30 weken zwanger! (bijna)

Zondag ben ik alweer 30 weken zwanger! Wat gaat het hard. Nog maar 10 weken tot aan de bevaldatum. Nog maar 6 weken werken. Het wordt aftellen.

Afgelopen week weer de APK gehad. Mijn ijzer was, ondanks multivitamine en floraxi, erg gedaald (van 8,7 naar 6,6). De verloskundige was verbaasd dat ik zelf geen klachten hierdoor had. Tja, duizelig was ik wel maar mijn bloeddruk is altijd erg laag (100/60) dus is duizeligheid voor mij niet vreemd. Ik merkte ook dat ik erg moe werd maar verweet dat aan de zwangerschap. Nu dus een receptje voor ijzertabletten en de roosvicee ferro/ laxo zijn ook alweer in gebruik.

Verder heb ik ontzettend last van mijn rug. Zeker in de avond weet ik niet meer hoe ik moet gaan zitten of liggen. Ook mijn buik is pijnlijk, veel hard en hij zit in de weg. Ik merk dat ik de hele dag een beetje aan het mopperen ben op de zwangerschap. Ik zie overal maar mooie, slanke mensen en ik voel me een walrus met die 20 kg die ik al aangekomen ben. Mijn buik is enorm en mijn kont, benen en heupen zijn gewoon dik! Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik dit nooooooit meer hoef mee te maken. Nooit meer dik, nooit meer moe, nooit meer zo beperkt.... en dan moet ik er echt even bewust bij stil gaan staan dat ik ook nooit meer die trapjes zal voelen, nooit meer zo ontzettend 1 zijn met een kindje als je bent tijdens je zwangerschap. Het is jammer dat je niet af en toe gewoon even een dagje zwanger kan zijn om van de leuke dingen te genieten.

Doordat ik zo moe ben, ben ik enorm aan het uitvallen naar Aagje toe. Vanmorgen gingen we naar beneden en Aagje deed kiekeboe van achter de muur (naast de trap). Superschattig de eerste keren maar na een paar keer had ik het wel gehad met het wachten op haar. 'Kom Aagje, naar beneden Aagje, we gaan broodje eten Aagje....' toen ze eindelijk zover was deed ze een paar treden naar beneden, dit even aanraken, dit even oppakken, even mama een allerliefst lachje geven, weer een stapje omhoog... 'kom nou Aagje, mama staat met een zware wasmand in haar handen', waar ze natuurlijk totaal geen boodschap aan heeft. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik haar oppakte en bijna de huiskamer in gooide. Aagje huilen, mama voelt zich natuurlijk weer schuldig.. 'sorry Aagje, mama is gewoon moe, mama kan het allemaal even niet meer zo goed hebben'. Of als ze in de keuken voor me blijft drentelen zodat ik er niet langs kan, uit het niets val ik uit met een 'loop nou eens door, Aagje!' Waarop het hele huil-ritueel weer begint. Nu zit Aagje ook even niet zo lekker in haar vel. Er is een tandje door wat het zou kunnen zijn, of een sprongetje, of last van de warmte... ik weet het niet maar het is huilen, huilen, huilen. Ze is ook weer wat eenkennig aan het worden, kan moeilijk alleen spelen, wil continue op schoot en er weer af, en weer op schoot en er weer af.... Ik heb enorm last van mijn buik als ik haar teveel til dus dat op-en-af doen we niet wat bij Aagje weer voor een driftige huilbui zorgt. Frustraties zijn haar ook niet vreemd en als het vierkantje niet door het rondje gaatje wil.... oh oh oh! En ik word er zoooo moe van. Gelukkig is Aagje een stuk flexibeler dan ik, want ik voel me nu nog steeds schuldig van die uitvallen, terwijl Aagje alweer snel vrolijk is (voor even dan...). Ik kan gewoon zo weinig hebben en Aagje vraagt momenteel zoveel aandacht op een negatieve manier. Het zal vast een wisselwerking zijn...

Aagje is tegenwoordig helemaal aan het spelen met haar popje en het poppenwagenje. Het popje wordt vakkundig toegedekt (lees: er wordt een kussen op het hoofdje gedrukt) en dan gaat haar vingertje tegen haar lipjes met 'sssssst'... ja, popje gaat slapen. Pas zat ze bij mij op schoot over mijn buik te aaien en toen deed ze ook 'sssssst', dus ik denk dat ze toch wel een beetje begrijpt dat er een baby in mijn buik zit, want haar popje noemen we altijd popje. Dus dat is dan wel weer heel schattig. Toen ik haar op bedje legde, deed ze ook 'sssssst'. Ja Aagje, je gaat lekker slapen. Mama is echt toe aan heel veel rustuurtjes.

Hopelijk doet alle ijzer goed zijn werk en ben ik over een paar weekjes weer de lieve, geduldige, begripvolle moeder die ze verdient.