Ik kan het gewoon niet!

Nee, ik heb het niet over werken. Het werken gaat goed. Werken is fantastisch want als ik werk, ben ik niet thuis. 


Ik heb het over moeder zijn van een baby. Dat kan ik gewoon niet. Ik kan niet kirren. Ik kir twee keer tegen haar 'is Sientje dan zo'n kleine baby?' of 'Heeft Sientje zo lief in de box gespeeld?' en dan is het klaar. Dan weet ik niks meer te kirren. Dan kom ik niet verder dan een 'Oh ja, joh?' en een 'Is dat echt waar wat jij mama vertelt?' en dan herhaal ik dan tot vervelens toe. Dan gaan we maar weer rondjes lopen, op de arm en dan tien keer van houding veranderen omdat mevrouwtje niet naar tevredenheid ligt of zit. Ik kan het gezeur niet meer aanhoren als ze anders gedragen wil worden. Het pruillipje kan ik niet meer zien, het overstrekken niet meer voelen. 


Vooral het vechten tegen de slaap irriteert mij. Zo'n kind was Aagje ook. Dood- en doodmoe zijn maar vooral niet willen gaan slapen. En als ze dan in slaap dreigt te vallen maar snel harde geluidjes gaan maken van 'uuuuuh' en 'aaaaaaah' om toch maar vooral wakker te blijven. Heel soms opgeven, even snel en dan weer snel de oogjes wijdopen, want stel je voor dat je zou slapen. Doe gewoon normaal, ga gewoon slapen. Maar goed, ik kir dan maar weer: 'Wil Sienepien niet slaappie doen? Wil Siennepien naar mama'tje blijven kijken? Gaat Sienepien zo kijken naar haar mama met jouw grote, blauwe oogjes? Ja, Sientje wil kijken naar mama'. En als ik dan uitgekirt ben, dan gaan we over op zingen: 'Sientje gaat slapen, Sientje is zo moe'. Maar Sientje gaat niet slapen. Uiteindelijk, na een hoop gehuil en gestrek, als ze het echt- echt- echt niet meer vol kan houden om wakker te blijven. 


Elke avond, als de kindjes lief liggen te slapen, de pijn in mijn rug weg begint te zakken en mijn polsen niet meer zo vast zitten van alle on-ergonomische houdingen waarin mijn baby mij dwingt, bedenk ik me dat ik de volgende dag Sientje meer aandacht ga geven. Meer liefde. Maar elke dag lukt het me niet. Sientje kost veel tijd met voeden, verschonen, wassen en boertje laten doen. Vooral dat laatste, op dat ruggetje worden hele jembe-sessies geslagen. Nadat ik het noodzakelijk met Sientje heb gedaan, is het tijd voor Aagje. Even samen een bakkie doen. Even samen een toren bouwen. Even samen een broodje eten. Vooral dat 'even', dat is aan de orde van de dag hier. Even Sientje voeden, even een mandarijntje maken voor Aagje, even Sientje een schone luier, even Aagje troosten omdat ze is gevallen. Altijd maar even want dan vraagt de volgende weer aandacht. Of we moeten opschieten omdat er nog boodschappen gedaan moeten worden voor het dutjestijd (de mooiste tijd van de dag!) is. Alles is maar even en alles is maar voor de helft en net niet goed genoeg. Net niet lang genoeg. De dagen vliegen voorbij met 'even' en veel te weinig enthousiasme om mama te zijn. 


Ik voel me zo'n slechte moeder! Daarom huilt Sien, dat weet ik zeker. Ze voelt dat er geen liefde en geen aandacht is en ze voelt zich zwaar achtergesteld op Aagje want voor haar had mama wel alle tijd. Ja, met baby-Aagje ging mama 2x daags 2 uur wandelen want dan was Aagje tenminste stil. 


Echt waar, ik kan het niet. ik heb het voor een tweede keer geprobeerd, met de eerste kon ik immers een beetje oefenen, maar ik kan het nog steeds niet. Ik ben geen baby-moeder. Het is dat ze zo enorm leuk worden na hun eerste levensjaar. Zoals een Aagje die de hele huiskamer langsloopt. 'Dah koe, slaap doen. Dah boek, slaap doen. Dah nijn, slaap doen. Dah Sien, slaap doen. Dah schoen, slaap doen' als ze naar bedje gaat. Zo schattig dat ik haar op wil vreten. En dan voel ik me natuurlijk weer enorm schuldig, want van Aagje houd ik WEL. Aagje wil ik wel elke seconde van de dag knuffelen en Sientje laat ik maar vergeten in een hoekje van de box liggen. 


Maar het is gelukkig waar wat ze zeggen: ze zijn zo groot. Het eerste kwart hebben we gehad. Nog driekwart en we kunnen gaan genieten. En dan maar hopen dat Sien emotioneel niet al te beschadigd is. 

255 x gelezen, 1

reacties (0)


  • Neiltje

    Ph en als je twee meisjes tegelijkertijd een middagdutje doen, meeslapen! Laat het huishouden maar even gaan, als je wat bijgeslaoen hebt, ziet de wereld er een stuk beter uit.

