Oké, ik moet het even van me af schrijven. Gedurende enkele jaren heeft mijn man hoofdpijn, in zulke erge maten dat hij niet meer kan functioneren. Althans, zo oogt het. Hij moet dan naar bed en kan geen geluid verdragen. Tegen advies in eet hij niets en komt niet naar beneden (ondanks dat we destijds al een zoontje hadden) Tijdens de zwangersxhap van de 2e nam de frequentie toe. Nu is hij 3. 5 week geleden geboren en is hij nu voor de 3e keer 'uitgeschakeld'. De eerste keer was al 2 dagen na de geboorte. (natuurlijk net toen kraamhulp naar huis was). Zonder wat te zeggen verdwijnt hij dan. Als ik hem iets vraag loopt hij als een zombie door het huis, terwijl hij z'n hoofd vast houdt. Opvallend voor mij, isd at dit vaak is na een gebeurtenis of woordenwisseling. Hij ziet dit niet zo. Heeft jaren geleden onderzoek gehad, waar niets uit kwam. Mijn vermoeden is stress. Maar daar wil hij niets over horen. Ik merk dat ik erg totaal niet mee om kan gaan. Nu ook, zit hij beneden. Hand in het hoofd, onderuitgezakt op de bank, ogen dicht. Voor mijn gevoel kan ik niet van hem op aan. Dus komt wederom alles bij mij te liggen.nu heeft hij zich uit voorzorg laten testen op corona, omdat hij nu last heeft van holtes, niezen, oorpijn, keelpijn. Ik ben iemand van schouders eronder en gaan. Vooral als hij zelf benoemd dat hij denkt verkouden te zijn. Wat is dat toch? Uit het veld geslagen door een verkoudheid? Kom op zeg. Je hebt een gezin, verantwoordelijkheid. Achteraf gaat hij dan veel doen in huis, om het zo goed te maken. Ik krijg een sorry en daar moet ik het dan maar mee doen. Maar ik vind dit niet kunnen. De nachten zijn al voor mij, omdat hij niet goed genoeg wakker kan worden. Het is nu al de zoveelste keer dat ik in deze situatie zit.. En ik kan er niets mee. Ik ben boos, gefrustreerd, heb bekkenpijn,slaaptekort. Ook ik heb hoofdpijn, maar moet toch ook gewoon verder? Koken, boodschappen, kinderen vermaken. Stel ik me aan? Ben ik egoïstisch? Overdrijf ik? Ik weet het niet meer. Wat is jullie mening?
Ik heb dit zelf eigenlijk ook (dat wat je man heeft). Het is bij iedereen anders. Dus wellicht is het toch zo verschillend dat je er niks aan hebt Kijk wat je er mee kan:
- ik ben snel overprikkelt dat weten mensen van mij. Daardoor gaan ze voor mij denken. Dingen waarvan ik zeg dat ik ze makkelijk kan zeggen ze neem maar rust. Dingen die ik moeilijk vind en zij van denken dat die je even tussendoor moet ik doen. Kortom mijn grens wordt hierin niet gehoord. Mijn man en ik hebben dit doorbroken door alles op tafel te gooien en ik kan ja en nee zeggen. Ineens kon er veel meer dan hij dacht. Maar dan wel taken op mijn manier en wat ik makkelijk vind
- ik voelde mij ook vaak niet goed genoeg. Deels door mijn jeugd maar dat versterkte wel mijn reactie. Ik durfde dingen niet meer op te pakken omdat ik het toch wel fout zou doen. Bij de vraag alleen al werd ik ziek. Echt ziek. Mijn man zag het als mijn zwakte, maar het is een wisselwerking. Hij zei allee. Maar wat ik net niet goed genoeg (of fout) deed.
- ik ging vaak daarna over compenseren. Maar uiteindelijk bleek dat juist het probleem. Ik raakte zo steeds net niet uitgerust. Waardoor zo’n situatie steeds sneller kwam
- mijn man zei ook steeds schouders eronder en door. Waardoor ik over mijn grenzen bleef gaan. En het alleen maar erger werd.
