heyy, ik ben 18 jaar oud en wil zo graag een kindje. en ja ik weet hoe moeilijk zoiets is en dat je veel verantwoordelijkheid hebt. maar ik heb het idee dat ik er klaar voor ben. ik heb een vaste goede baan en mijn vriend heeft een eigen huis. Hij is bijna 22 en wil ook graag een kind. veel mensen hebben tegen me gezegd dat ik het niet moet doen maar het voelt goed... we zitten ook in een stabiele relatie. al 3 jaar samen. ik zou graag willen weten wat jullie hierover denken. :))
Ik heb geen ervaring met jong kinderen krijgen, wel met van de verkeerde man. Mijn advies aan iedereen is dan ook, ga eerst tenminste een jaar samenwonen, voordat je begint aan kinderen. Pas dan ken je iemand echt, weet je hoe die in alle situaties ongeveer reageert. Als dat jaar op wat meningsverschillen na goed verloopt; jullie kunnen meningsverschillen op een respectvolle manier uitpraten, beide water bij de wijn doen, beide oprecht sorry zeggen of juist oprecht dank je wel aan elkaar, dan zou ik pas adviseren aan kinderen te beginnen. Als de basis stabiel is, is de kans groter dat jullie samen hormonale buien, extreme vermoeidheid en het allesomvattende verantwoordelijkheidsgevoel 24/7 kunnen overleven.
Mocht er in dat hele jaar geen enkel meningsverschil geweest zijn, dan betekent dat voor mij dat slechts 1 van 2 water bij de wijn doet, voor de lieve vrede, en zou ik nog niet beginnen.
En natuurlijk bestaan er altijd uitzonderingen, maar net als in de film 'Love Actualy', ga er niet zomaar klakkeloos van uit dat jij de uitzondering bent. Het kan hoor, maar uitzonderingen zijn zeldzaam
Ik was 19 toen we ons eerste kindje kregen, nog geen jaar samen, en woonden nog maar enkele maanden samen op een klein appartementje. Ik had een voorlopig contract, deeltijds, niet verlengbaar. Mijn man mocht nog niet werken omdat hij nog geen oranje kaart had. En het is ons ook gelukt! We zijn ondertussen 10j samen en hebben 4 kindjes mogen krijgen
Het meeste zal wel gezegd zijn. Dus ik ga niet ook een heel verhaal hier neerschrijven, maar in het kort mijn persoonlijke mening: Ik geloof vast dat jullie het kunnen en als het ongepland gebeurd dan komt het zo te horen wel goed, maar wacht toch nog eventjes. Ga eerst maar minimaal 1 jaar samenwonen.
Ik beviel van mijn oudste op mijn 26e en ik was echt laat voor mijn omgeving. Mijn zusje beviel met 19 en die vindt het nog steeds de beste keuze ooit.
Ik ben bevallen op mijn 21 van mijn eerste. Achteraf gezien heb ik zoveel moeten afgeven van mijn eigen leven. oké je kan wel zeggen, maar ik wil echt een kind en ik doe dit niet graag en dat niet.. maar het komt nooit meer terug e.. die jonge leeftijd. Ik zou nog even genieten :)
Ps: Ik heb nu nog steeds geen enkele vriendin met een kind.. (ik ben 31j)
Wat een mooie vraag! Geeft me de indruk dat je verantwoordelijk bent en goed nadenkt over je keuzes ipv impulsief ergens in te vliegen. Uiteindelijk weet jij alleen t antwoord op je vraag. Elke leeftijd heeft zijn voor- en nadelen om een kindje te krijgen. Jij weet wat je wensen, krachten en behoeftes zijn en of die passen binnen de aanpassingen die je moet doen als er een kindje komt. Aan de hand daarvan kun je beslissen of je nog even moet wachten of dat jullie leven (en het leven dat komen gaat) klaar is voor deze stap/fase. Succes
Ik was ook 18. Was al toen wel 5 jaar samen Toen ik 18 werd zijn we getrouwd en samen gaan wonen ook gelijk besloten om een kindje te nemen. Toen ik 18 was ook bevallen van onze mooie meisje. Al hadden we door de komst van een kindje wel wat ups en downs gekregen. Uiteindelijk 3 gezonde kindjes verder en een nog steeds liefdevolle en goede relatie. Doe wat voor jou/jullie goed voelt!
