De kraamweek is voorbij

Gisteren was onze kraamverzorgster er voor het laatste dus vandaag de start van ons nieuwe leven.

Allereerst moet me van het hart hoe anders de kraamweek is verlopen dan bij Aagje. Lag ik bij Aagje 4 dagen in het ziekenhuis met niks anders te doen dan in bed liggen, nu was ik 's nachts na de bevalling al naar huis gegaan. En al ben je thuis, dan ben je ook echt thuis. Dan kan ik het toch niet laten om een wasje te sorteren of een klein afwasje te doen. Wat de kraamweek echt heel anders maakte, was de aanwezigheid van een dreumes. Een kleine, heeriljke meid die op je bed rondspringt en je aandacht vraagt. De eerste ontmoeting ging fantastisch ontroerend. Aagje vond het gelijk ontzettend leuk en interessant en heeft daarna een hele tijd stil bij mij op schoot zitten duimen. Wat zou ik dan graag weten wat er in dat blonde koppie omgaat! Helaas zullen we dat nooit te weten komen.

Josephine was erg misselijk omdat ze vruchtwater had ingeslikt en wilde daardoor niet of nauwelijks drinken. Volgens de kraamverzorgerster hoeven babies de eerste 24 uur niks te drinken maar ik maakte me toch wat zorgen om mijn productie. Nergens voor nodig want al op dag 2 of 3 had ik enorme stuwing. Mjin borsten waren kanonhard! Natuurlijk herkende ik het nog wel van Aagje maar Aagje was een erg goede drinker, in tegenstelling tot Josephine. Zij was net van haar misselijkheid af of ze mocht alweer de volgende uitdaging aan: drinken uit borsten die zo enorm hard waren dat er geen hap viel te nemen hoe hard ze het ook probeerde. Happen, loslaten, happen, loslaten, happen, 2 slokken nemen, hard krijsen, happen, loslaten... en zo ging het de volledige voedingssessie door. Na nog geen dag had ik natuurlijk al kloven en nog een dag later kwam het bloed eruit. Dan heb ik nog niet eens gehad over de doorweekte kleding en beddengoed ondanks zoogcompressen. Mijn ervaring met Aagje wist dat een beetje overproductie normaal was, dat het zich vanzelf zou stabiliseren en daar rekende ik dan ook op. Even tanden op elkaar, met een week zou het al veel beter moeten gaan. Slapen op mijn zij lukte niet meer omdat mijn borsten dan teveel pijn deden. Hulpeloos lag ik op mijn rug met twee enorme gewichten op me leunend. Josephine krijste soms van voeding tot voeding van de krampjes. Aanleggen om de pijn te verzachten maakte het alleen maar erger. Een speentje was geen optie omdat ze het drinken uit de borst nog niet goed onder de knie had. Lopen dus maar. Het gekrijs van de krampjes en het onrustige drinken kostte haar zoveel energie dat ze af begon te vallen. Haar poepluiers werden steeds minder, al had ze wel voldoende plasluiers. De kraamverzorgster gaf als tip om de ergste stuwing eraf te kolven. 2 minuutjes kolven. Toen ik ruim 100 cc kolfde schok ze wel. Zoveel melk in zo'n korte tijd? Mijn borsten voelden nauwelijks soepeler aan en nog steeds had Josephine niet voldoende grip om te drinken. Op een avond, nadat ze 3 uur lang gekrijst had van de pijn en het weer tijd was voor de volgende voeding was ik er klaar mee. Weer een sloot melk naar binnen krijgen? Weer dat onrustige gehap aan mijn pijnlijke tepels? Weer 3 uur lang krampen van alle lucht die ze naar binnen kreeg? Resoluut heb ik toen alles leeggekolfd. Binnen 10 minuten had ik 500 cc. Een halve liter? Zoveel uit mijn borsten? Verbaasd heb ik naar de maatbeter gekeken. Wauw! Josephine legde ik aan en na wat onrustig gezoek hapte ze aan en heeft ze 15 minuten aan 1 stuk door gedronken. Daarna de andere kant ook nog eens 15 minuten om vervolgens, nadat we even over haar buikje hebben gewreven 4,5 uur door te slapen! De volgende voeding ging hetzelfde. Happen, drinken en tevreden in slaap vallen. He he, eindelijk! Met het wegen 's ochtends was haar gewicht gewoon stabiel, ze was niet meer afgevallen! Naarmate de tijd verderging, mijn borsten zich weer hervulde werd het drinken steeds onrustiger en de krampjes steeds meer en begon ze weer af te vallen. Weer kolven dus. 2x daags haal ik er 300-500 cc uit al weet ik dat dit niet echt de manier is. Hoewel Aagje, die helaas niet meer aan de borst wil drinken om wat stuwing weg te halen, de afgekolfde melk opdrinkt en ik dus niet voor niks kolf moet er een andere oplossing gevonden worden. Alleen die weet ik nog niet. Josephine zelf laten regelen werkt duidelijk niet, de ergste druk eraf kolven ook niet want de druk blijft te groot. Vooralsnog blijf ik dus kolven in de hoop dat Josephine snel de techniek goed onder de knie krijgt. Gelukkig gaat dat wel steeds beter. Ook met wat vollere borsten hapt ze al beter aan. De krampjes die heeft ze dan wel maar dat hoort er, bij de meeste babies, ook gewoon een beetje bij.

