Mijn menstruatie bleef vandaag uit. Gek, want ik ben altijd op tijd. Zojuist toch een testje gedaan en ja hoor: positief.
Wat ik voelde toen ik het zag: paniek. Een kindje is welkom, maar eigenlijk was het niet erg geweest als het wat later was geweest. Ik ben in de war (mijn vriend ook). Echte blijdschap overheerst niet, terwijl we dat wel graag zouden willen voelen. Het is zo niet te bevatten. Ik voel me verder ook niet zwanger. Onze omgeving weet van niks, ik ben ook net bezig met solliciteren naar een nieuwe baan etc.
Ik voel me schuldig dat ik me zo voel en daardoor twijfel ik ook heel erg. Ik weet dat ik het ook even tijd moet gunnen, maar ik zie nog zo niet voor me hoe dit gaat worden de komende maanden..
Wat ik wil met dit topic? Een beetje van me afschrijven, misschien vrouwen vinden die iets soortgelijks hebben meegemaakt.
Thanks allemaal! Ik voel me al een stuk rustiger. De eerste afspraak bij de verloskundige is gepland en we laten het idee nu lekker een aantal weekjes zakken voordat we anderen betrekken bij ons geheim.
Ik herken het ook, hoor, maar kan je geruststellen dat het helemaal goed komt.
De eerste zwangerschap was ‘gepland’ (blijf dat een raar woorden, maar oké ☺️). We waren er klaar voor, gebruikten geen anticonceptie meer en waren direct zwanger. Ik ging uit van minstens een half jaar, dus was wel wat in shock. Moest echt wel even schakelen; de hele zwangerschap vond ik ook best onwerkelijk. Helemaal goed gekomen!
De vierde zwangerschap is een cadeautje. Ook ff flink in shock. De kleine wordt over een paar weken verwacht. We kijken er allemaal erg naar uit. Ik kan me niet meer voorstellen dat ze niet zou komen. Je groeit er echt naar toe al die maanden.
Ja hier ook ongepland zwanger, inmiddels is hij alweer 8 maand. Ik vond het verschrikkelijk dat ik zwanger was. Zo totaal niet gepland. Mijn vriend en ik hebben ons echt weken slecht ervan gevoeld. Langzaam aan wende het idee en na de termijn echo was het wel goed. En nu kunnen we hem niet meer wegdenken uit ons leven.
Laat maar lekker rustig bezinken. Het valt vanzelf allemaal op een rijtje. Ik heb wel eens gezegd dat ik blij ben dat een zwangerschap 9 maanden duurt, want die tijd heb je ook zeker nodig, niet alleen voor fysieke voorbereiding, maar ook zeker mentaal. En dat zei ik in een zwangerschap die gepland was.
T hoeft niet allemaal meteen dolgelukkig.. Je hormonen zorgen er ook voor dat je steeds makkelijker went en van kindje gaat houden, dat is de natuur dus geen zorgen.
Daarnaast vind ik nu tweede zwangerschap ook waardeloos, maar van het kindje hou ik inmiddels wel heel veel.
Bij eerste enorm zin in ontmoeting, tegelijkertijd kon zwangerschap ook eindeloos duren wat mij betreft omdat ik ook besefte dat we dan echt flink wat vrijheid moesten inleveren
Herkenbaar hoor, wij hadden dit bij de eerste zwangerschap ook. Door PCOS dachten we er echt lang over te doen dus alvast maar gestopt met de pil maar na ronde 1 al raak en dat zat nog niet zo in de planning dus ook paniek. Ik kon er daarna sneller aan wennen dan mijn vriend. Helaas beviel ik al met 26 wkn en was de een periode dus maar kort maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.
Ik ontdekt 2 weken geleden dat ik zwanger ben van ons tweede. Hoewel ik graag een tweede wou, had dit voor mij nu nog niet gehoeven. Ik ben namelijk nog bezig met een studie en wou wachten tot mijn oudste 3jaar was. Nu was ik wel gestopt met de pil wegens mentale gezondsheidsredenen. (Na jaren afzien van de pil was ik er klaar mee) Ook al wisten we dat we niet volledig voorzichtig waren (niet altijd condoom) dat het er dus wel eens van kon komem. Toch sloeg de paniek me ook om het lijf bij de positieve test. Laat het bezinken en adem, focus je op de dingen die je positief inziet in de komende tijd. De liefde en de wens voor je kindje die je voor je test al had. Ik kijk naar de positieve kanten van dit verhaal en hou me daaraan vast. En je zwanger voelen komt nog wel... telkens tot 6 weken geen enkel kwaaltje maar little did I know, dan begonnen de kwalen pas. 🙈 nu ook weer pas na week 6 a 7 misselijk, pijnlijke borsten, verbeterde reukzin, puistjes...
Wees begripvol voor jezelf. En vergelijk het niet met hoe je denkt dat het zou moeten. Het zijn je gevoelens die je door bepaalde redenen krijgt die niets te maken hebben met de gevoelens die je voor je kindje zult hebben als die geboren is.
Ik was best snel zwanger en ondanks dat wij er wel mee bezig waren schrokken wij ook enorm. Er gaat op zo’n moment van alles door je heen, laat het even bezinken. Geloof me dat verliefde gevoel komt écht nog wel. Zodra je de eerste echo hebt en een mooi kindje in je buik ziet groeien ben je meteen om. Probeer in oplossingen te denken ipv problemen, je kunt nog prima door solliciteren. En dat je je nog niet zwanger voelt is niet zo gek ook, je bent pas een dag overtijd. Gefeliciteerd! Dit kindje wilde blijkbaar heel graag bij jullie zijn, alles gebeurt met een reden😉.
En voel je vooral niet schuldig om het feit dat je je zo voelt.
Herkenbaar hoor, wij hadden dit bij de eerste zwangerschap ook. Door PCOS dachten we er echt lang over te doen dus alvast maar gestopt met de pil maar na ronde 1 al raak en dat zat nog niet zo in de planning dus ook paniek. Ik kon er daarna sneller aan wennen dan mijn vriend. Helaas beviel ik al met 26 wkn en was de een periode dus maar kort maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (10) Verversen