Dag baby, hallo dreumes

Morgen vieren we 14 maanden, 14 maanden! 


Na aanleiding van de nieuwsberichten de afgelopen weken, berichten die ik in bepaalde groepen op facebook en/of hier heb gelezen ben ik me nog meer dan anders bewust van het feit dat ik zo ongelofelijk dankbaar ben dat ik mama heb mogen worden van een fantastisch ondernemend meisje. 




Ik kan niet helpen maar het allemaal te voelen, zoveel meer te voelen sinds dat zij er is. Alles grijpt me aan, klein of groot verdriet. Ik voel het verdriet alsof het mijn meisje kan overkomen en dat verscheurt me van binnen, laat staan wat dat met de ouders in kwestie van de kindjes doet van de verhalen die ik heb gelezen. 






Vorige week las ik een vraag van een mama van een dochter van 11 maanden met de vraag of ze misschien een koortslip had, meisje was die week niet helemaal in dr hum en ze voelde dat er iets niet goed was. Huisartsenpost geweest, volgende dag terug naar de kinderarts, bloed geprikt en meisje bleek acute leukemie te hebben. 11 maanden (!) Ontzettend verdrietig en dit soort verhalen laten me nu heel slecht los en meer dan meeleven kun je niet doen. Het is niet mijn verhaal, gelukkig, maar het doet nu al zoveel met me. 


Op tv zie ik een man in de bloei van zijn leven, ontzettend ziek, met kleine kinderen hopend op een afscheidsknuffel van zijn moeder uit het buitenland. Gelukkig krijgt hij dat ook en wij zitten hier samen als vader en moeder te huilen, omdat we zien dat het leven niet eerlijk is en we het eigenlijk best heel goed hebben. 


Ik zie moeders met hun eigen moeders en hun kinderen lachen en huilen van plezier en/of geluk als ik aan het werk ben en dan voel ik me schuldig omdat ik mijn meisje dat niet kan geven. Het gemis van mijn ouders is nog nooit zo diep geweest als nu. Ik vergeet hoe ontzettend mooi dat kan zijn, ik vergeet hoe het is om die knuffels te krijgen, hoe ontzettend veel iemand daar aan kan hebben. Ik vergeet dat, omdat ik het niet wil voelen. Niet wil voelen hoe ontzettend oneerlijk mijn leven wat dat betreft is gelopen. Het verandert niets, maar het is er wel. 







Ik hoop met alle vezels in mijn lijf dat ik mijn meisje alles mag en kan geven wat ze verdient en wat ze wil. Ik zal haar manieren bijbrengen om te waarderen dat alle kleine dingen samen iets heel groots kunnen worden en blij te leren zijn met iets kleins. 







Ik durf langzaamaan wel te zeggen dat ik uit een depressie aan het komen ben, ik kan weer voelen en dat is positief. Ik heb weer zin om dingen te ondernemen en ik word niet meer zo snel boos. Ik voel me niet meer zo snel aangevallen en ik kan weer lachen. 







De achtbaan waar ik in zat ging gewoon te snel en ik had niet de tijd om daar relaxed in te gaan zitten met mn hoofd in de wind. Ik ben doodsbenauwd voor achtbanen, misschien juist wel hierom. De angst die je van te voren al voelt, terwijl je geen idee hebt hoe het daadwerkelijk is is enger dan het eigenlijk is. En ja, de achtbaan naar het moederschap was eng, maar ik zou het zo weer over doen. 


De afgelopen twee maanden zijn omgevlogen en ik heb een ondernemende dreumes. Eentje die niks wil missen, eentje die nog steeds in de avond wakker is maar wel heel goed doorslaapt, eentje die kan lopen wanneer het haar uitkomt en die me met haar humor altijd aan het lachen krijgt. Eentje die me het ene moment het bloed onder de nagels vandaan haalt, om het volgende moment weer iets heel liefs te doen. Er is niks mis met mijn eigenwijze knappe meisje, ze doet het heel goed. 


