Bevallingsverhaal

Nadat de VK een niet gelukte poging deed om mij rond 14.00 te strippen, begon het om 19.00 wat te rommelen. Ik zei tegen manlief 'het kan best zijn dat het gaat beginnen, hoor!'. Nog geen half uur later zei ik 'ja, dit was toch echt wel een wee'. Ik was nogal onrustig want wat doe je in zo'n geval? De VK bellen is natuurlijk nog een beetje voorbarig en van elkaar aanstaren op de bank werden we ook niet veel wijzer. Goed moment voor de laatste dingen. Wasje opvouwen, wasje draaien, beetje opruimen. Rond 20.30 ben ik gaan timen omdat het toch wel regelmatig leek te komen. Ze kwamen toen al om de 3-6 minuten. Het waren wederom rugweeen maar gelukkig wel goed op te vangen. De wee was duidelijk herkenbaar maar ik kon gewoon bezig blijven met wat ik deed. Daarom vond ik het ook zo lastig om de VK te bellen om 21.30. Ik had al een uur lang weeen die om de 5 minuten kwamen (en regelmatig nog eerder) maar ze waren nog zo goed op te vangen, zelfs puffen was onnodig. Uiteindelijk de VK maar om 22.00 gebeld. Zij stelde voor dat ik zou gaan douchen en terug zou bellen wanneer ik het nodig vond dat zij kwam kijken.


Ik heb toen mijn moeder gebeld om te vertellen dat ik hoogswaarschijnlijk deze nacht zal gaan bevallen. Aangezien zij op Aagje zou komen passen de keuze gegeven of ze nu al wilde komen of dat ze de nacht af wilde wachten. Mijn moeder zou gelijk komen. Dat vond ik wel een fijn idee want dan konden we weg wanneer dat nodig zou zijn zonder dat mijn moeder uit haar slaap gehaald zou worden.


Ik had ondertussen het bad vol laten lopen. De weeen bleven doorgaan, manlief heeft ze getimed. Ondanks dat het rugweeen waren bleven ze heel goed op te vangen 'op z'n hondjes', met af en toe was gemasseer op mijn rug. Toen ik uit bad kwam, dat was tegen 23.00 aan manlief gevraagd hoeveel tijd er tussen de weeen zat, dat bleek 1 a 2 minuten te zijn. Weer twijfelde ik of ik de VK moest bellen omdat ze nog zo goed op te vangen waren. Je vergelijkt je bevalling toch met eerdere ervaringen en daar had ik al enorm pijnlijke weeen vanaf de 1e centimeter, toen moest ik nog een aantal uur dus eigelijk wachte ik op die hele pijnlijke, niet op te vangen weeen. Daarom had ik nog totaal niet het idee dat ik aan het einde van mijn bevalling zou zitten. Toch maar gekozen om de VK te bellen omdat ik ook niet het risico wilde lopen dat manlief de baby op zou moeten vangen. De VK zei dat ze eraan zou komen. Rond 23.30 was ze bij mij, de weeen waren toen wel flink sterker geworden en het puffen kon beginnen, op mijn knieen voor het bed in de bidhouding zoals regelmatig op de ouderwetse plaatjes afgebeeld. Nadat ze de ontsluiting had gecheckt sprak ze monter 'op naar het ziekenhuis!' Ik bleek toen al 7 cm te hebben, dat schoot lekker op!