Kijk… ieder moet het voor zich weten, maar ik zou zeggen: je bent wel érg jong, woont nog niet eens samen.. ga dat eerst eens doen. Natuurlijk zijn er (ook hier) dames genoeg die jong moeder zijn geworden en bij wie het prima is gegaan. Maar een kind krijgen, grootbrengen en opvoeden is een keuze die je voor je leven maakt, met z’n tweeën. Een kind krijgen samen is een groter commitment dan trouwen. Om te weten of je dat wilt en kunt samen moet je eerst weten of je het met z’n tweeën nog wel zo gezellig vindt als je elkaar dag en nacht ziet. Of je er echt vertrouwen in hebt dat deze man de vader zou moeten zijn van je kinderen. Laat alle seizoenen er nog eens twee keer overheen gaan zodra je gaat samenwonen en als het dan nog steeds leuk is, als jullie het dan nog voor je zien, jullie de financiële middelen hebben en de basis goed stevig is, is het vroeg genoeg om dit soort ingrijpende keuzes te maken. Je voelt je er nu klaar voor, maar de kans is écht aanwezig dat je je over 20 jaar afvraagt hoe je op je 18e toch kon denken dat je er klaar voor was. (Aldus iemand die nu 20 jaar ouder is dan jij en ondanks dat ik dezelfde gevoelens had als jij nu hebt, ben ik toch blij dat ik nog 10 jaar gewacht heb. Zoveel meer volwassen, financieel stabieler, etc 😊) Wat vinden jullie ouders van het idee?
Mijn eerste kwam toen ik 22 was (ongepland, we hadden ook bijna 3 jaar een relatie). toen ik 27 was kreeg ik mijn tweede en toen wist ik zeker dat ik bij mijn eerste echt te jong was geweest. Ik zelf raad het daarom altijd af zo vroeg. Ik snap voor je dat een relatie van drie jaar al heel lang lijkt. Maar is een relatie met 15 echt hetzelfde als die met 25? Mijn advies ga eerst minimaal 1 jaar samen woon. Dan pas leer je elkaar echt kennen. Altijd op elkaars lip zitten ipv maar af en toe. Je zal vast wel kunnen doen, of eigenlijk jullie. Maar mijn ervaring is echt later is beter. En die verschillen zitten in de details maar zijn toch extreem bepalend.
Ik zou er niet voor kiezen. Ik dacht ook te weten wie ik was, wat er allemaal te koop is in de wereld .. dat ik alles wel wist en gezien had en wat belangrijk is. Tot dat ik nu als dertiger terug kijk … je veranderd enorm!
Ik vind 18 jaar wel erg jong maar als jij en je vriend een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben is het prima. Ken ook 30 plussers die ook nog eens aan kinderen zijn begonnen en die er een puinhoop van maken . Als jullie het financieel aankunnen en geen stel zijn die wekelijks naar feestjes gaan is het toch prima ?
Tja, wat is te jong. Je bent 18, dus voor de wet volwassen, dus je kan daarin je eigen keuze maken. Heb je een stabiele relatie? Ja? mooi, huisje? Ja, mooi! - zit je met de wens samen op 1 lijn? Ja? Mooi.. dan zou ik zeggen, ga ervoor.
Ik wilde ook al jong kinderen, maar ik kreeg mijn eerste toen ik 27 was. Achteraf ben ik blij dat ik ouder was toen ik mijn eerste kreeg, omdat ik meer levenservaring had. Het is heel persoonlijk, want leeftijd bepaalt niet per se of je een goede moeder bent. De keuze ligt bij jou en het is belangrijk om eerst te bepalen of je dingen (studie, reizen etc) wilt bereiken voordat je aan kinderen begint.