Het is en blijft een wisselwerking. Mijn man en ik zijn beide aan onze eigen dingen gaan werken en hebben elkaar nu gevonden. En mijn belastbaarheid is mega vergroot! En heb energie voor tien. Mijn grens is hard! En nu hij die accepteert merkt hij dat er veel meer kan (hij bevestigd dat ik meer doe dan hij, en makkelijker problemen op kan lossen, terwijl hij eerst echt zei dat ik niks kon)
Mijn man heeft chronische clusterhoofdpijn, ook wel bekend als suicide headaches en niet voor niets, het is ongeveer de meest pijnlijke, chronische aandoening die er bestaat. Hij heeft hiervoor zware medicijnen, zuurstof en moet een spuit zetten bij iedere aanval (soms wel 7 op een dag). De medicijnen zorgen ervoor dat zijn hartslag soms maar 40 is, hij mag niet autorijden en kan flauwvallen. Hij is hele dagen bezig in huis (klussen en huishouden) gaat mee naar iedere controle waar hij naartoe mee mag en heeft de andere 2 kinderen thuisscholing gegeven tijdens de lockdown zodat ik kon werken. Natuurlijk zit niet iedereen hetzelfde in elkaar (en eerlijk gezegd is het ook lastig als hij steeds weigert om rust te pakken, al wordt hij daar iets beter in ;) ) , maar ik denk dat het belangrijk is dat hij in ieder geval zijn best doet. Ik begrijp je frustratie dan ook heel goed! Hij is het in ieder geval verplicht om hulp te zoeken, als het niet medisch is, dan psychologisch (het klinkt niet echt als clusterhoofdpijn als hij wil liggen en geen geluid wil, en dat wordt ook niet door stress getriggerd). Dit ook omdat je aageeft dat hij een heleboel dingen nog wel kan, en het alleen heeft 'als het hem zo uitkomt'. En sowieso moet hij zich wel vermannen om jou ook wat rust te geven!
Klinkt typisch als mannen.... Mannen kunnen zich soms enorm aanstellen. En aandacht vragen.... Ohhh wat hebben zij het zwaar.... Ik snap je heel erg... Maar wat je er aan kan doen weet ik niet..... Negeren???
Hier echt totaal niet. Mijn man is 3 keer geopereerd aan zijn ballen en ging gewoon het huis stofzuigen en alles wat niet mocht. Ligt echt aan je man/vriend. Wij hebben hier geen mannengriep gelukkig.
Mijn vader heeft dit ook. Bij elke schermutseling of woordenwisseling kreeg hij hoofdpijn en ging ie naar bed. Is volgens mij een of andere mechanisme om ruzies te vermijden. Is daarom niet express, maar ze kunnen niet om met zo'n situatie en verdwijnen dan tot de storm gaan liggen is...
Hou er rekening mee dat migraine juist de kop op kan steken in het weekend of op vrije dagen, bijvoorbeeld na een periode van spanning (ook al is het slechts lichte stress of werkdruk). Het hoeft dus niet per se expres zo getimed te zijn.
Als het geen migraine of clusterhoofdpijn is betekent dat ook niet per se dat hij alleen maar een schop onder z'n kont nodig heeft: maar dan zou ik eerder aan een psychologisch aspect kijken. Je partner kan moeilijk zijn gevoelens op een gezonde manier uiten, of lijkt moeilijk om te gaan met stress, en dat kan ook weer voor lichamelijke klachten en apathie zorgen. Misschien kan hij vrijblijvend eens met een praktijkondersteuner praten en tips vragen? Volgens mij kan dat nooit negatieve gevolgen hebben voor zijn werk, toch?
Ik zou toch samen op korte termijn gaan zitten. Hou het positief, niet aanvallend en veroordeel niet: je moet erop vertrouwen dat hij de waarheid spreekt, anders kom je er niet uit samen. Hij kan er niets aan doen dat hij die hoofdpijnen krijgt, maar het is wel zijn verantwoordelijkheid om er alles aan te doen om een oplossing voor jullie situatie te vinden. Naast praten met de HA/PO denk ik ook aan een goede leefstijl (gezond eten, veel water drinken, cafeïne vermijden, als hij een aanval voelt aankomen geen tv- of telefoonschermen etc.). Vraag hem ook wat hij voorstelt als oplossing of plan van aanpak - want op deze manier gaat het niet - en denk met hem mee. Wat heeft hij nodig? En wat heb jij nodig? Zoek daar een realistische middenweg in. Sterkte!