  • Neiltje

    Heb je een draagoek? Dat zou volgens mij al een heeeeel groot probleem oplossen. Een baby ligt nl 10x sneller te slapen tegen je aan en je hebt je handen vrij om je oudste een boterham oid te geven. Of zelfs om samen een wandelingetje te doen. Zalig nu het buiten zo'n mooi weer is. Veel sterkte hoor!

  • Doekjeerom

    Inderdaad, dapper dat je t gewoon durft toe te geven! Best herkenbaar hoor! Ik zat me net af te vragen hoe andere moeders dat nu doen... F wordt nu even verschrikkelijk verwend, want E zit in een 'lastige fase' (al 3 mnd??) en dus staat de tv net ff meer aan dan gewenst, dan zijn beide dames nl even stil. Die rust!! Geen gebler van de baby, geen gezeur van de peuter... HEERLIJK!
    Is een draagdoek niet wat voor jou? Wordt Sientje lekker gedragen en heb jij je armen een beetje vrij om met Aagje te spelen... Als ik dichterbij zou wonen zou ik graag ff komen helpen, Jij de groters, ik de kleintjes :)

  • babygirl08

    wat knap dat je dit zo met ons durf tedelen
    meid je bent echt geen slechte moeder
    praat er over met je man
    of met je ouders maar nooitt opkroppen hea
    liefsss

  • Moesje82

    wat erg voor jou en sientje dat je je zo voelt. vind het niet heel normaal... ook al zijn sommige dingen we herkenbaar.... ik zou als ik jou was hulp zoeken! Je ongenoege uitspreken.. zeggen wat je voelt, denkt en wilt. Succes!!!

  • juffrouw piertje

    Ik vind het dapper dat je het bespreekbaar maakt. Weet dat je niet alleen bent, heel veel moeders voelen dit zo. Toch krimpt mijn hart. Ik gun jou en Sientje zo niet dit. Moeder van twee kinderen is zwaar en dat doe je met vallen en opstaan. Al heb ik het gevoel dat je compleet uitgeput raakt waardoor alles nog zwaarder en heftiger wordt. Een slechte moeder ben je niet! Je voelt je schildig en dat zegt toch dat je om haar geeft. Zo voelt het nu misschien niet omdat het even te zwaar is. Praat erover, kijk of je oplossingen kan vinden om Sientje, Aagje maar ook zeker jezelf niet tekort doen. Hoewel de tijd vliegt, zo duren negen maanden nog wel erg lang!

  • pumba

    Jeumig. Als het iets scheelt, ze is al wel voor mijn idee 'heel snel' 3 maanden geworden. Proberen te concentreren op alle nieuwe dingen die ze nu kan en leert, voor je het weet, is ze een jaar! Kop op!

  • Mams-88

    Ik herken het ook, wat jammer dat jij je zo rot voelt! Mijn zoontje is precies zo met het naar bed gaan.

  • oebeltje

    Ik herken het wel! Al is het hier andersom en kan ik mijn peuterpuberendeterror zoon wel eens te koop zetten op marktplaats, grrr, toch voel en ik hou ik van allebei evenveel!!! Maar mijn oudste drijft me soms tot wanhoop!!!! En soms ben ik zo moe en wil de jongste weer comazuipen en heb ik er ook ff geen zin in :) Maar als je het gevoel blijft houden dat je van de een veel meer houdt als van de ander kan ik maar een ding meegeven praat! XXXXX

  • stern

    Volgens mij doe je het hartstikke goed! Twee kinderen is gewoon een stuk zwaarder dan eentje en je bent ook maar mens he. Niet zo kritisch op jezelf en af en toe ben je zat, klaar, niks mis mee! Ik heb van mijn eerste genoten toen ze baby was, maar bij mijn tweede toch een stukje minder en ja daar voelde ik me schuldig over, ondanks alle liefde die ik voor haar voelde! Ik vond de combi van twee zwaarder dan gedacht en mijn jongste was ook niet blij met haar baby zijn. Ze is nu bijna 20 mnd en het is een heerlijk kind en wat geniet ik van mijn twee meiden, maar eerlijk is eerlijk ik blijf het bij tijd en wijle een hele opgaaf vinden hoor, je bent gewoon 24 uur per dag moeder en dat is best heftig

  • mamavan4zonenen1dochter

    Och lieve meid, wat eerlijk geschreven. leg dit aan je huisarts voor...

  • Baby Boo en BooBoo

    ik vind het dapper dat je dit durft te schrijven
    en een slechte moeder ben je niet, zo te lezen is aagje een vrolijke peuter geworden en dat zal haar zusje ook worden

  • sabine**

    Wat goed dat je zo eerlijk bent! Hier is het andersom, ik ben een baby mama en mijn peuter haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik hoop wel dat je hier over kan praten met je man? Nog 9 maanden meis

  • mama van Cruz, Jazz en Noe

    ik zou toch ook even verder gaan met dit gevoel. sommige punten lijken me 'normaal'
    maar dit lijkt me toch al ver gaan.
    zoek een oplossing, want sientje verdient wel degelijk ook die aandacht en liefde.
    succes x

  • supersilly

    Wat heftig... En wat rot dat je je zo voelt

  • Moemes

    Tjee, schrik er wel een beetje van hoor meid!
    Maar ik begrijp je wel, ik ben ook geen baby-baby mama...

  • 3Hearts1lOve

    Ach meid toch!! xxx