Ik was 17 toen mijn eerste kindje geboren is. Een heel makkelijk meisje 22 bij de tweede een huilbaby dat is echt wel andere koek. 26 bij de derde en nu zwanger van de 4e en 28 jaar. Zolang je een stabiele basis hebt dan zegt leeftijd helemaal niks. 🍀
Ik was 19 toen ik ongepland zwanger raakte van mijn 1ste, ben er toen vol voor gegaan en inmiddels word ze bijna 18, ik wist ook al dat ik graag kinderen etc wou.. maar als ik eerlijk ben , had ik nog wel even gewacht met kinderen krijgen als ik het over kon doen, was echt meer dingen voor mezelf eerst gaan doen, zoals studie afmaken, en ja dat kan ook met een kind maar ik vond dat best zwaar.. lekker op reis gaan etc allemaal dingen die opzich ook met een kind kunnen, maar zonder kinderen toch een stuk makkelijker maken. Maar goed die keuze kan niemand voor jou/jullie maken. Bedenk alleen goed dat een kind krijgen niet altijd even makkelijk of leuk is. Het kan soms ook echt zwaar zijn. Maar als jij denkt dst je er klaar voor bent dan maakt de leeftijd toch niet uit, ken genoeg jonge meiden met een kind die het beter voor elkaar hebben dan een wat oudere vrouw. Dus de leeftijd moet geen rol spelen,
Toen ik 18 was, was ik ook 3 jaar samen met mijn man. Ik had toen nog niet de behoefte voor een kindje. Ik wist toen wel al dat ik zeker kindjes wou. Ik zou je aanraden om nog wat te sparen en eerst te gaan samen wonen. Heb je niet de behoefte om te gaan studeren? Ik heb hier zelf altijd spijt van gehad dat ik dat niet gedaan heb. Zodat we meer geld hadden gehad en het mss makkelijker was geweest. Dit is maar 3-4 jaar van je leven, maar wel bepalend voor de rest van je loopbaan/leven.
Toen ik 20 jaar was, was ik klaar met school en begon ik te werken. Toen ik 22 jaar was zijn wij getrouwd en kochten en we ons eerste huis. Op mijn 24ste kregen we ons eerste kindje en op mijn 27ste ons tweede. Ondertussen ben ik 32 jaar en mijn man 34, onze kindjes zijn 5 en 8 jaar en we zijn dit jaar 10 jaar getrouwd en 17 jaar samen.
Ik was 19 toen ik zwanger werd van onze eerste, niet gepland maar zeer gewenst, onze relatie was stabiel, maar we zaten beiden nog op school. Pittig dat was het maar het heeft ons heel sterk gemaakt, dat kleine baby’tje is inmiddels 13 jaar, en wij verwachten nu onze 4e dochter. We waren jong, en hebben veel moeten inleveren, knokken tegen commentaar, reacties van de buitenwereld, dat is de mindere leuke kant aan jong ouders worden. Denk er goed over na, maar natuurlijk komt alles goed! En je hart volgen.
Ik heb altijd gezegd aan kinderen krijgen zit geen leeftijd verbonden. Ik kon ook niet wachten met kinderen krijgen maar ik wilde eerst een stabiele relatie koophuis beide goede baan en uiteindelijk had ik dat voor elkaar toen ik 23 was dus toen begonnen met proberen met 25 is mijn zoontje geboren en als ik het eerder voor elkaar had was het dus wel eerder gebeurd dus ik zou zeggen als jij er klaar voor bent gewoon doen!
Ik denk dat dat geheel aan jezelf ligt, het is jou beslissing. Ik werd op mijn 19e tante van een geweldig neefje waar ik best vaak op moest passen. Vanaf dat moment wist ik dan ook dat ik graag moeder wilde worden. Ik was in alle staten het maakte me niet uit hoe. Maar ik had geen vriend. Uiteindelijk een jaar later leerde ik mijn man kennen. Ik gaf al gauw te kennen dat ik kinderen wilde. Maar hij wilde nog eventjes wachten. Uiteindelijk werd ik op mijn 24e moeder van een prachtige zoon en op mijn 26e van nog een! Nu ben ik 29 en zwanger van mijn 3e kindje. Het moraal van mijn verhaal is dat ik blij ben dat ik nog even heb gewacht. Ik dacht dat ik er klaar voor was maar toen ik 19 was, was ik dat eigenlijk nog niet.
Ik was 19 bij de eerste ging wel.mis maar daarna was ik met 20 zwanger.Ik vond het niet te jong stabiele relatie baan huis ect.na al die jaren zijn we nog bij elkaar en vijf kinderen. Wel zou ik de dingen nog gaan doen die met kinderen wat lastige zijn.
