Nee, ik heb het niet over werken. Het werken gaat goed. Werken is fantastisch want als ik werk, ben ik niet thuis.
Ik heb het over moeder zijn van een baby. Dat kan ik gewoon niet. Ik kan niet kirren. Ik kir twee keer tegen haar 'is Sientje dan zo'n kleine baby?' of 'Heeft Sientje zo lief in de box gespeeld?' en dan is het klaar. Dan weet ik niks meer te kirren. Dan kom ik niet verder dan een 'Oh ja, joh?' en een 'Is dat echt waar wat jij mama vertelt?' en dan herhaal ik dan tot vervelens toe. Dan gaan we maar weer rondjes lopen, op de arm en dan tien keer van houding veranderen omdat mevrouwtje niet naar tevredenheid ligt of zit. Ik kan het gezeur niet meer aanhoren als ze anders gedragen wil worden. Het pruillipje kan ik niet meer zien, het overstrekken niet meer voelen.
Vooral het vechten tegen de slaap irriteert mij. Zo'n kind was Aagje ook. Dood- en doodmoe zijn maar vooral niet willen gaan slapen. En als ze dan in slaap dreigt te vallen maar snel harde geluidjes gaan maken van 'uuuuuh' en 'aaaaaaah' om toch maar vooral wakker te blijven. Heel soms opgeven, even snel en dan weer snel de oogjes wijdopen, want stel je voor dat je zou slapen. Doe gewoon normaal, ga gewoon slapen. Maar goed, ik kir dan maar weer: 'Wil Sienepien niet slaappie doen? Wil Siennepien naar mama'tje blijven kijken? Gaat Sienepien zo kijken naar haar mama met jouw grote, blauwe oogjes? Ja, Sientje wil kijken naar mama'. En als ik dan uitgekirt ben, dan gaan we over op zingen: 'Sientje gaat slapen, Sientje is zo moe'. Maar Sientje gaat niet slapen. Uiteindelijk, na een hoop gehuil en gestrek, als ze het echt- echt- echt niet meer vol kan houden om wakker te blijven.
Elke avond, als de kindjes lief liggen te slapen, de pijn in mijn rug weg begint te zakken en mijn polsen niet meer zo vast zitten van alle on-ergonomische houdingen waarin mijn baby mij dwingt, bedenk ik me dat ik de volgende dag Sientje meer aandacht ga geven. Meer liefde. Maar elke dag lukt het me niet. Sientje kost veel tijd met voeden, verschonen, wassen en boertje laten doen. Vooral dat laatste, op dat ruggetje worden hele jembe-sessies geslagen. Nadat ik het noodzakelijk met Sientje heb gedaan, is het tijd voor Aagje. Even samen een bakkie doen. Even samen een toren bouwen. Even samen een broodje eten. Vooral dat 'even', dat is aan de orde van de dag hier. Even Sientje voeden, even een mandarijntje maken voor Aagje, even Sientje een schone luier, even Aagje troosten omdat ze is gevallen. Altijd maar even want dan vraagt de volgende weer aandacht. Of we moeten opschieten omdat er nog boodschappen gedaan moeten worden voor het dutjestijd (de mooiste tijd van de dag!) is. Alles is maar even en alles is maar voor de helft en net niet goed genoeg. Net niet lang genoeg. De dagen vliegen voorbij met 'even' en veel te weinig enthousiasme om mama te zijn.
Ik voel me zo'n slechte moeder! Daarom huilt Sien, dat weet ik zeker. Ze voelt dat er geen liefde en geen aandacht is en ze voelt zich zwaar achtergesteld op Aagje want voor haar had mama wel alle tijd. Ja, met baby-Aagje ging mama 2x daags 2 uur wandelen want dan was Aagje tenminste stil.
Echt waar, ik kan het niet. ik heb het voor een tweede keer geprobeerd, met de eerste kon ik immers een beetje oefenen, maar ik kan het nog steeds niet. Ik ben geen baby-moeder. Het is dat ze zo enorm leuk worden na hun eerste levensjaar. Zoals een Aagje die de hele huiskamer langsloopt. 'Dah koe, slaap doen. Dah boek, slaap doen. Dah nijn, slaap doen. Dah Sien, slaap doen. Dah schoen, slaap doen' als ze naar bedje gaat. Zo schattig dat ik haar op wil vreten. En dan voel ik me natuurlijk weer enorm schuldig, want van Aagje houd ik WEL. Aagje wil ik wel elke seconde van de dag knuffelen en Sientje laat ik maar vergeten in een hoekje van de box liggen.
Maar het is gelukkig waar wat ze zeggen: ze zijn zo groot. Het eerste kwart hebben we gehad. Nog driekwart en we kunnen gaan genieten. En dan maar hopen dat Sien emotioneel niet al te beschadigd is.
reacties (0)