Rollercoaster

Zo dan, dat was wel ff een achtbaanritje die we gehad hebben. Hele pittige tijd achter de rug met niks meer dan normale dingen. Sientje (van Jou is ze door zuslief geupgrade naar Sien en dat vond ik wel een mooie pseudoniem, passend bij Aagje), wil niet meer op de borst rustig liggen, Sientje wil niet meer in slaapje gewiegd worden, Sientje wil niet meer een kleine baby zijn. Nee, Sientje wil kijken. Met haar grote, blauwe, bedenkelijke oogjes wil ze naar je kijken, naar je lachen en met je kletsen. Ze wil naar de lamp kijken en zien wat Aagje doet. Helaas is Sientje eigenlijk nog wel een klein babietje en kleine babietjes kunnen nog niet zoveel indrukjes verwerken en kleine babietjes moeten ook heel veel kleine slaapjes doen. Dat zorgt voor problemen want in slaap gewiegd worden wil ze niet. Wanneer ze moe wordt gaat ze huilen, krijsen, overstrekken en wat al niet meer, maar in bedje legt ze niet lief haar schattige en vermoeide hoofdje neer, nee dat betekent ook gillen en krijsen alsof mama nooit meer terug zal komen. Wat in haar beleving ook best zo zal zijn. 

Aagje heeft er, tot overmaat van ramp, 2 tandjes bijgekregen, haar boven-hoektandjes. Dat is helaas niet zo makkelijk gegaan als ik hier opschrijf, dat is gepaard gegaan met veel huilen en weinig slapen. Aagje slaapt sinds kort ook op haar nieuwe zolderkamer (Sientje besloot nu ze een grote meid is, dat ze niet meer in haar wiegje wil slapen maar in een grote-meiden-ledikant waardoor Aagje per direct naar de zolder moest). Helaas is haar gordijn nog niet binnen waardoor we nu provisorisch wat voor het raam hebben gehangen wat het filteren van zonlicht (en daarmee haar middagslaapje en tijdstip van de dag beginnen) niet ten goede komt, en daarmee haar humeur.

Sientje huilen omdat er veel te veel prikkels en veel te weinig slaap in haar lijfje had, Aagje huilen omdat ze teveel moeheid en pijntjes in haar lijfje had.

Mama huilen omdat ze er helemaal klaar mee was, nooit meer van haar kindjes zou houden, nooit meer gelukkig zou zijn, nooit meer 's avonds rustig een filmpje kon kijken, nooit meer een strakke buik zou krijgen en vooral, helemaal, boven alles nooit meer een normaal gesprek met manlief zou kunnen voeren. Elk zeurtje van Aagje leverde bij mij tranen op, of mijn hysterische en bovenal uiterst pedagogische 'kap nou met dat gezeur!' richting mijn allerliefste dreumesje. Of mijn enorm liefdevolle 'dan bekijk je het maar!' richting mijn aanbiddelijke babietje die niet wil drinken, niet wil wiegen, niet wil zingen, niet in haar wipper wil, niet wil slapen, niet wil... 

Ach ja, geduld is niet 1 van mijn kwaliteiten. Ik ga niet elke minuut 3x door mijn knieen om mijn dreumesje te vragen wat er is, wat ze wil, dat ik heel goed snap dat ze boos/ verdrietig/... is omdat mama na 10x een boekje voorgelezen te hebben nu even een wasje wil opvouwen. Nee, ik ben zo'n moeder die van haar dreumesje verwacht dat ze begrijpt dat mama, na leuke dingen, nu even iets anders moet gaan doen waardoor ze nu even lief alleen mag spelen. 

Ik ben ook geen oermoeder die urenlang kan wiegen en zingen met een krijsende baby. Nee, ik verwacht dat mijn (toch nog wel een beetje) pasgeboren baby een ritme heeft en een klein beetje op vaste tijden slaapt, ontwaakt en drinkt. Ook verwacht ik dat mijn 10 weken oude baby nu toch echt wel begrijpt dat mama heus wel weer een keer terugkomt als ze in haar bedje een heerlijk slaapje doet.

Maar gelukkig is alles tijdeljk. En gelukkig ga ik mijn kinderen steeds beter leren kennen. Ik zie al beter aan Sientje wanneer ze moe is waardoor de minstens 10 minuten hard krijsen gereduceerd zijn tot maximaal 10 minuten jammeren. En gelukkig krijgt Sientje door dat de nacht er is om te slapen. Rond 19.30 gaat ze naar bed, komt in de nacht zo rond 3.00 om 's ochtends zo rond 7 uur haar volgende voeding te willen. Veel meer regelmaat lijkt er nog niet in te zitten want soms slaapt ze na de ochtendvoeding weer verder en soms is het lang leve de lol en laten we de dag beginnen. En dit alles kan ook nog wel een uurtje (of 2) van elkaar verschillen. Maar..... het dag/nachtverschil zit er in ieder geval in en dat is al heel fijn want JOEHOE, ik heb mijn avond (meestal) terug!