Ja ik denk dat je te jong bent. Waarom zo haasten? Geniet eerst van elkaar. En van je vrienden etc. Een relatie van drie jaar vind ik nou ook weer niet zo lang overigens. Maar dat had ik op mijn achttiende denk ik ook wel gevonden… Droom samen alvast van jullie toekomstplannen, dat is ook al leuk. En dan komt het nog wel.
Ik was 17. En hoeveel ik ook van mij. Firstborn houdt. Ik heb pas sinds 3 jaar het gevoel er klaar voor te zijn. Overigs is deze dame ondertussen 11. Dat betekent dat zij 8 was het mij allemaal pas geland was. Nu 29 en zwanger van mijn 3e kindje en beleef dit echt heel anders dan toen ik 17/20 was..
Weetje zo'n baby is na een jaar dreumes. Als peuter is gaat naar schooltje. Daarna basisschool. Zwemles. Andere sporten. Allerlei dingen die erbij komen waar je niet over nadenkt. Voor je het weet doen ze een toets om te kijken naar welk voortgezet onderwijs soort ze gaan.
Ik raad het niemand aan. Hoeveel ik ook van mijn kinderen houdt! Hoe volwassenen ik ook al was op die leeftijd... Voor mij is het achteraf gepraat.
Bij mij precies zo hoor, kreeg op me 19e me eerste kind en alles ging goed etc, en nog steeds maar indd nu ik ouder ben voel Ik mij meer echt moeder ofzo, als ik het over kon doen was ik er ook echt pas veel later mee begonnen
Zo te lezen heb je de basis die nodig is om een kindje stabiel groot te brengen. Leeftijd maakt in dat geval dan ook niet uit. Mijn vriend en ik zitten nu in ronde 7 voor ons eerste kindje en ik ben nu net 21 geworden en mijn vriend is bijna 24. We wonen 1,5 jaar samen en hebben een stabiel inkomen. Ik vind het persoonlijk juist heel mooi om jonge ouders te zijn/worden, terwijl ik dat niet vanuit mijn omgeving heb. Mijn ouders waren namelijk een stuk ouder voordat ze mij en mijn broertje kregen..
Wat ik bedoel te zeggen is als je voelt dat jullie er klaar voor zijn, moet je je gevoel achterna gaan en is wachten niet nodig. Daarnaast weet je ook niet hoelang het duurt voordat je een kindje mag krijgen.. wij hadden op voorhand ook écht niet verwacht dat we nu al 7 maanden verder zijn. Ik hoop dat jullie snel een positieve test in handen hebben🍀💗
Ik zou eerst eens gaan samen wonen en daarna pas vragen voor je zelf gaan beantwoorden ben je bereid om zoveel zorg op je te nemen uren nachtrust missen niet meer alles zomaar even kunnen doen zoals je kindje niet wil slapen en ziek dat je niet met je vriendinnen uit kunt of feestjes missen aangezien je nog erg jong bent Het is echt niet zomaar een baby krijgen waar een aan en uit knop op zit
Woon je ook al samen? Dan zou ik zeggen leeftijd is maar een getal. Als jullie het al goed voor elkaar hebben en er gevoelsmatig klaar voor zijn dan is dat toch prima. Maar als je nog niet samen woont, zo klinkt het als je zegt vriend heeft een huis, dan zou ik daarmee beginnen. Dan kom je elkaar ook echt tegen en blijkt je partner soms toch niet zo fijn als voor het samenwonen. Daarnaast leer je dan verantwoordelijkheid en compromissen sluiten, voor jezelf zorgen (heel belangrijk te leren voor je ook nog voor een kindje moet zorgen), financieel op eigen benen te staan enz. Ik was ook graag jong begonnen aan kinderen, maar samenwonen en echt een tijd op elkaar aangewezen zijn voor er plek was voor gezinsuitbreiding vond ik toch wel heel belangrijk. Uiteindelijk vond man het ook nog een te grote stap, wilde ik eerst trouwen en hebben we er jaren over gedaan om blijvend zwanger te worden, maar leeftijd als bezwaar om kinderen te krijgen snap ik nooit zo. Ligt vast ook aan je persoonlijkheid. Veel mensen vinden dat je zo jong nog van alles van de wereld zou moeten zien ofzo.. Maar als jij daar niet op zit te wachten, liever huisje, boompje, beestje hebt en met liefde elke avond met je partner op de bank zit is daar echt niets mis mee.
