Afhankelijk

9 maanden lang heb ik haar gedragen. Mijn lichaam transporteerde het eitje naar een veilig, warm plekje waar ze groeide. De navelstreng zorgde ervoor dat ze te eten kreeg. Mijn hartslag zorgde ervoor dat haar hartje bleef kloppen. Mijn bloedsomloop zorgde ervoor dat haar bloedsomloop het deed.

Mijn lichaam deed alles voor haar. Zou ik stoppen met ademen, zou zij stoppen met leven. Ze was volledig afhankelijk van mij en dat nam ik uiterst serieus. Ik schoof de alcohol en het rauwe vlees even aan de kant. Ik besprak met de huisarts welk medicatie ik wel en niet kon nemen. Ik at mijn fruit en groenten keurig op en probeerde voldoende rust te pakken en niet teveel te tillen. Ze was immers volledig afhankelijk van mij. 

Na de bevalling kreeg ze borstvoeding. Ze was dus nog steeds volkomen afhankelijk van mij, want alleen van mij kon ze voeding krijgen. Iedereen kan haar in badje doen, iedereen kan met haar wiegen, iedereen kan mooie kleertjes uitzoeken maar voor het enige wat ze nodig had om in leven te blijven, moest ze bij mij zijn.

Slapen vond ze moeilijk dus viel ze in slaap tijdens het drinken, tegen mijn blote, warme borst lag ze dan heerlijk te slapen. Daardoor was ze nog meer van mij afhankelijk. Niet alleen om te voeden, maar ook om te slapen. 

Wiegde manlief haar in slaap, dan gaf ik hem tips en trucs. Het hoofdje moet zo, de beentjes zo. Je moet dit liedje zingen en die toon.

Ik wist het namelijk het beste, ik alleen. Ik wist hoe ze gewiegd wilde worden, hoe ze wilde slapen, of ze een speentje of een pink wilde, of ze in de box of haar wipper moest. 

Ik wist alles en anderen wisten niks. Bij andere zou ze niet overleven, alleen bij mij. Daarom kon ik ook nooit weg, ik droeg immers de volledige verantwoordelijkheid voor een klein hummeltje dus zonder haar moeder vast en zeker in paniek zou huilen omdat de desbetreffende verzorge(st)er het verkeerde liedje zou zingen.

Toch is de dag aangebroken dat andere mensen voor haar zullen zorgen. Papa zal zijn dagen nemen, oma neemt haar oppasdag. Mama moet weer werken, om 16.00 begint vandaag mijn eerste dienst.

Drinken uit een flesje. Door iemand anders worden gewiegd en in bedje gelegd.

De vuurdopen zijn al geweest. Die paar uurtjes die ik weleens weggeweest ben, heeft ze overleefd.

Ze zal het nu dus ook wel overleven. Dat hoop ik althans.