Ooit moet het ervan komen, het einde van het ledikantje en daarmee het begin van het grote peuterbed. Met de vakantie in het vooruitzicht leek het ons een goed idee om er nu mee te beginnen. Scheelt toch een campingbedje in de auto. Haar bedje stond er al een tijdje en toen maandag het matras ook binnen was, was Aagje erg enthousiast. 'Bed!' Ze ging erin liggen en trok de dekens over haar gezicht: 'verstoppen!'
Pyama aan, slaapzak aan, liedje zingen, knuffelen, kusjes en hoppa, het bed in. Het peuterbed te verstaan. Nog steeds kon Aagje er erg om lachen. 'Slaap doen!' Ja hoor, ga jij maar lekker slaap doen. Totdat papa weg liep, toen begon ze toch erbarmelijk te huilen: 'Uit! Uit! Uit!' en wijzen naar haar ledikantje. Met papa ernaast en haar duimpje erin kon ze dan toch slapen in haar ledikantje..... om de volgende ochtend brullen wakker te worden. Toen ik ging kijken zat daar zo'n klein, bleek meisje met haar lichtroze slaapzakje huilend in haar grote bed, haar blonde vlashaartjes recht overeind en haar wangen rood van de slaap. Wat een paniek! Ze heeft wel een uur stil op schoot gezeten.
Inmiddels gaat het gelukkig wat beter. Het is niet meer huilen als we weggaan, maar in de ochtend wordt ze wel huilend wakker en heeft ze echt wel een uurtje nodig om 'bij te komen'.
Kleine meisjes worden groot, maar in een groot bed zijn ze opeens toch wel weer heel erg klein. Mijn kleine, lieve muppetje. Al zo'n grote dame dat ze in een peuterbedje slaapt (en er vooralsnog niet uitvalt). En het is ook best wel gezellig, als ik op de rand van haar bed nog even kan kletsen met haar.
Mijn kleine poppetje, al bijna 2,5. Vandaag vroeg ik me af waarom meisjes van 28 maanden niet gewoon de rest van hun leven 28 maanden blijven. Want dan zijn ze toch echt op hun schattigst. Zoals ze allerlei woordjes en zinnetjes nazegt. 'Dat schat!' roept ze, 'slaap hekker!' als Sien naar haar bedje gaat 'lekker smikken (smikkelen)?' als Sien wat te eten krijgt. Zo grappig om jezelf terug te horen. Als ze in haar roze jurkje met haar roze poppenwagentje ernstig kijkend door het dorp loopt (want ze neemt haar moederschap uiterst serieus!), als ze pokkie (popje) tegen haar borst drukt 'melk drinken?', ja, dan voel ik nu al de heimwee die ik ga voelen als ze groot is. Wat is ze lief, schattig en koddig. Bleef ze maar voor altijd zoals ze nu is!
reacties (0)