Dat was het verhaal over de borstvoeding, een hele stuk tekst maar eigenlijk valt en staat alles nu met de borstvoeding. Als dat goed loopt slaapt Josephine een stuk beter, heeft ze veel minder last van krampjes en heb ik ook gewoon wat meer rust en energie. Helaas loopt het regelmatig minder goed. Dan is er teveel melk met alle problemen van dien. Hoe vaak ik wel niet gehoord heb dat overproductie een 'luxe-probleem' is, weet ik al niet meer maar ik kan je wel vertellen dat het absoluut geen luxe-probleem is. Het is gewoon echt een probleem, zowel voor mij als voor Josephine. Ik kan me soms ook boos maken om mensen die zeggen 'overproductie hoort erbij in het begin, je lichaam regelt dat wel samen met je kindje'. Dat weet ik maar dit is geen gewone overproductie meer!

Aagje heeft een enorme mama-fase. Mama is de afgelopen weken fulltime thuis geweest en papa is juist wat meer gaan werken/ klussen in huis. De eerste dagen was ik veel boven en heeft manlief de volledige zorg voor Aagje op zich genomen. Wanneer Aagje nog even bij mij op bed zat en papa ging haar naar bed brengen was het krijsen 'Mamaaaaaaa!!! Mamaaaaa!!!' We hoopten dat het beter zou gaan nu ik weer meer beneden ben maar helaas nog niet. Als ze naar bed gaat en papa vraagt nog om een kus dan krijgt hij die, maar direct loopt ze weer naar mij. Als hij haar pakt om te knuffelen is het gelijk loswurmen en huilend mama roepen. Mama heeft dus maar weinig tijd. Als ik niet bezig ben met het voeden van Josephine, en elke borstvoedende mama weet hoeveel tijd dat in het begin kost, is het Aagje die graag haar portie aandacht en liefde wil. Als Josephine even rustig ligt te slapen zou ik zo ontzettend graag tijd voor mezelf willen hebben maar juist die tijd moet ik gebruiken om tijd door te brengen met Aagje. Ik zie er ook best tegenop dat manlief aanstaande maandag weer gaat werken. Hoe ga ik dat trekken, alleen met 2 kleine kindjes? Vanavond mijn eerste avond alleen... na het voeden begon Josephine te huilen van de krampjes en wilde alleen bij mama liggen terwijl Aagjes gehuil door de babyfoon klonk. Sorry Aagje, sorry Josephine... mama kan zich niet in 2en splitsen. Josephine wiegend en zingend in slaap gekregen met de tranen over mijn wangen. Waarom gaan die eerste zware, kloterige maanden niet wat sneller voorbij? Waarom kunnen we dat gedeelte niet overslaan, kan ik straks gaan slapen en word ik wakker als Josephine een vrolijke dreumes is van 1.5 die stukjes brood op de grond gooit? Oh, wat dacht ik toch toen ik 2 kindjes dicht op elkaar wilde?

Ik ben ook gewoon zo vreselijk moe. Ik doe middagdutjes, overhandig Josephine dan aan manlief om rustig van 13.00-17.00 te slapen. Maar straks is manlief aan het werk en moet ik het geluk hebben dan 2 kindjes tegelijk gaan slapen. Over Aagje maak ik me geen zorgen, die zit strak in haar ritme maar Josephine moet dit helaas nog krijgen. Meestal betekent middagdutje voor Josephine namelijk huiluurtje, krampjes-toppunt of kotsmomentje. Ik barst soms in janken uit terwijl er eigenlijk niks aan de hand is. Manlief die de aardappels links neerzet in plaats van rechts is bij wijze van spreken al genoeg om in een hartstochtelijk gesnik uit te barsten.

Al met al.... gaat het echt best wel goed. Ik ben al aardig opknapt, geen last meer van hechtingen en minimaal bloedverlies. Aagje is gek op haar zusje, vindt haar ontzettend lief en Josephine doet het niet anders dan andere babies. Ze is vreselijk schattig, heeft een hele heldere blik en kan ontzettend bedenkelijk kijken. Die kleine beentjes en armpjes die zich uitstrekken na een slaapje zijn natuurlijk zo koddig dat ik het niet zou kunnen beschrijven. Ik ben meestal echt heel erg gelukkig en trots op mijn 2 dochtertjes en ik weet dat deze periode voorbij gaat. Ik ken deze periode nog zo goed van Aagje en dat is nu ook zo'n enorm leuk kind maar alsjeblieft, alsjeblieft laat het jaar heel snel voorbij gaan! Want zo'n dapper stapptende peuter, daarvoor probeer ik dat eerste jaar te overleven.