Aagje haar tandjes zijn door en nu is het binnenmonds even stilte voor de storm want onderin zullen de hoektandjes binnenkort ook wel komen. Niet heel veel stilte want een andere storm steekt op. Aagje gaat langzaam richting de peuterpubertijd. Geen dag te vroeg. Sientje, en daarmee ik en het huis, zit in rustiger vaarwater. Aagje wil geen kusjes geven. Dat is nog wel schattig als ze met een ondeugende grijns nee zegt en schudt. Minder schattig wordt het als ze geen hap wil eten en nog minder schattig is het 'nee' gezeg en geschud wanneer ze haar jasje aan moet trekken wanneer we vertrekken bij visite, ballorig of waar dan ook. Pedagogisch als ik ben probeer ik nog een 'Aagje mag opa nog een hele dikke knuffel geven, en oma nog een hele grote zoen en dan gaan we naar huisje toe' maar met al het gekrijs en geschreeuw hoort ze mij niet eens waardoor ik niet veel pedagogischer kan zijn dan haar vastpakken, haar handjes, voeten en VOORAL! haar tandjes probeer te ontwijken. Ditzelfde geldt voor het avondeten. Aagje wil al maanden geen avondeten, sinds kort wil ze ook niet aan tafel zitten met eten. Aagje hoeft niet te eten maar Aagje komt wel aan tafel zitten. Afleiden, grapjes maken, gouden bergen beloven (een boekje voorlezen is voor Aagje wat een gouden berg voor mij is), niets werkt. 'Nee is nee' denkt Aagje bij zichzelf, (heel pedagogisch overigens). Aagje zegt ook 'nee' wanneer ze na een uitje thuisgekomen haar jas uit moet (dezelfde jas dus die ze bij vertrek niet aan wilde). Hetzelfde gedrag uit zich wanneer iets niet lukt, ze zich ergens aan stoot of wat er dan ook maar tegen kan zitten. Uit wat ik nu typ lijkt het net alsof een dag uit 1 lange, vreselijke driftbui bestaat maar dat is gelukkig niet zo. Meeste van de tijd is ze gewoon nog vreselijk lief en schattig. Ze slaat tegenwoordig haar kleine armpjes stevig om mij heen, wil overal bij helpen, is enorm lief voor haar kleine zusje 'Dah Sien!' roept ze als ze naar bed gaat en vanuit bed als ik wegloop is het 'doedoei!' We kunnen heerlijk samen aan tafel zitten als Sientje even ligt te slapen. Samen puzzelen waarbij ze de stukjes die niet lukken aan mij geeft: 'Mama!'. Samen kleuren wat ze heerlijk vindt om te doen. Samen houten blokken bouwen waarbij ze haar popje pakt die de toren omgooit en niet alleen meer omhoog bouwt, maar ook de breedte ingaat. Weer een verandering, weer een ontwikkeling. Samen met de duplo bouwen dat sinds een maandje helemaal favoriet is. Zodra ze 's ochtends beneden komt pakte ze gelijk de bouwplaat om er driftig op los te bouwen en wat een plezier als we samen bouwen. Samen spelen, wat een feestje!

En wat een woordjes komen er en wat een linken legt ze. Pas zag ze een plaatje van een theepot en riep gelijk 'Thee! Au!'. Ik heb het haar nooit geleerd, enkel dat de thee in mijn glas 'au, heet! is maar ze ziet mij de 'au, heet, thee' vanuit een theepot inschenken en legt gelijk de link erbij. Mijn lieve, kleine slimmerik. Er komen een soort-van zinnetjes uit. 'Bah! Sies! Hok! Mama!' riep ze vanmiddag uit haar middagdutje toen ze de chocoladevlek op mijn rok zag. Lief, klein Aagje. Blijf gewoon nog even lief en klein. Blijf gewoon mijn tevreden meisje die zo goed alleen kan spelen, die zo heerlijk gezellig samen aan tafel kan kleuren en puzzelen, die zo trots roepend 'Zooooo!!' met mama een toren kan bouwen. Lieve, lieve dame van mama, blijf nog even 22 maandjes, wacht nog even met 2 jaar worden, laten we samen nog even genieten van jouw lieve-klein zijn. Wat vind ik mijn oudste dochter geweldig, wat geniet ik intens van haar ontwikkelingen en zelfs haar driftbuitjes vind ik schattig ( ja, jullie mogen mij er over een paar maanden aan herinneren). 

En mijn jongste. Daar is het intense, liefdevolle gevoel nog wat minder. Of eigenlijk vrijwel nihil maar het groeit, zoals het ook bij Aagje heeft moeten groeien. Ik kan wegsmelten bij haar 'ruuuu' of als ze een brede lach geeft na het drinken. Ik kan intens genieten van dat kleine lijfje dat de tweede helft van de nacht bij mij in bed slaapt, met haar kleine knietjes opgetrokken tegen mijn buik, haar gezichtje tegen mijn borst. Zo gelukkig, zo tevreden is ze dan dat ik me niet voor kan stellen dat ze mij de volgende ochtend tot wanhoop kan drijven haar haar gezeur, gehuil en gekrijs.

Maar voor dan, 's nachts, met dat kleine lieve lijfje tegen mijn borst en mijn man lepeltje-lepeltje tegen mijn rug kan ik me alleen maar intens gelukkig voelen.