Wat ik lees is dat je man zulke hoofdpijnen heeft dat hij niet meer kan functioneren, maar dan wel de hele dag op een scherm kan zitten. Ik als ex-extreme-hoofdpijnpatient vind dat op z'n minst zeer opmerkelijk. Het enige wat ik kon was slapen. Het is niet alleen naar licht wat van een scherm komt, maar ook veel lezen en concentreren. Alles wat je met hoofdpijn niet wil!
Daarnaast heeft hij het nooit op momenten dat het hem niet uitkomt. Ook dit vind ik op z'n minst zeer opmerkelijk. Ik weet dat migraine op kan komen in rust, maar zelfs dan heb je het terwijl je eigenlijk leuke dingen zou ondernemen of als je te lang geen rust hebt, komt het alsnog tijdens werk
Hij wil geen verder onderzoek doen, terwijl hij inmiddels wekelijks zo extreme pijn heeft dat hij 'niks' meer kan? Ik weet niet hoe dat bij anderen is, maar als ik pijn heb, doe ik alles om er af te komen
Hij wil er niet over praten. En schijnbaar als je dat toch doet, heeft hij de volgende dag weer een uitval. Voor mij zou ik twijfelen of ik daarmee word afgestraft
Wel fijn dat hij daarna ineens heel veel gaat doen. Mag jij dan bijslapen? Of je afzonderen?
Ik begrijp je boosheid en frustratie, die voel ik al na het lezen van je vraag en reacties. De tip van iemand hier dat de telefoon/schermen/boeken beneden blijven lijkt me al een goede. Kijken wat dat voor effect gaat hebben. De tip die hier al stond om bij je eigen migraine ook naar boven te verdwijnen, zou ik ook ter harte nemen. Ik zou hoe dan ook afspraken willen, zodat alles in balans kan blijven en jouw behoeften net zo belangrijk zijn
Nog als toevoeging: ik je andere reacties zo lees zit er over het algemeen wel wat in de mis(communicatie) tussen jullie twee, ik denk dat dat het wellicht nog meer is wat jullie opbreekt en daar kun je natuurlijk wel wat aan doen. Dikke knuffel voor jou! ❤️
Ik lees dat jij overvraagd wordt, wat heel begrijpelijk is met net een baby, en ik lees dat je man echt hele nare hoofdpijn heeft waardoor hij niet kan functioneren. Stress kan best een trigger zijn om dit uit te lokken, daar kan de beste man niets aan doen. Het niet kunnen eten, niet tegen licht en geluid kunnen herken ik ook van mijn migraine wat ik ooit gehad heb. Hoe lastig ook, maar ik zou het. Jet eerlijk vinden om het medische af te schrijven als iets wat hij doet. Dat lijkt me voor jullie beide een dooddoener. Heel veel kracht en geduld met elkaar toegewenst!
Als ik jou zo hoor is het ook wel een beetje wisselwerking tussen twee verschillende persoonlijkheden. En misschien is het wel zo dat jij met je schouders-eronder mentaliteit de mogelijkheid voor hem om te zeggen “het is even teveel” - dus even op halve kracht - lastiger maakt. Dat hij meteen helemaal “uit” moet om het jou duidelijk te maken. (Ik weet het ook niet hè, ik zeg maar wat eventueel kán.)
En is het geen migraine? Daar hoeft ook niks van te vinden te zijn. En dat is wel erg stressgerelateerd. Dat er niks gevonden is of dat het stress is wil niet zeggen dat het niks is.
Ik snap dat het vervelend is, zeker nu. Maar probeer er vanuit te gaan dat hij het ook niet doet uit luiheid of wat dan ook.
