Het zonnetje ...... ik zie en voel haar niet

'Is het niet heerlijk! Het zonnetje en al die bloesems'  zegt de ietwat oudere dame die bij me in de lift in het ziekenhuis stapt.  'Ja, prachtig', zeg ik maar eigenlijk zie of voel ik dat zonnetje niet.  Het enige wat ik zie is het gezichtje van mijn zoontje; het enige wat ik voel is de pijn in mijn hart.  Vorige week ben ik na een pijnlijke weeënstorm bevallen van ons zoontje na een zwangerschap van 17 weken.  Ik vraag me af of ik ooit nog de zon zal zien en voelen.

In maart kwamen we er totaal onverwacht achter dat ik al 11 weken zwanger was: o jee, als dat maar goed gaat ' dacht ik meteen.  Ik heb dingen gegeten die niet goed zijn tijdens de zwangerschap; geen foliumzuur of vitamines geslikt.  En uit mijn bloedtest blijkt dat mijn schildklierwaarde heel erg afwijkt. Nog meer zorgen.  Een paar dagen later krijg ik mijn eerste echo.  Het ziet er goed uit. Een opluchting.  Zou het geluk dan toch aan onze zijde staan?  Ik beloof ons kindje in mijn buik dat ik er deze keer van ga proberen te genieten; de vorige zwangerschap durfde ik me niet te verheugen op een kindje want ik was bang dat het niet goed zou aflopen.  We kregen een gezonde dochter en wat voelde ik me schuldig.

Wil je de nipt laten doen?  O jee, dat was nog niet de gewoonte bij mijn vorige zwangerschap.  ' Doe maar, dan zijn we tenminste voorbereid'  Het zou minimum 2 weken duren eer we de uitslag zouden horen.  Ik nam me voor de eerste tien dagen er niet over te piekeren en proberen te genieten.  Maar dat is me niet gelukt.  Heel snel, al na 1 week kreeg ik de uitslag van de nipt: niet goed; er zijn afwijkingen gevonden.  Ik mocht meteen naar het ziekenhuis komen voor een gesprek.  Dit voelde al aan als een afscheid; de klap was enorm. 

Er wordt een vruchtwaterpunctie gepland omdat ze 100% zekerheid willen. Deze zou al op 15 w 3d kunnen; iets te vroeg maar ze zouden het proberen.  Ze hebben 3 keer moeten steken en met 3 personen deden ze alle moeite om de nodige mls te bekomen.  Ik stond net op het punt om te zeggen: laten we het met een week uitstellen  toen het lukte.  Je blijft gewoon aandachtig kijken naar het scherm want ze mogen ons jongetje niet raken.   Ik was emotioneel helemaal op en gaf aan dat ik het niet zag zitten om verder te blijven werken.  De gynae begrijpt het en schrijft me een paar weken rust voor.

Een paar dagen later voel ik dat ik het emotioneel nauwelijks nog trek: ik kom bij de psycholoog van het ziekenhuis terecht.  Samen met manlief hebben we een goed gesprek met haar gehad.  Het is echt onmenselijk: een keuze moeten maken terwijl je je kindje bij je draagt.  En ook al voelt.  Maar er is nog een klein sprankeltje hoop want misschien zegt de punctie iets anders.  Ondertussen begin ik heel wat te lezen en contacteer ik mensen die in een gelijkaardige situatie geweest zijn.  Diep vanbinnen hoop je dat de nipt niet juist was maar je bereidt je ook voor op het ergste.

En dan is alle hoop weg: te veel afwijkingen.  Uitdragen of niet?  Weer een hartverscheurende keuze.  Onze dochter wist nog niet dat er een broertje onderweg was.  We gaan het nu moeten vertellen en ook dat hij niet mee naar huis zal kunnen komen. Ze reageert zoals een vierjarige: de babydokter haal mijn broertje uit je buik, maakt hem beter en steekt hem dan weer terug in je buik, mama.  (Was het maar zo simpel) Mijn buik krijgt heel veel zoentjes van haar en dan wil ze met haar K3 spel gaan spelen.

Op zondagavond krijg ik problemen met mijn hartslag en we gaan naar het ziekenhuis.  Ik word de volgende morgen ingeleid.  Ik wil de bevalling zo bewust mogelijk beleven en we besluiten voor een ruggenprik.  Deze kreeg ik maar hij heeft zo goed als niets verdoofd.  Ik kom op tien minuten tijd in een weeënstorm terecht die 2 uur geduurd heeft.  De pijn was zo hevig dat ik me mentaal niet kon voorbereiden op de komst van ons jongetje.  Ik geef aan dat het niet meer lang zal duren maar de verloskundige ontkent dit; 'dit kan nog uren duren, ik laat de anesthesist terugkomen ' zegt ze heel rustig.  Hij komt alles nakijken en kan niet verklaren waarom ik nog zoveel pijn voel.  De vroedvrouw gaat ondertussen nog iets halen en ineens is hij geboren.  De (zeer jonge) anesthesist weet niet wat te doen en gaat gauw iemand halen.

Ons jongetje wordt nagekeken en iets later krijgen we hem op de arm, gewikkeld in een dekentje.  Zo klein, zo kwetsbaar maar zo bijzonder.  De volgende dag mag ik naar huis en twee dagen later wordt ons engeltje begraven.  Zijn fotootje komt in de woonkamer te staan en zijn naam wordt heel vaak genoemd.  En dan wordt het gemis en verdriet immens groot  en o zo pijnlijk.  Ook dit prachtig weer kan de pijn niet verzachten.