En toch houd ik van je!
De vorige keer scheef ik over Aagje haar eigenwijze buien. Het gegil als ze haar zin niet krijgt. Het achterover gooien van zichzelf als het even niet gaat zoals zij dat wil. De was die van het wasrek wordt afgetrokken etc. Al haar peuterstreken.
Vandaag hield ik veel van haar.
Toen ze zelf van de auto naar huis mocht lopen stond ze opeens stil, kijkt mij ondeugend aan om vervolgens om te draaien en snel de andere kant op te lopen. Ze gilt van plezier als mama dan langzaam naar haar toe komt met 'moet mama jou komen pakken?' Zo snel als ze kan rent ze weg op haar kleine beentjes. Zo leuk, zo lief, zo grappig om te merken dat ze grapjes gaat maken en humor gaat ontwikkelen. De kracht van herhaling maar na een keer of 3 vond mama het wel weer goed. Aagje werd opgepakt en naar huis gedragen.
Het borstvoeden is een ander verhaal. Steeds wordt tijdens het drinken van alles aangewezen. Mijn neus, mijn oren, mijn bril, mijn wang. Aagje wijst, Aagje vraagt al drinkende 'hmm?' en mama benoemt. 'Neus!' of 'Oor'. Zo weet Aagje al heel goed van alles aan te wijzen. Mama vindt het echter bijzonder irritant als ze voor de tiende keer 'neus!' moet zeggen, want ook hier geldt de herhaling. 'Aagje weet dat dit mama's neus is' beginnen mijn eerste frustraties op te borrelen, gevolgd door een 'ga maar gewoon lekker drinken' en een kortaf 'nee!'.
Vanavond was de neus, oor, wang, kin etc. niet interessant. Vanavond was het mama's haartjes. Die moesten uitvoerig geaaid worden. Heen en weer, op en neer totdat het als een ware stamper al pluizig overeind stond.
Ach, meisje toch. Zo'n lief teken van genegenheid. Zo'n gebaar dat je wilt zeggen 'mama, ik vind jou zo lief!'.
Mama vindt jou ook lief schatje, maar doe dit alsjeblieft niet vlak voordat ik naar een feestje ga!
reacties (0)