Vandaag was ik NOD+2 of 3, en hoewel we nog niet actief voor een 3de kindje bezig zijn, was ik toch vol hoop... Had geen menstruatie-krampen of zo, voelde me top (in tegenstelling tot andere maanden). En vanmorgen was mijn temp nog steeds verhoogd! Ik had me er al op gesteld, een zwangerschapstest te kunnen doen morgen. Maar een paar uur later, kwam er toch een roze vlekje bij het afvegen, en ook nu nog steeds zo. Het heeft dus niet mogen zijn. Ik had niet verwacht dat het me zo zou aangrijpen, we zijn immers niet echt bezig om zwanger te geraken, maar toch zit ik hier nu te huilen. En mijn man snapt mijn gevoelens dus niet... Door deze gevoelens, zegt mijn hart me dat het echt tijd is om er toch vol voor te gaan, mijn man ziet het anders. Wat kan hij soms toch hard en ongevoelig zijn... Vindt het zelfs de moeite niet om erover te praten. Ach, moedergevoelens...
Het gaat wel, ik probeer zoveel mogelijk bezig te zijn (vooral met de twins). Het leven gaat door, zeker voor hen. Ik probeer er vooral niet teveel meer aan te denken, maar ergens blijft de hoop wel dat hij inziet hoe zwaar ik eraan til, en hoe graag ik toch wel ons gezinnetje nog wil uitbreiden... Hoop doet leven zeggen ze he... Bedankt dat je aan me denkt! <3
Bedankt voor jullie reacties! <3 Tja, het speelt al wel in mijn hoofd, een 3de kindje. Mijn man wil ook wel, maar nu nog niet zegt hij. Maar we worden er niet jonger op, ikzelf ben 36 en hij 38. En nu gebeurt dan dit, en doet hij er zo ongevoelig over. Ik had niet gewild dat hij ineens zou zeggen, oké, we gaan nu voor nog een kindje, maar een beetje troost had ik wel kunnen gebruiken, geen onbegrip... Tja, mannen... Het gaat nu alweer wat beter, de kids vermaken me enorm! En ik zal het toch van me moeten afzetten, want er is toch niets aan te doen he.
Gelukkig dat het beter gaat. Drinken heeft vaak een reden. Gelukkig gaat het tussen jullie goed. Wie weet kan hij middels die therapie beter omgaan met emoties en reageert hij in de toekomst beter. Ook al hou je van hem, het zal niet altijd makkelijk voor je zijn. Hopelijk komen er nu betere tijden. Een schrale troost wat betreft je leeftijd. Ik was 39 toen ik de eerste kreeg. En als ik straks de tweede krijg bijna 41. En gelukkig gaat het goed. Had ze liever ook op jongere leeftijd gekregen, maar soms lopen de dingen zo... Veel sterkte en succes meid!
Dank je wel! En wat leuk dat jij je tweede verwacht, gefeliciteerd! Ik heb er wel alle vertrouwen in dat het goed komt tussen ons hoor. Maar nog een kindje, weet ik dus niet. Zowel mijn mama als haar mama hadden een hele vroege menopauze, dus als dat erfelijk is, tikt voor mij de klok dus snel door... Dan is daar niks aan te doen, en ik ben wel heel gelukkig met onze twins. Maar ik ben er in mijn hoofd wel erg mee bezig, vandaar dat dit nu zo'n pijn deed, en dan vooral zijn reactie. Maar zoals je zegt, heeft hij gewoon meer tijd nodig om zelf helemaal uit zijn put te kruipen... Ook dat zal ik moeten leren aanvaarden. Gelukkig kan ik hier dan terecht voor de steun die ik zoek
Heel wat anders, maar had je het laatst niet over het drankgebruik van je man, dat je je zorgen maakt? Is het dan wel verstandig.... Misschien Verwar ik je met iemand anders hoor. Dan bij deze mijn excuses.
Klopt! Nu, met therapie is hij wel een heel pak verbeterd, hij heeft dan toch ingezien dat hij hulp nodig had. Het blijken problemen te zijn waar ik of ons gezin niks mee te maken hebben, en hij krijgt nu hulp om die andere zaken te verwerken. Het werkt, hij drinkt minder en is veel minder agressief, maar hij blijft nog steeds ongevoelig voor wat er thuis gebeurt.
Ik begrijp je helemaal! Hier heeft t lang geduurd voordat mijn man er over wilde praten. Pushen heeft zeker geen zin, maar je gevoelens uitspreken zeker wel uiteindelijk! Ik wens je veel sterkte in deze hormonale dagen!
Jah die hormonen he, tijdens de MS... Nu, hij heeft een paar maand geleden gezegd dat hij een 3de wilde, dus ik blij, volledig klaar ervoor! Maar hij krabbelde terug... Ik wil hem helemaal niet pushen, maar zulke beloftes maken het echt moeilijk om ermee om te gaan. Nu ja, hij heeft ondertussen wel wat meer te verwerken gehad (dood van zijn vader - heeft daar veel problemen mee) Afgelopen maanden ging dat goed voor mij,om ermee om te gaan, maar nu ik overtijd was, komt die kinderwens gewoon weer helemaal terug! Komt daarbij, dat hij van mij steeds mag doen wat hij ook maar wil, als ik nee zeg blijft ie zagen. Dus ik geef toe, maar o wee als ik hem iets vraag... (niet alleen kindje, want dát is wel een hele grote vraag) Och, ik ben weer aan't zagen, maar ik kan het nergens anders kwijt...
ik ken je gevoel, Ik heb het ook een keer gehad toen ik zelfs nog een mirena had. Dus de kans op zwangerschap was enorm klein. Maar toch die hoop en daarna de teleurstelling.....
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in De Klaagmuur
reacties (12) Verversen