Hallo Jumbo!

De laatste keer dat ik blogde over de grond van de supermarkt was tijdens mijn zwangerschap van Aagje toen het mijn lichaam allemaal teveel werd. Het was warm, ik kon al een paar dagen niet poepen en droeg een kleine baby in mij. Mijn lichaam resette zich even waardoor ik flauwviel.

Dit keer maakte niet ik, maar Aagje kennis met de grond van de supermarkt. Gelukkig viel ze niet flauw, ze was boos.

Tijdens het inslaan van de weekendboodschappen zocht ik een pak yoghurt uit terwijl Aagje zich achter het glazen raam (de koeling heeft hier deuren) zich verlekkerde aan het knijp-danoontje. Toen een klant nietsvermoedend DE deur opende, duwde ze deze vrouw opzij en dook de koeling in om het begeerde danoontje te bemachtigen alsof haar leven ervan afhing. 

'Aagje, doe eens rustig!' zei ik nietsvermoedend. 'Ander keertje mag Aagje danoontje, vandaag niet'. Veel meer dan een korte huilbui had ik niet verwacht van mijn lieve meisje. Toch wel. Ze krijste, ze gilde, ze duwde mij weg, probeerde uit alle macht de (inmiddels door mama gesloten) deur weer open te doen, liep rood aan en liet zich toen neervallen op de grond van de supermarkt. Moe gestreden maar nog niet opgegeven. 

Vrouwen van 50+ die rustig hun inkopen wilde doen knielde naast haar neer. Zo'n lief, klein, blond meisje in haar schattige roze jasje. 'Heb jij zo'n verdriet?' vroegen ze. 'Wat is er dan?' Al hun goede bedoelingen ten spijt, ze werden ruw weggeduwd door een nee-schuddend koppie met blonde vlashaartjes die nog een decibelletje of wat harder ging krijsen. 

Medewerkers van de jumbo kwamen aanlopen met plakjes worst om dat lieve, schattige dreumesje te troosten want ze zag er toch wel verloren en heel zielig uit. 'Danoontjes zijn heel belangrijk in het leven van een kindje'. probeerde ik luchtig te ontkennen dat ik haar ECHT NIET geknepen had. Toch vonden ze mij niet zielig met 2 huilende kindjes (Sientje was inmiddels in canon mee gaan doen) in een supermarkt en een uitpuilende boodschappentas. 

Jongedames keken eens afkeurend. Tja, ik dacht 2 jaar geleden ook dat dit mij nooit zo overkomen. Dat ik WEL kindjes op kon voeden. 

Ach, toen ik uiteindelijk met al mijn boodschappen, een huilende baby in de wagen en een krijsend-spartelende bijna-peuter onder mijn arm thuis was en een bedank-smsje richting mijn moeder had gestuurd (van oma mag dat namelijk WEL) kon ik er ook best wel om lachen. 

Hallo jumbo! Hallo peuterpubertijd!