Macho`s

Dat mannen macho's zijn, weten we allemaal. Laat ze niet beginnen over auto's of vissen want ze rijden allemaal de snelste en vangen geheid de grootste. De laatste tijd merk ik opvallend vaak dat ook wij vrouwen enorme macho's kunnen zijn, met name als we eenmaal moeder zijn geworden. Begin eens op een verjaardag met je bevallingsverhaal en je krijgt al snel bijval van vrouwen die nog langer weeen hebben gehad of nog verder zijn uitgescheurd, nog meer bloed hebben verloren of nog verder op het randje van de dood hebben gebalanceerd. Vrouwen met een makkelijke bevalling worden al snel aan de kant geschoven, die zijn niet stoer genoeg, net als de vrouwen die pijnbestrijding hebben gehad want 'je moet wel het idee hebben dat je er wat voor hebt moeten doen'.

De vraag 'hoe is de bevalling gegaan' is momenteel aan de orde van de dag in huize Lispeltuut. Ik antwoord dan naar waarheid dat ik een uurtje of 4 makkelijke weeen heb gehad en een minuutje of 10 heb geperst waarna ik een enkel hechtinkje had. Opvallend vaak kijken de vrouwen (natuurlijk, die hadden gehoopt op bloed, zweet en tranen) mij dan teleurgesteld aan. 'Ook een makkelijke bevalling, zeg!' Daarna beginnen ze over hun eigen bevalling en trots dat ze zijn op hun weeenstormen, hun totaalrupturen of de liters bloed die ze verloren hebben waardoor ze op de OK zijn beland. Dan kijken ze me aan alsof ze zeggen willen 'zo, wij hebben er tenminste echt iets voor moeten doen!'

Misschien nog wel een tikkeltje erger dan de bevallende vrouwen, zijn de borstvoedende vrouwen. Lees de antwoorden maar eens op babybytes op een vraag als 'heb jij borstvoeding of kunstvoeding gegeven?' en het merendeel van de borstvoedende vrouwen zullen niet enkel met 'ja' reageren, maar willen ook graag vertellen hoe lang zij dan wel niet borstvoeding gegeven hebben al was dat heel de vraag niet. Ooit een kunstvoedende moeder horen vertellen hoe lang haar kindje kunstvoeding heeft gekregen? Wanneer het gesprek op verjaardagen, feestjes of partijen over borstvoeding gaat zal er altijd iemand beginnen met 'de oudste heb ik tot 9 maanden gevoed!' (Let op: veel vrouwen die minder dan 9 maanden gevoed hebben, zullen niks zeggen!) waarop er iemand overheen gaat met 'ik heb mijn Emma bijna een jaar gevoed!' Ik ga er dan ook overheen. 'Aagje heeft 16 maanden bij mij gedronken!' Ik zeg het dan terloops, bijna nonchalant alsof het niks voorstelt en gooi er dan nog achteraan 'toen was ik ruim 20 weken zwanger van J-tje'. Ik geef het toe, ik doe ook mee, ik ben ook zo'n enorme macho. (Maar in ieder geval wel een macho met zelfkennis).

Het blijft niet bij de duur van het voeden, ook de hoeveelheid voeding geeft je status. Ik weet nog dat ik eens op mijn werk flesjes afgekolfde moedermelk in de koelkast zette (stiekem trots dat ik in een kwartiertje tijd 2 volle flesjes van 200 cc afkolfde en zette ze dus een beetje in het zicht). Een collega keek mij, gespeeld natuurlijk, verbaasd aan: 'moet jij hiervoor kolven? Ik hoefde alleen maar een beetje in mijn borsten te knijpen of ik had al een flesje vol'.

En daar blijft het natuurlijk niet bij, de ene baby groeit nog harder dan de andere. 'Aagje was met dag 4 al over haar geboortegewicht heen en groeide wel 150 gram per dag!' vertelde ik dan trots, gevolgd door het slagroom-grapje. Het doet daarom mijn macho-hart een klein beetje pijn dat J-tje zo hard nog niet groeit, dat ze net aan de 150 gram per week redt en nog onder haar geboortegewicht zit. Het macho-gedrag stopt hier bij mij, zoals de eigenaar van een prius ook al snel zijn biertje pakt als ze het gaan hebben over de accelaratiesnelheid van hun auto. Want zoals een prius een prima auto is, groeit J-tje ook prima.

Gelukkig kan ik nog wel een beetje meedoen met het machogedrag onder vrouwen. Had ik bij Aagje niks gruwelijks te vertellen over de borstvoeding, nu kan ik ook meepraten over tepelkloven-tot-bloedens-toe. Wel moet ik het een beetje aandikken want gapende wonden en babies die bloed spugen? Daar kan ik dan weer niet tegenop.