Het klinkt niet als te jong: huis, baan, vaste relatie en kinderwens! Op papier misschien ‘te jong’, maar in het leven niet. Gewoon je hart volgen hoor. Ik was ook te jong toen ik, weliswaar opgepland en ongewenst, een kind kreeg, maar dat is meer dan helemaal goed gekomen!
Ik zou zeggen: ga eerst samenwonen en/of trouwen. Ik was zelf 23 (bijna 24) toen we ons eerste kindje kregen. Hoewel wij een hele stabiele relatie hadden en getrouwd waren, koophuis, beide vaste baan en financieel ruim, vond ik het lifeshocking. Ik heb er zeker geen spijt van, maar had niet gedacht (hoewel ik me echt goed had ingelezen) hoe pittig het was. Al was dat op m’n 30e misschien ook wel zo geweest.
Je weet niet hoe moeilijk het kan zijn en de hoeveelheid aan verantwoordelijkheid je op je bordje krijgt ; Omdat je het niet heb meegemaakt .😉 En dat geeft niet , maar vraag jezelf eens af ; wat maakt dat je overtuigd ben te weten wat het inhoud Maar je toch meningen zoekt van anderen?
Ik krijg het idee dat je ook niet samenwoont uit je bericht . Ik zou zeggen , ga dat eerst doen voor dat je weer samen het gesprek aan gaat over een kinderwens . Samen zijn en samen wonen is een groot verschil . Leeftijd hoeft verder niet veel te zeggen , maar stabiliteit in je relatie, werk en woon situatie en je eigen psyche (en van je vriend) zijn belangrijke factoren in mijn opinie .
De situatie klinkt op zich goed, maar in deze jaren ontwikkel je jezelf nog zoveel. Ik ben zelf zo enorm veranderd tussen mijn 18e en 25e. Je denkt op je 18e dat je al volwassen bent, maar jaren later denk je terug en zie je dat dat echt nog niet zo was. Bovendien woon je zo te horen nog niet samen met je vriend. Dat zou ik hoe dan ook ook eerst een tijdje doen. Samenwonen kan heel logisch en vanzelfsprekend gaan, maar ook erg tegenvallen, zie ik soms in mijn omgeving. Samen financiën organiseren, huishouden runnen etc lijkt mij een stap om te nemen voor je bewust zwanger raakt.
De opmerking “geniet nog van je vrijheid” die je wsl veel hoort vind ik een heel persoonlijke, want misschien hoef je helemaal niet te reizen of uit te gaan. Maar hoe dan ook, ik ben best een huismus en toch viel het mij best tegen - voor bijna alles wat je wil doen moet je plannen en regelen.
Dus al met al zou ik zeggen: eerst een tijd samenwonen, heel kritisch naar julliezelf kijken, heel kritisch bekijken wat jullie de komende jaren graag willen doen en wat je voor een kind op zou offeren.
Hmm ik mis even een belangrijk aspect in je verhaal, en dat is het samenwonen, ik krijg de indruk uit je verhaal dat je nog bij je ouders woont?
Ik dacht toen ik 16 was dat ik al klaar was voor kinderen, ik ben nu 30 en 3 kids rijker en heb me flink verkeken op wat komen ging, ik dacht er echt rooskleuriger over dan het in de praktijk was, ik had het echt mooier gemaakt, en weet pas sinds ik kinderen heb hoe intensief het leven met ze is.
Een kind is een hele verantwoordelijkheid! Als je onze meningen daarvoor nodig hebt, dan is het wellicht nog niet het juiste moment?
Ikzelf vind 3 jaar nog niet een hele lange relatie, vooral op deze leeftijd zou ik jullie iets meer de tijd gunnen om nog te genieten van elkaar en het samenwonen.
Een kind veranderd ook je relatie (heb ik meegemaakt in de omgeving). Dus denk er goed over na.