De weeen werden sterker en toen we rond 24.00 in het ziekenhuis kwamen voelde ik persdrang. Ik herkende hem alleen niet zo en ik zei dat ik heel nodig naar de WC moest. 'Dat dacht ik al!' zei de VK. Eerst moest ze zich nog even over manlief ontfermen aangezien hij bijna knock-out ging. Gelukkig ging dat na een bekertje water en een dextrootje al snel beter. Inmiddels was ik op bed gaan liggen, vruchtwater werd gebroken en vijf uurtjes na het eerste gerommel was mijn lichaam klaar om te gaan persen. Alleen was ik er zelf nog niet klaar voor. Opeens blokkeerde ik en werd ik bang. Misschien omdat de pijn ineens zo heftig werd, misschien door mijn subtotaal ruptuur van de vorige bevalling... ik weet het niet. Het enige wat ik kon zeggen was 'ik kan dit niet, ik durf dit niet, wil wil dit niet.... ik denk echt, echt, echt dat ik het niet kan!' Helaas had ik weinig keus en moest ik toch gaan persen, zonder dat ik echt hele sterke persdrang had. Ik ken een hoop vrouwen die het hebben over de oerkrachten die ze ervaren tijdens de bevalling, ik ken ze helaas niet. Geen oerkracht werd in me losgemaakt, het persen moest ik op geheel eigen kracht doen. Op een gegeven moment kwamen de weeen overal. In mijn rug, in mijn benen, in mijn buik... ik wist niet meer hoe ik het had, hoe ik met de pijn om moest gaan. Het enige wat ik kon doen was gillen maar dat was al snel bestraft door de VK: 'Niet gillen, gebruik je kracht om te persen!' 'Maar ik kan niet persen!' jammerde ik 'ik kan dat gewoon niet'. Ik werd enorm moe en had simpelweg de kracht niet meer om mijn knieholtes beet te pakken. Mijn voeten steunden tegen de middel van de VK en iemand van het ziekenhuis, mijn man moest mijn hoofd op mijn borst houden. Ik probeerde kracht te vinden om aan Aagje te denken die een zusje zou krijgen, aan manlief die ik een tweede dochter zou schenken en die op ons 5jarig-huwelijksjubileum geboren zou worden maar ik kon de kracht niet vinden. De VK probeerde mij ook kracht te geven door te zeggen dat ze de haartjes al kon zien maar toen dacht ik alleen maar 'ja ja, dat zeiden jullie bij Aagje ook en zij had niet veel meer dan blond dons'.  Uiteindelijk wist ik dat ik zelf de knop om moest zetten, dat ik niet zou gaan bevallen als ik steeds maar zou herhalen dat ik het niet zou kunnen en dat ik moest persen met alle kracht en vooral heel goed naar de VK moest luisteren om een subtotaal ruptuur te voorkomen. Toen het hoofdje bijna geboren werd moest ik tijdens een perswee stoppen met persen. Vreselijk om die druk van het hoofdje te voelen maar niet door te mogen gaan. Ik heb wederom gejammerd en geklaagd dat ik zo, zo, zoveel pijn had en dat ik niet kon zuchten maar moest persen. Toch heeft de dreiging dat ik bij persen volledig zou uitscheuren mij er van weerhouden om stug door te gaan en niet veel later heb ik om 00.37 Josephine er uit kunnen persen. Al leek het persen een eeuwigheid te duren, het heeft niet langer dan een kwartier geduurd. Krijsend werd ze op mijn buik gelegd en BAM, daar was de liefde. Ervaarde ik bij Aagje enkel de opluchting dat de bevalling voorbij was, nu ervaarde ik direct moederliefd. Nog niet zo'n sterke moederliefde als ik bij Aagje nu voel maar wel een gevoel wat dieper ging dan een beschermingsinstinct. En wat een haar! Geen blond donzig hoofdje maar lange, zwarte haartjes. Bolle wangetjes want met 4290 gram woog ze ruim een kilo zwaarder dan haar zus. Wat een ander kindje! Wat lief, wat mooi, wat snoezig! En wat een krijser. Aagje was direct stil op mijn borst, Josephine ging maar door en door en dit heeft ze met korte pauzes volgehouden totdat ze thuis in haar wiegje werd gelegd. Omdat ze flink wat vruchtwater binnen had gekregen was ze erg misselijk en geen trek in de borst. Uiteindeijk heeft ze 1 borst wel even gedronken.


Na een snelle nageboorte, ruim de helft minder aan bloed verloren dan de vorige bevaling, slechts vier hechtingen en een heerlijke douche kreeg ik de vraag of ik wilde blijven of naar huis wilde. Ik had er totaal niet over nagedacht dat ik naar huis mocht gaan en koos gelijk voor mijn eigen bedje. Rond 03.30 kwamen we thuis aan. Mijn moeder was totaal overdonderd, ze had het gevoel alsof we een boodschapje hadden gedaan en thuis waren gekomen met kind. Klein uurtje later lagen we in ons eigen bed, met een gevuld wiegje naast ons. Josephine had het krijsen opgegeven, alsof ze dacht 'he he, eindelijk ben ik thuis' en heeft goed geslapen. 's Ochtends werden we met elkaar wakker van ons Aagje. Nieuwsgierig kwam ze kijken wat mama nou in haar armen had. Ze vond het gelijk leuk en interessant en was er ook wel helemaal beduusd van. Na Josephine haar handje, neusje, oortje etc. aangewezen te hebben, geaaid en een kus gegeven te hebben wilde ze toch wel heel graag bij mama op schoot en heeft voor haar doen erg lang stil gezeten.


Nu genieten we van alle ups en downs in de kraamtijd. Naast onze ups en downs heeft ook Josephine deze en Aagje niet minder maar daarover volgende week een blog. Voor nu kan ik zeggen dat het gewoon goed gaat.

243 x gelezen, 0

reacties (0)


  • Tutterbel

    Prachtig haha! in 1 ruk uitgelezen

  • s08p12

  • Bo.

    Prachtig om te lezen zeg. Alsof ik er ook bij was.

  • Moesje82

    Mooi verhaal! Geniet van je gezin!!

  • Blessed4

    Wat heb je dat heerlijk geschreven! Ik leef helemaal mee haha. En super dat de bevalling zo voorspoedig verliep

  • bloemo

    Wat schrijf je het weer mooi op. Hoe vindt A de kleine?

  • pumba

    Wauw, wat een bevalling. Erg mooi weer om te lezen! Benieuwd naar je volgende blog. Geniet er van!

  • -LMN-

    Lekker. ik zit met tranen in mijn ogen op mijn werk.... Ben super benieuwd naar jullie kleine meid.... Je hebt het goed gedaan lieverd! Liefs . xx

  • Moemes

    Mooi geschreven meid!
    Je hebt het kwartiertje beschreven alsof t drie uur duurde!

  • mamavanpearsje

  • supersilly

    Dat heb je weer mooi beschreven!! Fijn dat alles goed met jullie gaat. Ik kijk nu al uit naar je volgende blog

  • brabbeltje

    interessante en een mooi verhaal over je bevalling!

  • moedervan2bijna3

    Super meid dat alles zo voorspoedig is gegaan!! Enne, die ups en downs, volgens mij heeft iedereen die, zeker met een 2e! Vooral lekker van de ups genieten!!

  • 3Hearts1lOve

    Prachtig bevallingsverhaal meid. xx