Het komt steeds dichterbij...

Bijna 39 weken zwanger.... de bevalling komt steeds dichterbij en soms betrap ik mezelf erop dat ik bang word. Bang voor de bevalling. Bang voor de pijn die komen gaat. Bang voor de totale hulpeloosheid dat je niks kan doen dan de wee gewoon te laten komen.

Gelukkig sta ik er in de meeste gevallen rustig in. De tweede is in veel gevallen makkelijker dan de eerste. Je staat er reeeler in, niet meer de houding van 'dat doe ik wel even'.

De natuur helpt ook een handje mee. Mijn buik drukt enorm tegen mijn ribben, trekt aan mijn rug, drukt mijn maag omhoog waardoor ik soms bijna moet puffen van de maagzuur. Dan roep ik uit 'laat die bevalling beginnen! Geef me die rugweeen-storm! Geef me die totaalruptuur maar alsjeblieft, alsjeblieft laat het zwangeren over zijn.

Ook Aagje moet het flink ontgelden want ze doet altijd wel iets fout. Ze loopt in de weg of mama is haar juist kwijt. Ze mag dit niet, ze mag dat niet. Ze mag niet links, ze mag niet rechts en wat ben ik vaak onredelijk. Waarom verwacht ik ook dat ze lief gaat spelen als mama de hele ochtend leuke dingen met haar heeft gedaan? Daar heeft zij toch geen boodschap aan? En ik weet dat boos doen en stemverheffen de boel alleen maar erger maakt, maar alsjeblieft lief Aagje, ga gewoon even spelen. Loop gewoon even niet in de weg. Doe gewoon even niet zo gevaarlijk zodat mama je elke keer moet troosten omdat je weer gevallen bent. Zit gewoon even stil, werk gewoon even mee, ga gewoon even eten. Toch zijn de dagen met Aagje, lang niet zo erg als de dagen zonder Aagje. Aagje geeft mij ritme en structuur. Ze is deze week 2 dagen bij oma geweest en ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Ik zat maar, ik hing maar. Ik had geen etenstijden of slaaptijden. Wat heb ik me zorgen gemaakt of ik als ADHD-er de regelmaat wel kon geven aan een kindje maar wat heb ik haar nodig om zelf regelmatig in mijn leven aan te kunnen brengen. Wat heb ik haar nodig om uit mijn bed te komen, om op normale tijden aan tafel te eten. Wat heb ik haar nodig om mezelf er toe te zetten boodschappen te doen en de afwas te doen. Waarom kan ik de afwas doen als Aagje er is en waarom blijft de afwas staan als zij er niet is? Waarom kan ik beter het huishouden doen met kind dan zonder kind? Waarom kan ik met kind actief zijn, naar buiten activiteiten ondernemen en binnen de boel op orde houden als ik dat zonder kind niet kan? Ik heb gemerkt dat Aagje echt mijn ritalin is :-).

Morgen gaan we nog een weekje naar Hardenberg met familie dus geen paniek, als ik straks niet online ben dan ben ik nog niet aan het bevallen ;-).