Ik herken je gevoelens heel erg goed. Bij mij heeft het 10 jaar en 6 miskramen geduurd voor dat mijn oudste geboren werd. De onzekerheid, angst, diepe emotionele investering en het nog altijd onvervulde diepe verlangen, dat is zo zwaar, daar kan geen woord van troost tegenop. Uiteindelijk helpt echt alleen het kindje in je armen. Meid, ik voel met je mee en ik vind het zo rot voor je. Echt. Ik kan alleen maar zeggen: Hou vol! 
Dankje voor je steun. Ik zie dat je nu twee kindjes hebt!? Hoe is het voor de tweede gegaan bij jou?
Voor de tweede ging het feitelijk (naar verhouding) best snel (12 maanden), maar voor mijn gevoel was dat helemaal niet zo. Ik was al snel zwanger, maar kreeg toen weer een miskraam. Daarna werd ik keer op keer niet zwanger. Elke maand die hoop en spanning en telkens weer die klap in mijn gezicht. Ik werd op een gegeven moment gewoon bang van die witte testen. Net op het moment dat ik het op wilde geven, omdat ik er zowel emotioneel als fysiek helemaal doorheen zat, kreeg ik opeens een perfecte cyclus. Toen heb ik het nog één keer geprobeerd, de laatste keer. De eerste echo met 6 weken was heel zorgwekkend, geen vruchtje met kloppend hartje te zien en de vruchtzak was heel slecht van vorm. De gyn bereidde me al voor op een miskraam. Maar een week later was de vruchtzak al een stuk beter en zagen we wél een knipperend hartje. Nog een week later zag alles er supergoed uit. Na een zwangerschap met complicaties braken mijn vliezen met 33 weken en werd mijn jongste met 33+6 geboren. Prematuur, maar verder kerngezond. Hij deed het supergoed en mocht na een paar weken mee naar huis. Inmiddels is hij net 2 geworden en het gaat heel erg goed met hem!
Schrijven over pijn is anders dan schrijven over vreugde, maar helaas voor ons is die pijn onlosmakelijk verbonden met het zwanger raken, het loodzware ICSI traject en de mentale uitdaging die daarbij hoort. Schaar me achter de dames hieronder...jouw verhaal over dat verdriet mag er zijn, juist hier. 
Sterkte voor nu
Thanks, ik ben wel weer soort van opgekrabbeld en ga de komende maand zeer lief voor mezelf zijn 🙂 Iets met een dagje sauna, heel veel slapen, goed eten etc...
Dit dus, wat ize zegt 
Ik heb ontzettend veel blogs geschreven over alle mislukte pogingen en toch was daar in december 2015 die rare ellenlange ivf poging die na een trage deling van ons enige (!) embryo raak was. Die trage embryo is nu een super energiek en pittig meisje van 8 maanden oud.
Klaag maar, schrijf van je af, ventileer, hou je humor, wees moe (dat mag), blijf hoop houden en maak je om anderen niet te druk. Jouw lijf, jouw wens, jou leven.. 
Ik ga je volgen X
Bedankt voor je woorden en wat fijn om te lezen dat zelfs de kleinste kans toch een grote kans kan zijn uiteindelijk. Het heeft jullie een mooi mensje opgeleverd!😍
Dit is een site over zwangerschap. Niet alleen het zwanger zijn of het resultaat erna, ook de weg ernaartoe. Ik lees al sinds 2008 mee en ben sinds 2009 lid. Heb meiden na jarenlang bloggen met een klaagtoon, gevoel voor humor, twijfel, heilige overtuiging, gedesillusioneerd, vol pijn, vol hoop, intens verdrietig en vol ongeloof van geluk, vanaf een computerschermpje toch moeder zien worden. En ooooooooh wat heb ik voor een aantal (ex)leden hardop gejuichd toen het eindelijk raak bleek! Dus blog, schrijf het van je af. Dat mensen niet reageren betekent niet dat ze niet meeleven. Soms is het ook gewoon moeilijk om elke maand de woorden te vinden om iemand te steunen.
Dag Ize, dag lieve onbekende, bedankt voor je woorden. Echt bedankt.
Mooi gezegd, Ize! 
Ik sluit me graag aan bij jouw wijze woorden.
reacties (0)