Heb je familieleden of vrienden die jou goed kennen om dit mee te bespreken? Dat lijkt me zinvoller dan op een forum waar niemand jou kent. Weet dat je op je 18e bij veel dingen denkt dat je het wel kunt. Je denkt: "ik ben al groot". Gewoon omdat je hersenen nog niet klaar zijn met ontwikkelen. Over 7 jaar, weet je of jouw gedachte van nu klopte
Ik was op mijn 18de met compleet andere dingen bezig. Zelf moest ik er dus echt niet aan denken maar als jij en je vriend er klaar voor zijn, ga je gang hoor. Maar mijn advies, ga eerst maar eens samenwonen.
Op jouw leeftijd had ik bijna 3 kids. Jong ben je zeker. Als je m’n dochter was zou ik je vragen of jullie geen ambities meer hebben(?) Ga je ontwikkelen, genieten van elkaar. Echter kan niemand voor jullie bepalen wanneer het de juiste tijd… ongeacht je leeftijd. Toen ik 16 was was ik echt een moeder en nam mijn verantwoordelijkheid. Je hebt moeders op de leeftijd waarvan je zou verwachten dat ze nu toch wel volwassen genoeg zouden moeten zijn maar dat kan nog behoorlijk tegen vallen! Ook weet je niet wat voor een kind je krijgt… onze eerste zoon was/is een zorg kindje. Daar zit heel veel tijd in. Succes met jullie keuze 😇
Je vriend heeft een huis. Wonen jullie samen of woon jij nog thuis? In dat geval zou ik eerst samen gaan wonen. Overigens vind ik 3 jaar samen niet super lang, maar wie ben ik om daar over te oordelen? Zolang je zeker weet dat je een stabiele, veilige, liefdevolle omgeving voor je kindje kunt zijn en kunt bieden, waarom dan niet? Ik was zelf 22 toen ik zwanger raakte, 23 toen ik beviel. We woonden al een aantal jaar samen en het voelde goed. We hadden een koopwoning, genoeg ruimte (in ons huis en in ons hart), een mooie spaarrekening, stabiele/goede relatie, allebei een rijbewijs en een auto, school afgemaakt en beide een vaste baan. Dat waren voor mij ook wel de belangrijkste punten om af te vinken. Wij hadden samen al heel wat vakanties er op zitten, hielden niet van uit gaan en waren er echt klaar voor voor ons gevoel. Toen ons kindje er was, merkte ik wel hoeveel je relatie veranderd en dat een stabiele relatie echt wel heel belangrijk is, want er gebeurt een hoop zeker het eerste jaar. Om ons heen zagen we erg veel relaties binnen het jaar kapot gaan en de kindjes waren er de dupe van... het is nooit altijd rozengeur en maneschijn.
Echt niet doen. Je hersens zijn pas met 21 volledig volgroeid. Sorry, ik bedoel het echt niet gemeen maar je bent echt nog een tiener. Een baby is echt heel pittig. Ik zou echt nog een paar jaar wachten.
Ik zou nog wachten tot na je 20e. Ik was redelijk "oud" toen ik moeder werd en had graag iets eerder gewild, maar was wel blij met alle ervaringen, wijsheid, inzicht en zelfvertrouwen dat ik had opgebouwd. Verkijk je niet op hoe erg je leven verandert met een kindje.
Ik kan daar moeilijk over oordelen, omdat ik Jullie natuurlijk niet persoonlijk ken. De basis klinkt goed, maar de leeftijd vind ik persoonlijk wel jong. Mijn ouders hadden dezelfde leeftijd, maar was niet gepland... Ging ook goed hoor😊
Houden jullie nog van uitgaan, spontaan dingen doen etc? Dan zou ik zeker nog een poosje wachten en samen genieten van het leven! Ik vind het heerlijk om bij mijn kinderen te zijn, maar mis soms wel even het spontane weggaan.
Mijn eerste gedachte is dat je dat nu niet kan overzien allemaal. Neem een kat of hond om voor te zorgen. Geniet van je vrijheid. Maak een verre reis. Bezint eer gij aan kinderen begint Jullie zijn nog jong.
Niet iedereen houdt van reizen. Dit was persoonlijk nooit een punt waar ik rekening mee hield omdat ik het liefst gewoon thuis of dichtbij huis ben. En reizen kan met een kind of baby ook.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (49) Verversen