dat hebben we ook naar elkaar uitgesproken. Dat voelt heel vreemd en ondankbaar, want dit kindje is hoe dan ook van harte welkom: jongen of meisje. Het zal met grote vreugde ontvangen worden.
Dit x willen we het geslacht wel weten, dus over 1,5 week weten we het.
Ik heb dit ervaren maar anders om. Ik heb een dochter en was zwanger van een jongentje (deze is geboren en na 2 uur overleden met 24 weken) na een lange tijd proberen toch weer zwanger en het is een meisje. Toen bleek ik toch echter in het begin een beetje teleurgesteld te zijn. Na een aantal weken is dit voorbij gegaan en is nu 15 maanden en totaal geen teleurstelling meer gehad. Nu weer zwanger en ik denk echt dat het vast weer een meisje word. Ik voel het zo erg echt aan alles. En ik moet nu wachten tot we een echo kunnen maken in maart. Maar ik kan me er nu al vast op voorbereiden dat ik gewoon bijna zeker weet dat het weer een dametje word. En dit word ook mijn laatste zwangerschap en het gevoel dat ik nooit een jongentje zou krijgen speelt door mijn hoofd ook heel erg. Ook al weet ik nog niet eens wat het geslacht van onze kleine is.
Maar ik zou hoe dan ook blij zijn met wat het geslacht ook zou zijn! ☺
Ik.heb dit ook.wel gehad, niet dat ik moest huilen, maar ik had al een jongen en een meisje leek me zo leuk.. maar ik heb wel snel geschakeld, was er snel blij mee, maar wel een slik momentje
Wat een lieve reacties, bedankt allemaal! Toch fijn niet de enige te zijn. T voelt inderdaad als een verwerkingsproces. Mijn schoonouders waren er.gister dus me man zegt zullen we vertellen waar we geweest zijn zelfs dat brak me al en moest ik me.inhouden en zei dat we dat niet gingen doen achteraf begreep hij t. We willen t ook pas later tegelijk aan alle opa s en oma s vertellen. Ik Ga het even de tijd geven bedankt meiden
Helemaal niet erg toch, denk dat t goed is dat je jezelf te tijd geeft om te wennen. Wij hoorden vrijdag dat ik nu zwanger ben van een zoon na 1 dochter en 2 zoons, onze oudste (meisje) huilde ook tranen met tuiten met de onthulling ze was zo teleurgesteld dat ze geen zusje kreeg. Zelf moet ik nog even wennen aan het idee dat ik straks 3 zonen heb en 1 dochter😅 dacht nooit dat ik een boys mom zou zijn,en ik nooit geen jurkjes meer hoef te kopen en haartjes hoef he vlechten. Maar mn man zei gisteren wel dat hij t jammer vond dat hij niet nog een dochter kreeg. Denk dat t allemaal hele natuurlijke reacties zijn. En nu heb je mooi nog een periode om je voor te bereiden op deze uk.
Ik ook! Heb het al vaker gezegd hier op het forum. Twee jongens, toen de derde ook een jongen bleek te zijn was ik verdrietig dat ik nooit een dochter zou mogen krijgen. Heb er goed over gepraat met mijn man en een vriendin en na een week was ik super blij met onze derde jongen. De jongens zijn met elkaar ook zo leuk, heerlijk om ze te zien, niemand komt aan onze mannen!! Maar soms komt het gevoel nog even terug, meestal in m'n PMS dagen 😏. Voel je er vooral niet schuldig over.
Heel normaal en volgens mij denk je tijdens de zwangerschap anders ik droomde altijd van een meisje dus toen ik hoorde dat het een jongen was vond ik het even wennen. Tijdens de zwangerschap ging dat gevoel steeds meer weg en nu hij er is maakt zelfs een tweede me niets uit. Die hormonen maken je echt gek waarschijnlijk ben je strakjes hartstikke gelukkig met je mannetjes 😘
Jaa natuurlijk mag je dit voelen! Ik heb ook dat gevoel gehad. Alleen ik had heel sterk het gevoel dat ik zwanger was van een jongen en meisje (tweeling) en anders wel 2 meisjes. Maar eigenlijk was de gedachten ver te zoeken dat het ook 2 jongens konden zijn. En ja hoor bam het zijn 2 boys!! Bij thuiskomst moest ik mezelf even terug trekken! Er kwam visite maar ik kon me er niet aan toe zetten om naar beneden te komen, had echt even tijd voor mezelf nodig en de nodige tranen te laten stromen. Ik was dolblij dat het 2 jongens waren maar was voor mijn gevoel mijn meisje verloren terwijl dat er nooit was. Het heeft een paar dagen geduurd (ongeveer een week) en daarna begon ik het hartstikke leuk te vinden!
Wees niet zo streng voor jezelf! Veel vrouwen willen graag een meisje en als dit je laatste zwangerschap is, is het inderdaad best definitief. Je mag best verdrietig daarvan zijn en dat betekent niet dat je niet van dit baby-jongetje houdt. Bovendien ben je ook nog zwanger en uit ervaring weet ik dat alles dan 6 keer zo hard kan binnenkomen.
Misschien stelt de gedachte gerust dat je er over twee jaar waarschijnlijk nooit meer bij stil staat dat je kinderen alleen jongetjes zijn. Dan is het de normaalste zaak van de wereld voor je. En dan geniet je vast enorm van de band die broers met elkaar hebben. Tenminste... dat doe ik vaak bij hevige emoties, dan bedenk ik hoe het over twee jaar zou zijn en bijna alle ‘problemen’ die ik zo bekijk kan ik daarmee kleiner maken. Soms helpt het.
Oooh, dit doe ik ook altijd als ik ergens tegenop zie ofzo! 'Over een week is het over' of over hoelang het moge zijn. Grappig om te zien dat ik niet de enige ben ;)
Ik had het andersom. Net een dochter van 1. Van zijkant zei die vrouw het word een meisje en ikke balen. Doordat ik ook slechte band heb met mijn moeder en mijn dochter is zooo gek op der vader, wat ik leuk vind maar hij voert niks uit, hij is er amper. Toen maakte ze een pottyshot een piemel, ik was zo blij
Ik begrijp dat het even schrikken is, maar het is een zegen! En balen is oke, dat maakt je echt niet gelijk slecht. Neem de tijd het te verwerken.
Even vraagje, waar had je een geslachts echo? Alles is dicht, ben wel benieuwd
Ja onze afspraak is idd 2x geannuleerd, las van iemand die hadden alle buro s gewoon afgebeld en raak maar dat was aan de andere kant van NL dus ben zelf gaan zoeken op Google Maps en vond er 2 waarbij stond geopend en contact mee gezocht en bij 1 kon ik langs komen mits ik verder mn mond zou houden.. uhh ja prima
Ooh, ik snap je heel goed! En het is oke! Je moet afscheid nemen van het idee dat je ooit een dochter krijgt, en dat kan even tijd kosten. Dat doet niks af aan de liefde voor je zoon in je buik. Dat zijn twee losse dingen. Voel je niet schuldig, het is heel menselijk om teleurgesteld te zijn als je droomplaatje niet uitkomt. En jij rockt het jongensmoederschap gewoon keihard ;)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Geslacht van je baby
reacties (29) Verversen