Hallo HCG!

Het begint te komen, de HCG! Vandaag tijdens het eten deed ik niks anders dan aan m´n tepels krabbelen, tot groot ergenis van manlief. ´Wat doe je? Stop er eens mee! Blijf eens van je tepels af!´

´Ik weet het niet´ sprak ik al krabbend. ´Ze jeuken gewoon zo´. In de hoop de jeuk te verminderen, blazen had ik al geprobeerd, knijpte ik een beetje melk uit mijn tepel en smeerde ze ermee in. Moedermelk is immers overal goed voor!

´Ik ben aan het eten.´ sprak manlief verbolgen. ´Doe niet zo onsmakelijk!´

Ik kan hem natuurlijk alleen maar groot gelijk geven dat het geen smakelijk gezicht is maar die jeuk is zo vreselijk.... vreselijk! Het duurde ook even voordat ik doorhad dat ik dit bij Aagje ook had. Krab, krab. Jeuk, jeuk. Het gaat maar door.

En melk. Ik wil melk. Geef me melk. Mijn leven voor een glas, zelfs voor 1 slok melk! Melk, melk. Niks ter wereld zo belangrijk als melk. Aan het koken? Even een slokje tussen het draaien van het vlees. Naar de WC? Ach, als ik dan toch langs de koelkast loop.... Tijdens het dekken van de tafel kan ik ook net zo goed even een lurkje nemen uit het pak, als ik het melkpak toch in mijn handen heb. Melk, melk... geef me melk!

Duizeligheid. Zodra ik opsta van de melk duizelt en draait het, dan moet ik even blijven staan, even rustig totdat de wereld zich weer stabiliseert.

Dat weeige gevoel als je even niks gegeten heb.

De buikkrampen.

De harde drollen en de diarree.

Jawel hoor, ik ben echt zwanger, HCG is in tha house. Wat fijn.

En nu maar hopen dat mijn huwelijk een tweede aanval van horrormonen overleeft.

(of ´mormonen´ zoals manlief het noemt maar dat is toch wel iets heel anders).