Het is geen migraine, dit heb ik zelf, dus weet hoe het is om uitgeschakeld te zijn door hoofdpijn. Het kan zeker zijn dat we qua persoonlijkheden hierin botsen. Ik kan hem ook niet 'verzorgen' als hij zo doet. Dit kan hij wel bij mij. Hij veranderd in mijn 'allergie' als hij ziek is. En dat is heel erg. Zeker ook voor hem. Merk alleen dar ik het niet meer serieus kan nemen, omdat het lijkt voor te komen 'wanneer het hem uitkomt'. Maar ik ben me er zeker van bewust dat ik hier niet vanuit mag gaan en hij zich wel echt niet lekker voelt.. Het voelt zo dubbel allemaal.
Hoofdpijn en pijn in het algemeen kan heel disfunctionerend zijn voor een persoon of een gezin. Het is algemeen bekend dat bepaalde stressoren (weinig slaap, stress,...) hoofpijnen en migraine kunnen uitlokken. Ik snap je ergernis wel, maar bekijk het ook zo: denk je dat hii op dat moment “graag” hoofdpijn heeft? Voor hem is die pijn op dat moment echt, ook al lijkt het iets dat voor jou misschien lijkt als “gemakkelijkheidshalve uitval”. Misschien is het ook zo, maar dat weten wij dus niet zeker. Ik zou aandringen op verder onderzoek.
Mijn man heeft ook geregeld hoofdpijn en migraine, en onlangs een nieuw kussen gekocht (swiss technology, in een matrassenfabriek speciaal gekocht), en samen met het stoppen van koffie en alcohol is het gereduceerd in 1x per 2 maanden, terwijl het voorheen om de 2 weken uitval was.
Laat vervolgonderzoeken plaatsvinden, help zoeken naar stressoren én zoek ook samen naar oplossingen. Want hoe belemmerend het voor hem is, is het ook voor jou.
Edit: enige medicatie die soms hielp waren suppo’s voor volwassenen. Heeft hij dit al eens geprobeerd?
Bedankt voor je reactie. Je hebt helemaal gelijk dat hij niet zelf kiest voor de pijn, en dat voor heb vervelend is. Ik vind het jammer van mezelf dat ik me hier niet meer kan inleven, omdat het te vaak gebeurd. Maar je reactie opend mijn ogen wel. Suppo's? Wat is dat?
Ik snap je gevoel helemaal hoor. Mijn man had een ernstige migraineaanval toen we moesten verhuizen. Alles kwam op mij terecht. Ik was ook zwaar geïrriteerd, en ik had het ook moeilijk met mezelf dat ik er niet mee om kon gaan. Soms zit je ook gewoon in je eigen bubbel en dat is ook oke!
Samen zoeken naar oplossingen, niet op je eentje. Want dan gaat hij het gevoel hebben dat hij dingen moet laten. “Probeer zelf eens te polsen: wat denk jij dat zou helpen om je hoofdpijn te minderen? Ik heb gelezen dat een nieuw kussen misschien kan helpen, misschien moeten we dat samen eens proberen en kijken wat het geeft. Het is trouwens toch eens aan vernieuwing toe.. denk er eens over na...”. En dat werkte bij mijn man wel. Hij begon zelf “onderzoek” te doen dat hielp en wat niet....
Ik bedoelde zetpillen. Wij noemen dat hier in het dialect suppo’s 🙈.
Ik rijm het naar een telefoonschermpje kijken in combinatie met niet meer functioneren door hoofdpijn niet zo eerlijk gezegd. Als je echt zoveel hoofdpijn hebt dat alles te veel is, dan wil je in een donkere kamer liggen met geen geluid en zeker geen licht.
En hoe is zijn ziekteverzuim dan? Is het altijd op de tijden die even lelijk gezegd, voor hem het beste uitkomt? Of ook gewoon onder werktijden? Dat zou voor mij ook een graadmeter zijn namelijk. Hoofdpijnen laten zich niet lijden door of je vandaag vrij bent of dat je naar je werkt moet.