Vorige maand heeft ze een dubbele oorontsteking gehad en daarna de zesde ziekte er achteraan. Dat was wel erg pittig met die hoge koorts, maar gelukkig knapte ze na lokale antibiotica voor het oor al snel op! Ook zijn er twee ondertandjes bijgekomen, dus we hebben onze portie wel weer even gehad met ziek zijn. 


Aankomende woensdag moeten we voor de bmr prik en ik ben zenuwachtig. Zenuwachtig door de verhalen en zenuwachtig omdat dit een andere prik is dan de prikjes die we al gehad hebben en waar ze weinig tot geen last van heeft gehad. 


En stiekem denk ik dat het moederschap gewoon 1 en al zenuwachtig is, je wilt niet dat er iets gebeurt en je wilt het beste voor je kind. 
Als we de komende weken dan extra moeten knuffelen, gaan we dat gewoon doen. 


*Mijn allerliefste meisje, ik ben zo trots op jou! Je doet het fantastisch. De afgelopen tijd heb je me laten huilen omdat je zo'n pittig karakter hebt en ik soms niet weet hoe ik daar mee om moet gaan. Je hebt me laten lachen door je ontzettend grote gevoel voor humor, je hebt zo'n leuke lach! Lachen met geluid is iets wat je pas sinds kort doet en wanneer jij hard moet lachen, doen wij lekker met je mee. Je klimt de trap op naar boven als wij niet kijken en je komt met kleren en al aan in de douchebak gekropen omdat je douchen zo leuk vind. Je gaat op of in je speelgoed staan, geen idee waarom maar dat is soms erg grappig. Je kan het liedje klap eens in je handjes helemaal meedoen, danst op alles wat je leuk vind en je zegt continue wat is dat. Je wil alles weten en niks missen. De poes heeft je al een paar keer een tik gegeven, omdat je aan zijn staart trekt alsof het gewoon een stuk touw is. Je houdt nog steeds van je flesjes en buiten al het eten en drinken om krijg je smorgens als je wakker wordt en savonds nog lekker een flesje. Begin september ging je losse stapjes zetten en pas sinds twee dagen krijg je het kunstje een beetje door, want kruipen gaat nog steeds sneller. Je gaat nu steeds vaker uit jezelf staan en stukjes lopen, vooral achter een balletje aan. Gieren van plezier <3 Liefje, ruim 1 jaar en al zo wijs! Blijf alsjeblieft jezelf, je bent geweldig! X* 






984 x gelezen, 1

In Baby

reacties (0)


  • Si78

    Wat ben je toch een spetter! En ja gezegend met een prachtig kindje! Ik zou je zo graag ouders toewensen lieve meid..als ik kon toveren...

    Ja het leven is soms oneerlijk. Kindjes die ziek worden of hun ouders verliezen of uit het leven worden gerukt. Maar dat is ook het leven. Helaas hoort het erbij. Ik ben blij om te horen dat je uit je depressie aan het komen bent! Want dat is super heftig! Sterke dame ben jij!!! Xxxx

  • ~luna

    Mijn hart... bahhhh, 11 maanden en leukemie. Tranen in mijn ogen! 😱 En wat jouw ouders betreft, ik weet zeker dat ze trots op jou en je dochter zouden zijn geweest! Liviya weet niet hoe het is, dus het gemis en het schuldgevoel zit vooral bij jou, merkt ze gelukkig niets van. 😘 En verder is het weer net of je over mijn eigen dochter schrijft, haha. Hier zelfs al kiezen deze week, die zijn pas killing! En lopen.. woensdag 5 stapjes, inmiddels 15, yeahhh. Onze kleine boefjes, wat zijn ze toch mooi en wijs! Wij moeten over 2 weekjes voor de prik heen! Hier ook een mama die daar totaal geen zin in heeft! Maar wel weer nieuwsgierig naar lengte en gewicht natuurlijk.

  • Jij-laat-het-hartjes-regenen

    Ik dacht hetzelfde voor de bmr prik, maar mijn zoontje had nergens last van. Het hoeft dus niet.