Ik wist niet dat het zo was! Dat de liefde voor je kind zo diep kan gaan. Zo intens, zo overweldigend, zo van het ene op het andere moment. Als ik met haar wandel en ik kijk naar dat (eigen)wijze bekkie. Als ze verzadigt naar me opkijkt na het drinken. Als ze naar me lacht omdat ik iets grappigs zeg. Als ze een heel verhaal tegen me vertelt en me dan onnozel aankijkt alsof ze zeggen wil ´nou, wat vind jij daar nou van?´. Als ze vredig ligt te slapen. Als ze zich ongegeneerd uitrekt en daarbij wat scheetjes laat glippen. Als ze met haar lipjes aan mijn tepel smakt. Als ze het op een pruilen zet omdat ik weer eens, veel te onverwacht, veel te gek en druk doe. Wat een liefde gaat er de hele dag door me heen. Steeds weer pak ik haar op om even te knuffelen, even dat kleine lijfje tegen me aan. Even een kusje bovenop haar bolletje. Eventjes ruiken, eventjes voelen, eventjes knuffelen. ´s Avonds speel ik met de gedachte om haar gewoon even uit haar bedje te halen om gewoon nog heel eventjes te knuffelen. Om nog een keertje te zeggen ´mama houdt zoveel van jou!´ Haar gewoon heel, heel eventjes bij mij in bed nemen om saampjes te slapen. Of gewoon om te kijken hoe vredig ze slaapt, haar borstkastje rustig op en neer, haar lieve en veel te schattige vuistjes gebald.
Ik ben echt verliefd op mijn kleine dochtertje. Ik voel de vlinders in mijn buik. Niemand kan tippen aan deze liefde, zelfs mijn eigen allerliefste man niet.
Ik heb me zo´n zorgen gemaakt tijdens mijn zwangerschap. Zorgen omdat ik vast niet die beroemde moederliefde zou kunnen voelen. Hoe vaak heb ik na de bevalling wel niet aan haar wiegje gestaan, vertwijfelend gekeken naar iets wat mijn dochter zou moeten zijn. Waar ik van zou moeten houden. En dan had ik zoveel twijfels. Hield ik wel van haar? Zou ik het merken als ze mijn kindje verwisseld zouden hebben? Zou ik ooit zo ontzettend veel van haar kunnen houden? En zou ik het erg vinden om terug te keren naar mijn kinderloze leven?
Ja. Echt waar. Ik houd ontzettend veel van haar. Zij is mij liever dan wat ook ter wereld. Een leven zonder haar kan ik me niet meer voorstellen.
Die lieve, kleine knuistjes. Die heerlijke bolle wangetjes. Dat onnozele bekkie. Die kleine armpjes en die dunne kuitjes. Elk klein deeltje is me zo lief, zo dierbaar!
Ik voel me zo ontzettend moeder! En het voelt geweldig!!!
reacties (0)