Ga eens het gesprek aan en probeer te achterhalen of hij het verlies van werk misschien als falen ervaart? Dat is namelijk helemaal niet nodig. Maar hij moet ook begrijpen dat als hij niet communiceert, en ook onderzoeken weigert, dit natuurlijk niet fair is naar jou toe. Want ook jij hebt je grenzen en ook jij kunt niet tot in de eeuwigheid maar alles op je bordje krijgen.
Als je weet waar je aan toe bent, dan kun je ook kijken of je gericht hulp kunt krijgen. Hier zou ik er ook allerminst blij mee zijn, dat als manlief continu 'uitvalt' maar weigert hulp te gaan zoeken. Dan zou ik ook heel bot kunnen zeggen, als je geen hulp wil, is het ook niet zo erg en wil ik dat je je dus niet zo aanstelt. Met hulp kunnen we er achter komen wat het is, en of je er medicatie tegen kunt krijgen waardoor het wellicht wat dragelijker wordt allemaal. allereerst voor hemzelf maar ook voor jullie samen. Dat zou wel echt mijn eis zijn. Want dat zou ik ook niet lang vol kunnen houden, hoe graag ik het zou willen.
Bedankt voor je reactie. Het is vaak als hij vrij is. Dus op zijn papa dag of weekenden. Maar nooit de weekenden dat we naar zijn familie gaan, wel als we naar die van mij gaan. Hij is ook wel eens 3 dagen uitgeschakeld, en dan smiddags magisch herstelt als we naar z'n zus moesten. Hij heeft geen hoofdpijn als hij moet werken. Of kan er dan opeens wel mee omgaan. Vaak als we diepgaande gesprekken hebben gehad, die confronterend kunnen zijn, is hij de dag erna uitgeschakeld. Maar nig ziet hij geen verband. Wat zeer frustrerend is.
Daar zou ik zelf niet mee kunnen leven eerlijk gezegd. Ik krijg bijna het idee dat hij het gewoon 'gebruikt' om even uit de situatie te ontvluchten als hij 'geen zin' heeft, of iets niet belangrijk genoeg vindt.
Ik zou als ik jou was dat eens gaan bijhouden in een dagboek, zonder dat hij het weet. En na een half jaar ga je hem er eens mee confronteren. Ik zou hier dus echt niet mee om kunnen gaan. Als mijn man clusterhoofdpijn zou hebben of ernstige migraine of weet ik veel wat, dan is dat nog steeds niet leuk, maar weet ik wat ik zou kunnen verwachten en kan hij het laten onderzoeken en kijken of er medicatie voor is die het ergste eraf kan halen. Maar zoals ik al zei, het kan niet zo zijn dat hij nooit ziek is op zijn werk, en dat het alleen maar als jullie naar jouw familie zouden gaan. Dat gaat er bij mij gewoon echt niet in, want als je écht last van hoofdpijnen hebt dan heb je dat echt niet alleen maar op je vrije dagen, of op de dagen dat je afspraken je niet zo aanspreken.
Het als hij het dus 'misbruikt' dan snap ik ook wel dat hij het bagatelliseert, want met verder onderzoek zou dan ook wel naar boven komen dat het niet zo erg is. Maar ik moet zeggen, iemand die echt met zulke ernstige hoofdpijnen te maken heeft, die bagatelliseren die pijn echt niet hoor.
Geen idee hoe je het zou moeten aanpakken, maar hier had ik wel echt een gesprek geëist en had ik ook mijn vermoedens uitgesproken, en dat als hij er echt niets aan zou willen doen, kan ik ook net zo goed alleen gaan wonen, liever zelfs want dan hoef ik niet voor hem te zorgen als hij toch geen hulp wil. Maar goed, dat is natuurlijk heel makkelijk gezegd dan gedaan uiteraard en je houdt van hem, maar er zijn natuurlijk grenzen. .
Ik ben het helemaal met je eens. Ik hou van hem, maar wil zo niet leven. Vooral als hij zijn kop in het zand steekt. Dit ook benoemd. En hij beweegt dan een tijdje mee, zegt onderzoek te laten doen, met iemand te praten. maar na een paar weken zijn we weer terug bij af.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (36) Verversen